Rozdział 18

Mieszkanie z Lucy był bardzo dobrym pomysłem. Dziewczyny bardzo się polubiły. Miały ze sobą dużo wspólnego, a już mniej je dzieliło. Głównie rodzaj muzyki jakiej słuchały. Lucy jest gwiazdą rocka, a Marla nie jest zwolenniczką aż takich mocnych brzmień. Nie uważa natomiast, że jest zły, po prostu nie w jej typie. Lucy zaśmiała się mówiąc, że tak jej zagra, że zmieni zdanie. Ich garderoba również różniła się od siebie. Jest coś co wyszło na dobre. Lucy umie świetnie gotować. Jeszcze lepiej niż Marla. Dziewczyny podzieliły się obowiązkami.

- Tak się cieszę, że w końcu mam lokatorkę. Boję się spać sama.- powiedziała Marla.

- Boisz się?

- Nie spać… boję się ciemności, ale tylko wtedy gdy jestem sama. Jak ktoś przy mnie jest to jest o wiele lepiej. A ty czego się boisz?

- Niczego.

- Każdy się czegoś boi. Mnie możesz powiedzieć. Bycie lokatorką zobowiązuje.- czekała z zainteresowaniem na jej odpowiedź.

- Nie wiem czego się boję, ale jak się czegoś wystraszę to ci powiem.

- Wiesz co? Jak nagram kiedyś tę płytę to musimy zaśpiewać coś razem.- wpadła na pomysł szatynka.

- Po co mamy czekać?- wstała sięgnąć po gitarę.- Zaśpiewajmy coś teraz. Znasz ten kawałek?- zaczęła pociągać za struny.

- Kto by nie znał.- zaczęły razem śpiewać. Marla w końcu odnalazła bratnią duszę w tym mieście.

Od przyjazdu Lucy minął już tydzień. Dla Marli zleciał strasznie szybko. Pracuje nad kolejnym utworem do swojej płyty. Jeśli chodzi o jej prace, idzie wyśmienicie. Dziewczyna przedstawiła choreografię Gustavo i chłopakom. Przypadła im do gustu. Marla i Lucy spędziły razem ze sobą mnóstwo czasu. Lucy poznała historię, dzięki której się dostała do Palmwoods jej koleżanka. Brunetka o czerwonych pasemkach nie mogła uwierzyć w to, że Marla przebierała się za brzydkie kaczątko przez tydzień póki nie zobaczyła zdjęcia. To wywarło na niej szok. Nie mogła też uwierzyć, że jej koleżanka Camille mogła wymyśleć taki spisek. Logan rozmawiał z Camille telefonicznie. Nie była to miła rozmowa o ile można nazwać ją tak nazwać. To były same krzyki oraz wrzaski. Sąsiedzi bali się,  że komuś za ścianą dzieje się krzywda. Zamiast spytać się dziewczyny jak wrażenia, zarzucił jej dużo wyrzutów. Pokłócili się, nie wyglądało to dobrze. Jednak życie wszystkich wróciło do normy. Przez te wszystkie dni Lucy też zdążyła załapać, że jej koleżanka jest zadurzona w Loganie, ale nic z tym nie robiła.

Dziewczyny razem z BTR pojechali na prywatną plażę. Kiedy Lucy i James gdzieś zniknęli, opalała się na leżaku sama patrząc jak Kendall, Carlos oraz Logan odbijają piłkę w wodzie. Chłopaki zapraszali ją do gry nie raz mówiąc, że będą blisko brzegu, lecz nie przystała na propozycję. Wciąż miała uraz. Jednak czuła się taka samotna i przyłączyła się wkrótce do gry mając wodę do poziomu kolan. Logan zaproponował ekspresową naukę pływania. Na początku stwierdziła, że ten pomysł wziął z kosmosu, ale potem pomyślała, że należy poskromić strach i nauczyć się pływać. Początki nie były łatwe ani dla niej ani dla niego. Dziewczyna panikowała, a chłopak nie mógł jej opanować. Kendall i Carlos byli trochę uśmiani gdy patrzyli na tą scenę paniki, ale powstrzymywali się od głośnych podśmiechów. Marla nie wiedziała czy skupić się na wodzie czy na Loganie. Wyobrażała sobie go z nią w innym miejscu niż ocean. Po żmudnej godzinie Marla umiała utrzymywać się na wodzie, a pół godziny później umiała przepłynąć kawałek wody, lecz do pewnej głębokości. Gdy opanowała podstawowe zasady, potem udawała, że nadal czegoś nie umie, bo chciała, aby chłopak był przy niej jak najdłużej. W końcu nauka pływania polegała na jakimś kontakcie fizycznym. Kiedy nauka pływania przemieniła się w wodne zabawy pluskania się wodą, musiał wtrącić się Kendall, który wcześniej nie spuszczał z nich oczu. Przerwał im mówiąc żeby coś teraz zjedli. Przerwanie zabawy mu się udało, bo Logan umierał z głodu. Pływanie wzbiera niestety apetyt.

Nadszedł pierwszy dzień pracy Marli. Razem z chłopakami znalazła się w sali z wielkim lustrem na całą ścianę. Stanęła przed nim jak trenerka fitness w programie telewizyjnym. W lustrze odbijały się ich twarze oraz ciała w zwykłych podkoszulkach i spodenkach. Taki sam strój miała na sobie dziewczyna.

- No dobra chłopaki. Zajęcia trwają półtorej godziny, więc przez dwadzieścia minut rozciągamy się, a przez resztę tańczymy.-uśmiechnęła się.

- Dobrze. Tylko nie katuj nas jak poprzednik.- zażartował Logan.

- Jeśli będzie potrzeba to tak postąpię.- udała poważną.- Rozgrzewka. Pierwsze ćwiczenie…- Marla przedstawiła szereg ćwiczeń, które wykonywali.- Ok. Widzieliście wcześniej choreografię w całości, a teraz chciałabym wam pokazać podstawowe ruchy. I raz i dwa i trzy i cztery!- zaczęła powoli pokazywać im kroki.- I raz i dwa i trzy i cztery! Widzicie? A teraz włączacie się ze mną.- posłusznie szli jej śladem. Powtórzyli ten krok z dziesięć razy.- A teraz coś trudniejszego, z przeskokiem.- tu James spojrzał się z miną Jak ona to zrobiła? Marla zauważyła, że się zgubił. Podeszła do niego i pokazała mu jeszcze raz.

- Nie było takie trudne.- powiedział potem.

- To dobrze. Ale to dopiero ruch na pierwszą zwrotkę. Kiedy robicie ten skok do przodu, James przestaje śpiewać i na środek przechodzi Kendall. Przejście wygląda tak jak zazwyczaj to robicie, poruszacie się po dwóch prostych, ale musicie wymijać się ramionami dość blisko, choć tak, aby siebie nie dotknąć. W ten sposób.- wyminęła zwinnie Kendalla.- Teraz połączmy to co wiemy dotychczas. Odwróciła się twarzą do nich, liczyła do rytmu, a oni tańczyli. W jednym miejscu Carlos zgubił się i trzeba było zacząć od początku.- No dobrze, choć wiem, że potraficie to zatańczyć lepiej. Teraz przed drugą zwrotką wchodzi na środek Logan, więc znowu robicie szyk przestawny. Teraz wykonujecie taki ruch.- pokazała na sobie.- Ten ruch robi tylko Logan i Carlos. Kendall i James… wy wskazujecie na nich tak.- Przedstawiła im gest. Wyszło nawet dobrze tylko, że za każdym razem Logan chwiał się na nogach gdy kończył obrót. Nie umiał utrzymać równowagi. Czas się powoli kończył.- Ok. Na dzisiaj musimy już przerwać. Potem nie będzie nic trudniejszego, abyście mogli złapać powietrza jak śpiewacie. Zobaczymy co z tym saltem w finale. Rada dla was: poćwiczcie w domu.- uśmiechnęła się. Kiedy wychodzili, zatrzymała Logana.

- Logan? Zostaniesz jeszcze na chwilę?- chłopak został gdy reszta wyszła.

- Jest jakiś problem?- zapytał trochę spocony.

- Nie chciałam cię chwalić przy wszystkich, ale jesteś najlepszym tancerzem. No, ale nawet najlepszy ma czasem jakiś problem. Chodzi o ten obrót. Nie umiesz utrzymać równowagi.

- Aż tak to widać?- Logan wiedział o swoim błędzie.

- Bardziej niż ci się wydaje. Masz jeszcze chwilkę, aby to utrwalić?

- No jasne.

- Dobrym sposobem będzie jak wypróbujesz to na kimś. Obejmij mnie tutaj.- Logan zbliżył się do niej. Złapał ją w talii.- Ważne jest, abyś był wyprostowany. Weź wdech, podnieś mnie i okręć mną. Jeśli nie spadnę to ci się uda. A beze mnie pójdzie ci potem wprost wyśmienicie. Jesteś gotów?

- Tak… chyba tak.- załapał ją trochę wyżej, aby dobrze ją chwycić. Było mu trochę niezręcznie.

- Na trzy. Raz… dwa… trzy!- Logan podniósł ją i zrobił wszystko co w jego mocy, aby się obrócić. W ostatniej chwili stracił panowanie nad sobą i upadł. Marla z piskiem spadła na niego o mało nie zderzając się z nim czołem. Marla miała jedyną okazję spojrzeć w jego głęboki brąz oczu. Logan nic nie powiedział. Otworzył lekko usta z przerażenia, ale kiedy przyjrzał się dziewczynie, coś w nim się ruszyło. Było tak blisko zbliżenia.

- Logan? Idziesz czy…- przez drzwi wszedł znienacka James. Z jego perspektywy wiadomo jak to wyglądało. Speszył się i skrzywił usta kiedy zobaczył jak Marla leży na Loganie.- Ups… już mnie nie ma.- zniknął tak szybko jak się pojawił. Zeszli z siebie. Logan nawiązał z nią krótki kontrakt wzrokowy i pobiegł następnie za kolegą. Marla czuła się zażenowana. Niby nic się nie wydarzyło, ale jednak wiedziała jak to mogło wyglądać. Pomyślała, że może go to jakoś dotknęło.

Logan dogonił Jamesa.

- Poczekaj. Tam się nic nie wydarzyło. Ona na mnie spadła i wtedy ty wszedłeś…

- Nie musisz mi się tłumaczyć.- odpowiedział James.- Przecież nie jesteśmy razem. Nawet jakbyś z nią kiedyś był to mi to nie przeszkadza.

- Nie? A jaka sytuacja była pomiędzy tobą a Kendallem?

- Ja mam miłość swojego życia. Naprawdę… jest spoko.

- Spokojnie. Nie mam zamiaru z nią być. Mam dziewczynę…- wypowiedział te słowa ze zwątpieniem.

- Myślałem, że po tej kłótni zerwaliście. Darliście się na siebie jak dwa prześcieradła.

- No tak. W sumie…muszę się nad tym zastanowić.

- Co chcesz zrobić?

- A ty jak uważasz? Powinienem zerwać z Camille?- spojrzał na niego przejęty.

- Nie powinienem podejmować takich decyzji za ciebie, ale zastanów się. Ona jest zdolna do wszystkiego. Jest fajna, ale czasem nienormalna. W końcu tyle razy zrywaliście i za każdym razem się schodziliście.

- Muszę nad tym pomyśleć.- Logan pogrążył się w swoich myślach.

Kiedy byli w Palmwoods, ominęła Jamesa wizyta w szpitalu na intensywnej terapii. Menager hotelu Pan Bitters kupił nowy automobil, na którym kompletnie nie umie jeździć. Nie panuje nad pojazdem. Nie wiadomo czy w ogóle ma pozwolenie na jazdę takimi maszynami. O mało co nie przejechał Jamesa, a mogło to się skończyć tragicznie. Chłopak nawet nie zdążył na niego nawrzeszczeć, bo pojazd frunął hen daleko. Zauważyli, że przed nimi idą Kendall i Carlos. Zatrzymali się na pogawędce z Lucy, która gdzieś się wybierała. Szybko do nich dołączyli.

- No cześć piękna.-uśmiechnął się do niej James.- Gdzie idziesz?

- A raczej skąd wracam. Właśnie przed chwilą mówiłam chłopakom, że wracam z miasta. Kupowałam prezent dla Marli. Za trzy dni ma urodziny.

- I nie powiedziała nam, że ma urodziny?- oburzył się na żarty Logan.

- Tak, dwudzieste.

- No. Tak myśleliśmy czy może byśmy nie zrobili jej jakieś niespodzianki.- wtajemniczył ich Carlos.

- Ja w to wchodzę.-zaakceptował plan brunet.

- Cicho!- szepnęła Lucy.- Marla tu idzie.- nieznajomi im ludzie chcieli przejść obok nich na kamiennym chodniku. Zrobiło się ciasno, więc Logan przystanął na ulicy. O mało co nie potknął się o kamień. Nie wiedział po co chodniki ozdabiają takie niebezpieczne kamienie. Chyba po to, aby żaden samochód nie wjechał na ścieżkę.

Marla zobaczyła przyjaciół i skierowała się w ich stronę. Wszyscy patrzyli na nią jakby coś się stało. Nagle gdzieś niedaleko przed sobą zauważyła, że po drodze jedzie jak szatan, biały automobil z Bittersem na czele. Chciała podbiec do nich szybko, aby jej nie rozjechano. Nagle auto zboczyło z toru i jechało wprost na Logana. Marla z sercem skaczącym jej do gardła krzyknęła do niego, choć stała niedaleko. Wepchnęła go na chodnik. Nagle ze spóźnionym zapłonem zadzwonił klakson auta. Logan nie wiedzący co się dzieję i rzucony przez nią na chodnik krzyknął do Marli.

- Uciekaj!- auto jechało na nią. Bitters wziął kierownice w swoje ręce i ścisnął ją mocniej robiąc unik, aby nie rozjechać dziewczyny, lecz otarł o nią drzwiami samochodu. Straciła panowanie nad sobą i upadła na krawężnik uderzając mocno głową. To zdarzenie wyskoczyło znikąd, tak nagle.

- O mój Boże!- krzyknęła Lucy podbiegając do przyjaciółki. Marla leżała nieprzytomna, a przy jej głowie robiła się coraz większa kałuża krwi. Logan oszołomiony podszedł do niej i zobaczył, że dziewczyna jest nieprzytomna, przyjrzał się dlaczego.

- Uderzyła głową o kamień!- krzyknął.- Wezwijcie karetkę!- wpadł w szał. Kendall nerwowo wyciągnął komórkę i zadzwonił na pogotowie. Bitters zatrzymał się zobaczyć co się stało. Carlos i James podeszli do niego, a następnie zaczęli się z nim awanturować. Na terenie hotelu zrobiło się zbiegowisko. Lucy kucnęła przy nieprzytomnej ze łzami w oczach. Logan sprawdzał jej tętno. Cierpła mu skóra kiedy patrzył jak kałuża krwi robi się coraz większa.

- Kiedy przyjedzie ta karetka!- zdenerwowała się Lucy.

- Będzie tak szybko jak tylko się da!- odpowiedział podłamany Kendall. On też postanowił wejść w dyskusję z mężczyzną. Lucy i Logan wciąż czuwali przy niej.

- Jak oni za chwilę nie przyjadą…- złapał się za głowę Logan.- To moja wina. Gdybym nie zszedł z chodnika, nie byłoby tego.

- To nie twoja wina.- nie chciała, aby teraz się zadręczał.

- Jeszcze trzy minuty, a jak nie… to lecisz po apteczkę.

- Logan! Nie udzielisz jej pierwszej pomocy. Nie znasz się na tym!

- Ja się znam i to bardzo dobrze!

- Nie było cię na obrażeniach głowy. Bez wiedzy możesz jej tylko zaszkodzić!

- A masz jakieś inne wyjście? Jak oni nie przyjadą to się tutaj wykrwawi.- złapał Marlę za rękę.- Proszę, trzymaj się.- powiedział do niej nie wiedząc czy to słyszy.

Po pięciu minutach przyjechała karetka i zabrała Marlę do najbliższego szpitala. Przyjechała również policja i zaczęła przesłuchiwać przy radiowozie Bittersa aż w końcu zabrali go ze sobą. BTR wraz z Lucy zapakowali się w samochód. Logan jako jedyny posiadający na chwilę obecną prawo jazdy, siadł za kierownicą zdenerwowany. Przycisnął gaz i na sygnale pojechali za karetką. Jechał wstrząśnięty. Logan mocno trzymał kierownice mając jeszcze jej krew na dłoniach. Kendall, który siedział obok niego obawiał się czy go nie zmienić. Nie dostał jeszcze dokumentu, ale mógłby go zastąpić. Lucy, która siedziała z tyłu między Jamesem a Carlosem płakała wtulona w Jamesa. Głaskał jej głowę, aby ją uspokoić. Carlos otępiałym wzrokiem patrzył przez okno, dochodziły do niego tylko dźwięki syreny pogotowia. Nikt nie odezwał się ani słowem dopóki nie dojechali na miejsce. Przed szpitalem wysiedli na parkingu widząc jeszcze jak ratownicy przenoszą ją na noszach do szpitala. Pobiegli do drzwi. Wszyscy patrzyli jak wiozą ją na oddział gdzie przed nimi zamknęły się wrota. Nie mogli tam wejść. Czekali na korytarzu. Każda minuta dłużyła się w nieskończoność. Logan, który z całej paczki był w miarę opanowany, dziś nie mógł tego okazać. Dreptał wzdłuż całego korytarza nie zważając na innych. Miał ogromne wyrzuty sumienia. W jego głowie mówił do niego głos krzyczący: To Twoja wina!

- Logan. Uspokój się.-podszedł do niego Kendall.- Twoje zachowanie w niczym jej nie pomoże.- położył mu rękę na ramieniu.

- Wiem, ale nie umiem nad sobą zapanować. To moja wina. Mogłem nie wchodzić na ulicę.

- To nie twoja wina. Stałeś blisko krawężnika. To wina Bittersa, który jeździ jak ślepiec. Wszystko będzie dobrze.

W końcu wielkie drzwi się otworzyły. Pielęgniarki z lekarzem wieźli ranną dziewczynę na salę operacyjną.

- Co z nią, Panie Doktorze?- podbiegł do niego Logan.

- Wieziemy ją na salę. Nie teraz, nie mamy czasu.- zniknęli za następnym przejściem. Wyszła do nich pielęgniarka oddziałowa.

- Przepraszam?- zapytała starsza kobieta.- Przyjechaliście z nią?

- Tak.- odpowiedział Logan.

- Możesz podać mi jej dane osobowe?- Logan podyktował jej informacje.- Dziękuję.

- Przepraszam? Proszę nam powiedzieć jakie są obrażenia?

- Jesteś z jej rodziny albo któreś z was? Brat? Ktokolwiek?

- Nie, ale ona jest z zagranicy. Nie ma tu rodziny.

- Przykro mi, ale nie mogę udzielić wam żadnych informacji.- poszła dalej.

- No super… Co teraz zrobimy?- zapytał Carlos.

- Możemy tylko czekać.- odpowiedział Kendall.

Siedzieli na krzesełkach ponad godzinę. Logan wiedział, że im dłużej to trwa tym gorzej dla niej. Znaczy, że to coś poważnego. Carlos poszedł do sklepiku szpitalnego kupić przyjaciołom coś do picia. Przyszedł z gorącą kawą dla każdego. Każdy wziął i napił się z kubeczka. W końcu kawa się skończyła i znów nie było czym się zająć. Nareszcie wrota od sali operacyjnej się otworzyły. Lekarze wieźli ją w kierunku innej sali. Wszyscy gwałtownie wstali. Widzieli jak ich koleżanka leży wciąż z zamkniętymi oczyma. Jedna pielęgniarka trzymała jej kroplówkę. Logan wyobraził sobie, że to on powinien tam być. Marla miała obandażowaną głowę. Znowu zamknęły się za nimi drzwi. Wyszedł do nich lekarz, który ją operował.

- Panie Doktorze! Co z nią? Wyjdzie z tego?- spytał go wstrząśnięty Logan.

- Tak. Czy jest tutaj wśród obecnych ktoś z jej rodziny?- nikomu nie podobało się to pytanie.

- Nie. Jej rodzina jest za oceanem.

- Rozumiem… czyli jest sama. Jest pełnoletnia, ale nie ma z nią jakieś drugiej osoby albo opiekuna lub kogoś, kto bierze za nią odpowiedzialność.

- Jest… Gustavo.- podrapał się po głowie.

- No dobrze…- zlitował się nad nim.- Jeśli Pan Gustavo przyjdzie do szpitala z jej dokumentami i ubezpieczeniem to wtedy porozmawiamy.- poszedł do siebie.

- Wróćmy do domu na spokojnie, przebierzmy się z tych strojów, a następnie powiadomimy Gustavo. Nie ma co teraz tutaj czekać. Niczego się nie dowiemy.- powiedział Kendall. Wszyscy przyznali mu rację i pojechali z powrotem do hotelu.


* Podobało się? Mam nadzieję, że tak. Czekam co macie do powiedzenia. Za każdym razem próbuję Was jakoś zachęcić do komentowania co jest dla mnie bardzo ważne. Dla mnie liczy się każde Wasze słowo. <3