Rozdział 140

Pomimo, że Elena miała dzisiaj dzień wolny od pracy, wstała dosyć wcześnie. Przespała się z tym na spokojnie po tym co powiedział jej James. Dopóki Cassie żyje, nie ma się czym przejmować. Wciąż była nadziei, że wszystko się ułoży. Pani Lorenz to silna kobieta. Na pierwszy rzut oka można było to dostrzec. Te kruczoczarne włosy i ten jastrzębi nos jak u walecznego wojownika. Gdy zeszła na dół, Foxa nigdzie nie było. Najwidoczniej James wziął go ze sobą do pracy. Usmażyła sobie jajecznicę, którą zjadła ze smakiem. Nie wiadomo dlaczego przypomniała się jej spaghetti Jamesa, które miała kiedyś okazję spróbować. Było to tak niedawno. Dwa miesiące temu. Tyle była już w LA i tak wiele już się wydarzyło. Oporządziła się do końca i poszła do szpitala. Szła spokojnie korytarzem. Gdy otworzyła drzwi od sali, serce skoczyło jej do gardła. Po chorej szefowej nie został śladu. Pielęgniarka wymieniała białą pościel na jej łóżko. Elena kurczowo ścisnęła framugę drzwi.

- Gdzie jest Pani Lorenz? Umarła?- załamał się jej głos.

- Kto umarł?- zapytała pielęgniarka. Po chwili dotarło do niej o co jej chodzi.- A nie…- pokręciła głową.- Proszę się nie martwić. Pani Cassie żyje. Została przeniesiona na inny oddział.

- Co za ulga.- wypuściła powietrze z płuc i oparła głowę o ścianę.

- Jednak będzie lepiej kiedy zostawi ją pani samą, ponieważ pacjentka jest po chemioterapii.

- Dziękuję.- odpowiedziała. Mimo to nie posłuchała jej i poszła do recepcji zapytać się gdzie teraz leży jej szefowa. Gdy otrzymała informacje, skierowała się w wyznaczone drzwi. W połowie drogi
zatrzymał ją lekarz.

- Nie może pani tam wejść.

- Dlaczego?

- Ponieważ pacjentka jest po ważnym zabiegu i musi teraz wypoczywać. Nikomu w dodatku zakazała każdemu dostępu do jej sali.

- Każdemu?- powtórzyła.

- Tylko jedna osoba jest upoważniona.- dodał.

- Kto?

- Pani…- wyjął z kieszeni małą karteczkę, aby przeczytać zapomniane nazwisko.- Elena Henderson.

- To ja!- wskazała na siebie palcem.- Chodziło jej o mnie.- ucieszyła się lecz mężczyzna nie był przekonany. Wiśniowłosa przewróciła oczami i wyciągnęła dowód osobisty. Spojrzał na niego i kiwnął tylko głową, a następnie poszedł dalej. Uznała to za zgodę. Weszła do środka. Zupełnie nie obchodziły ją te wszystkie kabelki przypięte do jej ciała. Cassie otworzyła powoli oczy i uśmiechnęła się.

- Jest moja projektantka…- wyszeptała.

- Jak się czujesz?- usiadła obok niej.

- Jak zupka chińska. Sprasowana i nafaszerowana śmieciami.- uśmiechnęła się słabo.

- Poczucie humoru nadal trzyma.- westchnęła.

- Cud, że żyję. To już druga moja chemoterapia, ale tamtym razem włosy mi tak nie wypadały. Jeszcze trochę i wyłysieję doszczętnie. W końcu będę miała okazję założyć szal z ostatniej kolekcji. W końcu do czegoś się przyda…

- To chyba jednak nadal mała cena za to, że się żyje.

- No chyba tak.

- Czyli wyjdziesz z tego, tak?

- Ty chyba bardzo nie chcesz być panią prezes, co?- spojrzała na nią.

- Może kiedyś, ale nie teraz.- wyjaśniła.

- Lekarz powiedział, że jestem na dobrej drodze. Wieczorem dostanę wyniki. Oby to ze mnie wytępili.

- Dobrze przynajmniej, że nie wykryli go za późno.

- Tak, mam ogromne szczęście. Słuchaj… nawet jeśli się okaże, że jestem zdrowa to wiesz, że nie będę mogła od razu wrócić do pracy. Jak już mówiłam, Miles zajmie się wszystkim jednak ja nie rezygnuję z tego co powiedziałam. Przygotuję cię na to. Kiedy tylko będę mogła stanąć na równe nogi, wrócę żeby cię do tego wyszkolić. Zdradzę ci tajniki mojej pracy, dokończysz swoje kursy krawieckie i poinstruuje cię zawsze nawet jeśli będziesz miała małe zawahanie. Ja jestem za słaba i za stara. Przecież nawet gdy pokonam raka, nie zostanie mi wiele czasu. Jednak będzie go wystarczająco dużo, aby przekazać ci potrzebną wiedzę. Dlatego szczerze odpowiedz co ty na to?- Elena uważnie słuchała każdego jej słowa. Kiedy Cassie skończyła mówić, przeanalizowała wszystko na spokojnie. Kobieta cierpliwie czekała jaką podejmie decyzję.

- Zgadzam się.- odpowiedziała krótko.

- To witam na stałe w załodze.- wyciągnęła powoli swoją rękę, którą dziewczyna uścisnęła. Była blada i zimna, aż przeszedł ją dreszcz. Elena rozmawiała jeszcze z szefową przez jakiś czas, a potem dziewczyna musiała iść do domu. Minęła się w drzwiach z Marlą.

- A jak pozwolili ci tu wejść?- spytała Elena zaskoczona.

- Mam swoje sposoby.- uśmiechnęła się. Wiśniowłosa wyszła, a jej miejsce zajęła szatynka.

- Dzień dobry Cassie.- przywitała się.- Przepraszam, że nie przyszłam wcześniej, ale miałam drobne problemy.

- Cieszę się, że przyszłaś. Nudzi mi się tutaj gdy jestem sama.

- Podobno jest coraz lepiej…

- No tego to nie wiem.- westchnęła.- Elena mówiła ci już co zamierzam?

- Tak, wspomniała coś. Jesteś tego pewna? Ja osobiście nie dałabym rady…

- Mam dar do poznawania się na ludziach. Poradzi sobie, jestem tego pewna. A ty pomożesz jej kiedy będzie trzeba. Niedługo będziesz pracować dla niej.- na te słowa parsknęła śmiechem.

- Przepraszam, ale jak wyobrażam sobie, że kuzynka mojego męża i dziewczyna mojego przyjaciela ma być moją szefową to jest to trochę śmieszne. Że też życie się tak układa… Nie wiadomo czego mogę spodziewać się kolejnego dnia. Jeszcze kilka lat temu kiedy mieszkałam w Londynie prowadziłam przeciętne życie, a teraz ciągle coś. Boże Cassie.- podniosła głowę wysoko.- Nawet nie wiesz ilu rzeczy byłam świadkiem.

- Dlatego ja cieszę się ze swojego spokojnego życia. Mieszkam sama, pół dnia spędzam w agencji, gdy wracam też pracuję w domu w mojej pracowni i tak w kółko. Może jest to jakaś monotonia, ale nie narzekam. Życzę ci, abyś pewnego dnia otworzyła oczy nie martwiąc się o nic i tak samo zasnęła.

- Przydałoby się.- uśmiechnęła się. Nagle zadzwonił jej telefon. Odebrała połączenie od Alexy wcześniej przepraszając szefową.- No cześć... Jestem w szpitalu... Nie, nic mi nie jest. Jestem gościem… Gdzie?... Teraz?... No to może poczekajcie na mnie na parkingu, ja będę za jakieś dwadzieścia minut, co?... Okey, pa.- rozłączyła się.- Przyjaciółka dzwoniła.

- Nie zatrzymuję cię. Przyjdziesz innym razem.

- A dopiero co przyszłam…- westchnęła.- Odwiedzę cię jutro razem z Eleną. Będzie weselej.- otworzyła drzwi.- No to do jutra.

Marla poszła na parking. Tam miała czekać na Alexę, Lily, Jo i Camille. Po chwili podjechał srebrny samochód Alexy. Marla weszła do już obleganego auta siadając obok Jo. Jeszcze nie była na wypadzie z najbliższymi w takim składzie. Nie wiedziała, że Lily i jej koleżanka Camille się znają. Potem dowiedziała się, że poznały się rano gdy pojechały po Jo.

- To gdzie się wozimy?- spytała szatynka.

- Nie możemy się po prostu spotkać gdzieś wszystkie razem?- oznajmiła Pena śmiejąc się.

- Elena dojdzie do nas na miejsce.- dodała Jo.

- Dobra, boję się. Gdzie my jedziemy?

- Do klubu.- odpowiedziała Camille z uśmiechem na twarzy.

- Was chyba pogięło.- puknęła się w czoło Marla.

- Oj no weź. Zabawimy się same bez chłopaków. Taki babski dzień.- powiedziała Lil.

- Czyli to twój pomysł?

- Nie, Alexy, ale mi się podoba. Pozacieśniamy więzi.

- Ostrzegam tylko, że ja nie piję.- wtrąciła Jo.- Mogę być w ciąży, a nie robiłam jeszcze testu.- położyła dłoń na brzuchu.

- Dołączam się do ciebie.- dodała Marla.

- Jesteś w ciąży?- spytała ją Camille.

- Nie! No skąd ten pomysł. O alkohol mi chodziło.

- Dobra, jedźmy już do tego klubu.- pogoniła Camille Alexę.






* Hello, ja wiem, że ten rozdział nie urywa dupy i Wy, moi kochani czytelnicy, zasługujecie na coś lepszego niż na byle jaki rozdział. Po prostu teraz strasznie żałuję tego, co zrobiłam kiedyś. Opowiadanie miałam napisane na Wordzie takimi częściami i każdy rozdział to jedna część. A kiedyż nie myślałam, że to stanie się blogiem, więc nie zwracałam uwagi na to jak dzielone są części. Jakieś ciekawsze lub mniej. Mogłabym dodać coś z kolejnego rozdziału, aby naruszyłabym zaplanowane notki. Dlatego be strong :P Nawet nie musicie pisać długich komów. Krótki roz to krótki kom. To sprawiedliwe. No chyba, że jesteście wybitnie kreatywni ;)
Od dwóch rozdziałów zapominam Wam baaaaardzo gorąco podziękować za ponad 50 000 wyświelteń! Woow. To naprawdę dużo. I mam nadzieję, że będzie jeszcze więcej. Normalnie kocham, kocham, kochaaaam <3

PS Drugi rozdział na TVOF. Zapraszam http://spencer-hastings-pl.blogspot.com/