Rozdział 67

Koniec tygodnia minął spokojnie. Wszyscy znaleźli dla siebie czas. Kendall i Jo cieszyli się ze swojej obecności póki mogą, bo od poniedziałku Jo musi wrócić na plan. Pojechali na wycieczkę nad jezioro. Między Jamesem a Lucy jest tak jak dawniej. Wiedziała, że mieli swoje wzloty i upadki, ale zawsze wracali do siebie. Carlos do końca tygodnia każdą noc spędzał u Alexy. Logan zaś próbował pogodzić się z Marlą. Dziewczyna już dawno mu wybaczyła, ale chciała jeszcze poudawać obrażoną. Chciała, aby Logan bardziej się o nią postarał. Jeśli chodzi o Natalie, to spełniły się jej marzenia. Zabłysła w świetle fleszy i na okładkach gazet. Trafiła do więzienia na rok. Branża modelingowa zrezygnowała ze współpracą z nią zrywając wszystkie umowy.

Nadszedł poniedziałek. Marla miała gotową choreografię. Poinformowała jednak Gustavo, że to ostatnie zlecenie jakie przyjmuje, ponieważ ma teraz za dużo obowiązków. Szef musiał się z tym pogodzić. Zdawał sobie sprawę jak wygląda jej harmonogram. Marla czekała na BTR w sali gdzie zazwyczaj ćwiczyli. Zdążyła się przebrać w spodenki i koszulkę. A ich nadal nie było. W końcu zjawili się po piętnastu minutach spóźnienia.

- Przepraszamy za spóźnienie, ale Logan się nie wyrobił. Musieliśmy czekać na niego.- wytłumaczył Kendall. Wcześniej zadecydowali, że oddzielą życie prywatne od zawodowego, co sprawia im jeszcze większą frajdę.

- Solidarność!- krzyknął Carlos.

- Mogliśmy go zostawić, ale zespół to zespół. Razem wszędzie.- usprawiedliwił James.

- Tak?- zaczęła liczyć.- Raz, dwa, trzy… A gdzie czwarta sztuka?- podniosła brew Marla.

- Tutaj.- w wejściu stanął Logan z bukietem czerwonych róż.- Przepraszam Panią Trener.- podszedł i wręczył jej kwiaty. Uśmiechnęła się i wzięła kwiaty wąchając ich przepiękną woń.

- Za co mnie przepraszasz? Za twoje notoryczne spóźnienia?

- Nie tylko.- uśmiechnął się łobuzersko.- Nawet nie wie Pani jaka jest dla mnie ważna. Myślę o Pani dniami i nocami i nie mogę przestać, nie chcę nawet przestać. Pani brak doprowadza mnie do szału. Wybacz za wszystko to za co przepraszałem Panią przez ostatnie cztery dni.

- Dobrze.- kiwnęła głową. Logan ucieszył się. Chciał ją pocałować, ale ta położyła mu palec na ustach.

- Nie, nie, nie.- zaśmiała się.- Jesteś Henderson teraz na próbie. Proszę wrócić do kolegów, a ja się zastanowię nad karą dla ciebie.- Logan odwrócił się szczęśliwy, ale i zaintrygowany. Carlos nie mógł się powstrzymać żeby się nie zaśmiać po cichu.- Na co reszta czeka? Rozgrzewać się tak jak zawsze.- westchnęli ciężko i zaczęli biegać w kółko. Wszyscy robili ćwiczenia prócz Carlosa, który tylko biegał i czasem machnął ręką.- Pena? A ty ćwiczeń nie pamiętasz?- spytała się go.

- Spokojnie, Pani Trener.- wyszczerzył się.- Zatańczę dobrze, na pewno.

- Obyś był taki dobry jak to co wyprawiasz po nocach u swojej sąsiadki.- posłała mu ripostę.

- Buuu…- Logan i James zaczęli buczeć. Carlos zmrużył oczy i zacisnął usta dla żartów.

- Nie buczeć mi tam, bo będziecie skakać pajacyki!- ostrzegła ich dziewczyna. Kendall schował uśmiech za ręką.- Ruchy, ruchy!- w końcu skończyli swoją porcję ćwiczeń rozgrzewających i rozciągających.- Na koniec brzuszki. Trzy razy dziesięć.- stanęła nad Loganem.- Ty Henderson zrobisz czterdzieści.

- Dla Pani zawsze.- uśmiechnął się i zaczął ćwiczyć.

Po dwóch godzinach uczenia choreografii, Marla zakończyła próbę i pozwoliła im wrócić do szatni się przebrać. Kendall, James i Carlos wyszli zostawiając Logana na sali posyłając mu porozumiewawcze spojrzenia. Kiedy dziewczyna się odwróciła, zauważyła, że brunet stoi za nią. Przestraszyła się podskakując.

- Spokojnie. Chyba nie wyglądam tak strasznie.

- Zapomniałeś czegoś?- spytała wiedząc po co został.

- Tak. Próba się skończyła, a ja nie dostałem jeszcze…- nie skończył, bo dziewczyna rzuciła mu się w objęcia. Całowała go jakby nie widziała go rok czasu. Objął ją w pasie i przycisnął do siebie.- Spotkamy się potem?

- Już nie mogę się doczekać. A teraz idź się przebrać.- pokazała gest wymiatający w powietrzu. Logan puścił jej oczko i wyszedł.

Marla poszła się przebrać, zabrała kwiaty i wyszła z budynku. Nagle poczuła niesamowity głód. Szła przez uliczki miasta i natrafiła na budkę z jedzeniem. Zamówiła hamburgera. Po chwili dziwny mężczyzna w fartuchu podał jej zamówienie. Była taka głodna, że pochłonęła go prawie w całości. Do hotelu miała niedaleko. Weszła do windy i wzięła głęboki oddech. Spotkała Nicka. Kiedy zobaczył dziewczynę, wszedł do środka. Marla przypomniała sobie o jego istnieniu. Przez to co działo się ostatnio, zszedł na drugi plan. Nie była jednak już tak spięta jak wcześniej.

- Cześć.- odezwał się.- Ładne.

- Co?

- Kwiaty w sensie.- dopowiedział.

- Dziękuje.- schowała w nich nos.

- Jak tam u ciebie? Wszystko gra?- śmiał zapytać.

- Dobrze.- spojrzała na niego.- A u ciebie?- myślała, że to jedna z najlepszych rozmów jakie ostatnio ze sobą odbyli. Rozluźniła się.

- Nie za dobrze. Mam już dość Grega i jego dziwnych wybryków.

- To zrób coś. Porozmawiaj z nim.- dała radę.

- Nie znasz go. I nie mogę z nim porozmawiać.- burknął. Dziewczyna nie wiedziała o co chodzi, ale nie chciała się w to mieszkać.- winda zatrzymała się na drugim piętrze. Greg wszedł do środka.

- Tu jesteś!- krzyknął na Nicka.- Wszędzie cię szukam.- spojrzał na Marlę.- Jak ja cię dawno nie widziałem.

- Jakiś tydzień.- odpowiedziała.

- To o siedem dni za dużo.- odwrócił się do swojego lokatora.- Nick. Mam nadzieję, że trzymałeś się tego co ci powiedziałem?- kolega spojrzał na niego z lekkim strachem w oczach i kiwnął głową. Marla nie mogła znieść napięcia i opuściła windę jak tylko się dało.

Wróciła do domu. Lucy siedziała z Dianą przy stole i śpiewały. Lucy w dodatku grała na gitarze. Jason wrócił z łazienki i zdążył się dopaść do ulubionych ciastek Marli.

- Siemaneczko!- powiedział.- kosmyki grzywki wychodziły mu spod czarnej czapki przykrywając jedno oko. Dzisiaj pachniał drewnem, więc zapewne coś rzeźbił.

- Hej Jason. Dlaczego nigdy nie załapałam się na próbę domową?- spytała się wszystkich.

- Normalnie tu nie ćwiczymy, ale jutro mamy występ.- uśmiechnęła się Lucy.

- Co tak blado wyglądasz?- zapytała Diana.

- Ja?- zdziwiła się.- Nie jestem blada.- spojrzała w lustro.- No dobrze, może rzeczywiście jestem bledsza.

- Dobrze się czujesz?

- Hmm…- zamyśliła się, aby ogłosić najbardziej trafną odpowiedź.- Tak obojętnie.- wsadziła kwiaty do wazonu.

- Ładne.- uśmiechnęła się Lucy.- Pogodziłaś się w końcu z Loganem?

- Tak. Już nie mogłam go tak długo trzymać. Nie wytrzymałabym tego.

- Dobra. Dajcie już sobie spokój. Rzępolimy tak już dwie godziny.- chłopak wziął swoją gitarę do ręki.- Ja spadam. Moje drewno czeka na mnie w składzie.

- Może już faktycznie czas skończyć.- wstała blondynka.- Lucy. To do jutra. A ty Marla zainwestuj w trochę słońca. Ambasadorka musi mieć promienny kolor skóry.- uśmiechnęła się zamykając za sobą drzwi.

W przeciągu trzydziestu minut Marla zaczęła czuć się coraz gorzej. Położyła się w salonie na kanapie kuląc nogi. Zaczęła się pocić. Czuła nieprzyjemny ból w brzuchu. Zaparzyła sobie mięty. Działa tylko chwilę, a potem znowu to samo. Zamknęła oczy próbując zapomnieć o bólu. Lucy wróciła od Jamesa. Zaciekawiona pozycją embrionalną przyjaciółki, przysiadła obok.

- Śpisz?- spytała cicho.

- Nie. Cierpię katuszę. Jest mi niedobrze.

- Co się dzieję?

- Nie wiem. Mogłabyś zadzwonić do Logana i powiedzieć, że nie przyjadę? Ja nie dam rady.- Lucy podniosła telefon i wykonała jej prośbę.

- … Nie wiem co jej jest.- Marla usłyszała kawałek ich rozmowy.- Nie, lepiej żebyś nie przyjeżdżał… - dziewczyna poczuła jakby Lucy czytała jej w myślach.- Jak poczuje się lepiej to do ciebie zadzwoni.

- O mój Boże…- ścisnęło jej wnętrzności.

- Jak się czujesz?- odgarnęła jej włosy.

- Jakby moje wnętrzności zaczęły wirować w pralce.- wstała nagle.- Przepraszam!- pobiegła do łazienki trzaskając za sobą drzwiami. Lucy skrzywiła się słysząc jak lokatorka wymiotuje. Po pięciu minutach otworzyła drzwi od łazienki. Zmęczona usiadła bezwiednie. Rockmenka przyglądała jej się uważnie. Podała jej szklankę wody.

- Trzymaj.- powiedziała nie spuszczając z niej wzroku. Marla poczuła jej spojrzenie na sobie.

- Czemu mi się tak intensywnie przyglądasz?- wzięła kilka łyków wody.

- A może…- zawahała się.- Ty jesteś w ciąży.- na te słowa Marla zakrztusiła się płynem.

- Zwariowałaś?- odstawiła szklankę.- To pewnie ten przeklęty hamburger mi zaszkodził. Czułam, że coś tak jest nie tak…

- Sorry, tak po prostu pomyślałam.- przejechała palcem bo podbródku.

- Ja…- opuściła głowę.- To na sto procent jest pewne, że to nie ciąża, bo…- przerwała.- Ja jeszcze nigdy…- wzięła się na wyznanie, ale nie mogła dokończyć.

- Jesteś dziewicą?- zdziwiła się. Zamilkła.- Wow.

- Co wow?- zmarszczyła brwi.

- No wiesz… tutaj w Ameryce dziewczyna w wieku dwudziestu dwóch lat prawie, która nie odbyła jeszcze stosunku to rzadkość.

- To jest jakieś pocieszenie, informacja?

- Nie. No coś ty…

- Ja po prostu… Miałam kilka chłopaków w swoim życiu, ale z żadnym nie byłam aż tak blisko. Nie byłam gotowa i pewna.

- Rany, dziewczyno! Mówisz o tym jakby to był jakiś wstyd.- machnęła ręką.- Jesteśmy dorosłe. Możemy gadać o takich sprawach. Jak już sobie tak szczerze rozmawiamy to ja ci mogę wyznać, że swoją cnotę straciłam w wieku lat siedemnastu. Mówię ci, czegoś takiego się nie zapomina.

- Porozmawiamy o tym kiedy indziej. Jeszcze mnie trzyma.

- Spoko. Zrobię ci jakąś kolacyjkę.

- Nic nie przełknę.- jęknęła.

- To przynajmniej pij dużo wody. Pozwól, że cię tu zostawię. Wezmę prysznic i lecę do łóżka. Jutro jest ważny dzień.





* Ja Was bardzo przepraszam. Jest prawie siódma i dopiero wstałam. Nie wiem co napisać. Mogę Wam tylko powiedzieć, że ten rozdział jak i najbliższe do czegoś zmierzają. To tyle. Do środy :*