Rozdział 136

James od samego rana tryskał radością. Za pół godziny mają spotkanie z szefem. Nie wierzył, że kiedykolwiek będzie szykował się na spotkanie z nim z takim optymistycznym nastawieniem. Fox kręcił się obok jego nogi podskakując co chwila. Nadal nie nacieszył się swoim panem po tygodniowej rozłące. Szatyn wziął go na ręce i pocałował w wilgotny nosek.

- Kto jest moim skarbem, no kto?…- pozwolił mu złożyć psi pocałunek na jego policzku.- Jezu, jakiś ty już duży… Łap!- rzucił mu chrupkę, którą pupil złapał w swoje szczęki zanim spadła na ziemie.

James zjadł śniadanie, które wcześniej przygotował. Następnie umył swoje śnieżnobiałe ząbki. Pogładził się po brodzie. Pod opuszkami palców wyczuł pierwoszodniowy zarost. Uznał, że zostawi jak jest. Elena uwielbiała kiedy, jak to ona się wyraziła, jest jej słodką małpeczką. W dodatku wydawało mu się, że Marla jest dla niego milsza gdy jest zarośnięty. Taki już jego urok, tak działał na kobiety.

Miał już wychodzić kiedy Fox zaczął skamleć. Szatynowi zrobiło się przykro, więc złapał za smycz i przypiął ją do obroży pupila.

- No przecież bym cię tu samego nie zostawił, prawda?- jak na zawołanie Fox szczeknął.

Od jego domu do wytwórni było piętnaście minut drogi. Przed Rocque Records wziął go na ręce i wszedł z nim do windy. Następnie przeszedł się swobodnie korytarzem i zapukał do gabinetu Gustavo. Na miejscu byli już jego przyjaciele. Usiadł na wolnym siedzeniu obok Carlosa, a Foxa
posadził na swoich kolanach.

- Musiałeś przynosić tu swojego kundla, piesku?- powiedział Gustavo na powitanie.

- Mnie możesz wyzywać od psów, ale mojego psa zostaw w spokoju.- obronił swojego podopiecznego.

- Możemy przejść już do sedna?- przerwał im Kendall, aby uniknąć sprzeczki, której będą żałowali.

- Wiedziałem, że do mnie wrócicie. Urlop wam się nie podobał?- zaśmiał się Gustavo. Logan zaczął świdrować go wzrokiem. Chciał już mu coś odszczeknąć, ale się powstrzymał.

- My chyba na dłuższą metę nie wyrabiamy bez pracy.- wyjaśnił Kendall.- Potrzebujemy zająć się sobą, robić to co najbardziej sprawia nam przyjemność i przebywać z Rusherkami.

- No, stęskniliśmy się.- dopowiedział Carlos.

- Nie za tobą, za Rusherkami.- zażartował Logan.

- Widzę, że komuś się język wyostrzył po ośmiu tygodniach przerwy.- zironizował menager. Nie wziął tego do siebie.- No chętnie was znowu przyjmę.- odrzekł tak jakby robił im łaskę chociaż było zupełnie inaczej. On też chciał wrócić do współpracy z nimi, ale za nic nie chciał im tego powiedzieć. Bał się, że straci reputację i wizerunek surowego szefa.- No dobrze. To zrobimy tak… od środy kontynuujemy pracę. A potem lecimy na ostro. Przywracam was do życia. James, podobno masz jakąś dziewczynę.

- Słucham?- szatyn pomyślał, że się przesłyszał.

- No co? Nic nie ujdzie wścibskim okom paparazzi. Jak się nazywa?

- Elena jeśli chcesz wiedzieć…- buchnął powietrzem z płuc.

- A kim ona jest? To ktoś znany? Lub mniej? Bo nikt jeszcze nie rozszyfrował tej postaci. To w takim razie nie jest celebrytką.- zapętlił się Gustavo. Logan zmarszczył brwi. James popatrzył na bruneta z zapytaniem w oczach. Logan wzruszył ramionami.

- Elena jest kuzynką Logana.- poinformował go.

- Ohohoho!- Gustavo potarł ręce uśmiechając się lekko złowieszczo.- To będzie na pierwszych stronach gazet!

- Chyba się trochę zagalopowałeś.- wtrącił Kendall.- Nie o takim rozgłosie nam chodzi.

- No ja już wiem co dobre. Widzimy się pojutrze o ósmej. A teraz zmykać mi stąd! Muszę pomyśleć.

BTR wyszli z jego gabinetu lekko zmieszani. Spodziewali się jakiejś długiej powitalnej mowy wypowiadanej z dogłębną ironią oraz większej dawki krzyków i wrzasków. Dopóki nie opuścili wytwórni, James nie spuszczał z oczu Logana. Jakby próbował z niego wyczytać odpowiedź na pytanie, którego jeszcze nie poznał. Brunet skojarzył, że przyjaciel nieustannie go obserwuje. Gdy znaleźli się na parkingu zapytał go o to wprost.

- Widzę, że coś do mnie masz…- założył ręce i oparł się o swój samochód lekko krzyżując nogi.

- Tak.- podrapał się po głowie.- Tak sobie myślałem czy mógłbym…- przerwał.- Nie to głupie.- machnął reką.

- No dajesz! Jak już zacząłeś to mów.

- Ale to głupio brzmi…- kopnął kamyk leżący na ziemi.- No dobra, spróbuję inaczej.- spojrzał mu prosto w oczy.- Denerwuje cię Elena?

- Bardziej niż Carlos.- zaśmiał się.- Mam takie wrażenie, że niedługo zacznie demoralizować mi żonę.

- A to mi wystarcza. Mam dla ciebie propozycję… otóż pozwól, że zrobię ci przysługę i pozbędę cię takiego ciężaru jakim jest dla ciebie Elena. Wezmę ją na swoje barki, wyzwolę cię od niej zabierając ją do siebie…- utrzymał te słowa w humorze. Zamilkł oczekując jego odpowiedzi. Logan zmrużył oczy podejrzliwie dokładnie analizując to co przed chwilą usłyszał, po czym uśmiechnął się.

- Ty mnie się pytasz czy ja ci pozwalam, aby moja kuzynka zamieszkała u ciebie?

- No tak jakby…- poruszał głową na wszystkie strony.

- Stawiasz mnie w dziwnej sytuacji. Bo pierwsze wy jesteście dorośli…- zaczął wymieniać swoje argumenty na palcach.- Po drugie ja nie jestem jej ojcem. Po trzecie schlebia mi to i gdybym się nie zgodził, wyszedłbym na drania, prawda?

- Czyli nie masz nic przeciwko?

- Nie.- otworzył drzwi od auta.

- Dobra, to leć tam gdzie masz lecieć.- nie zatrzymywał go James.

- Ej?- zapytał go brunet zanim wszedł do środka.- Czy gdybyście kiedyś chcieli się chajtnąć to będziesz chciał mojego błogosławieństwa?- zażartował.

- Ha ha…- zaśmiał się ironicznie.- Bardzo śmieszne.- wywrócił oczami. Ścisnął mocniej smycz Foxa i poszedł w stronę domu.

- I jeszcze jedno. Daj mi ją wpierw pomęczyć. Nie mów, że ja o tym wiem, ok? Chciałbym się z nią podroczyć.

- A co? Nadrabiasz zaległości z przeszłości?- zaśmiał się James.- No dobra, niech ci będzie.

Zbliżała się godzina piętnasta. Logan i Elena grali w karty kiedy Marla ze łzami w oczach kroiła cebulę do kolacji. Z każdym ruchem noża odczuwała pieczenie, jednak nie poddawała się. Wyjęła z szafki okulary i założyła je na nos. Trochę to pomogło. Po chwili James odwiedził ich uprzednio pukając.

- Witam Hendersonów.- przywitał się James robiąc lekki ukłon, na co Elena zaczęła snuć już pewne podejrzenia, że coś się zadzieje.

- Co cię do nas sprowadza?- spytał Logan udając, że nie wie o co chodzi. Oparł się wygodnie i przygotowywał na swoją rolę.

- Eleno…- zaczął szatyn.- Chciałbym cię o coś poprosić. Mógłbym zrobić to z tobą sam na sam, ale wolałbym, aby twój brat też przy tym był. Logan bierze za ciebie odpowiedzialność kiedy jesteś tak daleko od domu.

- Do rzeczy…- dziewczyna założyła ręce. Niecierpliwiła się. Marla doskonale słyszała całą rozmowę z kuchni.

- Czy chciałabyś zamieszkać ze mną?- po tym pytaniu uśmiechnął się czekając na odpowiedź.

- Tak!- podniosła się nagle i rzuciła mu się do szyi.- No jasne, że chcę!- pocałowała go w policzek.

- Ekhem…- chrząknął Logan i mrugnął do Jamesa po kryjomu.- Nie zgadzam się.

- Coś ty powiedział?- wiśniowłosa spiorunowała go spojrzenia.

- Powiedziałem, cytuję: Nie zgadzam się.- odpowiedział spokojnie, ale przekonywująco. Marla musiała przerwać pracę nad kolacją i zasiąść do stolika, aby obejrzeć tę sytuację, która była o wiele ciekawsza od krojenia cebuli.

- Niby dlaczego?

- Bo póki jesteś pod moim dachem to…

- Oj przestań!- przerwała mu kuzynka wywracając oczyma.- Nie jestem twoim dzieckiem. Ja jestem do-ros-ła!- wysylabizowała.- Nie możesz mi niczego zakazać nawet jeśli obiecałeś mojemu tacie, że w Los Angeles będziesz miał na mnie oko.

- Ja wiem, że ty nie widzisz tego problemu, ale musisz postawić się w mojej sytuacji.-kontynuował Logan. Tymczasem James nie chciał uczestniczyć tej sprzeczce i dosiadł się do Marli.- I nic nie zmieni mojego zdania. Zostajesz na razie tutaj!- założył ręce.

- Nie możesz mnie tu trzymać! Jesteś aż tak głupi, że nie możesz zrozumieć tego, że ja jestem z nim szczęśliwa?- Elena postanowiła innej taktyki.- Ranisz mnie…- pomyślałam, że wywołanie u niego poczucia winy coś pomoże.

- To nie jest czas. Ja się nad tym jeszcze zastanowię. W jakiejś bliższej albo bardziej odległej przyszłości…- podrapała się po karku.- Ale na dzień dzisiejszy nie zgadzam się.

- Szlag by cię trafił!- pobiegła do kuchni i oparła dłonie o blat. Tylko szatynka zauważyła co ona kombinuje i uśmiechnęła się pod nosem.

- Już skończyłaś?- spytał Logan.- Bo nie wiem czy mogę już iść wziąć prysznic…- w jego głosie można było dosłyszeć nutkę ironii.- A jeśli będziesz chciała uciec to ja cię powstrzymam.

- Nie!- Elena wróciła na swoje wcześniejsze miejsce. Stanęła nad nim ze łzami w oczach, które aż puchły od płaczu.- Naprawdę nie jest ci mnie żal? Co ci szkodzi? Uwolnisz się ode mnie i dam ci święty spokój. Dlaczego nie pozwalasz, aby poukładała sobie życie tak jak ty? Mam wiecznie być sama, bo ty wolisz słuchać mojego ojca? Ja mu powiem, że cię zmusiłam, ale proszę… nie rób mi tego. Stoję tu i wyję przed tobą. No bardziej upokorzyć się nie mogłam.- westchnęła.- Obiecuję, że już nigdy się do ciebie nie przyczepie, nie wtłukę, nie wyżyję się na tobie i nie będę robić sobie z ciebie żartów.- opuściła głowę.- Tylko proszę o jedno…- Logan słuchał uważnie i trochę go to poruszyło. Nie wiedział, że aż tak na tym jej zależy. Jednak był dobrym obserwatorem. Spojrzał kąta okiem na Marlę, a potem na Jamesa. Wstał i niepewnym krokiem podszedł do Eleny i ją przytulił. Odwzajemniła uścisk, a wtedy Logan się do czegoś przekonał.

- Elena?- spytał ją gdy już się od niej odkleił.

- Co?- odezwała się z nadzieją w głosie.

- Jesteś gorsza ode mnie ty przebiegła manipulantko!- wygarnął jej.

- Skąd wiedziałeś?!- otarła sztuczne łzy. Tupnęła nogą, bo jej się nie udało.

- Walisz cebulą!- odpowiedział.- No pomysł jest, ale wykonanie takie sobie. Ponadto zobaczyłem uśmiechnięta minę Marli i już wiedziałem, że nie można brać cię na poważnie, bo normalnie na pewno by zabrała głos w tej sprawie. Kto cię tak wychował?

- No ja pitole!- tupnęła nogą ze złości.

- James, zabierz ją ode mnie.- Logan machnął ręką w jej kierunku.- Tego już nie da się wychować.

- Czyli, że mogę?-uśmiechnęła się Elena.

- W sumie to ja już się zgodziłem kilka godzin temu.- przyznał Logan ze zwycięskim uśmiechem na twarzy.

- Co?!- pisnęła z niedowierzania.- Jak mogłeś się tak zabawiać moim kosztem ty przebrzydły…

- A-a!- pokręcił placem Logan jednocześnie jej przerywając.- Puszczam cię, a ty w takim razie obiecałaś mi, że się już do mnie nie przyczepisz.

- Cały czas tylko o to ci chodziło, prawda?- spytała.- Chciałeś sobie załatwić spokój.

- I tak wieloletni bój wygrywam ja.- ukłonił się.- Wraz z opuszczeniem tego muru przyznasz się do przegranej. I co ty na to?- założył ręce. Elena zmrużyła oczy i wykrzywiła usta ze złości. Po chwili jednak przemyślała sprawę i się uśmiechnęła.

- Gratulację.- złapała go za policzek i wycisnęła jak stara ciotka.- Wyrobiłeś się przez te lata. Idę się spakować.- poszła na górę.

- Ja teraz w ogóle nie ogarniam waszych relacji.- pokręcił głową James podsumowując całe zdarzenie.- Pomogę zabrać jej rzeczy.- podążył za nią.

- I co?- spytała go Marla.- Teraz będziesz miał spokój.- przytuliła się do niego.

- Tak.- westchnął.- I współczuję Kendallowi, bo wybrała go już na kolejną ofiarę.- uśmiechnął się.- Chodź, pomogę ci dokończyć tę kolację.

* W ten sposób wieloletnią bitwę wygrał sprytny Logan. Elena musi znaleźć inną ofiarę. Cieszycie się, że Elena zamieszka z Jamesem? Robi się w tego poważny związek.
Nie jestem w stanie napisać nic więcej. Moje oczy się zamykają. Chcę skończyć zanim zacznę pisać głupoty. Wybaczcie, ale odlatuję :P Do środy :*