Rozdział 4

Tymczasem Logan i James grali właśnie w nową grę na konsolach.

- Już nie żyjesz!- krzyknął James nerwowo trzymając konsolę.

- Tak? To obczaj moją tajną broń! Ka- boom!- zaczął szybko wciskać przyciski.

- Nie no! Jak mogłem z tobą przegrać? Dwadzieścia lat żyję na tym świecie i ani razu z tobą nie przegrałem!- rzucił przyrządem o poduszkę.

- Jakbyś był tak mądry jak ja, przestudiowałbyś dokładnie instrukcje.- wyszczerzył się perfidnie.

- Ja nie jestem od studiowania dobrze o tym wiesz. Kiedy mama Kendalla przyniesie obiadek?- jego matka mimo to, że niedawno przeniosła się na piętro powyżej, wciąż regularnie daje im znak jakby tu była. Przychodzi codziennie z obiadem dla tych czterech bestii.

- Niedługo powinna być. James… nie byłeś dziś zbyt miły.- zmienił temat Logan.

- A o co ci teraz chodzi?

- O Marlę, ta, co tu była. Pamiętasz?

- Stary. Ja tak jak wy uwielbiam wszystkie swoje fanki… bez względu na to jak…

- Taaa. Od kiedy?- nie pozwolił mu dokończyć.

- Od kiedy twoja dziewczyna zrobiła mi awanturę! Od dziś więc oficjalnie ogłaszam, że ja, James Maslow, będę tolerować każdą dziewczynę bez względu na to jak wygląda, albo przynajmniej się postaram.- mówiąc to wstał przykładając rękę do serca.

- Dzisiaj nie miałeś okazji, więc wkrótce się wykażesz, bo bardzo chciałbym to zobaczyć.- zaśmiał się.

- O czym ty mówisz?- podniósł jedną brew.

- Zaprosimy ją do nas. Porozmawialiśmy z nią trochę, ale nie zdążyliśmy jej poznać. Może to bardzo fajna dziewczyna. W końcu lubi nas, więc możemy poświęcić jej trochę uwagi. Jeszcze się przekonasz jak może być fajna.

- Nie widać…

- James!- krzyknął karcąco.

- Ok, niech ci będzie.- James sobie pomyślał, że nie da się Loganowi. Wyobraził sobie to zadanie za szczyt swojego honoru i udowodni mu, że się myli i też potrafi patrzeć inaczej.

Kendall i Carlos wrócili właśnie z parku.

- Ej, słuchajcie!- zawołał do nich Carlos.- Widzieliśmy razem z Kendallem te Brytyjki w parku.

- No i?- James podszedł do lodówki.

- Może i są ładne, ale niezbyt przyjazne. Chcieliśmy z nimi porozmawiać, ale spławiły nas szybko tłumacząc się, że mają dużo pracy. Zołzy…

- No właśnie. Wszystkie prócz jednej.- wtrącił Logan patrząc specjalnie na Jamesa.- Pomyśleliśmy przed waszym przyjściem, że skoro Marla chciała jako jedyna z nami pogadać i w ogóle, to może byśmy ją zaprosili jeszcze do siebie, co?

- Ok, ale co ci tak zależy na spotkaniu z tą fanką?- zapytał Latynos.

- Mi nie, ale James…- tu wszyscy spojrzeli na niego, który akurat wcinał suche płatki.

- Oj no dobra i wy też! Ja chciałem ją tu zaprosić, ok?- skłamał. Reszta spojrzała na niego z pytaniem Czy to aby prawdziwy James? Oni też nie wierzyli w nagłą zmianę, ale to go jeszcze bardziej podbudowało.

- Nie wierzę w to co słyszę, ale dobra. Wydaje się fajna.- odrzekł Kendall.- W sumie, jeśli ma czas, to zróbmy to dzisiaj. Gustavo nie będzie nas dręczył do końca dnia.

- Zaraz, zaraz…- spojrzał do kuchni Carlos.- James zjadł wszystkie płatki!

- Co?!- wrzasnął Logan.- Na niego!- przyjaciele rzucili się na Jamesa.

- Zostawcie mnie patałachy!- zaczęli się turlać po podłodze.

- Uspokójcie się!- krzyknął Kendall. Ostrzeżenia nie pomogły.- Z kim ja żyję?- zadał sobie samemu pytanie, ale nie rozdzielił chłopaków. Ich widok jak bili się o zwykłe płatki był niezwykle śmieszny.

* Krótki, ale ma spore znaczenie w dalszej części. Wyznanie Jamesa to motyw przewodni w kolejnych częściach