Rozdział 143

Wieczorem Kendall z Jo odwiedzili Marlę i Logana. Raz na jakiś czas umawiali się wspólną grę w karty. Najczęściej był to poker. Tak było też i tym razem. Najlepszą passę miał zazwyczaj Kendall, choć Logan upierał się, że dobrze oszukuje. Nie wiedział jak, ale miał zamiar też to opatentować.

- Komuś dolać soku?- spytała Marla gdy zobaczyła, że szklanki przyjaciół są puste.

- Ja poproszę.- odezwał się Kendall. Marla kiwnęła głową i pomaszerowała do kuchni po cały karton, aby nie trudzić się kolejnym razem.- Hej…- odwróciła się. Za nią stanął Kendall. Przestraszyła się, bo wyrósł jak spod ziemi. Spojrzał na chwilę za siebie zobaczyć czy nikt ich nie podsłuchuje, a potem znów nawiązał z nią kontakt wzrokowy.- Jak się czujesz?

- Dobrze, dzięki za troskę.- odpowiedziała nalewając mu pomarańczowego płynu. Nie musiała pytać, aby się domyśleć dlaczego przyszedł.- Proszę, tylko nie mów mi, że muszę mu powiedzieć, bo o tym wiem.- nie wyglądała jakby się cieszyła z tego powodu, jednak po chwili parsknęła śmiechem.

- Co cię tak śmieszy?

- Nie wiem szczerze. Może to te hormony? Po prostu przypomniały mi się jeszcze nie tak stare czasy. Kendall jako wujek dobra rada. Zawsze kazał mówić prawdę. Który to już raz?

- Hmm…- zamyślił się.- Możliwe, że czwarty jeśli chodzi o takie grubsze sprawy.- wziął od niej szklankę.- Wracajmy do gry, bo się niecierpliwią.

Następnego dnia Marla obudziła się sama w łóżku co było zupełnie normalne. Zerknęła na zegarek, była siódma czternaście. Ziewnęła głośno i przeciągnęła się. Naszła ją ochota na gofry z bitą śmietaną i truskawkami. Tylko tego potrzebowała do całkowitego spełnienia. Pomyślała, że to nietypowe śniadanie, jednak nie miała zamiaru walczyć ze swoimi zachciankami. Na dole siedział Logan, dojadał ostatniego tosta z serem.

- Loguś…- podeszła go od tyłu i przytuliła.- Chciałabym gofry, ale tam mi się nie chce ich robić…

- Kochanie. Bardzo chętnie bym ci je zrobił, ale trochę mi się spieszy. A od kiedy to się je gofry na śniadanie, co?

- Od kiedy mam na to ochotę.- usiadła zmęczona.- Jestem zmęczona.

- To połóż się spać. Siódma dopiero. Nie wiem po co wstałaś. Na twoim miejscu nie podniósłbym się do dwunastej.

- Logan?- poczuła, że to odpowiedni moment.- Muszę ci coś powiedzieć.

- A dużo ci to zajmie, bo niedługo muszeę wyjść.- powiadomił żonę.

- Nie, będzie króciutko.- uśmiechnęła się.- Miałam ci już powiedzieć jakieś dwa dni temu, ale jakoś tak wyszło.

- Do rzeczy, Marls.- pogonił ją.

- No bo ja jestem…- w tym momencie zadzwonił jego telefon. Logan podniósł palec do góry na znak żeby zaczekała.

- Halo?... Carlos, co jest grane?... Jak to?... Niby, że już? Zaraz będę.- rozłączył się.- Rany, muszę być jeszcze szybciej w studio. Ten facet mnie wykończy.- podniósł się. Jednak przypomniawszy sobie, że szatynka chciała mu coś powiedzieć, wrócił się.- To co chciałaś mi powiedzieć?

- Nic ważnego. Leć, bo się spóźnisz.- posłała mu nieszczery uśmiech.

- To pa.- pocałował ją w policzek, wziął kluczyki od auta i wyszedł z mieszkania.

- Żeby nie było, że nie próbowałam.- powiedziała do samej siebie.

Po śniadaniu postanowiła pójść do Palmwoods, odwiedzić Camille. Tutaj nic a nic się nie zmieniło. Ten cudowny klimat sprawia, że wracają sentymenty i ożywają wspomnienia. Tylko mieszkańcy wydawali się nowi. Nie było już Jeniferek. Ich przyjaźń jednak nie przetrwała w Los Angeles. Teraz każda zajmuje się czym innym. Pierwsza tańczy na Broadwayu, druga gra w teatrze, a trzecia jest twarzą kremu do ciała. Nie często miała okazję tu przychodzić. Wiadomo jak wyglądały stosunki Marli i Camille w przeszłości. Szatynka postanowiła jej wybaczyć, jednak do tej pory jest dla niej tylko koleżanką. Nie widzi jej już w roli dobrej przyjaciółki mimo to, że od tamtego czasu wiele minęło. Gdy tylko zapukała, natychmiast otworzono jej drzwi.

- Cześć Cam.

- Hej, wejdź. Usiądź sobie. Dawno cię nie było.

- A ty nadal tu mieszkasz…- rozejrzała się po swoim dawnym apartamencie.

- Już dawno nie powinnam, ale mam układ z menagerem hotelu.- uśmiechnęła się.- Chcesz coś do picia?

- Nie, dzięki.- odpowiedziała.- Przyszłam, bo nie miałam już co ze sobą zrobić. Chłopaki pracują, Alexa i Jo na planie, Elena w agencji, Lily gdzieś wcięło… chciałam wrócić do pracy, ale…

- Ale co?

- Nieważne.- machnęła ręką.

- Wiesz, że Lucy wraca jutro?- spytała po chwili brunetka.- Szybciej się z tym wszystkim uporała.

- To super…

- Słyszałam, że się pogodziłyście. To miłe z twojej strony. Jak chłopaki zareagowali?

- Na razie wie tylko Logan. I na jednej negatywnej reakcji wolałabym skończyć.

- Może i racja.- gdy wypowiedziała te słowa, zadzwonił jej telefon. Był to sygnał wiadomości. Camille spojrzała w wyświetlacz.- Lucy znów zaskakuje. Będzie w Palmwoods w przeciągu pół godziny.

- Z tego słynie, że zjawia się niespodziewanie. Nie pierwszy już raz zresztą.- westchnęła.

Kendall siedział na kanapie czytając gazetę. Nieczęsto czytał kolorowe gazety. W sumie to jej nawet nie czytał. Ściskał ją w dłoniach i raz na jakiś czas zerkał na Jo. Chciał, aby wyglądał zupełnie niepozornie, lecz szybko się zdradził. Dziewczyna zorientowała się po tym jak Kendall poszedł do łazienki, a gdy wrócił tępo gapił się w magazyn do góry nogami.

- Kendall? Coś ci się z mózgu poprzestawiało?

- Eee…- wyjąkał zmieszany.- Tu piszą, że jak obejrzę to zdjęcie do góry nogami to zobaczę zupełnie inny obraz. Nie widzisz tego?

- O co ci chodzi?- założyła ręce.

- A może już czas powiedzieć twoim rodzicom, że wzięliśmy ślub, co? W końcu to już miesiąc ponad…

- Wiesz, że mój ojciec mnie rozszarpie jak się dowie? A ciebie zabiję za to, że zrobiliśmy to w taki sposób.- ojciec Jo jest człowiekiem stawiającym tradycje na pierwszym miejscu. W dodatku bardzo suchym i surowym, jednak mocno kocha swoją córkę oraz chce dla niej jak najlepiej. Niezbyt przypada za Kendallem.- Postawić mojego ojca przed faktem dokonanym to jak prosić się o krzywdę.

- Wiem. Nie raz się przekonałem.- skrzywił się.- Jednak pomyślałem nad tym. Muszę stawić mu czoło. Powiem mu, że wzięliśmy ślub, a ty spodziewasz się mojego dziecka.

- Może nie teraz, co?- odwlekała to w czasie.- Pamiętasz co było jak mu powiedziałam, że zamieszkaliśmy razem?

- Pamiętam.- westchnął ciężko.- Ale ja nie chcę znów go stawiać w takiej sytuacji, przed faktem dokonanym i to po raz trzeci. Jak to sobie wyobrażasz? Przyjedziemy do niego na święta i ogłosimy, że jesteśmy małżeństwem, a dziecko w drodze?

- No wiem.- jęknęła.- Masz rację. Nie powinnam tak tego przed nim ukrywać. To co robimy?

- Zadzwonimy i ogłosimy, że ich w piątek odwiedzimy.- objął ją w pasie.

- Podaj mi telefon.- odpowiedziała ze zrezygnowaniem.- Ale żeby nie było, że nie ostrzegałam…







* Dodam tu coś bardzo potem :)
EDIT: Już jest bardzo potem, więc let's go! Tutaj w Olsztynie już zaczęła się Kortowiada. Woo hoo!
Do rzeczy. Większość rzeczy już zostało wspomniane w komentarzach.  Buu :D Ja wiem, że te rozdziały są krótkie, ale no tak wyszło. Źle je kiedyś podzieliłam. Chciałam żeby rozdziałów było jak najwięcej...
Czy Marla w końcu powie Loganowi prawdę? Jak zareagują rodzice Jo gdy dowiedzą się o ślubie i dziecku? Komciajcie, bo się pogniewam :)
Do soboty :*