Rozdział 100 i 101 !!!

Logan obudził się z uśmiechem na twarzy. Po raz pierwszy nie wiadomo od jak dawna, mógł tak się wyspać. Wydrwił z budzika, który codziennie budził go z samego rana. Wyciągnął się porządnie. Marla właśnie podniosła się z łóżka. Uśmiechnęła się do niego porozumiewawczo. Mieli za sobą wspaniałą noc. Oboje zeszli na dół. Elena siedziała przy kuchennym stole, oparta o łokieć. Mieszała łyżeczką herbatę.

- Jak ci się spało?- zapytała ją Marla.

- Ach, nie za dobrze. Pozwoliłam sobie przenieść do drugiego pokoju piętro niżej.

- Dlaczego?- założył ręce Logan.- Wydawało mi się, że ci się podobał bardziej tamten.

- W nocy zmieniłam zdanie gdy do moich uszu zaczęły dochodzić odgłosy ostrego seksu.- znowu zaświeciła szczerością. Para poczerwieniała na twarzy. Zapomnieli się. Nie byli przyzwyczajeni, że z kimś jeszcze dzielą dom.

- Soku?- zmienił szybko temat unikając jej spojrzenia.

- Przecież mam herbatę. Spoko. Przecież wam niczego nie zabraniam. A jak tam wasza praca w LA?

- Ogólnie to jestem po wydanej płycie i koncertach. Mam przerwę, ale chyba wezmę się za coś.- pomyślała o propozycji Camille.

- A ty, Logen?- Elena z uśmieszkiem spojrzała na niego.

- Logan. Podobnie. Na chwilę obecną mam przerwę.

- A co z tym, że chciałeś zostać lekarzem?

- Chciałem, ale zmieniłem zdanie. Długa i ciężka historia. Zresztą teraz nie wyobrażam sobie dokończyć studia, ślęczeć jeszcze nad książkami oraz przechodzić staże. Miałbym jeszcze mniej czasu dla żony i przyjaciół.

- Właśnie!- przypomniała coś sobie.- Ci twoi przyjaciele. Poznam ich kiedyś? Podobno super ciacha.- Logan spojrzał się na nią dziwnie.- No nie patrz tak. Jakieś cztery lata temu widziałam wasze zdjęcie w necie, ale to było tak dawno. Nie mam czasu ganiać za nowościami. Studia były dla mnie najważniejsze. A teraz praca…

- Idziesz tam dzisiaj?

- Muszę się stawić. Oby ten dom przyniósł mi wenę, abym stworzyła cudowny projekt.- kiedy tak gadała, zauważyła, że szatynka przygląda się jej.- Co tam Marla?

- Podoba mi się twoja bluzka.- nie spuszczała wzroku z lazurowego materiału.- Gdzie kupiłaś?

- Sama ją uszyłam.

- Serio?- zachwyciła się.

- Byłam kiedyś na kursie krawieckim. Można było wcielić swój projekt w życie i wyszło mi coś takiego. Podoba ci się?

- Strasznie…

- Ok.- zaczęła ją z siebie ściągać. Siedziała w staniku i ściskała bluzkę w ręce.- Weź ją.- Logan, aby ukryć swój uśmiech widząc tą scenkę, zwinął usta w linkę. Mina Marli była bezcenna.

- Nie. Jak to? Teraz? Nie mogę…- wybąkała.

- Bierz. Uznaj to za prezent. Jak ja mogę wam się odwdzięczyć za to, że mnie przygarnęliście?- wcisnęła jej materiał do ręki.- Nie ma za co.

- Dziękuję…- cieszyła się z takiego gestu, jednak pozbawiła ją odzieży. Elena poprawiła sobie ramiączka w biustonoszu bez żadnego wstydu, jakby uznała, że nadal jest w ubraniu.

- A może w takim razie ubrałabyś coś na siebie, a nie świecisz cyckami.- odezwał się Logan.

- No dobrze.- wstała.- Idę przygotować się do wyjścia.

- Musisz się przystosować, bo tak będzie częściej.- szepnął Marli na ucho.

Elena wróciła z pracy cała w skowronkach. Szef oraz całe grono pracowników miło przywitali ją na pokładzie. Tamto miejsce bardzo przypadło jej do gustu. Kroczyła spokojną uliczką Sunrise Drive. Zbliżała się do domu szybkim krokiem. Nacisnęła na klamkę, ale drzwi były zamknięte. Dzwoniła dzwonkiem ze trzy razy. Nic to nie dało. Nikogo nie było w domu. Wyciągnęła z torebki srebrną komórkę i zadzwoniła do Logana.

- Halo?- usłyszała jego głos.

- Hejka. Wiesz co teraz robię? Stoję pod waszym domem jak ta idiotka…

- Co tak szybko z tej pracy wróciłaś? Dobra, nieważne. My nieprędko wrócimy do domu. Jesteśmy daleko za miastem.- zaczął się tłumaczyć.

- Mogliście jednak dać mi ten klucz.

- Skąd miałem wiedzieć, że nie będzie cię tak krótko?

- To co teraz? Mam jak ten pies tu czekać na was?- spytała.

- Zostań tam. Zaraz ktoś po ciebie przyjedzie. Nie mogę rozmawiać, pa!

- Kto?- te słowo do niego nie doszło, ponieważ się rozłączył.- Świetnie…

Przysiadła na schodach. Czekała tak dziesięć minut. Po tym czasie pod dom podjechał czarny samochód. Nie znała się na autach, ale domyśliła się, że musiało być drogie. Po chwili kierowca wysiadł. Jej oczom ukazał się wysoki szatyn. Kuźwa, jakie ciacho…- pomyślała.

- Hej. Ty jesteś Elena?- podszedł do niej i zapytał swoim cudownym głosem.

- Tak. A ty to kto? Zaraz…- przyjrzała mu się uważnie.- Ja cię skądś kojarzę.

- Jestem James.- wyciągnął rękę i uśmiechnął się pokazując szereg śnieżnobiałych ząbków. Uścisnęli sobie ręce.- Logan kazał się tobą zająć.

- Jesteś jego przyjacielem?

- I to bardzo dobrym. Chodź. Krzywdy ci nie zrobię.- otworzył przed nią drzwi. Wsiadła do nich bez zastanowienia.

- No dobrze… to gdzie jedziemy?- spytała.

- Do mnie.- wzrok sprzed szyby skierował teraz na nią.- Boisz się?

- Wcale nie mimo, że znam cię zaledwie minutę. Jeszcze nikomu tak szybko nie wpakowałam się do auta.- zaśmiała się.- Logan mi nie powiedział, że ma takich…- chciała powiedzieć przystojnych, ale wtedy uznałby, że go podrywa.-… pomocnych przyjaciół. Długo się znacie?

- Od małego.

- I jeszcze cię nie poznałam?- oburzyła się.

- Może nie było okazji.- odpowiedział.- Jesteśmy na miejscu.

- Tak szybko?- wysiadła.- To tu mieszkasz?- spojrzała na willę z zachwytem.

- Tak.- otworzył przed nią drzwi od mieszkania.- Kiedyś we czwórkę tu mieszkaliśmy. Ja, Logan, Kendall i Carlos.

- No tak! Teraz sobie uzmysłowiłam.- klepnęła się w czoło.- Przecież to ty jesteś z tego zespołu, wy wszyscy. Jaka ja jestem nieogarnięta. Mieszkasz sam w takim wielkim domu?

- Nie, sam nie.- w tej chwili pies Jamesa podbiegł do niej i zaczął skakać.

- Jaki prześliczny słodziak!- zaczęła go głaskać.

- Ja?- zażartował.

- Nie. Twój pies.- wystawiła mu język.- Jak się wabi?

- Fox.- odpowiedział krótko.- I chyba cię polubił.

- Fox… ładnie.- uśmiechnęła się.- Mam nadzieję, że będę miała was wszystkich okazję poznać. Prócz Logana i Marli nikogo tu nie znam.

- Teraz znasz i mnie. Carlos mieszka naprzeciwko. Może zorganizujemy wkrótce jakieś spotkanie żebyś mogła nas poznać, co?

- Byłoby bardzo miło.- przytaknęła.

- A ty właściwie kim jesteś dla Logana?

- Kuzynką.- odpowiedziała krótko. Kiedy James to usłyszał, mocno się zdziwił.- Coś nie tak?

- N-nie…- odwrócił się, aby ukryć zaskoczenie. Słyszał o niej wiele historii, ale wydawało mu się, że przed nim stoi zupełnie inna dziewczyna.- Słyszałem trochę o tobie.

- Logan zapewne ci opowiadał jak to się nad nim znęcałam w dzieciństwie.- założyła ręce.

- Nie.- skłamał, co wyszło mu bardzo realistycznie.- O tym mi nic nie mówił, ale chętnie bym posłuchał. Napijesz się czegoś?

- Masz mleko sojowe?

- Eee, nie piję mleka. Od niego choruję.- skrzywił się.

- Wyglądasz jak okaz zdrowia.- spojrzała na jego umięśnioną sylwetkę.- Chorujesz na coś jeszcze?

- Nie.- zaoponował.

- Ja mam uczulenie na orzechy. Wyskakuje mi wysypka, puchnę i duszę się. Straaaaszny widok. A masz sok pomarańczowy?

- A mam!- ucieszył się i podał jej szklankę.- Jesteś głodna?

- Może…

- Czyli tak. Ponieważ moja lodówka jest dość uboga to zamówię pizzę.- chwycił za telefon. Elena w tym czasie usiadła na krześle. Patrzyła jak uroczo bawi się Fox.

- Jak ci się podoba w LA?- wyrwał ją z rozmyślań.

- Czuję się tutaj jakbym miała wieczne wakacje. W Teksasie zimno nie jest, ale tu to co innego. Mam ochotę zwiedzić Hollywood, zobaczyć aleję gwiazd… Może spotkam kogoś sławnego. Och! Głupio to zabrzmiało. Ty jesteś sławny.- zarumieniła się.

- Nic nie szkodzi.

- Mam ochotę zostać tu na stałe. A ty na pewno widziałeś mnóstwo sławnych ludzi…

- Trochę ich było.- uśmiechnął się.- Co tak nagle posmutniałaś?

- Może tego nie widać po mnie, ale nie mogę na razie się tu odnaleźć. To jest miasto przepełnione artystami, utalentowanych ludzi, którzy lśnią każdego dnia. A ja ani nie tańczę, nie gram, nie śpiewam. Jestem zwykłą projektantką wnętrz.- oparła się o łokieć.

- Głupoty gadasz. Miasto jak każde inne. Tu też mieszkają zwyczajni ludzie. Co ty myślałaś? Że w co drugim domu mieszka jakiś sławny aktor? To tylko pozory. Jak tu pomieszkasz to zobaczysz. Fakt. Tu mieszka chyba najwięcej sław, ale bez przesady.

- Też myślałeś kiedyś tak jak ja?

- No jasne.- potwierdził.- Wszystko było zupełnie inne, ja też. Ale to stare dzieje.- machnął ręką.

- Spoko. Nie musisz się tłumaczyć.

- Pozwól, że zostawię cię na chwilkę.- wstał i poszedł do innego pomieszczenia.

Elena znów pogrążyła się w przeróżnych myślach. Kiedy James wrócił wpatrzyła się w niego tak bez celu.

- Co się nie odzywasz?- spytał.

- A tak sobie myślę…

- Nad czym jeśli mogę wiedzieć.

- A takie głupoty. Nie powinnam.- spuściła głowę.

- No weź, nie wstydź się mnie.

- Znamy się za krótko. To nie na miejscu żebym cię o to pytała, choć jest to dziwne, bo zawsze otwarcie mówię o tym co myślę.

- O, chyba pizza przyjechała.- zerknął przez okno James.

- Tak szybko?- zdziwiła się.

- Czego ja nie potrafię. Mam nadzieję, że nie przeszkadza ci wegetariańska?

- Wprost przeciwnie. Jest idealnie.- posłała mu szczery uśmiech.

ROZDZIAŁ 101

Elena wcisnęła w siebie dwa kawałki pizzy. James namawiał ją, aby zjadła więcej, ale odpowiedziała, że jej żołądek może tego nie wytrzymać. Na stole został jeden kawałek, a resztę zjadł szatyn. Zabrał talerze i odłożył je do zmywarki.

- Chcesz poznać chłopaków?- spytał patrząc przez okno.- Bo właśnie tu idą.

- Serio? Też są tacy przystojni?

- Nie mnie to oceniać, ale każdy wie, że to ja jestem najprzystojniejszy.- wyszczerzył się.

- Król skromności…- odparła. Po chwili w mieszkaniu pojawiła się dwójka przyjaciół.

- Siemaneczko!- przywitał się z Jamesem chłopak o ciemniejszej karnacji. Kiedy jego wzrok natrafił na Elenę zwinął usta w literę u.- A co ta za pani?- uśmiechnął się szczerze. Za nim stanął blondyn z podobnym wyrazem twarzy.

- To jest Elena. Moja nowa znajoma.

- Cześć, jestem Kendall.- przedstawił się zielonooki miodowłosy.

- Hej.- odpowiedziała.

- Tia, już. Ile czasu się spotykacie?- Latynos szturchnął Jamesa w ramię.- Gadaliśmy o dziewczynach i nic nie wspomniałeś.

- Znamy się godzinę, ciołku!- warknął.

- Ok. Nie wiedziałem, że taki szybki jesteś.- miał taką minę jakby w ogóle mu nie wierzył. Podszedł do wiśniowłosej.- Carlos jestem. Możesz mi mówić Carlito albo Los.

- Ale ty jesteś wesoły.- powiedziała.

- Zawsze i wszędzie.- odpowiedział. Zwinął ze stołu ostatni kawałek pizzy.

- Carlito jest jednak najbardziej irytującą i denerwującą osobą jaką znam.- opisał go James.

- Staram się jak mogę. Ha ha!

- Za to Kendall udaje miłego, ale w głębi duszy jest królem ironii. Jego marzeniem jest stworzenie riposty, która mnie zgasi, ale jest wprost przeciwnie.

- Dzięki, mój przyjacielu.- burknął Kendall klepiąc Jamesa bratersko po plecach.

- Widzisz?

- Wow.- powiedziała.- Jesteście super. Tacy inni niż reszta gwiazd, prawdziwi i w ogóle… Będę musiała poważnie skarcić Logana za to, że nas ze sobą nie poznał.

- Znasz go?- blondyn podniósł gęste brwi.

- No właśnie…- zaczął szatyn.- Bo wy jeszcze nie wiecie kim jest Elena.

- Modelką?- strzelał Carlos.

- Nie w tym sensie, ciołku!

- Twoją opiekunką?- kontynuował.

- Bo cię strzelę!- podniósł rękę.

- No już gadaj , bo się niepokoję.- założył ręce Kendall.

- Logan nigdy nie opowiadał wam o swojej kuzynce?- spytała dwójkę nowo poznanych znajomych.

- Ohohohoho, opowiadał!- Carlosowi zaświeciły się oczy.- Mówił, że wygląda niepozornie, ale to szatan wcielony. Wspomniał, że gdyby nie była dziewczyną to porachowałby jej wszystkie kości, bo jest to osoba tak nieznośna, że po pierwszym zdaniu nie chce się jej słuchać.- James pokazywał mu potajemnie znaki żeby skończył, ale on nie brał tego do siebie.- Narzekał, że kiedyś się nad nim znęcała, biła i takie tam. Coś tam jeszcze wspominał… jak ją tam nazwał?- zamyślił się. James schował twarz w dłonie.- Co mi James tak pokazujesz? No zresztą teraz sobie nie przypomnę… No i chyba imię miała podobne. Eliza, Alana…

- Elena.- poprawiła.

- Tak samo?- ucieszył się. James spojrzał na niego jakby był skończonym debilem, a Kendall przegryzł wargę. Domyślił się.

- Carlos.- zaczął Kendall.

- Czego?

- To chyba jest ona.- odpowiedział.

- Pozwól, że jeszcze raz się przedstawię.- zbliżyła się do niego spokojnie.- Elena Henderson. Diablica i kuzynka twojego przyjaciela.

- Carlos zrobiwszy się czerwony na twarzy jak burak, spostrzegł, że po raz kolejny zaliczył gafę w swoim życiu przepełnionym już od samych porażek.- powiedział James głosem lektora jakby opowiadał to zdarzenie.

- Sorry…- skrzywił się ze skruchy Los.- Nie wiedziałem. Trochę inaczej cię opisywał. Nie skojarzyłem.

- Nie ma sprawy.- uspokoiła go.- Czasami bywa, że zmieniam image. Jeszcze niedawno miałam czerwone pasemka.- James na słowo pasemka pobladł na twarzy. Kendall to zauważył jednak szatyn szybko doprowadził się do wcześniejszego stanu.

- Uff, kiedyś ci to wynagrodzę. Jeśli mogę stwierdzić to nie jesteś taka straszna.

- Logan opowiadał wam bajeczki z dzieciństwa. Jesteśmy już dorośli. Sporo się zmieniło.

- Kto jest diabłem, nim pozostanie.- zażartował Kendall.

- Grabisz sobie blondyneczku, oj grabisz.- zmrużyła oczy.- Co mi się tak przyglądasz?

- Szukam podobieństwa.- nie przestawał jej obserwować.- Chyba macie takie same oczy.

- Taa!- wywrócił oczami Carlos.- Z której strony? Brałeś LSD?

- Spadaj. Nie wyzywaj mnie od ćpuna!

- Może kolor taki sam.- przyznała trochę racji uśmiechając się.

- Kości policzkowe!- blondyn dotknął jej policzka.- Dołeczków nie masz, ale macie podobne policzki jak się uśmiechasz.

- Chodzący test DNA!- zaśmiał się Los.- Elena, od której strony jesteś? Córka jego wujka czy siostry jego matki?

- Kurde, tępy jesteś?- spytał go Kendall.- Skoro mają takie same nazwisko to raczej nie od jego ciotki.

- Wszystko się może zdarzyć, ale to prawda.- potwierdziła.

- Gafa numer dwa!- wyszczerzył się James.- Wybacz mu. Przestał myśleć odkąd skończył liceum.

James wieczorem przywiózł Elenę do domu. Dziewczyna pomachała mu i patrzyła jak odjeżdża. Weszła do mieszkania. Kiedy zauważyła Logana, szybkim krokiem podążyła ku niemu.

- Szatan? Wcale taka nie jestem!- tupnęła nogą jak mała dziewczynka.

- Wiedziałem…- westchnął.- James?

- Nie, Carlos.- poprawiła.- Dlaczego przez całe życie ukrywałeś ich przede mną. Masz niesamowitych przyjaciół.

- Może dlatego, że ich lubię.- zaśmiał się.

- Ha, śmieszny jesteś…- zironizowała.- Mam do ciebie żal. I mógłbyś w końcu zapomnieć o tych wszystkich rzeczach z czasów młodości. Aż tak to cię boli?

- Nie. Ale nadal jesteś wredna na swój indywidualny sposób, jeśli tak bardzo chcesz wiedzieć.

- Powiedz co cię tak boli? Co ja ci takiego zrobiłam?

- Jesteś zmęczona?

- Nie.

- To dobrze, bo mi noc zejdzie na opowiadanie tego. Nie mam do ciebie żalu o twoje głupie zabawy, docinki i wyżywanie się nade mną. Masz rację, to było kiedyś. Nawet tak z czasem to zaczynam się z tego śmiać.- nie krył swojego uśmiechu.- Pamiętasz gimnazjum i jak odwiedziłaś mnie na Halloween? Chciałem, abyś przebrała się w coś strasznego, w coś czego ludzie będą się bali. A ty co zrobiłaś? Przebrałaś się za mnie. Założyłaś moje ubrania i straszyłaś małe dzieci. Było tak ciemno, że ludzie pomyśleli, że to rzeczywiście byłem ja. I do kogo potem mieli pretensje ich rodzice? Do mnie.

- To nie było najlepsze.- poprawił jej się humor.- Nie lubiłam twojej nauczycielki od wychowania do życia w rodzinie. Wrzeszczała na mnie, pamiętasz? W Halloween złożyłam jej miłego psikusa.

- Wylewałaś sok porzeczkowy na podpaski i rzucałaś nimi w jej drzwi.

- A mokre tampony przyklejały się do ściany!- wybuchła śmiechem.

- W szkole dostałem ochrzan za ciebie!- rzucił w nią poduszką.

- Ha ha!- oddała mu. Zaczęła się wojna na poduszki.- To co? Jest między nami ok?

- Ok.

- Ale i tak będę cię denerwować Logen, czy Loggie Bear jak to mówi James. Denerwowanie cię sprawia mi przyjemność.

- Diablica!- rzucił się na nią z poduszkami. Do mieszkania weszła Marla.

- Co tu się dzieje?- spytała.

- Bawimy się?- odpowiedziała pytaniem Elena leżąc na podłodze.

- Aha. Logan. Nie potrzebujemy dzieci, bo jedno już mamy.- wskazała na nią palcem. Uśmiechnęła się i poszła dalej. Kiedy zniknęła na górze, Logan z powrotem zaczął wojnę na poduszki.

~.*~.*~.*~.*~ Seteczka za nami. Jupiii! ~.*~.*~.*~.*~.*~

Tak niewielu blogerów dotąd dochodzi :D

* I wypadło tak, że akurat ten rozdział wypadł jako setny :) Jejuśku to już ponad 100!!! Jak to zleciało...  Ale mam tempo :D W prawie 11 miesięcy 101 rozdziałów... Jestem miszczem. Dziękuję wszystkim, że wytrzymaliście z czytaniem do tej pory, bo będzie więcej :D Kilka osób do mnie pisało i w komentarzach, że Elena rozwala system. Nie pytajcie mnie tylko skąd pomysł na podpaski i tampony przyklejające się do ściany :D To taki sekrecik :P
Może to Was zasmucić, choć nie powinno, ponieważ trzeba wrócić do normalności. To jest ostatni sklejony post z dwóch rozdziałów. Nawet jeśli jakimś razem trafi się serio krótki rozdział to już taki zostanie...

Dlaczego? Zauważyliście me tempo. Nie chcę szybko skończyć tego bloga. Kocham go :*
Druga sprawa!
Z okazji zbliżającego się wielkimi krokami okresu świątecznego i zapierdzielu na studiach jestem zmuszona do publikacji PPP RAZ W TYGODNIU!

( Zawsze mam bekę z tego gifa )

Mam nadzieję, że zrozumiecie. Tak, tak. Fajnie, że nie muszę pisać rozdziałów. Fajnie, że nie ma sytuacji typu " Przepraszam, ale rozdział się nie pojawi, bo jestem zasypana nauką/ jestem chora/ wylatuję na Majorkę prostować banany." Jednak przed publikacją rozdział trzeba przeczytać jeszcze raz, sprawdzić błędy i dopisać coś od siebie, a jak mam to zrobić jak mi brakuje nawet czasu na sen? Mogę Wam powiedzieć, że od 22 grudnia do 7 stycznia będę miała wolny tylko tydzień od wszystkiego. Trzeba pracować jeszcze... A ten tydzień oddaję się mojej rodzinie i wypoczynkowi fizycznemu i psychicznemu. Ostatnio mam problemy ze zdrowiem i coś z tym trzeba zrobić. Więc mam nadzieję, że rozumiecie. OD DZISIAJ DO DNIA 7 STYCZNIA ROZDZIAŁY BĘDĄ PUBLIKOWANE W PIĄTKI! Potem wszystko wróci do normalności.

Mam nadzieję, że będziecie ze mną do samego końca. A zobaczycie jak to szybko zleci. Jeszcze w tym tygodniu ten piątek się zalicza, więc do najbliższego piątku :*

PS Czytaliście już rozdział drugi na TWTN? Jak nie to zapraszam :)