Rozdział 161

Elena stała jak wryta przed postacią poleconą przez jej asystenta. Ta twarz, te oczy, ten uśmiech jakże jej znajomy. Gdy usłyszała jego głos, jej serce jakby zaczęło bić na nowo innym rytmem. On tylko przywitał się i uśmiechnął dość skromnie jak na niego, ale nadal czarująco tym szeregiem swoich białych zębów.

- Nic nie powiesz?- spytał gdy ta nie odpowiadała.

- James?- nadal niedowierzała własnym oczom. Spojrzała następnie na asystenta.- Jay. Możesz mi powiedzieć kto to jest?

- To model Jeremy Mendow.- odpowiedział, a szatyn się wyszczerzył.

- Nie! Ty faktycznie źle usłyszałeś. Nie żaden Jeremy Mendow tylko James Maslow! Nie Mendow! Maslow!

- Przepraszam…

- Nic się nie stało.- machnął ręką James.

- Gdybym tylko wiedziała…

- Pogadamy potem.- przerwał jej.- Przyjechałem tutaj też po to, aby uratować twój pokaz, więc szybko mnie ubierzcie, ucharakteryzujcie i powiedzcie jak mam iść.

- Ok.- uśmiechnęła się.- Jenn! Oddaję go w twoje ręce!

Wszyscy goście, celebryci i gwiazdy oraz sławni w tej branży projektanci z krytykami mody zaczęli się już zjeżdżać na miejsce. Gwiazdy oślepione błyskiem fleszy zasypały czerwone dywany. W końcu limuzyna podjechała na miejsce. Wysiedli z niej państwo Pena, kolejnie Schmidt i Henderson. Przystali na chwilę, aby dać się sfotografować, a potem weszli do środka.

- Czasem to padaczki można dostać od tych fleszy.- przetarł oczy Latynos.

- Gdzie będziemy siedzieć?- rozejrzał się po tłumie Kendall.

- Wszyscy w pierwszym rzędzie.- uśmiechnęła się Marla.- Dla najlepszych przyjaciół, rodziny, kochanej ambasadorki i najlepszego fotografa miejsca obok wpływowych ludzi.

- Cudny modowy tydzień.- westchnęła Alexa.

- Codziennie będziemy musieli tu przyjeżdżać?!- przestraszył się Kendall.

- Tylko dzisiaj. W resztę dni będą inni projektanci. Dzisiaj będą dwa pokazy, a Eleny otwiera całe wydarzenie w tym roku, więc to takie ważne.

- Babka z Vogue’a tu jest.- szturchnęła Jo przyjaciółkę.

- Potem cię mogę z nią zapoznać, a teraz zajmijmy miejsca. Za pięć minut zacznie się pokaz…

Prowadzący wyszedł na wybieg. Powiedział kilka słów o dzisiejszym wieczorze, a następnie zapowiedział markę Eleny. Zgasły główne światła i zapalono te wokół wybiegu. Rozbrzmiała muzyka, po której modelki po kolei zaczęły wychodzić prezentując się w pięknych kreacjach. Marlę wzięło na wspomnienia kiedy to jeszcze żyła Cassie Lorenz. Weszła pewnego dnia do jej biura, a ona projektowała tę właśnie sukienkę, w której teraz szła modelka. A następna kreacja należała już do autorstwa samej Eleny. Pierwsze jej dzieło, z którego była w pełni zadowolona. Logan oglądając pokaz poczuł tak wielką dumę jakiej jeszcze nie poczuł nigdy do Ellie. Jego kuzynka stała się sławną projektantką. Fotografowie wciąż robili jej zdjęcia. Carlos cieszył się, że nie musiał teraz być na ich miejscu, bo z tej perspektywy lepiej mu się wszystko oglądało.

W końcu nadeszła cześć na męskich modeli. Wszyscy wyczekiwali ostatniej męskiej kreacji, która zamknie jej pokaz. Zarówno Carlos jak i Marla wiedzieli, że zaraz pojawi się im oczom nowy model w najlepszej męskiej kreacji. Latynos dał znak szatynce ruchem głowy, że będzie to dokładnie za chwilę i…

Marla wychyliła głowę, aby zobaczyć go i oniemiała tak samo jak reszta jej przyjaciół oraz cała publiczność. Albo wpadła w jakąś paranoję albo dosięgła ją jakaś choroba psychiczna, halucynacje… Po wybiegu szedł James.

- Jasna cholera…- mruknął Logan.

- On wygląda zupełnie jak James.- wypalił Carlos.

- Bo to jest James!- szturchnęła go Alexa.- Co on tutaj robi?

- Mój Boże…- pokręciła głową Marla. W pewnym momencie ich spojrzenia zetknęły się ze sobą. Jamesowi zesztywniał uśmiech, ale po chwili się rozpromienił. Reszta publiczności i media najbardziej się nim zainteresowały, ponieważ to dla nich sensacja. James Maslow wrócił. Nikt nie wiedział co się z nim stało po zerwaniu Big Time Rush. Zniknął, a teraz pojawia się jako model. Musiał wrócić do dawnego zawodu. Marla nie mogła tego wytrzymać. Wstała i wyszła na zewnątrz.

- Marla!- poszedł za nią Logan. Nie reagowała.- Bella! Marlabell!

- No co?- zatrzymała się.- Co ty wyprawiasz?- rozejrzała się wystraszona, ponieważ nie chciała, aby ktoś usłyszał jej pełne imię.- Najpierw znika, a teraz pojawia się jak gdyby nic w kreacji twojej kuzynki! I my nic o tym nie wiemy…

- Nie zachowuj się niedojrzale i wróć.- wyciągnął rękę.- Porozmawiajmy z nim po tym wszystkim.

- No ok…- mruknęła i wróciła z nim do środka.

Kiedy nadszedł koniec i wszyscy się rozeszli, wyszła po nich Elena. Porozumiewała się z przyjaciółmi bez słów. Zaprowadziła ich ze sobą. James siedział na sofie trzymając w ręce szklankę wody. Czekał na nich. Gdy zobaczył swoich przyjaciół, odstawił szklankę na stół i wstał. Nie wiedzieli jak się mają zachować. Stali w ciszy i gapili się na siebie co Jamesa strasznie dołowało. Mógł się jednak tego spodziewać. Carlos rozejrzał się po każdym i pokręcił głową. Podszedł do Jamesa i go uściskał. Szatyn ucieszył się z jego gestu i przycisnął go mocniej do siebie. W jego ślad poszedł też Kendall z Loganem.

- Martwiliśmy się o ciebie.- powiedział Kendall.

- Przepraszam za wszystko.- odpowiedział. Potem przywitał się z Jo i Alexy. Marla nadal stała w swoim miejscu. Gdy James uwolnił się od uścisków Jo, spojrzał na szatynkę. Ona natomiast podeszła do niego, spojrzała mu prosto w oczy, a następnie spoliczkowała go. James złapał się za policzek i upuścił głowę.- Mogłem się tego spodziewać.

- Zasłużyłeś na dużo więcej.- powiedziała.

- Dobrze o tym wiem.

- Nie było cię tyle czasu. Przestałeś dawać znak życia. Każdy zastanawiał się co się w tobą dzieje, czy żyjesz aż w końcu ja zaczęłam mieć do ciebie o to żal. Nie było cię…- powtórzyła.

- Ale już jestem. Jestem i to na dobre.- poinformował ją.

- Co się nagle takiego stało?

- Napisałem wam w liście. Nie czytaliście go?- spytał.

- Jakim liście?- Carlos nie wiedział o co chodzi. Logan i Kendall spojrzeli na siebie nie wiedząc co odpowiedzieć. Już Logan chciał wyznać mu prawdę, ale uprzedził go Kendall.

- Być może jeszcze nie doszedł. Ostatnio są problemy z pocztą. Listonosze robią strajk.- wymusił uśmiech na twarzy.

- Możesz nam powiedzieć co się z tobą działo przez te pół roku martwej ciszy?- zadał mu pytanie Logan.

- Zadzwonił do mojego agenta asystent Eleny…- urwał i usiadł.- Może ja zacznę od początku.- Jak wiecie poleciałem do Włoch, do kochanego wujostwa. Tam trochę doszedłem do siebie po śmierci Lucy. To otoczenie mi pomogło w pewien sposób się wyciszyć i zastanowić nad swoim życiem. Czy je kończyć czy też nie. Stwierdziłem, że samobójstwo to głupi pomysł. Oprzytomniałem, ale wciąż czułem się zdołowany. Wróciłem do Minnesoty, jeszcze wtedy mieliśmy ze sobą kontakt. Nie miałem co ze sobą zrobić, więc dałem się namówić w końcu matce i zostałem prezesem rodzinnego koncernu.

- Co się stało, że przestałeś się do nas odzywać?- wtrącił Kendall.

- Wszystko przez moją matkę, która zrobiła mi pranie mózgu. Jakieś pół roku temu zastanawiałem się już nad powrotem do LA. Wciąż chodziłem do bardzo dobrego terapeuty, niesamowitego gościa, który postawił mnie na nogi. Stęskniłem się za wami. Powiedziałem matce, że pozałatwiam tu sprawy i wracam za trzy dni do Los Angeles. Uznała, że to zły pomysł.

- Co zrobiła?

- Najpierw mój telefon niechcący wylądował w wodzie. Wszystkie kontakty mi wcięło. I z laptopem coś się stało, więc musiałem oddać do naprawy. Myślałem, ze kilka dni wytrzymacie beze mnie, choć martwiłem się, bo ja nie pamiętałem numeru do żadnego z was, a wy też nie mieliście jak się dodzwonić. Z czasem czułem się jakiś taki słaby, zmęczony… Wciąż mnie bolała głowa. Leżałem w łóżku, musiałem zostać w domu. Powiedziała, że zajmie się firmą ktoś inny pod moją nieobecność gdy ja nie mogę. To było straszne. Nie wiedziałem co mi jest. Ona kontrolowała mnie na każdym kroku. Sprawdzała co robię, nie pozwalała wyjść z domu. Więziła mnie. Nie mogłem się jej postawić. Nie miałem na to siły. Strasznie zmizerniałem i nie mogłem znieść swojego niezdrowego wyglądu w lustrze. Aż pewnego dnia zupełnie przypadkiem znalazłem jakieś prochy w jej rzeczach. Okazało się, że mi je podawała. Ćpała mnie przez miesiące. Kiedy spytałem dlaczego, odpowiedziała, że mnie bardzo kocha i nie chciała mnie znów stracić.

- To chore!- uniosła się Jo.

- No wiem! Uznała, że to dla mojego dobra. Nie mogła pozwolić żebym wrócił do LA i zniszczył sobie życie. Powiedziała też, że wy wszyscy przypomnicie mi o bólu i cierpieniu jakie przeżyłem, dlatego powinienem o was zapomnieć i się od was odciąć. A przecież ja myślałem zupełnie co innego. Ona myślała, ze swoimi sposobami na zawsze zatrzyma mnie z w domu, ale krzywdziła mnie jednocześnie! Wyprowadziłem się i zamieszkałem u swojego dawnego kumpla, który kiedyś był moim agentem. U niego dopiero doszło do mnie, że chcę kontynuować modeling i zostałem szybko zatrudniony w jednej agencji. Tam zrobiłem kilka sesji i również zdobyłem doświadczenie na wybiegu. No i wczoraj mój agent mówi do mnie, że firma Eleny potrzebuję dobrego modela na natychmiast. Uznałem, że to dobry moment, aby wrócić do was kochani. Napisałem w liście, że wracam i dlaczego po krótce obiecując, że wyjaśnię potem. Spakowany, wszystko załatwione, w drodze do LA dostałem wiadomość, że oferta jest nieaktualna, ale nie chciałem już wracać do Minnesoty. Chcę być tu z wami. Już zawsze. Zdałem sobie sprawę, że muszę przywyknąć do tego miejsca żeby wygrać ostateczną walkę, a wy mi możecie w tym pomóc. Wolę być tu a z przyjaciółmi niż tam bez was.

- Gdybyśmy tylko wiedzieli, nie mielibyśmy do ciebie żalu.- powiedział Logan.- Myśleliśmy, że już nie chcesz mieć z nami nic wspólnego. My w końcu też przestaliśmy próbować skontaktować się z tobą.

- Mówiłem żeby jechać do niego…- wtrącił Carlos.

- Teraz już czasu nie cofniemy.- napił się wody James.

- Współczuję ci przez co przechodziłeś. I co dalej z tobą będzie?- spytała Alexa.

- Elena już zdążyła mnie zatrudnić u siebie. Teraz mieszkam w hotelu, ale znajdę sobie jakieś mieszkanie.

- Przeleję ci pieniądze ze sprzedaży domu i za nie coś kupisz.- powiedział Carlos.- A przez ten czas możesz zamieszkać u nas, prawda kochanie?- zwrócił się do żony, która kiwnęła głową.- Chyba, że nie chcesz tam bywać z jakiś powodów…- pomyślał, że widok na jego dawny dom mógłby obudzić przykre wspomnienia.

- Dziękuję wam.- uśmiechnął się.- Właśnie!- oprzytomniał.- Kendall i Logan… Jak wasze dzieciaki?

- Mają się dobrze.- powiedział za nich dwóch Logan.

- Może jutro w końcu zobaczą wujka.- spojrzał na Marlę.-Jesteś nadal na mnie zła?

- Nie.- uśmiechnęła się przytulając do niego.- Phillip już nie może się doczekać kiedy spotka się z wujkiem Jamesem.

- Dziękuję.- wyszeptał.

* Mam nadzieję, że Wasze wątpliwości zostały wyjaśnione tak jak to będzie możliwe dzisiaj oglądając PLL :D Zgadliście, to James. Mogłam bardziej się postarać o przekręcenie, ale po co utrudniać. I tak pewnie cieszyliście się, że wrócił. No ale nie mówcie mi tylko, że nie zaskoczyłam Was dlaczego James się pojawił. Jaka jest Wasza reakcja na to, co przydarzyło się Jamesowi? Piszajcie, piszajcie :D

Wgl to przez Was czuję się najszczęśliwszą blogerką jeśli chodzi o PPP :* Rozpieszczacie mnie komentarzami co daje mi wielkie szczęście. Nawet nie wiecie jak taki mały gest czasem sprawia, że dzień wcale nie jest taki zwalony jak to u mnie bywa. Wiem, że wtedy ktoś o mnie pamięta i ktoś docenia, więc dziękuję po raz kolejny :*****

Rozdział z dedykacją dla Chrisa za to, że pierwszy zorientował się, że chodzi o Jamesa. Dla Chrisa, który nadal ma bana i on wie na co :D

PS Oliffka, oto rozdział, o który mnie prosiłaś :D Szybciej się nie dało :P