Rozdział 137

Kiedy Marla obudziła się, Logana już nie było. Musiała znów przyzwyczaić się, że będzie wstawał wcześniej. Praca to praca. Zeszła na dół do kuchni. Poczuła się trochę dziwnie i nieswojo. Na dole nie było już Eleny, która z samego rana czekała na jej przepyszne śniadanie. Nie będzie słuchać jak kuzynostwo użera się ze sobą każdego dnia, dogryza sobie lub wyzywa od najgorszych. Wiele się zmieniło w przeciągu kilku dni. Było bez niej tak cicho. Zastanowiała się co teraz może robić Elena u Jamesa kiedy go też teraz nie ma w domu. Z jej rozmyślań wyrwało ją pukanie do drzwi.

- Cześć.- w drzwiach pojawiła się Lily. Marla odkąd wróciła z wycieczki, widzi ją po raz pierwszy.

- No cześć. A co dopiero teraz do mnie przychodzisz? Napijesz się czegoś?

- No może kawy…- usiadła przy stole.- Nie przychodziłam wcześniej ze względu na Alexę. Ostatnio bywała u ciebie dzień w dzień.

- Aha.- dosiadła się.- Ty chyba nie wiesz, ale oni wrócili do siebie.

- Naprawdę?- uśmiechnęła się lekko. Westchnęła z ulgą.- To dobrze, bo myślałam, że przeze mnie się rozwiodą. Dobra, nie ważne. Gadaj co tam na Hawajach ciekawego robiliście.

- Mój Boże dziewczyno, ile się działo.- podała ja kawę.- Chyba mi trochę zejdzie, aby ci to opowiedzieć.- szatynka postanowiła w skrócie streścić przygody z każdego dnia. Lily słuchała ją uważnie z opadniętą z wrażenia szczęką.- No i po tym wszystkim wróciliśmy do domu… Tak to było.

- To wiele sobie nie odpoczęłaś.- pokręciła głową. Usłyszały jak ktoś puka do drzwi.

- Otwarte!- oznajmiła Marla.

- Siema!- do mieszkania weszła Alexa. Gdy zobaczyła Lily, uśmiech zszedł z jej twarzy.

- Ja chyba już pójdę…- podniosła się brunetka.

- Ja przyjdę innym razem.- powiedziała Alexa. Ich zdania padły z ich ust jednocześnie.

- Ej, słuchajcie dziewczyny.- zaczęła Marla.- Pozwólcie, że pójdę na górę, a wy sobie wyjaśnicie kilka rzeczy, bo tak nie można. Lubię was obie i będzie tak, że coraz częściej będziecie się widywać, więc radzę coś z tym zrobić.- poszła na górę.

Dziewczyny przez chwilę stały w miejscu i nie odzywały się do siebie. Lily wbiła wzrok w podłogę, a Alexa rozglądała się za czymś, nie wiadomo za czym po ścianie.

- No to może przynajmniej usiądźmy.- zaproponowała brunetka. Pena usiadła bez słowa na kanapie. Znów zapadła cisza.-I co? Będziemy tak siedzieć i traktować się jak powietrze?

- A co mam zrobić?- odezwała się w końcu.- Przespałaś się z moim mężem w namiocie na jakimś pijackim biwaku.

- No właśnie, pijackim… Ty nigdy nie zrobiłaś niczego głupiego czego mogłabyś żałować?- spojrzała na nią badawczo. Alexa zastanawiała się nad udzieleniem dobrej odpowiedzi.

- Nie wiem. No może…- sięgnęła pamięcią do takiego zdarzenia lecz wolała się nie przyznawać wprost.

- Ja naprawdę żałuję tego co się stało. Trochę nas poniosło. Teraz jak o tym myślę, to nic nie znaczyło. Z Carlosem się tylko przyjaźnię i nic więcej. Byliśmy trochę oboje zagubieni, ale nam przeszło. Bardzo chciałam, abyście znów byli razem.

- Serio?- spojrzała na nią unosząc brwi.

- Serio.- kiwnęła głową.- Jestem po fatalnym związku z takim jednym Avanem i nie chcę na razie się z nikim wiązać. Wróciłam do LA, aby zapomnieć o nim, a nie pakować się w następny chory związek. Od tego dnia, w którym się pokłóciłyśmy, myślę tylko o tym jak z tego wybrnąć. Marzę o tym, aby móc dzisiejszej nocy zasnąć spokojnie.- brunetka powiedziała szczerze co myśli. Alexa zaczęła ściskać swoje palce u rąk.- Przepraszam za wszystko…

- A ja…- urwała.- A ja przepraszam, że cię spoliczkowałam i nazwałam szmatą.

- Czyli, że wybaczasz mi?- ożywiła się.

- Carlosowi wybaczyłam, to tobie też chyba mogę, prawda?

- To co? Zgoda?- wystawiła dłoń.

- Zgoda.- uścisnęła ją.- Ale będę miała na ciebie oko.

- Czy ja dobrze słyszałam?- Marla zeszła na dół uśmiechnięta.

- Tak.- odpowiedziała blondynka.- Nie ma co drzeć kotów i psuć sobie każdego dnia.

- No to jak już tu jesteśmy i każda z was przyszła do mnie na kawę to zapraszam.- Marla zaprowadziła je do kuchni. Cieszyła się, bo jeden konflikt mniej do zażegnania. W tej chwili pomyślała o Lucy, ale szybko wymazała ją sobie z głowy, aby nie wydać się przed dziewczynami.

Elena stawiła się w pracy wyjątkowo późno. Zaspała. Kiedy się obudziła i zobaczyła, że zostało jej pół godziny na wyrobienie się, przeklęła pod nosem i pobiegła do łazienki. Pierwszy dzień po urlopie i taka wtopa. Wszystko zrobiła na odwal. Wszystko, aby tylko się wyrobić. Ten plan również nie wyszedł. Dziewczyna biegnąc już korytarzem w agencji zastanawiała się jaką wymówkę wymyślić szefowej. Postawiła na standard, czyli korki na drodze. Złapała za klamkę od jej gabinetu. Zdziwiła się, były zamknięte. Uspokoiła oddech i zeszła z powrotem na dół do recepcji.

- Sandra, gdzie jest Pani Lorenz?- spytała.

- Ano tak, bo ty nie wiesz…- ruda dziewczyna o niebieskich oczach spojrzała na nią litościwie.- Szefowa leży w szpitalu.

- Jak to?!- przejęła się.- I nikt mnie nie powiadomił? Czy wszystko z nią dobrze?

- Jest cała, ale nikt z firmy nie wie co jej konkretnie dolega. Ostatnio skarżyła się na częstsze bóle.

- Nic mi o tym nie wiadomo…- podrapała się po głowie.

- A tak jest już od miesiąca.

- W którym szpitalu leży? Pójdę do niej, może ja się czegoś dowiem.

- No. Z nas wszystkich to ciebie i Marlę lubi najbardziej. Tu masz adres.- podała jej kawałek papieru.- Pozdrów ją ode mnie.

- Pozdrowię i dzięki!- wybiegła z agencji.

Dziesięć minut później była już w szpitalu. Pielęgniarka z recepcji pozwoliła jej odwiedzić pacjentkę. Pani Lorenz szkicowała coś na papierze ołówkiem. Gdy zobaczyła, że ma gościa, schowała wszystko do teczki i odłożyła na półeczce uśmiechając się. Elena przywitała się z nią, a następnie usiadła na taborecie obok jej łóżka.

- Jak tam urlop, Eleno.- spytała.

- Dobrze, a co u pani?

- Mogło być lepiej.- westchnęła.- Cieszę się, że przyszłaś, bo mam do ciebie sprawę.

- Co pani tylko będzie chciała…

- Nie mów mi pani. Wiem, niedawno stuknęła mi pięćdziesiątka, ale cóż. Mów mi Cassie.

- Dobrze, miło mi.- uśmiechnęła się.- Ale co to za sprawa. Coś ważnego?

- Weź tą teczkę.- wręczyła jej do ręki.- Chciałabym, abyś się tym zajęła.

- A co to jest?- obracała rzecz w dłoniach.

- Otwórz i sama sprawdź.- nakazała grzecznie. Elena otworzyła teczkę, a jej oczom ukazały się liczne projekty kolekcji, o której nie wiedziała. Musiała być najnowsza i dopiero co skończona.- Piękne…

- Dziękuję. Chciałabym, abyś wprowadziła to w życie. Oddaje ci to w twoje ręce.

- Ja?- wybałuszyła oczy.- To dla mnie duży zaszczyt i wyróżnienie, ale nie mogę. To jest pani, przepraszam, twoje dzieło. Nie mogę się pod tym podpisać.-zaprzeczyła.- Kiedy wyjdziesz ze szpitala sama rozpoczniesz pracę.

- No właśnie tu jest problem, bo ja nie wyjdę z tego szpitala.- posmutniała nagle. Elena zmarszczyła brwi. Nie odezwała się, bo przeczuwała, że Cassie chce jej coś wyznać.- Nie bez powodu od jakiegoś czasu szukam godnego zaufania, zdolnego, idealnego dla mnie projektanta. Pół roku zdiagnozowano u mnie raka. Mam marne szansę na przeżycie. A ja przecież mam firmę, a nie mam nikogo z rodziny żeby mógł ją przejąć za mnie. I pojawiłaś się ty. Spadłaś mi z nieba. Kiedy Marla przyszła w twoim projekcie do mnie, dostrzegłam w tym też siebie jak byłam młoda. Mamy podobny styl. Dobrze się uzupełniamy. Jesteś u mnie miesiąc, ale ufam ci bezgranicznie. Dlatego przepisałam tobie moją firmę. Ty poprowadzisz za mnie to, co ja zaczęłam. Staniesz na czele mojej firmy.

- O mój Boże.- Elena zatkała usta dłonią.- Ja nie wiem co powiedzieć. Jest mi strasznie przykro, że jest pani chora i życzę pani…

- Cassie.- wtrąciła.

- Przepraszam znów. I życzę tobie, abyś wyzdrowiała. Ja nie mogę tego przyjąć. Dlaczego nie Marla? Ją znasz dłużej.

- Nie jest projektantką.- wytłumaczyła.

- Ale ja też nie jestem zawodową projektantką mody. Jestem zwykłą dziewczyną po studiach, która chciała zajmować się wnętrzami. Ale niestety jej to nie wyszło…

- Bo moda to twoje powołanie.- wcięła się.- Widzę to w twoich oczach z jaką pasją to robisz. Ile serca w to wkładasz, jak dbasz o każdy szczegół. To jest coś podobnego do tego co robiłaś wcześniej. Ty jeszcze nie przekonałaś siebie o tym, że masz taki talent, ale ja go w tobie widzę.

- Nie wiem co powiedzieć.- schyliła głowę.- Nie jestem gotowa na prowadzenie firmy.

- Moja redaktorka ci w tym pomoże. Jest ze mną w tym biznesie od samego początku i wie co i jak. Proszę…- złapała ją za rękę.- Wiem, że na tobie spoczywa ten obowiązek. Ale to jest moja ostatnia wola przed śmiercią i chciałabym…

- Nie mów tak jakbyś miała za chwilę umrzeć.- jej oczy zrobiły się wilgotne od łez.

- Szykuję się na to od bardzo dawna.- odwróciła głowę.

- Dasz radę. Możesz jeszcze wygrać tę walkę. Jesteś silną kobietą.- Elena zauważyła, że Cassie płacze. Położyła kobiecie rękę na ramieniu. Było jej żal szefowej. Czuła, że w tym momencie tylko jednym może jej pomóc. Nie wiedziała czy jeśli weźmie to na swoje barki to sobie poradzi. Miała nadzieję, że niektórzy jej w tym pomogą.- No dobrze, zgadzam się.

- Naprawdę?- kobieta otarła łzy.- Nawet nie wiesz jak się cieszę. To dla mnie bardzo ważne. Będziesz świetną szefową.

- Tak, ale jeśli wyjdziesz z tego cało to wracasz na swoje stanowisko. Ok?- Elena dostała pozytywną odpowiedź.- I nie poddawaj się! Znajdź w sobie siłę. Nie stawiaj wszystkiego przed faktem dokonanym. Czy możesz mi to obiecać?

- Mogę.- uśmiechnęła się.- A co do tej pracy, to na razie zastąpi cię Myles. On się zajmie wszystkim kiedy mnie nie będzie.

- Nie myśl teraz o firmie tylko o sobie, bo zdrowie jest najważniejsze. Będę musiała się już zbierać, ale odwiedzę cię jutro.

- Dobrze. Weź teczkę i na spokojnie to przejrzyj.

- A! Przypomniało mi się. Masz pozdrowienia od Sandry.- dodała Elena.

- To miło, ale chciałabym, abyś nikomu nie mówiła jaki jest mój stan zdrowia. Nie chcę wylądować w gazetach. Chyba, że Marli…

- Ok, rozumiem.- kiwnęła głową.- To do zobaczenia jutro.- zamknęła za sobą drzwi.

Nie wyszła od razu ze szpitala. Zatrzymała się na korytarzu wpatrując w teczkę, którą trzyma w dłoniach. Oparła się o ścianę i zamyśliła się głęboko. Przyjeżdżając do LA nie wiedziała, że spotkają ją takie rzeczy. Nie była pewna swych umiejętności. Przecież dopiero niedawno zaczęła swoją przygodę z projektowaniem mody. Nie wiedziała czy podoła takiemu wyzwaniu. Jednak chciała dać swoją waleczną postawą dobry przykład i jeśli będzie taka konieczność, zarządzania marką Cascade, to zmierzy się z tym zadaniem.







EDIT:
* Hej. Dobrze, że mogę chociaż tak Was powitać. Coraz bardziej tracę głos. Wczoraj było tak sobie a dziś jakaś masakra. Ugh.
Nie mam siły na nic, a muszę iść na uczelnie. Obym to przeżyła. Zasnęłam wieczorem i obudziłam się akurat po północy :)
Czy Elena poradzi sobie z rządzeniem wielką firmą? Jak Carlos zareaguje na wieść pogodzenia się Alexy i Lily? I czy w ogóle powinny się godzić? Piszcie :*
Jeszcze 6 rozdziałów... ten czas tak leci :( W sobotę jeszcze jeden normalny rozdział a potem przyspieszamy tempa kochani. Do soboty w takim razie :*