Rozdział 183

Gdy Kendall tylko odczytał wiadomość od Jo, ruszył w biegł prosto do samochodu. Pluł sobie z brodę, że wyłączył wcześniej telefon. Dodał gazu, aby jak najszybciej znaleźć się na miejscu. Rozglądał się i znalazł ją w końcu. Zapłakana Jo siedziała na chodniku. Przy niej stał pusty wózek. Dobrze rozpoznawał ten wózek. Marla nie raz przychodziła do nich mając w nim swojego synka. Blondyn zaparkował auto i po chwili był już obok żony.

- Kendall!- podniosła się i rzuciła mu się w objęcia.- Porwali Phillipa!

- Ale jak? Jak do tego doszło? Skąd się znalazł u ciebie?

- Byłam z Eleną w parku. Ona musiała szybko iść do pracy, więc na ten czas zaopiekowałam się Philem. I ten człowiek...- znów zaczęła płakać.- Oni mnie zabiją. Nigdy mi tego nie wybaczą!

- Nie płacz. Znajdziemy go.- przytulił żonę.- Trzeba zadzwonić na policję.- Kendall wyciągnął telefon i wykonał telefon.

Po złożonych zeznaniach na komisariacie, Schmidt'owie wrócili do domu. Jo nie mogła sobie wybaczyć tamtego zdarzenia. Wciąż obwiniała się o wszystko. Zastanawiała się jak zareagują jej przyjaciele kiedy wrócą z Anglii. Powiadomili Elenę żeby przyszła do nich natychmiast. Kiedy czekali na dziewczynę, zapukał do nich James.

- Hej wam. Przyszedłem w odwiedziny.- uśmiechnął się.

- James, to nie jest dobra pora.- odpowiedział Kendall.

- Co się stało? Chyba mogę wiedzieć.- spojrzał na załamaną Jo w narożniku kanapy. Wiedział już, że sparawa jest poważna.- Kend, co się dzieje?

- Phillip został porwany.- odpowiedział.

- Ja pierdole...- mruknął pod nosem niedowierzając.- Kto to zrobił?

- Jo nie wie kim oni byli. Nigdy wcześniej żadnego nie widziała. Była tak oszołomiona, że nie umie określić szczegółów. Próbuję ją uspokoić od godziny...

- To moja wina! A jeśli oni zrobią mu krzywdę?- znów te słowa padły z jej ust.

- Nie mów tak!- powiedział James.- Kto w ogóle chciałby porywać Philipka? Przecież nasi przyjaciele nie mają żadnych wrogów.

- James, nie ma pojęcia. Serio... Ja też nie wiem co robić.- spojrzał na blondynkę.- Jo, idź do małej. Potrzebuje cię.- ta przytaknęła ciągnąc nosem i poszła do sypialni.

- Już jestem!- do środka wparowała Elena cała zdyszana.- Biegłam najszybciej jak się dało. O co kaman? Jak tam opieka nad moim bąbelkiem?- zauważyła wózek stojący w salonie. Podeszła do niego, aby przywitać się z dzieckiem, ale nie było go tam.- Gdzie jest Phil?- spytała. Zapadła cisza. Przyjaciele spojrzeli się na siebie zastanawiając się jednocześnie, któy z nich odważy się powiedzieć prawdę. Kendall chciał już zabrać głos kiedy James zrobił krok do przodu.

- Ellie... ktoś porwał dziecko.- przegryzł wargę wyczekując reakcji.

- Ha  ha ha, bardzo śmieszne. Już się nabrałam.- zironizowała.- A tak serio?

- Czy my wygądamy jakbyśmy teraz żartowali?- spytał Kendall.

- Nieee.- pokręciła głową.- Nie nabierzecie mnie! Nie uda wam się to. Jest Jo?- szybko dostała bezsłowną odpowiedź od Kendalla. Brunetka poszła do sypialni uprzednie pukając.-Hej Jo. Chłopaki mnie straszą, że porwali mi dziecko.

- To jest prawda.- dopiero teraz Jo pokazała jej swoją zapuchniętą od łez twarz.- Porwali go na moich oczach, a ja nie umiałam mu pomóc. To moja wina! Zabrali mi go...- załkała znów.

- Nie nie nie nie...- powtórzyła tak z dwadzieścia razy łapiąc się za głowę. Czuła jak łzy cisną jej się do oczu.- Mój Boże!

- Przepraszam! Przepraszam najmocniej!- złożyła ręce jak do modlitwy, a następnie przyłożyła je do ust.

- To moja wina! To ja miałam się nim opiekować. To ja obiecałam Loganowi, że nic mu się nie stanie. Na mnie spada cała odpowiedzialność. Przecież oni mnie zabiją! Rozszarpią!- przykucnęła.- Biedny Phillip. Gdzie on teraz może być...

- Policja już go szuka.- odpowiedziała.- Dostali jego opis i nawet zdjęcie, jego kocyk... Pewnie teraz płacze maleństwo i chce do mamy.- czuła jak w jej gardle rośnie wielka gula.

- Elena?- przyszedł do nich James.- Nie obwiniaj się. Z tobą też mogło się to wydarzyć.

- Co ja mam zrobić?- wtuliła się w niego nagle. Potrzebowała teraz ciepła bliskiej osoby. James nie zaprostestował. Objął ją mocniej. Przez ten czas zapomniał o tych wszystkich zamieszkach związane z nimi.

- Znajdziemy go.

- Dzięki.- odkleiła się od niego zorientowawszy się, że James ma inną na oku. Otarła delikatnie oczy. Wszyscy wrócili do salonu.

- Ludzie.- zaczął Kendall.- Ja chyba wiem kto to mógł zrobić...

- Kto?- zapytała Elena.

- Amelia. Ona jest chora psychicznie. Kręciła się od pewnego czasu pod naszym domem, a dziś jej nie ma. Jej ziomki napadły na Jo, bo chciała zemsty. Myślała, że Phillip to Chloe.

- O mój Boże. To jeszcze gorzej!- blondynka zatkała sobie szybko usta żeby nie wybuchnąć płaczem.

- Więc to jest moja wina.- kontynuował.- Moja, że nie zadzwoniłem wcześniej na policję.

- Tak. Teraz każdy będzie szukał w sobie winy.- odpowiedział zdenerwowany James.

- No tak. Trzeba w końcu zadzownić do  Logana i Marli.- Kendall założył ręce.

- Teraz?- spytała Elena.- Marli umarł ojciec. Dziś ma pogrzeb. To nie jest odpowiedni czas.

- A kiedy mamy to zrobić, hę? O takich rzeczach trzeba jak najszybciej. Byliby jeszcze bardziej źli gdyby dowiedzieli się na miejscu. Tak. Mnie też jest trudno z powodu straty ojca, ale jej syn został porwany. Niech pomyśli o tych, którzy jeszcze żyją!- wszyscy jak jeden mąż spojrzeli na Kendalla ze zdziwieniem.- No co?- każdy powstrzymał się od komentarza.- No sorry, że tak mówię, ale cały chodzę z nerwów. Logan to mój kumpel. A przeze mnie nastąpiła pomyłka. Oczywiście nie chciałabym żeby to moje dziecko zostało porwane. To takie nie fair...- usiadł i schował twarz w dłonie.
- To teraz losowanie, kto dzwoni.- odezwał się James.- Bo ja nie jestem na to gotowy...


Marla, Logan i reszta najbliższej rodziny uczestniczyli właśnie w pogrzebie. Czarna sukienka szatynki podwiewała delikatnie na brytyjskim wietrze. Zbierało się też na deszcz. Odzwyczaiła się od takiej pogody. Oparła głowę na ramieniu Logana i płakała. Czuła się taka wycieńczona tą całą sytuacją. Patrzyła jak spuszczają trumnę na dół. Wczoraj dowiedziała się, że Jerry Steward nie był jej ojcem. Jednak nadal uważała go za swojego tatę. Na pewno był lepszy niż ten cały Stan Monty, którego nawet nie poznała, nie pozna i nawet nie chciałaby poznać. Ten był dla niej ojcem. Ten ją zaakcetpował. Ten ją wychował i okazał swoją miłość. To niesamowite jak się dobrali. Myślała, że po nim ma niektóre cechy, a to zwykły zbieg okoliczności. Kochała go. I zawsze będzie kochać.
Spojrzała na swoją cierpiącą matkę. Wczoraj jeszcze była na nią zła, jednak dzisiejszego ranka postanowiła jej to wybaczyć. Z zaistaniłych sytuacji nie chciała kłócić się z matką. Nie chciała żeby gorzej to wszystko znosiła. Potrafiła być wyrozumiała, umiała ustępować. Tego nauczył ją właśnie Jerry. Również zawsze powtarzał żeby dążyć do spełnienia swoich marzeń. Do bycia silną. Nie poddawać się. Nagle poczuła wibracje komórki w swojej torebce. Nie mogła teraz odebrać. Musiała czekać do końca, który był tak blisko. Kiedy inni wrzucali kwiaty do środka dołku, ona wrzuciła gałąź z drzewa wiśni, które razem posadzili jak była mała. Po ceremonii postanowiła odebrać jeszcze raz dodzwaniające się do niej połączenie.
- Hej, Kendall.- powiedziała. Logan podszedł do niej słysząc jego imię. Widział jak twarz Marli blednie w oczach z każdą sekundą. Wstrzymała powietrze w płuchach. Spojrzała na Logana mokrymi już oczyma. Zadrżała jej warga. Chciała wydusić z siebie choć słowo, ale nie mogła. Jej oczy zaszły mgłą. Marla wciąż trzymała telefon przy uchu słysząc Halo? Kendalla, które do niej nie dochodziło. Jakby odcięła się od świata. Czuła jak jej nogi więdną. Poczuła się nagle słaba. Telefon wypadł jej z rąk. Zasłabła. Logan złapał ją w ostatniej chwili...






* Napisałabym coś, ale naprawdę nie mam czasu. Muszę się uczyć. Sorki  ;/ Ale tylko Wam zdradzę, że bd hardkorowo