Rozdział 197

Marla, po urlopie macierzyńskim, postanowiła najpierw wrócić do kariery muzycznej, która przez kilka miesięcy stała w miejscu. W jej życiu zawsze przed karierą stała rodzina. To właśnie ją stawiała na pierwszym miejscu. Otoczenie troską swoich bliskich, a potem spełnianie się zawodowe. Zaszła do Rocque Records. Tam zaczynała się jej przygoda ze śpiewaniem i przez te lata nadal tam się toczy. Ma sentyment do tego miejsca, a Gustavo, pomimo czasem nieznośnego charakteru, nie mogłaby zostawić. Czasami dał jej popalić, lecz w głębi duszy wiedziała, że i on żywi do niej coś na kształt przyjaźni. To już cztery lata od kiedy ich drogi się zeszły.

- Wypoczęta po miesiącach obijania się?- spytał na początek.

- Bardzo, choć czuję, że wkrótce tego mogę pożałować.- westchnęła.- Jednak marzy mi się nowa płyta. Nie raz w głowie miałam pewien plan.

- A ja też mam plan. Musisz myśleć tak jak na menagera przystało, ale to nie twoja brocha, tylko moja. Chcesz znów zwrócić swoją uwagę? Spoko. Trudno nie będzie. Ludzie cię kochają i sama wiadomość, że wracasz, przyciągnie ich uwagę. Nie mniej jednak powinniśmy pomyśleć nad współpracą.

- Marla feat...?

- No właśnie. Zobaczysz, kogoś ci odpowiedniego znajdę. Wiem, że chciałabyś może jeszcze jeden singiel z Big Time Rush, ale BTRu już nie ma.- powiedział z wyczuwalnym żalem w głosie.

- Aaaa... czy sama tez mogę zadecydować z kim chcę pracować?

- No przecież nie przywiążę cię do krzesła i nie zmuszę śpiewać z Justinem Bieberem.

- Nie wiem czy wiesz, ale Justin ostatnio się wyrobił.

- Nie obchodzi mnie to,- mruknął.

- Ok. I tak nie wyobrażam sobie z nim współpracy.

- I na to liczyłem. Może drugi żeński głos? Hmm... Dobra. To jaki plan co do płyty?

Pomimo nieprzyjemnej sytuacji przed szpitalem, James postanowił nie przejmować się tym i mimo wszystko wspierać Elenę. Nie chciał drążyć tematu, przynajmniej dopóki poczuje, że Elena się otworzy. Nie rozumiał czemu jest ona taka spięta w jego obecności, taka nieswoja. Uśmiechała się do niego bez wyrazu. Uznał, że jest jej po prostu głupio za to, co wyszło, ale nie umie się przyznać. Przez ostatnie dni odwiedzał ją codziennie. Ich mieszkania dzieliło kilka kroków.

- Kupiłem ci banany.- James wrócił z zakupami.

- James, prosiłam cię... Powtarzałam tyle razy, że sama umiem zrobić zakupy. Anemia to nie zapalenie płuc. Mogę wyjść z domu.

- Nie udawaj teraz takiej niezależnej, bo wcześniej ci nie wyszło i widzisz do jakiego stanu się doprowadziłaś. Wiozłem cię do szpitala.

- Ale trochę i tak przeginasz. Nie jestem dzieckiem. Dziękuję ci, ale umiem zadbać sama o siebie.- trochę ją denerwowała jego opiekuńczość.

- Hmm, to mam sobie iść?- spytał.

- Nie! To znaczy nie.- wzięła głęboki wdech i założyła na siebie koc, który lekko opadł.- Nie wyganiam cię.

- Na pewno?

- Na pewno.- przytaknęła pewnie głową.

- Dałem się przekonać.- wyszczerzył się.- A zjesz banana?

- A zjem.- liczyła, że gdy James się zbliżył, szatyn mu go poda. Tak jednak się nie stało. Maslow kucnął przed nią i zaczął obierać owoc ze skórki.

- Niech Ellie pokaże jak ładnie je.- przybliżył banana do jej ust, a ta zaczęła się śmiać jednocześnie  zaciskając zęby.

- Masz zamiar mnie karmić jak małe dziecko? I co jeszcze?- spytała tonem sugerującym, że wcale jej to nie przeszkadza.

- Niech nie jęczy, tylko otwiera usteczka.- nadal spotykał opór.- No, Ellie, zjedz bananka.

- Hahaha!- wybuchła śmiechem.- Kuźwa, nie wytrzymam. 

- Hehe, a co w tym śmiesznego?- spytał sam śmiejąc się od ucha do ucha.

- Ty i twój banan.- odpowiedziała bez namysłu.

- Chyba się obrażę i sam go zjem.- podniósł się z kolan.

- Wiesz... zmieniłam zdanie.

- Chcesz mojego banana?

- Chcę.

- No nie wiem.- oddalił się.- Jeśli go chcesz, to powinnaś się o niego postarać.

- Ja mam się starać o twojego banana? Pff!

- Ok.- wziął kęsa.

- Ooo! Jak mogłeś?- wstała.

- No co?- zaczął się śmiać.

- On był dla mnie!- aż wstała.

- Sorry, ale przed chwilą powiedziałaś, że jest mój.

- Kupiłeś je dla mnie.- przypomniała.

- Tam jest reklamówka.- wskazał palcem.- Idź i sobie weź.

- Nie! ja chcę tego!- powiedziała z grymasem na twarzy jednocześnie próbując go dorwać, ale James w ostatniej chwili odsunął rękę.
- No tupnij jeszcze nóżką, Elluniu.- pokazał jej szereg swoich śnieżnobiałych zębów.

- Zachowujesz się jak dziecko, wiesz?

- Doprawdy? A ty?- nie odpowiedziała na to pytanie.- I co mi zrobisz?- zbliżył się do niej tak blisko, że ich twarze dzieliły centymetry. Elena zdekoncentrowała się i już nie obchodził ją ten banan, teraz na wyciągnięcie jej ręki.

- Tobie nic.- oznajmiła ściszonym tonem.

- Ale ja zrobię,- szepnął. Rzucił banana na blat bez odrywania od jej wzroku, a następnie delikatnie musnął jej usta. Elena stęskniona jego warg, pogłębiła pocałunek i wtedy połączyło ich wspaniałe uczucie. Objęli się tak jakby nie dotykali siebie przez lata. Połączyło ich tak gorące uczucie, że zapomnieli o Bożym świecie. Ba, nawet nie chcieli myśleć o niczym innym. Pragnęli tylko oboje oddać się sobie. I tak też się stało.

- Kendall!- Jo zawołała go z pokoiku Chloe- Kendall!

- Co się stało?

- Nasza córka powiedziała pierwsze słowo!- na te nowinę, natychmiast zjawił się na miejscu.- Szkoda, że cię przy tym nie było. Powiedziała do mnie mama.

- Jestem w szoku.- przybliżył się do kołyski i spojrzał na córeczkę.- Ciekawe czy moje imię również powie...- zamyślił się. 

- Kendall?

- Nie mówiąc o imieniu...

- Kendall?

- Co?

- Chloe... 

- Co Chloe...- w tym momencie dziewczynka zaczęła płakać. Jo westchnęła głęboko, a zielonooki ściągnął brwi. Spojrzał pytająco na żonę.

- Chciałam zwrócić ci uwagę, że mała już przy tobie nie płaczę, ale chyba tym razem chciała potrzymać nas w niepewności,

- Żartownisia... - powiedział ironicznie, a następnie z bólem skierował się ku wyjścia. Nie mógł znieść jej płaczu. Ten rodzaj płaczu był inny niż ten, w którym informuje, że jest głodna lub potrzebuje zmiany pieluchy. Ten płacz był najbardziej donośny, z odrobiną strachu, ale i gniewu.- Może on anie potrzebuje ojca skoro matka się nią tak dobrze zajęła przez pierwsze miesiące jej życia..- pomyślał na głos.

- Nawet tak nie mów.

- A może tak jest.- w tym momencie dostał smsa.

- Od kogo?- spytała widząc jego tajemniczą reakcję na wiadomość.

- Już wiem.

- Ale co?

- Już wiem co zrobić z trasą...

* Hejeczki mordeczki. Jak tam się trzyma TEAM JELENA? Cieszycie się? Jak bardzo? Ludzie, jedzcie banany, bo one łączą ludzi :D A tak serio to nie wiem o czym myślałam pisząc tę scenkę :P Napiszcie w komentarzu jak bardzo się cieszycie i jak myślicie jakie rozwiązanie wymyślił Kendall w sprawie trasy koncertowej do Europy? A ja się żegnam :*

Pozdrawiam Chrisa, który musi jeść rosół... chiński :D

PS Przepraszam za błędy w rozdziale. ale nie miałam siły tego poprawiać.