Rozdział 153

Kendall wyciągnął Logana z sali gdzie leżała jego żona. Blondyn zamknął drzwi na klamkę i złapał się za głowę. Następnie pociągnął go ze sobą w stronę wyjścia ze szpitala. Logan w połowie drogi wyrwał się z jego uścisku.

- Kend, co ty robisz?

- Nie chciałem tego mówić przy Marli żeby się nie zdenerwowała, ale James…- urwał szybko oddychając.- Zresztą sam zobaczysz. Potrzebuję dobrego negocjatora. Ty wystarczysz.

- Gdzie on jest?- spytał trochę wyprowadzony z równowagi.

- Z Camille na zewnątrz. Szybko, bo może być za późno!

Wybiegli ze szpitala w stronę mostu, który łączył teren szpitala z resztą miasta. James stał na barierce. Logan wybałuszył oczy. Czy on chce skoczyć?- pomyślał. James spojrzał się za siebie zobaczyć kto jeszcze dołączył do grupy wsparcia Kendalla. Kiedy zobaczył Logana, pokierował swój zdesperowany wzrok z powrotem w dół gdzie znajdowała się ruchliwa jezdnia.

- James!- zawołał brunet.- Zejdź na ziemię!

- Po co?

- Jak to po co?- podniósł brwi.- Chcesz drugi raz popełnić ten sam błąd? Popieprzyło cię do reszty?

- Nie, czuję się świetnie.- odpowiedział ironicznie szatyn.- Drugi raz nie zniosę takiego ciosu.

- Dzwonię do Eleny.- Logan wyciągnął telefon.

- Nie odbiera! – uprzedził go Kendall.- Po tym co widziała to się nie dziwię.

- O czym wy mówicie?- spytał szatyn.

- O niczym.- odpowiedział. James nie wiedział, że cały monolog do Lucy słyszała Elena, która od razu po tym wybiegła ze szpitala.

- To moja wina!- Camille rzuciła się na Logana z objęciami.

- Co ty gadasz?- zmarszczył brwi tuląc ją do siebie.

- Pokłóciłam się z nim. Wygarnęłam mu, że to wszystko jego wina i szlag by go trafił. Gdyby nie to, ona by żyła. Powiedziałam mu, że jeśli mu się coś stanie to nie będę po nim płakać, ale ja tak nie myślę! Powiedziałam to pod wpływem emocji. Wybuchła kłótnia między nami i kazałam mu się pokazywać, a on odrzekł, że skoro tak to mi ułatwi życie, bo sam tak żyć nie chce i wyszedł ze szpitala. Pobiegłam za nim, bo przeczuwałam coś złego, a on wlazł na barierkę i powiedział, że skoczy!- pociągnęła nosem żaląc mu się w ramię. Potem odkleiła się od niego.

- Kendall. Dzwoń w takim razie do Carlosa.- szybko wykonał połączenie. Logan rozejrzał się wkoło obserwując zbierający się tłum gapiów. Spróbował jeszcze raz swoich sił.

- James! Nie rób tego, rozumiesz? Działasz pod wpływem emocji. To nie jest najlepsze rozwiązanie ty egoisto!

- A może go nie wyzywaj w tym momencie?- szepnął mu na ucho blondyn.

- A co mam go miłymi słówkami ściągnąć na ziemię?- wybuchł.- Egoista egoistą zostanie tak samo jak samobójca samobójcą! Trzeba konkretnie, bo jełop nie zrozumie. Nie potrzebuje miłych słówek tylko czegoś co nim potrząśnie i pozwoli opamiętać.

- Zamknij się już!- wtrącił James.- Ja naprawdę to zrobię. Już wiem jak to jest gdy to się robi. Teraz się nie boję.- pokręcił głową. W głębi duszy jednak bał się jak cholera. Samochody jadące pod jego stopami zlewały mu się przed oczami. Szybko podniósł głowę i przełknął ślinę.

- To dla mnie za dużo jak na jeden dzień.- Logan schylił się podpierając dłonie na biodrach.- Nie dość, że Lucy nie żyje, zostanę ojcem to jeszcze James chce się uśmiercić…

- Cieszę się, że przynajmniej dożyłem momentu, w którym w końcu dowiedziałeś się o ciąży, ty ślepy palancie!

- James!- Carlos biegł zdyszany na sygnale. Był w drodze do domu, ale zawrócił.- Co ty robisz?!

- Następny…- westchnął szatyn.

- Dlaczego znów mi to robisz? Nie pamiętasz co było ostatnim razem? Nie pomyślałeś nad tym co my będziemy czuć? Będziemy cierpieć jak ty teraz.

- Dlatego nie skoczyłem do tej pory…- wciął się James.- Tylko to mnie ciągle powstrzymuje, ale ja muszę sobie ulżyć. To dla mnie za dużo. Za dużo jak na moje siły. Drugi raz po tym się nie podniosę. Jestem jak żołnierz na bitwie, który dostał w serce. Za pierwszym razem udało się go cudem uratować. Jednak jak poszedł znów na wojnę i dostał w to samo miejsce… już się po tym nie podniesie.

- Rozumiem.- oznajmił Carlos stawiając powoli kroki do przodu.- Gdyby coś się stało Alexie, też bym się po tym nie podniósł. Dlatego podziwiam ciebie, że byłeś taki dzielny.

- Stój gdzie stoisz!- ostrzegł go wyciągając rękę w jego stronę. Zachwiał się sprawiając, że wszystkim serca stanęły w gardłach. W ostatniej chwili złapał równowagę.- Powiedziałem nie ruszaj się.

- Dobrze.- Latynos podniósł ręce do góry.- Jak chcesz…- Carlos spojrzał po swoich przyjaciołach czując się bezradny. Nawiązał kontakt wzrokowy z Loganem i Kendallem. Łzy napłynęły mu do oczy. Ścisnął ręce w pięści i wziął głęboki oddech.- Nie zmuszasz mnie do innego wyjścia, James.- chłopak uniósł nogę do góry na belkę, a rękoma podparł się o górną barierkę. Teraz tak jak James stał nad przepaścią.

- Co ty wyprawiasz?!- spytał zaskoczony jego postępowaniem szatyn.

- To co ty.- odpowiedział łamiącym się głosem.- Jeśli ty skoczysz, to ja też to zrobię.

- Nie zrobisz tego.- pokręcił niepewnie głową.

- Skąd wiesz? Ty nie chcesz żyć bez Lucy, a ja nie chcę żyć bez ciebie. Jesteś moim najlepszym przyjacielem. Nie wyobrażam sobie życia bez ciebie. Znamy się przez całe życie przez co stałeś się jego częścią. Kiedy cię zabraknie, odbierzesz mi tę część, a bez niej nie będę funkcjonował.

- Ale ty masz Alexę…

- A ty masz Elenę…

- Nie mam. Już nie mam.- westchnął ciężko.

- Sorry, ale to nie na moje siły. Nie dzisiaj…- poddał się Logan. Poszedł przed siebie.

- Logan!- zawołał go na darmo Kendall. Sam już ledwo to wytrzymywał psychicznie. Czuł jak zaraz eksploduje mu głowa. Przytulił do siebie zrozpaczoną Camille, która ledwo trzymała się na nogach.

- Carlos. Nie wygłupiaj się i zejdź na ziemię!- kontynuował James.

- Tylko wtedy kiedy to zrobisz.- uparł się. Szatyn przegryzł wargę. Zaczął mamrotać coś pod nosem.

- Szlag by się trafił, Carlos.- James zszedł na ziemię.- Nie mógłbym…

- To dobrze.- również zszedł. Uścisnęli się mocno.- Nigdy więcej nawet o tym nie myśl.

- Tutaj jest Panie Doktorze.- wszyscy odwrócili głowy, aby spojrzeć na zbliżającego się Logana w towarzystwie lekarza. James nie wiedział o co chodzi.- Prosiłbym cię, abyś oddał się teraz po dobroci w ręce psychiatry.- wskazał na mężczyznę obok siebie.

- Dlaczego to zrobiłeś?!

- Dla twojego dobra. Martwię się. Idź z nim, James.- chłopak zmroził Logana wzrokiem jednak zrobił tak jak kazał.- Ale nie jestem wcale chory psychicznie, rozumiano?

- Oczywiście, że nie.- pokręcił głową.- Potrzebujesz tylko pomocy.

Psychiatra zabrał Jamesa do swojego gabinetu. Chłopaki odetchnęli z ulgą, że to wszystko się skończyło. Logan wrócił do Marli, jednak postanowił nie mówić jej prawdy. Chciał jej oszczędzić dodatkowych stresów. Niestety James będzie zmuszony ponowić swoje kontakty z terapeutą i jeszcze raz spróbować poukładać sobie życie. Wieczorem Marla i James byli wolni. Logan zawiózł żonę do domu, a Jamesa Carlos. Szatyn, kiedy wrócił, natrafił na ciszę. Podszedł do rzucającej się w oczy żółtej kartki trzymanej przez magnes na lodówce. Pociągnął za papier nie zważając na to, że magnes spadł. Zaczął czytać.

James,

Wszystko już wiem. Spakowałam swoje rzeczy, wróciłam do Logana i Marli. Wciąż ją kochasz, a ja nie potrafię tego zaakceptować. Najwyższy czas, aby nasze drogi się rozeszły. Elena.

Chłopak zgniótł papier i wrzucił do kosza. Mógłby próbować ją odzyskać. Jechać teraz do niej i wszystko wytłumaczyć, jednak teraz nie chciał. Postanowił puścić ją wolno…

* Tak się prezentuje przedostatni rozdział. Jest dość krótki, ale jak widać zawiera ostatni punkt zwrotny. A może nie ostatni? Przed Wami czeka ostatni rozdział. Jak się skończy? Będzie happy end czy nie? Liczę na Waszą aktywność. W końcu to się kończy. Trzeba to jakoś zapieczętować.