Rozdział 171

- Carlos! Carlos!- Alexa próbowała dogonić męża, który przez przypadek dowiedział się prawdy. Tak bardzo bała się tego momentu. Wiedziała, że jak dowie się prawdy to ją zostawi. On zawsze chciał mieć dziecko. I w ten sposób go skrzywdziła.
- Czego?!- odwócił się nagle gniewnie patrząc na nią. Jego oczy były zaczerwienione. Siłą powstryzmywał się od płaczu.
- Proszę, porozmawiajmy...
- Ile czasu miałaś zamiar mnie oszukiwać, co? Dobrze ci się żyło z tym kłamstwem?
- Nie, nie było mi z tym dobrze. Szukałam dobrego momentu żeby ci powiedzieć, ale nie wiedziałam jak. Byłeś taki szczęśliwy. Wtedy do mnie dotarło jak bardzo chciałeś tego dziecka i zrobiło mi się przykro!- łzy cisnęły jej się z oczu.
- A kiedy miałaś zamiar to zrobić? A może wcale nie miałaś! Rano chciałaś zatrzymać mnie w łóżku. Może wtedy by ci się udało!- wrzasnął. Dawno nie był tak zły jak teraz.
- Chciałam ci powiedzieć, ale nie wiedziałam jak! Pragnęłam tylko , abyś wrócił do mnie. Byłam zdesperowana i gotowa do podjęcia każdego kroku. Przyleciałeś kiedy się dowiedziałeś, że zostaniesz ojcem. A tak to byś nadal tam był! Taka jest prawda! Jesteś ze mną z litości.

- Nie jestem. Dotarło do mnie, że źle zrobiłem. A teraz dotarło do mnie, że ciągle popełniam błędy! Ciągle błądzę w swoim życiu, ale tego dość!
- Proszę, nie...
- Prawda. Jeszcze długo będę się czuł źle z tym, że cię zdradziłem, ale ty sama nie jesteś lepsza. Może to jest odpowiedni czas. Nikt mnie tak w życiu nie skrzywdził jak ty.
- Jesteśmy kwita.
- Co ty pierdolisz?!- zmarszczył brwi.- Nie, nie... ja nie mam sił na dyskusję z tobą.
- Ale mógłbyś mi wybaczyć po tym jak ty też mnie zraniłeś. I to dwa razy z tą samą kobietą! Przebaczyłam ci, bo cię kocham. Przebaczyłam z myślą, że możesz zrobić to poraz trzeci!
- To jest chora miłość, Alexa.  Może ty się powinnaś leczyć!
- Weź proszę nie żartuj sobie w takim momencie!- teraz sama się uniosła.
- Ja nie żartuję. Ja wiem co to znaczy zdrada. Była jedna tak w liceum, mówiłem ci. Ale to... nie każdy przez to przechodzi. Jak ty byś się poczuła gdyby ktoś zaoferował ci spełnienie swoich marzeń? Czujesz jak ktoś podaje ci je do ręki? A po chwili zabiera? Czujesz co to za pustka?!- podszedł do niej i spojrzał w oczy.- Ja już nie będę szczęśliwy z tobą. Po co stawiać na nogi coś co już nie istnieje?
- Czego ty ode mnie oczekujesz?
- Rozwodu, definitywnie. Po prostu pozwól mi odejść.- ściągnął z palca obrączkę i podał ją jej do dłoni.- Możesz ją dołożyć do majątku, który dostaniesz po rozprawie w sądzie.- odwrócił się na pięcie i poszedł przed siebie. Alexa z wrażenie zastygła w miejscu tępo patrząc się w obrączkę jej ukochanego. Teraz była pewna, że to koniec.
- Alexa!- Marla podbiegła do niej.
- To koniec! Wiedziałam, że mnie zostawi! Chce rozwodu, a ja nie mogę bez niego żyć! Nie potrafię! Nie chcę żyć bez niego!- chciała uciec, ale szatynka złapała ją za rękę, a następnie przytuliła.
- Nie...- odkleiła się od niej.- Nie zatrzymuj mnie.
- Nie wiesz co mówisz. Nawet nie myśl o tym.- pokręciła głową.- Nie rób mi tego.
- Ale ja nie mogę. Ja nie potrafię.- obraz jej przyjaciółki rozmazał się z powodu nagormadzonych łez.
- To cię nie puszczę. Nie pozwolę, nie wybaczę sobie straty kolejnej przyjaciółki.- wtedy Alexa przypomniała sobie o Lucy. Spojrzała na przykry wyraz twarzy Marli. Teraz sama nie wiedziała jak mogła zachować się tak samolubnie.
- Przepraszam. Obiecuję, ze już więcej nie pomyślę tak głupio. Po prostu czuję jak me serce się wykrusza.
- Wejdź do środka.- poprosiła.
- A Logan? Nie jest na mnie zły? I czy ty jesteś zła?
- Nie wiem jak to jest z Loganem, ale ja staram się ciebie zrozumieć. Chodź ze mną.- zgodziła się. Gdy weszły do środka, doskoczył do Alexy Logan.
- Jesteś z siebie zadowolona?- spytał.
- Logan, postaw się na moim miejscu.- poprosiła Alexa.
- Jakie świństwo mu zrobiłaś...
- Logan.- przerwała mu Marla zanim Alexa ponownie się rozpłacze.- Możemy sobie porozmawiać w kuchni?
- Jesteś po jej stronie?- spytał brunet kiedy odeszli na bok.
- To moja przyjaciółka.- wytłumaczyła się.- gdybym ja popełniła błąd, nie chciałabym, aby moi przyjaciele się ode mnie odwrócili. Nie w takiej sytuacji. Rozumiem jej położenie.
- Ja rozumiem, że Carlos święty nie jest, ale teraz udowodniła, że lepsza to ona nie jest. Ja też bym ci nie wybaczył gdybyś mi zrobiła cos takiego. Bo podejrzewam że...
- No co podejrzewasz?- przerwała mu zdenerowowana.- Myślisz, że teraz ja mogłabym cię jakoś zranić?
- Nie powiedziałem tak!
- Ale pewnie chciałeś.- dodała.- Wiesz co? Weź ty się już nie odzywaj, ok? Już powiedziałeś za dużo. Idź do Carlosa i załóżcie grono wzajemnego pocieszenia.
- Ooo przesadziłaś!- podniósł głos. Wziął kurtkę i wyszedł z domu z trzaśnięciem drzwi.
- Pokłóciliście się przeze mnie...- Alexa usiadła i zaczęła wylewać łzy.- Tak mi przykro.
- Mógł trzymać jęzor za zębami.
- Nigdy nie miałam lepszej przyjaciółki od ciebie.- pociągnęła nosem.- Dziękuję.
- Nie ma za co.- przytuliły się.


James i Jennifer wysiedli z taksówki. Szatyn odprowadził ją pod same drzwi.Byli trochę pijani ( a może nawet więcej niż trochę), ponieważ wracali z imprezy urodzinowej Loreen, przyjaciółki Jenn, która pracuje w przedszkolu. Kiedy stali przed drzwiami, dziewczyna spojrzała na niego.
- A może wejdziesz do środka?
- Jesteś pewna?- dopytał.
- Tak. Napijemy się czegoś. Zapraszam.- rozchyliła drzwi. James długo się nie zastanawiał i tanecznym krokiem wszedł do środka.
- Jakiegoś drinka bym się napił...
- Już się robi.- po chwili mu go przyniosła.- Moja specjalność.
- Mmm... ambrozja.- pochwalił po tym jak wziął łyka. Gdy chciał wziąć kolejnego, przypadkowo wylał go sobie na koszulę.- Cholera, jak ja to zrobiłem?- Jenn  nie odpowiedziała tylko zaczęła się śmiać.- Dziurawe ręce.
- Dziurawe usta.- podeszła do niego.- Ściągnij tę koszulę. Ogarnę ją w łazience.- James nie zdążył nic powiedzieć, ponieważ szybko poszła. Wróciła po pięciu minutach.
- NIe wiem jak ci się odwdzięczę.
- Możesz zrobić mi coś do picia.- zaproponowała.
- No ok. To na co masz ochotę?
- Na ciebie...- przyssała się do jego ust. James nie protestował gdy wykonała taki ruch. Objął ją w talii. Kiedy poczuła jego ręce na plecach, oprzytomniała i odkleiła się od niego.- Ja... przepraszam.- oparła ręce na blat i puściła głowę.- To nie tak powinno wyglądać.
- Nic nie szkodzi...- odpowiedział zdezorientowany i zaskoczony.
- Nie chcę popełnić kolejnego błędu. Wybacz.
- Jakiego błędu?- zmrużył oczy.
- Nie ważne. Powinineś już iść.- odrzekła. James spojrzał na nią pytająco, ale dał sobie spokój z zadawaniem dalszych pytań w tym stanie, więc bez słowa wrócił do siebie.


Kiedy wrócił, zastał w kuchni płaczącą Alexę. Na chwilę zapomniał o tym co zaszło u sąsiadki. Szatyn chciał zapytać co się stało, jednak gdy Alexa zorientowała się, że jest pijany, odwróciła się do niego plecami dalej wylewając łzy. Zrobił minę w stylu Co to za popieprzony dzień? Co się dzieje? Chciał podjąć z nią jednak, a przynajmniej się postarać, rozmowę na poziomie. Nagle drzwi frontowe otworzyły się. carlos bez słowa wparował do sypialni. James poczłpał za nim na górę. Patrzył jak przyjaciel wyciąga walizkę i wrzuca do środka najpotrzebniejsze rzeczy. James miał ochotę przyłożyć sobie w twarz bo myślał, że to wszystko mu się śni, ale to działo się naprawdę.
- Co ty robisz?- spytał w końcu.
- Wyprowadzam się. Alexa mnie oszukała. Znajdziesz mnie u Dustina.- wypowiedział trzy krótkie zdania.- Przekaż jej, że w ciągu tygodnia przyjdzie do niej pismo.
- Jakie pismo? Rozwodowe?! Już zdążyłeś zahaczyć u prawnika? Może sam jej to powiesz!
- Nie mogę na nią patrzeć.
- Carlos!- do sypialni wparowała Alexa.- Nie odchodź! Nie zostawiaj mnie!- zagrodziła mu wyjście kiedy Latynos zasuwał już zamek od walizki.
- Wypuść mnie.- warknął gdy podszedł do niej.
- Nie! I nie dam ci rozwodu!- James patrzył na to zszokowany. Złapał się za bolącą głowę.
- To się jeszcze okażę!- wziął ją za nadgarstki i przesunął na bok. Zszedł szybko ze schodów. Alexa szła za nim i błagała go, aby został, ale na nic zdały się jego prośby. Padła na kolana gdy zamknął za sobą drzwi. Jamesowi zakręciło się w głowie. Poszedł drobnym zygzakiem do pokoju, padł na łóżko i zapadł w sen.





* Wracam popołudniu :)
EDIT: No dobra. Wróciłam prawie wieczorkiem. Ale to tylko dlatego, że z krótka drzemka zajęła mi dwie godziny. Ostatnio jestem baaaardzo zmęczona. Nie mam czasu na pisanie. Wam pewnie się wydaje, że narzekam. Po prostu mówię. Myślę, że to fajnie raz na jakiś czas napisać co tam się u mnie dzieje ;) Chociaż nawet tak...

Widzę, że niektórzy zostawili już komentarz. Nie którzy wygłosili jednogłośną opinie. Wiem, że niektórzy nie są przygotowani na na rozwód. I widzę, że nic nie wyszło ciekawego z tego wszystkiego. Ah! Cała ja. Przecież kto czyta te pierdoły, które zawsze piszę na dole? Przyznać sie :)