Rozdział 138

Lucy dowiedziała się od Camille, że Marla z całą paczką wróciła niedawno do domu. Z biegiem czasu zrobiło jej się przykro za to jak ostatnim razem potraktowała Marlę. Przechodzą wielki kryzys w ich przyjaźni, ale nie chciała dłużej tego tak ciągnąć. Zostawiła rzeczy, którymi się wcześniej zajmowała i opuściła Palmwoods. Postanowiła, że pojedzie do szatynki i z nią porozmawia. Dosiadła motocykl, który kupiła sobie w tamtym tygodniu, założyła kask i pojechała przed siebie. Wkrótce dojechała na miejsce. Furtka była otwarta, więc pozwoliła sobie wejść do środka. Stanęła przed drzwiami, podniosła rękę, aby nacisnąć na dzwonek, który wydawał się mało używany. Zawahała się i opuściła rękę. Wypuściła powietrze z płuc i policzyła do dziesięciu, po czym odważnie zapukała. Drzwi lekko się uchyliły, a następnie szybko znów się zatrzasnęły. Po chwili dotarło do niej kto ją tak niegościnnie potraktował. Był to Logan. Zmarszczyła brwi i zapukała ponownie. Usłyszała jakieś szmery i pogłosy Logana oraz Marli. Po chwili drzwi otworzyła jej Marla.

- Cześć.- powiedziała Lucy.

- Cześć…- odpowiedziała niepewnie trzymając się kurczowo drzwi.

- Raczej do widzenia!- wtrącił się brunet zakładający kurtkę w korytarzu. Zdenerwowany wyszedł z mieszkania. Szatynka upuściła głowę. Lucy przegryzła dolną wargę, bo najwyraźniej przed chwilą pokłócili się o nią. Nie była zła na Logana za to jak ją traktuje. Rozumiała go, jednak miała nadzieję, że z czasem złagodnieje.

- Mogę wejść?- spytała niepewnie rockmenka.

- Po co?- burknęła.

- Porozmawiać i… przeprosić.- podrapała się najmniejszym palcem po policzku. Marla bez słowa pokazała ręką zapraszający ruch do środka.- Sorry, że przeze mnie się pokłóciliście.

- Mógł nie zamykać ci drzwi pod nosem.- założyła ręce.

- Nawet nie wiesz jak jestem ci wdzięczna, że nie potraktowałaś mnie tak jak on po tym wszystkim.

- Mogłam…- dopowiedziała sucho.- Ale sama miałam wybrać się do ciebie. Usiądź.- tak też zrobiła.

- Słuchaj, już kilka minut później po naszej kłótni trochę ochłonęłam. Nie chciałam ci tego powiedzieć. Poniosło mnie. Jestem taka jak James. Gadam głupoty gdy mnie ponosi.

- To już wiem.- nie wykazywała żadnych emocji.

- No przepraszam. Nie wiem co mam ci powiedzieć. Żałuję, że tak się stało. Gniewasz się?

- Wiesz, że nie potrafię długo żywić do ludzi urazy, ale…- urwała.- Jest też James. On jest moim bliskim przyjacielem no i…

- A ty…- przerwała jej Lucy.- Uważasz mnie nadal za swoją przyjaciółkę?

- I tak i nie. Nie jestem w stanie na dzień dzisiejszy udzielić ci konkretnej odpowiedzi. To zależy od ciebie co z tym zrobisz.

- A konkretniej?

- Nadal nie mogę przetrawić tego co zrobiłaś Jamesowi, a jeśli moi przyjaciele cierpią, to ja również. Ty bezpośrednio mi nie zrobiłaś mi nic złego, ale ty na pewno też byłabyś zła na przykład na Kendalla gdyby zrobił krzywdę Jo, prawda?- nie oczekiwała odpowiedzi, bo dobrze to wiedziała.- Jednak przyjaźń to przyjaźń. Mimo problemów trzeba trzymać się razem.

- Myślę podobnie.- kiwnęła głową z lekkim uśmiechem.

- Ale…- podniosła palec do góry ostrzegając.- Jeśli chcesz, aby nasze relacje się poprawiły, zostaw Jamesa w spokoju.

- Jednak gdy ja nie potrafię.- schowała twarz w dłoniach.- Próbowałam, ale ciągle o nim myślę. Co ja mam zrobić? Nie umiem zapomnieć. Ja go nadal kocham. I jest mi ciężko nie iść tam do niego i w ogóle…

- Wiem.

- I chcesz się widywać ze mną nawet jeśli Logan…

- Logan nie będzie mi mówił z kim mam się przyjaźnić. Ale najlepiej będzie jeśli nie będziesz tu przychodziła. Spotykajmy się w Palmwoods, tak będzie najlepiej.

- Z Big Time Rush to ja już raczej nie będę w dobrych relacjach.- westchnęła.- Przynajmniej wy dziewczyny mi zostałyście. Muszę już iść.- wstała.- Spotkamy się za tydzień.

- Dlaczego tak długo?- zdziwiła się.

- Wracam do NY zamknąć tamtejsze sprawy. Zabrać resztę rzeczy i ogarnąć sprawę z Jasonem i Dianą. Nie wiem czy ci Camille mówiła, ale odeszłam do zespołu i teraz tworzą duet. Trochę tego jest.

- No dobrze, to nie zatrzymuję cię.

- Do zobaczenia.- Lucy pomachała jej i opuściła mieszkanie.

Marla po tej rozmowie położyła się na sofie. Poczuła się zmęczona co dla niej za dnia było czymś rzadkim. Zazwyczaj pracowita i pełna energii do działania, teraz była zmęczona oraz ospała. Ziewnęła głośno i zasnęła. Ze snu obudził ją James szturchając w ramię.

- James?- otarła oczy.- Co ty tu robisz i jak tu wszedłeś, że cię nie słyszałam?

- Czy to jest ważne?- odpowiedział niegrzecznie.- Czy to prawda?

- Ale co?- podparła się na łokciach.

- Znów przyjaźnisz się z Lucy?!- założył ręce i stał nad nią groźnie oczekując odpowiedzi.

- N-no tak. Przecież każdemu należy się druga szansa, prawda?

- Ale nie jej!- podniósł na nią głos. Marla rozdziawiła usta z wrażenia. Nie pamiętała kiedy ostatnio tak się na nią wydarł.

- Myślałam, że to nie będzie dla ciebie problemu. Nie musisz jej widywać…

- Czuję się zdradzony! I to przez ciebie!- wskazał na nią palcem.- Nie jesteś jednak taka za jaką cię uważałem. Wybieraj. Albo ja albo ona!

- Ale James, ja…- urwała. Zatkało ją z wrażenia. Naszedł na nią tak nagle.

- Aha, rozumiem.- pokiwał głową.- Nie odzywaj się do mnie nigdy więcej, rozumiano?!

- Jamie no!- podniosła się, aby mu to wytłumaczyć.

- Nie nazywaj mnie tak!- odsunął się ze złością w oczach.- Wbiłaś mi nóż w plecy.- chwyciła ją mocno za ramiona i spojrzał prosto w oczy.- Wszyscy się od ciebie odwrócą. Ja, Logan, Kendall, Carlos… zostaniesz sama ze swoją przyjaciółeczką.

- Puszczaj mnie!- wyrwała się z jego objęć ze łzami w oczach.- Nie poznaję cię. Co się z tobą dzieje?

- Ty chyba jednak nic nie rozumiesz…

Nagle dziewczyna usłyszała głośny huk. Marla podniosła się z sofy i położyła rękę na głowie. To był tylko sen…- powiedziała w głębi duszy. Oparła się z powrotem na poduszce z wielką ulgą. Dopiero teraz zorientowała się co ją obudziło. Logan wrócił do domu. Zamykał właśnie drzwi.

- Przeciąg był…- wytłumaczyć dlaczego drzwi tak głośno trzasnęły.

- Już przyszedłeś?- spytała przeciągając się.

- Jest już dwudziesta.- oznajmił jej. Następnie poszedł do kuchni, aby napić się soku.

- Co?- zerwała się na równe nogi.- Jak to jest możliwe, że przespałam pół dnia? I gdzieś ty był przez ten czas?

- A jak myślisz?- burknął i odwrócił się.

- Nadal chodzi ci o Lucy? Rozmawialiśmy już na ten temat. Jak mogłeś zamknąć jej drzwi przed nosem?

- Normalnie. Mam pokazać?- spytał ironicznie.- Jechowego bym szybciej wpuścił do środka niż ją.- odłożył szklankę na miejsce.

- A możesz przynajmniej patrzeć na mnie jak ze mną rozmawiasz, co?- na te słowa Logan nawiązał z nią kontakt wzrokowy opierając się wygodnie o blat kuchenny.

- Coś jeszcze?

- Nie wiem czy ty jesteś na mnie zły czy ty jesteś obrażony za to co zrobiłam. Lucy jest moją przyjaciółką. Tak, mi też jest przykro, że tak potraktowała Jamesa i mógł przez nią zginąć, ale co mam zrobić? Solidarnie, bo wy tak chcecie, abym nie odezwała się do niej do końca życia? Znasz mnie. Nie będę robić czegoś co jest sprzeczne z tym co myślę. I nie musicie z nią rozmawiać. Ona też tu nie przyjdzie, rozumiesz?

- I co z tego?- prychnął.- Wraca wielce nawrócona po pół roku nieobecności księżniczka rocka, bo myśli, że może wszystko. Dostanie to, co chce. Przekabaci cię na swoją stronę. Sorry, ona już to zrobiła. Jesteś w jej planie odzyskania ex chłopaka. Ja jej na to nie pozwolę. Oczu mi nie zamydli. Dla twojego dobra to mówię. Odpuść ją sobie. Za mało masz przyjaciół?

- Nie będziesz mi mówił z kim mam się zadawać a z kim nie!- podniosła głos.- To nie powinno cię obchodzić. Ty jesteś uprzedzony.

- A ty ślepa!- rozłożył ręce.

- Czyli nie tolerujesz tego?- założyła ręce. Zdenerwowana czuła jak wrze w niej krew.

- No najwyraźniej!

- To niby jak my mamy ze sobą rozmawiać? Solidarny przyjaciel nie będzie się teraz odzywał do żony, bo się przyjaźni z tą wyklętą, tak?

- No weź już nie przesadzaj!- uderzył ręką w stół.- Nie będę tego słuchał.- wyminął ją i pokierował się w stronę korytarza.

- Gdzie ty się wybierasz?!- zatrzymała go.

- Do Kendalla jeśli musisz wiedzieć. I nie czekaj na mnie.

- Zachowujesz się jak naburmuszone dziecko, wiesz?!- oparła się na chwilę o ścianę, ponieważ zakręciło jej się w głowie. Miała mroczki przed oczami i powoli osunęła się na ziemię. Logan po tym jak założył kurtkę i odwrócił się w jej stronę, aby ją na pożegnanie zobaczyć, zauważył jak Marla słabnie. Podbiegł do niej szybko.

- Co ci jest?- zmartwił się. Kucnął i położył rękę na jej ramieniu. Nie odpowiedziała.- Schyl się, głowa między nogi.- poinstruował. Poleciał do kuchni po szklankę wody, którą szybko jej podał.

- Te wszystkie problemy i kłótnie mnie wykończą…- powiedziała po chwili biorąc głęboki oddech.- Idź już.- podniosła się i poszła do salonu.- Przecież tylko mi się słabo zrobiło.

- Nigdzie nie pójdę. Marla no!- zawołał gdy dziewczyna weszła na górę. Poszedł za nią do ich sypialni.- Przepraszam. Nie kłóćmy się. Widzę jak to wszystko przeżywasz. Nie chcę żebyś się tak z tym dręczyła, dlatego już nigdy o niej nie wspomnę przy tobie, ok?- przytulił ją.

- Ja już mam tego dość. James mnie nachodzi w snach i oskarża o zdradę, a teraz jeszcze ty…

- Co James?- podniósł brwi.

- Nie ważne. Jestem zmęczona, nic mi się nie chce.- rzuciła się na łóżko.

- Ale między nami jest dobrze?- położył się obok niej.

- Dobrze.- pocałowała go w policzek.- Zaraz wstanę i pójdę się myć, a potem coś przygotuję dobrego, bo chce mi się coś zjeść, co?

- Jak chcesz.- uśmiechnął się. Poszedł do garderoby. Po chwili wrócił, a kiedy spojrzał na łóżko, Marla była już pogrążona w głębokim śnie. Przykrył ją, a następnie poszedł wziąć prysznic po ciężkim dniu.








* Hejooo ludzie! Jak się ciesze, że mogę tu wpaść, bo głupota mi strzela do mózgu. Znaczy strzelała, ale już przeszła i mogę znów udawać, że jestem piękna i normalna huehuehue :D
Na początku chciałabym coś sprostować. Machnęłam się w liczbie rozdziałów. Jakie 143 rozdziały? To jest do 154 rozdziału! Czyli jeszcze ... 16? Dobrze liczę o tej porze? Więc soreczka za ten błąd. Pominęłam kilka, a dopiero dziś zaczęło mi coś nie grać. A teraz trzymajcie się do środy :*