Rozdział 167

Dobrze wiedziała, która zbliża się godzina. Patrzyła nerwowo na zegar ścienny przegryzając wargę. W ręce miętoliła kawałek biurowej zasłonki. Tak bardzo nie chciała żeby czerwona wskazówka doszła do siedemnastej, ale ona nieubłaganie zbliżała się do tej godziny. Zastanawiała się co zrobić. Wyjrzała dyskretnie przez okno. James siedział już w aucie. Czekał na nią. Czekał na Jennifer. Elena dobrze o tym wiedziała. Plotki o tym, że coś się między nim zaczyna dziać szybko się roznoszą. Zastanawiała się czy może nie zatrzymać Jenn i nie wcisnąć jej nadgodzin. Uśmiechnęła się do siebie, a następnie podbiegła do drzwi z gotowym planem. Jednak gdy dotknęła klamki, uśmiech zmył się z jej twarzy. Co ja robię? Nie chcę stać się jędzą. Jeśli James chce spotykać się z nią to musze to uszanować. Tyle czasu go nie było. Jakoś radziłaś sobie bez niego. Teraz kiedy wrócił, znów na nowo rozpalił we mnie ten ogień. Nie mogę mu tego zrobić. Chcę żeby był szczęśliwy. Zasługuje na to. Nie chcę, aby okazało się, że jedyną przeszkodą na drodze do jego szczęscia... jestem ja. Elena ze smutkiem wróciła na swoje miejsce. Patrzyła z bólem serca jak jego samochód odjeżdża z Jenn od strony pasażera.



- To gdzie jedziemy?- spytała Jennifer zapinając pasy.
- Masz słabą pamięć.- uśmiechnął się.- Do mojej ulubionej knajpy.
- A no tak.- klepnęła się w czoło.- Przepraszam, ale tyle mam ostatnio spraw na głowie...
- Praca?
- Gdyby tylko to...- westchnęła.- Ale mniejsza o to.- machnęła ręką.
W przeciągu dziesięciu minut znaleźli się już na miejscu. James usiadł przy stoliku z widokiem na wodę. To miejsce lubił najbardziej. Nic a nic się nie zmieniło. Przypominały się stare dobre czasy, męskie wypady z przyjaciółmi. Jenn ściągnęła sweterek i powiesiła go na krześle. Kiedy kelner wziął od nich zamówienie, kontynuowali rozmowę.
- Powiedz mi coś o sobie.- powiedział szatyn.
- No jeśli chcesz się zanudzić...- uśmiechnęła się niewinnie. Miała piękny anielski uśmiech. W Los Angeles mieszkam od dziesięciu miesięcy. Tu szybko znalazłam pracę u Eleny. Wcześniej mieszkałam u koleżanki, ale w pracy poznałam Carlosa i tak się od niego dowiedziałam, że mieszkanie koło niego jest wolne, więc spytał czy jestem zainteresowana. No i się zgodziłam. Z zawodu jestem wizażystką, ale w firmie robię troszkę więcej rzeczy. Tym bardziej przy pokazach kiedy trzeba przygotować modelki. Lubię czytać książki, uprawiać jogging, gotować... Takie tam.
- A wcześniej gdzie mieszkałaś?
- W San Diego.- odpowiedziała krótko.-Ale tu bardziej mi się podoba.
- Powiedz...- przyjrzał jej się uważnie.- Znałaś mnie wcześniej?
- Pytasz czy wiedziałam, że nazywasz się James Maslow i grałeś w zespole, a po tym  tajemniczo zniknąłeś? Tak, wiedziałam. Nie, spokojnie... nie jestem szurniętą fanką. Po prostu obiło mi się kilka rzeczy o uszy. Też czytam gazety. Dlaczego wtedy wyjechałeś?
- Problemy sercowe, zdrowotne...- urwał.
- Rozumiem.- kiwnęła głową.-Nie musisz się rozwijać na ten temat. Kiedy przyjdzie w końcu ten kelner? Umieram z głodu.- zmieniła szybko temat.


Dustin właśnie wyszedł od Kendalla. Blondyn wrócił do niedopitej kawy opierając się wygodnie o fotel. Wyciągnął wibrującą komórkę z kieszeni. Ostatnio wciąż ma wyciszony telefon. Gdy spojrzał w wyświetlacz, skrzywił się i odłożył go na miejsce szybką do stołu. Postawił obok juz pusty kubek i poszedł do kołyski jego córki. Jo właśnie kończyła karmić małą. Kobieta posłała mu subtelny uśmiech, który odwzajemnił. Mała Chloe rozpłakała się, a Jo zaczęła ją tulić żeby przestała, ale nie dawało to żadnego rezultatu.
- Kendall, pomóż mi ją uspokoić.- poprosiła.
- Jo, dobrze wiesz jaka jest sytuacja.- zasmucił się.
- I tak już płacze. Może się uda...- blondynka podała mu dziecko na ręce. To był jednak błąd. Zaczęło płakać jeszcze głośniej. Kendallowi pękało serce na ten widok.
- Csiii nie płacz.- małym palcem usuwał jej kapiące łzy.- Hej, to ja. Twój tata, nie płacz rybeńko. Csiii...-to nic nie dawało. Przytulił ją do siebie.- Co tatuś ma zrobić żebyś czuła się szczęśliwa w jego ramionach? No co? Mam ci kupić misia? Pocałować? Rozśmieszyć? Wszystkiego próbowałem. No daj mi szansę.- tulił ją czule, ale jej oczka nadal były mokre. Jej płacz gdy ma ją tak blisko siebie dołował go każdego dnia. Bezsilny oddał córkę żonie. Po chwili dziecko przestało płakać, a gdy się zupełnie wyciszyło, zasnęło.- Ona chyba w ogóle nie czuje, że jestem jej ojcem. Mogłem nie wyjeżdżać w trasę...
- To nie twoja wina. Nie wiem czy w tym tkwi przyczyna.
- Czy tak czy nie, nie powinienem.- spojrzał jej prosto w oczy.- Idę się przewietrzyć.- wyszedł szybko z domu.
Jo skierowała się do kuchni. Rozmyślała o tym wszystkim. Wiedziała jak bardzo Kendallowi na tym zależy, aby Chloe przystała płakać przy jego obecności. Nie znosił tego dobrze. Czuł się jak intruz we własnej rodzinie. Kiedy tak rozmyślała, usłyszała wibracje. Jego telefon został na stole. Ruszał się pod wpływem wibracji. Jo na początku chciała zostawić komórkę, ale w końcu ją podniosła. Spojrzała kto dzwoni. Kontakt był podpisany literą A.
- Halo?- odebrała. Nastąpiła cisza.- Halo?- wzruszyła ramionami i nacisnęła czerwoną słuchawkę.
-Zapomniałem telefonu...- wpadł nagle do mieszkania Kendall. Zamilkł gdy zobaczył jak Jo trzyma go w ręce.
- Proszę.- podała mu.- Ktoś dzwonił to odebrałam.
- Kto dzwonił?- spytał przejęty.
- Podpisałeś tą osobę A. Nawet się  nie odezwała. Kto to?
- NIkt.- wzruszył ramionami.
- No jak to nikt. Powiedz mi kto to.- nalegała lekko zniecierpliwiona.
- Kolega. Pomagał w organizacji trasy. Prosiłbym, abyś nie odbierała więcej moich telefonów gdy mnie nie ma.- odpowiedział sucho.
- Ok?- odpowiedziała zaskoczona.
- Idę do sklepu po mleko.- wyszedł ponownie. Jo założyła ręce mrużąc oczy w stronę już zamkniętych drzwi. Podeszła do lodówki gdzie na półce stały dwa kartony mleka. Przeczuwała, że coś jest nie tak. Kendall ostatnio jest inny, ale teraz podejrzewała, że ich córka to nie jedyny jego problem...






* Może ten rozdział jest krótszy i nijaki, ale to takie małe pozory ;) Nie mam weny nawet na to, aby coś do Was tu napisać... przynajmniej tak nawiązać z Wami mały kontakt. Zaczynam drugi rok studiów od października. Zastanawiam się jak to będzie... aj :/ Trzymajcie się i do kolejnej środy. Cieszę się, że nadal tu jesteście :*

PS Zapraszam na moje inne blogi ;) Nie ma to jak autospamik