Rozdział 172

James obudził się, ale nie otwierał oczu. Bolała go głowa. Podniósł się, postawił bose stopy na chłodnej podłodze. Podszedł po omacku do okna, aby rozwinąć żaluzję. Promienie słoneczne uderzyły go w twarz. Teraz cieszył się, że wciąż ma zamknięte oczy. Odwrócił głowę i z czasem zaczął je powoli otwierać. Wtedy dotarło do niego co działo się wczorajszego dnia. Nie był do końca pewien czy to było na serio czy tylko mu się przyśniło. Zszedł na dół w poszukiwaniu lokatorów.

- Alexa?- zawołał. Nikt się nie odezwał.- Carlos?

- Chyba za dużo wypiłeś wczoraj.- burknęła blondynka.

- A zdziwiłabyś się. Nawet nie tak dużo. Czyli to się działo naprawdę? Ale...- przyjrzał jej się uważnie.- Co on miał na myśli mówiąc, że go oszukałaś?- Alexa nic nie odpowiedziała, odwróciła się bokiem i dotknęła swojego brzucha. James zrozumiał. Wolał nie wypowiadać się na ten temat. 

- Jak ty byś się poczuł gdybyś się dowiedział, że twoja żona okłamała cię o dziecku?- spytała.

- Hmm...- zmarszczył brwi.- Do jeszcze tak niedawna nie myślałem na poważnie o małżeństwie, tym bardziej o dzieciach. Jednak teraz to co innego.- odpowiedział.- Chciałbym się w końcu ustatkować. I gdyby moja żona mnie okłamała, byłbym zawiedziony...przybity...rozczarowany. Nie umiem sobie tego wyobrazić. Gdyby to była normalna sytuacja, a nie jest. Gdybyś to wcześniej jakoś rozegrała dobrze, to być może Carlos starłałby się z tobą o te potomstwo. Nie chcę cię urazić, ale naciąganie na dziecko żeby został przy tobie to chory pomysł.

- Nie musisz mi o tym mówić. Ja to wiem.- usiadła.- A gdybyś się na przykład dowiedział, że... - przełknęła nerwowo ślinę.-... że twoja żona nie może mieć dzieci?

- A to zależy czy wiedziała o tym przed ślubem i to zataiła czy dowiedziała się potem.- dodał zmartwiony.

- Dowiedziała się potem.

- Trudno jest mi się postawić w tej sytuacji. Jako jedyny z mojej paczki nie jestem żonaty.- podrapał się po głowie.- Po tym co między wami zaszło, ile razy się sprzeczaliście to nie umiem odpowiedzieć. Ale gdybym w spokojnym małżeństwie dowiedział się, że moja żona nie może mieć dzieci, nie zostawiłbym jej z tego powodu. Starałbym się innym sposobem osiągnąć szczęście. Proszę nie pytaj mnie o takie rzeczy więcej. Nie teraz. Głowa mi pęka.- napił się wody.- A czy ty...Jesteś, no wiesz...

- Tak. Nie mogę mieć dzieci. Byłam u ginekologa. W nocy podjęłam decyzję. Nie będę toczyć wojny z Carlosem.- w tym momencie przyszedł do Jamesa sms.

- Oho.

- Coś się stało?

- Nic ważnego. Dostałem wiadomość od jednego gościa. Wiesz, które to jest te nowe osiedle za Palmwoods, które niedawno skończyli budować?- kiwnęła głową.- Tam są wolne apartamenty do wynajęcia czy kupienia. Idę się spotkać dzisiaj z nim. Być może tam zamieszkam.

- To super, że sobie coś znalazłeś.- odpowiedziała bez entuzjazmu.

- Nie chcę już siedzieć ci na głowie. Jestem ci, wam wdzięczny za gościnę, ale trzeba w końcu mieć coś własnego. Chciałbym w końcu nie latać z mieszkania do mieszkania tylko osiąść się gdzieś na stałe. Los Angeles stał się moim domem. Dobra, przygotuję nam śniadanie. Co ty na to?

- Nie jestem głodna.- mruknęła.

- Nie chcę nawet słyszeć sprzeciwu.- uśmiechnął się i wziął się za gotowanie.

Marla przeciągnęła się w swoim łóżku. Logana nie było u jej boku. Wstała i założyła szlafrok. Przeszła do pokoju synka. Gdy zobaczyła, że smacznie śpi, zeszła na dół. Na stole stał kubek z niedopitą kawą Eleny, a wokół niego kilka okruszków po ciastkach wielozbożowych, które uwielbiała chrupać na śniadanie. Przechyliła głowę, aby spojrzeć na kanapę, na której spał Logan. Włosy miał roztrzepane na każdą stronę, leżał na brzuchu, a koc leżał na podłodze, więc jego tyłek w samych bokserkach świecił w salonie. Wrócił późno w nocy. Marla zgarnęła nieporządek jaki zostawiła Elena, a następnie specjalnie trzasnęła monco szafką. Logan natychmiast podniósł głowę z miną jakby zaczeła się wojna.

- O, już nie śpisz?- spytała z udawaną troską.

- Daruj sobie.- wywlókł się z kanapy.

- Gdzie byłeś?

- U Kendalla.

- Co piłeś?
- Trzy piwa.

- O której wróciłeś?

- Późno.

- Nie masz mi nic do powiedzenia?

- Aj, Bella. Przepraszam. Jedynie tylko tyle.- wyraz jego twarzy złagodniał.

- Nie czuję się przekonana.- uśmiechnęła się.

- Ty niewdzięcznico.- pocałował ją obejmując.-Jednej nocy nie ma cię przy mnie i już za tobą szaleję.

- Ja też tęskniłam. Czułam taką pustkę kiedy obudziłam się a ciebie nie było. 

- Niepotrzebnie wybuchła ta kłótnia, Marls. Mieliśmy nie zawsze łatwo w życiu. Jednak ustabilizowało się przez ostatnie czasy. Teraz kiedy wiedziemy spokojne życie, na siłe znajdujemy sobie jakieś problemy. Ellie miała rację. Z byle powodu robimy z igły widły.  Musimy skoncentrować się na tym co najważniejsze. Na naszej rodzinie i przyjaciołach, którzy teraz mają problemy.- przytaknęła.- Myślisz, że między Carlosem a Alexą to koniec?

- Niestety podejrzewam, że tym razem to faktycznie koniec i obym się myliła...

Jo przewijała swoją córeczkę. W tle leciał włączony telewizor. Gdy skończyła, Kendall wrócił z wielką torbą zakupów. Zmęczony zaczął je rozpakowywać. Powoli godził się z tym, że Chloe płacze na jego widok. Nie mógł przecież użalać się nad tym w nieskonczoność. Jednak im bardziej akceptował fakt, tym rzadziej na nią patrzył, podchodził... Opiekował się nią w ostateczności. Jo niepokoiło takie zachowanie męża. 

- Kendall. Wiem jak jest, ale źle robisz. 

- Co masz na myśli?- podszedł do niej od tyłu i objął.

- Nie powinieneś się izolować od małej żeby jej niepokoić tylko właśnie masz być tak często jak się da.

- Żeby płakała?

- Żeby się przyzwyczaiła w końcu do twojej obecności. Jeśli będziesz jej unikał to zapomni o tobie. Będzie tak jak podczas twojej trasy koncertowej. Będę tylko ja i ona. A w tej rodzinie jest przecież miejsce dla ciebie.

- Wiem. Ale może ona jest za mała żeby to pojąć.

- Ona powinna to czuć. I coś jest nie tak.- wyszli z jej pokoiku.

- Próbowałem wszystkiego. Misia jej kupiłem. Nic. Tuliłem i nic. Mówiłem jej, że ją kocham. Nic. Myślałem, że problem leży w mojej twarzy. Może się jej boi. Podszedłem do niej z torebką papierową na głowie. Najpierw była zaciekawiona, a potem zaczęła płakać. A gdy ściągnąłem worek to jeszcze bardziej. Czerwoniutka na twarzy była. Serca nie miałem, więc odszedłem.

- Nie martw się. Za miesiąc będzie miała roczek. Może wtedy będą jakieś postępy.

- Mówisz tak za każdym razem.- odszedł. Po chwili zadzwonił jego telefon. Gdy spojrzał w wyświetlacz, skrzywił się. Nacisnął czerwoną słuchawkę.

- Nie odbierzesz?- spytała.

- Nie mam ochoty z nikim rozmawiać.- wsadził go do kieszeni. Gdy zadzwonił drugi raz, nerwowym ruchem wyłączył telefon.

- Weź się uspokój.- po chwili ktoś zapukał do drzwi.- Otwórz. Ja muszę do łazienki.- odparła Jo. Kendall westchnął i podszedł do drzwi. Gdy je otworzył, wybałuszył oczy. Nie mógł wierzyć, że stoi przed nim. Nie wyobrażał sobie takiej sytuacji. 

Dziewczyna młoda i zgrabna opierała się o framugę. Miała rude włosy spięte w niechlujnego koka, zielone oczy oraz krwisto pomalowane usta.

- Amelia?- pisnął. Kropla potu wystąpiła mu na czoło. Nerwowo odwrócił się do tyłu zobaczyć czy Jo tego nie widzi, a następnie wypchnął dziewczynę na zewnątrz zamykając drzwi.

- Musiałam przyjechać. Od kilku dni dobijam się do ciebie. Dzwonię i dzwonię aż nie wytrzymałam.

- Źle zrobiłaś. Wracaj do domu.- szepnął.

- Co? Boisz się, że twoja żona mnie pozna? Ja bym chętnie...

- Odejdź stąd!- zagroził.

- Kednall?- usłyszał głos Jo za drzwiami. Kendall zacisnął mocno powieki modląc się, aby nie doszło do strarcia pomiędzy dziewczynami. Chłopak chciał siłą wyprosić szybko rudowłosą z klatki schodowej wprost do windy, ale ona uparcie stała w miejscu. Było już za późno. Jo otworzyła drzwi i zauważyła gościa...





* Na początku chciałabym przeprosić za odmienną czcionkę w wersji komputerowej. Nie da się tego zmienić. Tekst był kopiowany z poczty. Przypomniałam sobie o tym niedawno. Nie róbcie tego nigdy. To denerwuje :D
No dobra. Już wiecie kim jest tajemnicze A od Kendalla. Kim jest Amelia? Przekonacie się w kolejnym rozdziale. A będzie się działo. Dziękuję, że nadal tu jesteście i chce się Wam czytać tego tasiemca :*
EDIT: Chyba coś zaradziłam ze czcionką ;)