Rozdział 177

James był już na miejscu ośrodka wypoczynkowego. Miał nadzieję, że malowniczy krajobraz pomoże mu oczyścić umysł i pomóc w podjęciu ważnych decyzji. Wyłączył telefon żeby nikt mu nie przeszkadzał. Postawił walizkę na korytarzu swojego pokoju, a następnie spojrzał w okno. marzył, aby powspinać się po wyżynach.  Nagle drzwi otworzyły się i weszła do nich dziewczyna. Nie była drobna i niewinna. Sprawiała wrażenie silnej oraz wytrzymałej na wszystko. Miała krótkie włosy do ramion koloru kruczoczarnego. Kiedy zobaczyła Jamesa, ściągnęła brwi.

- Sorry, ale to mój pokój.- powiedziała twardym, ale dość kobiecym głosem.

- Nie. Recepcjonistka dała mi klucze do pokoju dwanaście.

- Ale to mi powiedziano, że mam dwanaście.- przez korytarz przechodziła pracownica.- Hej, niech mu pani powie, ze to jest mój pokój.

- Pan ma dobry pokój. Pani ma numer trzynaście. Musiała się pani przesłyszeć.

- Uważa pani, że jestem głucha?- spiorunowała ją wzrokiem, a James odębiał.

- Nie, przepraszam. Koleżanka musiała się pomylić. Dała pani zamiast kluczy do trzynastki, zapasowy od dwunastki. Już przynoszę właściwy klucz.- poszła dalej.

- Gdy tu przyjeżdżałam, nie wiedziałam, że obsługa jest taka niekompetentna.- powiedziała na głos sama do siebie, lecz wystarczająco głośno, aby pracownica usłyszała i wzięła to sobie do serca. Spojrzała na szatyna.- Głupi przypadek.

- Zdarza się.- odpowiedział.

- Przyjechałam tu się wyciszyć, ale jakoś się nie zapowiada. A ty?

- Też mam taki cel podróży. Jestem James.

- Wiem kim jesteś.- rozpakowała sobie z papierka gumę do żucia, a następnie wsadziła ją do ust. Zaczęła ją żuć.- Jestem Meg. Fajnie będzie do kogoś japę otworzyć, bo tak samemu przez bite dwa dni. Może i się wyciszę, ale potem chyba umarłabym z nudów. Dobra, spadam.- wyszła zanim James zdążył cokolwiek coś powiedzieć.

Wyszedł skorzystać z dobrodziejstw natury. Spacerował alejkami . Można było wyjść poza teren ośrodka do lasu, jednak w określonych godzinach. Skorzystał z tego. Wdychał świeże powietrze. Było mu tak dobrze. Po jakiś dziesięciu minutach usłyszał coś dziwnego. Ktoś grał na gitarze. Bardzo go to zaintrygowało. Kto mógłby grać w środku pustego lasu? Poszedł za śladem muzyki. Minął wielkie krzaki i zobaczył jak Meg siedzi na wielkim powalonym pniu ciągnąc za struny. Miała na sobie czerwony top, czarne spodenki, a na nogach niepasujące do reszty ubioru skórzane trepy. Jedną nogą zapierała się o korę.

Przyglądał się jej z bezpiecznej odległości wsłuchając się w rockową, ale dość subtelną melodię jak na ten gatunek. Zastanawiał się czy podejść do niej. Kiedy tak jej się przyglądał, widział w niej coś z Lucy. Nie przeszkadzało mu to. Przypomniało mu się jak właśnie ona grała na gitarze. Meg zauważyła go, nie przestała grać. James zaryzykował i dosiadł się do niej na pień powalonej wierzby. Spojrzała na niego swoimi niebieskimi oczyma, a potem znów utkwiła wzrok w gitarze. Słuchali w ciszy piosenki.

- Bardzo dobrze grasz.- powiedział gdy skończyła.

- Gdy jest mi smutno gram właśnie to. Chyba, że jest mi smutno i w dodatku jestem zła to gram coś od czego aż płoną palce.

- Czemu jest ci smutno?

- Ponieważ zerwałam z chłopakiem gdy widziałam go jak całował się z barze z jakąś dziunią. Mówił, że był pijany, ale nie potrafiłam mu tego zapomnieć. I pogrążam się w samotności, bo prócz niego nie mam nikogo. A ty? Po co tu jesteś?

- Moja matka zniszczyła mi życie i nie mogę jej tego wybaczyć, a moja dziewczyna…okazało się, że ma dziecko.

- Uh..ostro. A wyjaśniałeś z nimi te sytuacje?- spytała.

- No właśnie nie.

- Więc jesteś tu, bo uciekasz od problemów.- stwierdziła.

- Wcale nie. Nie uciekam. A może…- zamyślił się.- Ja po prostu chcę to sobie poukładać.

- Rozumiem cię. Wiesz co? Potem jest wspinaczka. Możemy się razem na nią wybrać. Odstresujesz się troszkę. Może tam na górze będzie ci się lepiej myśleć.

- Dobry pomysł.- odpowiedział. Dziewczyna uśmiechnęła się i zaczęła grać.

Kendall skończył rozmawiać z Dustinem przez telefon kiedy Jo wróciła do domu. Przyprowadziła ze sobą gościa. Chłopak usłyszał, że jego żona z kimś rozmawia, więc z ciekawości poszedł do korytarza. Zaskoczył go pozytywnie jej widok.

- Camille? Co za niespodzianka!

- Hej, Kendall.- przytulili się.- Dotarło do mnie, że za wszystkimi się stęskniłam.

- Nie było cię jakiś rok w Los Angeles jak nie dłużej. Jaki powód wizyty?

- Długo by o tym rozmawiać. Chciałam przed ślubem was wszystkich odwiedzić. I w ciąży jestem…

- Aha, a byłaś… Zaraz, zaraz…- dopiero załapał.- W ciąży? To cudownie.

- Wierzę, że Stev tez tak zareaguje. Chciałam was wszystkich zobaczyć, ale Carlos gdzieś zniknął. Biedna Alexa. Nie wiedziałam, że dojdzie do takiego momentu w ich życiu.

- Nikt się tego nie spodziewał.

- A James podobno gdzieś wyjechał odpocząć, więc go tez nie zobaczę.

- A o tym, że wyjechał to sam nie wiedziałem.- potarł podbródek.- Mniejsza o to. Co cię jeszcze sprowadza?

- Jo mnie zabrała pokazać mi waszą maleńką.

- To zaprowadzimy cię.- odezwała się Jo.

Otworzył drzwi do sypialni Chloe gdzie słodko sobie spała w kołysce. Camille wychyliła głowę, a następnie niepewnie weszła do środka. Gdy zobaczyła, że śpi, podeszła po cichutku uśmiechając się. Brunetka nachyliła się nad łóżeczkiem. Wtedy malutka otworzyła swoje zielone oczka po tacie, a Camille uśmiechnęła się jeszcze szerzej.

- Jest śliczna.- szepnęła do Jo.

- Po mamusi.- wtrącił Kendall.

- I po tatusiu.- dopowiedziała blondynka.- Chcesz ją wziąć na ręce?

- A mogę?

- Oczywiście.

- Bardzo chętnie.- spojrzała na blondyna.- Kendall. Podasz mi ją?

- Może niech Jo to zrobi.- odsunął się na bok. Camille nie wiedziała o co chodzi. Kendall oparł się o ścianę. Jo podała córeczkę przyjaciółce.

- Patrz maleńka. Poznaj ciocię Camille.- Jo złapała ją za rączkę gdy brunetka trzymała ją na rękach. Robiła to ostrożnie.Przyjaciółka spojrzała na mężczyznę.

- Coś się stało?- spytała zabawiając dziewczynkę.

- Moja własna córka się mnie boi.- odparł.- Gdy się do niej zbliżam, płacze. Więc tego już nie robię.- opuścił wzrok.

- To niemożliwe.- ściągnęła brwi.- Tylko na ciebie tak reaguje?- przytaknął.- Czemu?

- Nie wiem. Może jest jakiś powód, może go nie ma. Jednak jest mi po prostu przykro... Nie rozmawiajmy o tym.- odwrócił się i spojrzał w okno. Zauważył, że na ławce siedzi Amelia i patrzy właśnie w jego okno. Skrzywił usta. Zasunął roletę.

* Jestem! Słuchajcie. Znowu mam problem z białym tłem. Boli mnie to w oczy i niszczy design, ale poddaję się <biała flaga>
No to tak. Czy to był przypadek, że Meg i James się poznali? Co z tego wyniknie? Czy Amelia jest niebezpieczna? Piszcie w komciach ;)