Rozdział 19

Chłopaki pomyli się i przebrali. Lucy poszła do mieszkania zebrać potrzebne rzeczy dla Marli i spakowała je w torbę. Przyszła do BTR i poczekała na nich. Dwadzieścia minut później Logan i James byli gotowi.

- Gdzie Kendall i Carlos?- spytała trzymając torbę na kolanach.

- Poszli do Gustavo. Napisali, że będą z nim na miejscu.- odpowiedział James.- Jeśli go uspokoją.

- Co to znaczy?

- Gustavo ten wypadek niszczy plany. Mam nadzieję, że ma jeszcze trochę ludzkości w sobie i litości w sercu oraz nie zrobi afery. Gustavo zresztą nie może czekać dłużej niż tydzień, bo się nie wyrobi. Oby to nie trwało dłużej, bo będzie musiał ją odesłać do domu.

- Nie pozwolę mu na to.- wtrącił Logan. Nagle zadzwonił mu telefon. Wyjął go myśląc, że to Kendall, lecz to była Camille. Patrzył się w ekran aż w końcu nacisnął czerwoną słuchawkę.

- Kto to był?

- Camille. Nie chcę z nią teraz rozmawiać.- schował telefon. Po ostatniej godzinnej telefonicznej kłótni miał już dość.- Idziemy?

Pojechali do szpitala. Wszyscy spotkali się na korytarzu. Lucy położyła Marli rzeczy na krześle. Carlos siedział i rozmawiał z kimś przez telefon.

- Gdzie jest Gustavo?- rozejrzał się Logan.

- Rozmawia w środku z lekarzem. Wszedł jakieś pięć minut temu.- usiadł Kendall. Dwie minuty później, drzwi się otworzyły i ich oczom ukazał się Gustavo. Miał kamienną twarz, nie wyrażał żadnych emocji.

- Gustavo! I jak?- Logan nie mógł usiedzieć w miejscu. Czuł się za wszystko odpowiedzialny.

- Wyjdzie z tego.- powiedział krótko.

- To wiemy. A coś więcej. Mów wszystko co ci powiedział.

- Marla miała obrażenia głowy, dosyć duże…- pierwszy raz powiedział jej po imieniu, co poruszyło wszystkich.- Znaczne wstrząśnienie mózgu, na szczęście czaszka nie została uszkodzona. Straciła dużo krwi i jest po lekach, więc szybko się nie obudzi. Uderzyła się w potylicę, ale lekarz twierdzi, że nie wpłynie to na jej widzenie, ośrodek wzroku nie został uszkodzony. Jednakże… doktor stwierdził, że może mieć zaburzenie pamięci kiedy się obudzi.

- Amnezja.- westchnął Logan.

- To nie jest jeszcze pewne, bo się nie obudziła. Zostanie jeszcze w szpitalu, a za tydzień dopiero stwierdzą czy można ją wypisać ze szpitala. Więc zawieszamy na razie wasz układ taneczny.

- Nie to jest teraz najważniejsze.

- Jestem zajęty. Muszę iść pieski.- Gustavo wyminął go i poszedł przed siebie. Doktor wyszedł ze swojego gabinetu.

- Panie doktorze? Można ją zobaczyć?- spytał ją Logan.

- Niestety, na razie jest to niemożliwe.

- Proszę. Zajmie to tylko chwilę.-Logan nie dawał się. Lekarz popatrzył na nich wszystkich i wyraził lekki grymas.

- Jest was za dużo, a w takim stanie pacjentki tylko jedna osoba może wejść i to na nie dłużej niż pięć minut. Przepraszam. Muszę iść.- mężczyzna pomaszerował korytarzem. Logan spojrzał na przyjaciół.

- Idź stary.- powiedział Carlos.- Widzimy jak ci zależy.

- Zaczekamy tu na ciebie.- powiedział James.

- Połóż to obok jej łóżka. Przyda się.- Lucy podała mu torbę. Logan wziął ją i wszedł do środka.

Była tam sama wciąż pogrążona w głębokim śnie. Logan przysunął sobie krzesełko i siadł obok jej łóżka. Położył torbę na jej szafce nocnej. Czuł się teraz zobowiązany do pomocy. Będzie odwiedzać ją i opiekować jak tylko będzie można. Było mu jej żal. Nie miała tutaj z rodziny nikogo, na kim mogłaby teraz polegać. Jej rodzice zostali już powiadomieni o wypadku, ale wytłumaczono im, że nie mają po co lecieć do Ameryki. Są informowani na bieżąco… jednak ich tu nie ma. Logan patrzył na jej obandażowaną głowę, na kroplówkę, w której powoli leciał płyn. Słuchał jak podłączone do niej maszyny wydaje z siebie krótkie dźwięki. Spojrzał na wyniki, były w normie. Żałował, że nie mógł z nią zamienić żadnego słowa. Chciał ją zapytać dlaczego to zrobiła. Dlaczego uratowała go? Siebie uratowała przed zderzeniem z pojazdem, ale nie zdążyła się odsunąć wystarczająco. Teraz żałował, że nie mógł jakoś zareagować. Złapać ją gdy się zachwiała. Ścisnął jej dłoń bez wzajemności. Leżała nieporuszenie pośród jego palców.

- Przyjdę do ciebie jutro.- powiedział do niej.-I przepraszam.- wstał i wyszedł. Na korytarzu wszyscy na niego czekali.

- I jak?- podszedł Kendall.

- Bez zmian. Mam nadzieję, że powiadomią nas jak otworzy oczy.

- Chodźmy już.- powiedział Carlos. Wszyscy skierowali się na zewnątrz.

W drodze Logan zadzwonił do Gustavo prosząc go, że gdyby dostał wiadomość ze szpitala o tym, że dziewczyna się obudzi to żeby dał znać. Kiedy dojechali na miejsce było już po piątej. Logan rozłożył się na kanapie i rozmyślał. Kendall wiedział, że jego kumpel strasznie to przeżywa, bo czuje się winny. Martwi go jednak czy to jest jedyny powód. Usiadł obok Logana nic nie mówiąc. Po prostu patrzyli na siebie w ciszy. Brunet spojrzał na niego również nic nie mówiąc. Jego komórka zadzwoniła. Logan widząc, że Camille próbuje się z nim skontaktować, znów odrzucił połączenie.

- Dlaczego nie chcesz z nią rozmawiać?

- Ja już nie chcę z nią dyskutować. Zresztą… nie wiem czy w ogóle… czy nadal chcę z nią być.- spojrzał w sufit Logan zakładając ręce pod głowę.

- Zastanowiłeś się nad tym dobrze? Nie działaj pochopnie.

- Zauważyłem, że przez ten cały czas myślałem pochopnie. Zamiast pomyśleć porządnie czy mamy znów wrócić do siebie, ja od razu przyjmowałem ją do siebie i to tak z cztery razy. Myślałem o tym, aby przypadkiem z nią nie zerwać, ale tak, abym tego nie żałował i nie musiał znów się z nią wiązać. Rozumiesz co mam na myśli?

- Mniej więcej.- wykrzywił usta Kendall.- I czy jesteś pewien?

- Jestem, ale nie mogę jej tego powiedzieć przez telefon ani przez Internet.

- No fakt. Jeżeli chcesz się zachować godnie to musisz jej to powiedzieć prosto w oczy.

- Dlatego zaczekam aż przyleci. Taka wyszła sytuacja, ale trudno. Ja już nie wierzę, że coś może z tego być.

- A czy wasze nieudane stosunki to jedyny powód?- Kendall pomyślał, że może nie powinien o to pytać, ale w końcu są najlepszymi przyjaciółmi. Chciał uniknąć przekonania, że zrywa z nią, bo czuje się winny wypadkowi Marli i nagle widzi w niej jedyną osobę, z którą mógłby być. Nie będzie przeciwko gdyby wyszło, że nagle są razem. Nie chciał tylko, aby był z nią z litości lub wyrzutów sumienia albo zadośćuczynienia.

- Czy to jedyny powód…- zamyślił się Logan zamykając oczy.- Nie wiem, ale myślę o tym nie od dziś jeśli chcesz wiedzieć. Wiem, że dzisiejszy dzień przeżyłem pod wpływem wielu emocji, ale nie działam impulsywnie. Nie czuję już tego samego co na początku, Kend.

- To mi wystarcza.- pocieszył się.

* Osobiście twierdzę, że rozdział jest nijaki. Jak to się mówi: szału nie ma, dupy nie urywa :) Tak jak wspomniałam wcześniej, jutro dodaję bonusa. Tak o 9 rano bd więc po sytym śniadaniu możecie czytac :-P On już bd o wiele ciekawszy. Mogę zdradzic, że Marla się wybudzi, ale już nic więcej. :) Jak myślicie... będzie ich pamiętała?
PS Dwa tysie wyświeeeetleeeeń! Dziękuję i do "zobaczenia" jutro :3