Rozdział 116

Marla postanowiła w końcu wybrać się do Lily. Po tym co widziała, nie mogła zaznać świętego spokoju. Wyszła z mieszkania i przeszła kilka kroków dalej. Ich mieszkania dzielił tylko jeden dom. Zapukała do jej drzwi. Collins przywitała ją ze sztywnym uśmiechem.

- Chcesz się czegoś napić?- spytała brunetka.

- Nie. Przyszłam w konkretnym celu.- zaczęła prosto z mostu.

- Ok. To słucham cię.- przysiadła się. Dopiła wcześniej zrobioną herbatę, która stała na stoliku.

- Powiedz mi, że ja się tylko przewidziałam.

- O czym ty mówisz?- zmarszczyła brwi.

- Powiedz, że wcale nie przespałaś się z Carlosem.- wypaliła.

- Marla…- urwała.

- A jednak!- przyłożyła rękę do ust.- Mój Boże. Jak mogliście to zrobić? Carlos jest żonaty!

- Wiem, ale jest również nieszczęśliwy. Przyszedł wtedy do mnie do namiotu zobaczyć czy ze mną wszystko w porządku. Zaczęliśmy tak rozmawiać. Carlos wyjawił, że wciąż nie może zapomnieć o tym co widział i brakuje mu jej. Był w stanie zapomnieć jej tamto i poukładać ich związek. Ja go wysłuchałam i powiedziałam kilka słów otuchy. Podziękował za to, że mogłam go wysłuchać. Nie wiem jak to się stało, że potem się pocałowaliśmy, no i dalej…- nie dokończyła.- Chyba sama już wiesz.

- Co wyście zrobili?- przyłożyła z bezsilności dłoń do czoła.- Alexa to moja przyjaciółka. Co ja mam teraz zrobić? Przecież nie wypadałoby gdybym ja jej o tym powiedziała, prawda?- spojrzała na nią z wyrzutem.

- Rozmawiałam z nim dzisiaj. Powiedział, że z nią pogada i spróbuje naprawić ich małżeństwo.- ukryła przed nią to, że Carlos ją potem pocałował.- Słuchaj, ja też czuję się z tym źle. Nie mam zamiaru stawać się kochanką Carlosa. To było nieporozumienie. Mam nadzieję, że wszystko wróci do normy.

- Oby. Lil, jesteś bardzo dobrą koleżanką i sąsiadką, ale jeśli ja się dowiem, że oszukujecie i macie romans to ci tego nie wybaczę…

- Bez przesady. O co ty mnie podejrzewasz?- skrzyżowała ręce na piersiach.

- O nic.- wstała.- Muszę już iść. Mam masę rzeczy na głowie.- skłamała.

Carlos błąkał się w samochodzie po ulicach w Los Angeles. Zdarzało się, że mijał jedno miejsce nawet z cztery razy. Musiał ochłonąć. Nie wiedział do kogo ma z tym pójść. Nie chciał zamartwiać Jamesa. Jego życie wróciło ostatnimi czasy do normy. Kendalla skreślił od razu, ponieważ ten matkuje i poucza, choć sam święty nie jest. Elenę znał za krótko na takie zwierzenia, a Loganowi nie wiadomo co odbije. Marla wydawała się mu godną zaufania osobą, jednak stwierdził, że może nie być obiektywna, bo Alexa to jej przyjaciółka i z pewnością już przekabaciła ją na swoją stronę. Nie wierzył, że to robi. Znów się tu pojawia. Chciał i nie chciał za jednym razem. Coś go do niej ciągnęło. Czuł, że tylko Lily może go wysłuchać. Tym razem nie była chętna, aby otworzyć mu drzwi. Zatrzymała go w wejściu.

- Nie wpuścisz mnie?- spytał.

- Sądzę, że to nie jest najlepszy moment. Była u mnie Marla i…

- Marla?- przerwał jej.- Mówiłaś jej?

- Ona nas widziała. Wie o tym co się stało.- odpowiedziała.- Naprawdę to nie jest dobry pomysł żebyś wchodził.

- Nie chcesz czy boisz się? Słuchaj, od godziny błądzę po mieście i nie mam co ze sobą zrobić. Nie mam z kim o tym porozmawiać. Ja wiem, że to są moi przyjaciele, ale nie potrafię przyznać się do tego. Zwariuję jeśli mnie teraz odrzucisz.- na te słowa, dziewczyna rozchyliła drzwi wpuszczając go do środka.- Dzięki.

- Więc jak mogę ci pomóc?

- Byłem w domu. Słyszałem jak rozmawiali o mnie. Alexa naprawdę mnie zdradza, a Thomas proponuje jej wspólne życie. Wspaniale, prawda?- zironizował. Mówił jednak spokojnie.- Nie wiem… może za szybko się żeniłem. Zaślepiła mnie ta miłość. Było idealnie, ale z czasem miała dla nas coraz mniej czasu. Kiedy się budziłem, jej już nie było, a kiedy wracała, padała na twarz ze zmęczenia. To już ja znajdywałem dla niej czas, no bo przecież jak się kogoś kocha to zawsze się go znajdzie. Ona tego nie dostrzegała. Skoro ona chce uciekać do Miami to ja jej nie będę zatrzymywał…

- Co ty mówisz?

- Jeśli z nim jest bardziej szczęśliwsza niż ze mną to droga wolna. Stara miłość nie rdzewieje. Myślałem, że da się uratować ten związek, ale ona nawet nie udowadnia mi, że się stara. Przestała dzwonić i pisać. Kocham ją, ale ja nie chcę tak żyć.

- To może ty do niej zadzwoń. Może przestała, bo ty ją po prostu olewałeś. Powinniście porozmawiać. Uważam, że możecie być jeszcze razem. Tylko, że każdy z was czeka na pierwszy krok.

- Ja teraz nie wiem czy nadal chcę z nią być…- wypalił patrząc tępo w sufit.

- Dlaczego?- zmartwiła się.

- Bo jest jeden problem. Ja chyba się w tobie… zakochałem.- złapał ją za rękę.

- Carlos…- oswobodziła się z jego uścisku.- Nie możemy.- odgarnęła kosmyki włosów, które spadały na jej czoło.- Nie mogłabym tak żyć ze świadomością, że przeze mnie się rozwiodłeś. Nie chcę być tą złą. Nie mogę…

- Nie możesz czy nie chcesz?- kontynuował.- To nie jest twoja wina tylko moja. To przeznaczenie, że pojawiłaś się w moim życiu. Nie mogę być przecież z żoną skoro ciebie też...- spojrzał je prosto w oczy. Znów złapał ją za rękę. Tym razem nie próbowała się uwolnić. Carlos zaczął ją całować. Lily chciała go od siebie odkleić, ale nie mogła. Raczej nie chciała. Też coś czuła do niego. Rozpalił się w jej sercu żar. Oplotła swoje ręce wokół jego szyi. Przestała racjonalnie myśleć. Od kiedy go poznała już coś do niego poczuła, ale zawsze się powstrzymywała, bo był zajęty. A teraz on przychodzi do niej i mówi, że to z nią chce być. Ich pocałunek stał się jeszcze bardziej namiętny.

- Nie…- odsunęła go od siebie z niechęcią.- To się nie uda. Nie chcę być twoją kochanką.

- To czego ty tak naprawdę chcesz?- zasmucił się.

- Prosiłabym, abyś porozmawiał z Alexą. I wtedy kiedy będziesz już pewny, że to koniec i kiedy będziesz wolny, ja będę czekać na ciebie. Teraz nie potrafię. Muszę to sobie wszystko poukładać. Nie chcę się z tobą spotykać po kryjomu, bo twoi bliscy zlinczowaliby nas za to.

- Rozumiem.- opuścił głowę.

- Jedź do niej, teraz.- położyła mu rękę na ramieniu.

- Dla ciebie wszystko.- wstał i opuścił mieszkanie.

Kilka minut później był już pod domem. Zauważył, że samochód Thomasa znajduje się pod bramą. Carlos wysiadł z auta. Był gotowy zmierzyć się z nimi oboje. Thomas właśnie opuszczał jej dom. Kiedy zobaczył Latynosa, podbiegł do niego.

- Carlos. Musimy porozmawiać. Alexa…

- Wszystko wiem.- wciął mu się w słowo.

- Kazała mi z tobą to wszystko ugadać, bo ona próbowała wiele razy się z tobą skontaktować. Nie widziała cię od kilku dni.- mówił spokojnie. Carlosa zdenerwowało jego opanowanie. Nie mógł się powstrzymać.

- Ja ci dam dom w Miami!- zamachnął się i uderzył go z całej siły w nos. Thomas jęknął i schylił się nisko. Złapał się za nos, z którego leciała strużka krwi.

- Pochrzaniło cię kompletnie?- nie czekał na odpowiedź. Wsiadł do auta. Odjechał z piskiem opon prowadząc tylko jedną ręką. Chłopak rozmasował sobie kości w dłoni i wszedł do środka.

Alexa siedziała w salonie. Czytała namiętnie druk z pliku kartek. W końcu zauważyła, że jej mąż stoi w wejściu. Gdy go ujrzała, wstała natychmiast. Uśmiechnęła się z nadzieją, że jednak chce z nią rozmawiać. Chciała się do niego przytulić lecz ten odsunął się.

- Carlos. –zaczęła.- Daj mi to sobie wytłumaczyć. To jakaś pomyłka.

- Wiesz co było pomyłką? Wiązanie się z tobą.- odpowiedział.

- Jak możesz?- pojedyncza łza spłynęła jej z oka.

- Weź już sobie daruj te płacze i lamenty, bo ci nie pomogą.- powiedział stanowczo.

- To wysłuchaj mnie przynajmniej.

- Ja już wszystko wiem. Myślisz, że jestem taki głupi? Aż na takiego idiotę wyglądam, że robisz co ci się żywnie podoba? Najpierw mówisz, że Thomas cię zaskoczył i to był przypadek. Jednak następnego dnia witasz go z kwiatami, a dzisiaj żalisz mu się, że nasz związek nie ma sensu. Więc co ty chcesz jeszcze wyjaśniać?

- Jak to sensu?- zmarszczyła brwi.- Coś ci się chyba pomyliło.

- Tak?

- Tak! A teraz ty mnie wysłuchaj. Thomas przyszedł do mnie z kwiatami, bo chciał przeprosić mnie za to, co się wydarzyło. Miał problemy i trochę go poniosło. A w dodatku miał ten bukiet, bo obchodziłam imieniny, o których ty zapomniałeś. Pisałam, dzwoniłam, a ty miałeś mnie gdzieś. Za każdym razem jak szłam do Jamesa, tłumaczył, że nie ma cię w domu. Myślałam więc, że dam sobie spokój i znajdę okazję, aby cię zobaczyć na oczy.- tłumaczyła poddenerwowana.

- A ta rozmowa dzisiaj z Thomasem?! Podsłuchałem was. Jedziesz z nim do Miami?- założył ręce.

- Jakiego…- urwała.- Ty jesteś głupi, wiesz?- podeszła do stolika i cisnęła w niego swoim scenariuszem.- Czytaj! To była scena z filmu, którą ćwiczyliśmy matole!- Carlos wziął do ręki arkusz papieru i odnalazła w nim słowa, które usłyszał. Wszystko się złożyło w kompletną całość. Odłożył scenariusz na komodę i zamilkł.

- Czyli ty mnie nie zdradziłaś?

- Oczywiście, że nie. Kocham cię. Nigdy bym czegoś takiego nie zrobiła. A w następnym tygodniu kończę kręcić. Obiecuję, że spędzisz ze mną tyle czasu ile tylko będziesz chciał. Tylko proszę, wróć do domu.- nic nie powiedział. Bezsilnie opadł na kanapę.- Carlos… co ci jest?

- Przepraszam.- zgarbił się. Podparł głowę na łokciach, które trzymał na kolanach.

- Czyli co? Wszystko ok?- uśmiechnęła się gładząc go po włosach.

- Nie…- jęknął.- Nie ma sensu tego przeciągać.

- Ale o co chodzi?- zlękła się jego zachowania.

- Ja…- przełknął ślinę. Przejechał językiem po swoich wyschniętych wargach.- Ja cię zdradziłem.- zamilkł. Czekał na jej reakcję. Dziewczyna nie odezwała się. Opuściła tylko ręce na uda. Skrzywiła się. Wyglądała jakby intensywnie coś sobie układała w głowie.-Powiedz coś.

- Jak to się stało?- zapytała z łamiącym się głosem.

- Wczoraj. Byliśmy na biwaku i zaszalałem z alkoholem. Stało się.

- Wyjdź…- powiedziała krótko. Łzy cisnęły jej się do oczu. Carlos wstał i szybko wysłuchał jej prośby. Nie byli gotowi na tę kłótnię. Dał jej czas do namysłu. Kiedy wszedł, kopnął w oponę ze złości. Wszystko się pogmatwało. Jednak to on wyszedł na tego złego, tylko on ją zdradził. Nie wiedział co teraz myśleć. Poszedł do Jamesa. Minął przyjaciela bez słowa i poszedł do swojego dawnego pokoju. Musiał poważnie to przemyśleć.







* Chciałabym na początku pochwalić Lisę Schmidt, ponieważ najlepiej przeczuwała co się wydarzyło naprawdę. Wywnioskowałam to z komentarza :) Brawo dla Ciebie.
Sprawy w Carlexie komplikują się. Ja wiem, że Lily jest tą trzecią, ale mimo to, lubię ją w tym opowiadaniu. Wy chyba też, prawda? A może coś się zmieniło? Na rozdział 120 przepowiadam mały wstrząs, ale na razie nic nie mówię.

Dzisiaj sobota. Dzisiaj są też Walentynki. Niektórzy kochają to święto, niektórzy nienawidzą. To chyba zależy od statusu. Choć są wyjątki jak od każdej reguły. Prócz łaciny. Tam od reguły nie ma wyjątków. Tak mówił mój nauczyciel łaciny. Ale mniejsza o głupią łacinę, która mało się ma z moimi studiami. Może to głupio zabrzmi, bo nie jestem Waszą Walentynką, ale zaryzykuję, więc życzę Wam Wesołych, pełnych namiętności i erotyzmu Walentynek hahahaha :D
A wieczorem tłumy zbiorą się w kinach na 50 shades of Grey :D
Do środy :*