Rozdział 150

Lucy wpuściła Jamesa do środka. Po tym co jej powiedział, nie mogła go zostawić na korytarzu. W absolutnej ciszy skierowali się do salonu. Lucy nie wierzyła w to, co usłyszała. To znaczy, miała takie nadzieje, jednak nie wiedziała, że przyniesie to taki szybki efekt. Poszła do kuchni zaparzyć herbaty. Gdy wróciła, uśmiechnęła się serdecznie. Szatyn wziął od niej filiżankę. Wypił łyk gorącego napoju, a następnie odłożył porcelanę na stół.

- Nawet nie wiesz jak się cieszę, że zgodziłeś się. To dla mnie bardzo ważne.

- Tia…- westchnął. Nie wiedział co ma jej więcej powiedzieć. Przyszedł i zgodził się, aby zostali przyjaciółmi, a teraz zabrakło mu języka w buzi. Nie wierzył, że to zrobił.

- Co jesteś taki małomówny?

- Po prostu nie wiem co powiedzieć. Dziwnie się czuję. Przyrzekłem sobie, że już się do ciebie nie zbliżę...

- Wstrząśnięty niemieszany?- zażartowała.

- I wstrząśnięty i zmieszany.- podniósł filiżankę, aby zająć sobie czymś ręce. modlił się, aby nie żałował swojego postanowienia.

- Rozumiem.- wstała ze swojego miejsca, aby usiąść bliżej niego.- Jednak jako przyjaciele możemy ze sobą swobodnie rozmawiać, prawda? Zapomnij o tym co było. Właśnie przedtem byłeś zagubiony. Teraz powinieneś poczuć się wolny. Uwolniłeś się z łańcuchów przeszłości. Zacznij żyć na nowo.

- Ale jak?- spojrzał jej w oczy.- Zgodziłem się, ale wewnętrznie nie jestem przekonany czy dobrze zrobiłem. Czuję jak coś mnie przygniata.

- Sumienie? Czy coś innego?

- Myślę, że i to i to. Biję się z czymś w środku, ale nie wiem z czym.- pokręcił głową nie odrywając wzroku od jej pięknych oczu.

- Chciałbyś wiedzieć z czym?

- Nie wiem właśnie czy chcę to wiedzieć.- przełknął ślinę.- A jednocześnie chcę.

- Ty mój zagubiony, przystojny chłopcze.- kąciki jej ust delikatnie się uniosły, lekko zadrżały.- Chyba wiem jaką wskazać ci drogę.- podniosła rękę do jego twarzy, aby zasłonić mu oczy.- Nie otwieraj ich…- przybliżyła się do niego i jak najbardziej subtelnie, przyłożyła usta do jego ust. James przypomniał sobie nagle ten upragniony dotyk, który go opuścił, a teraz wrócił. Zatracił się i pozwolił jej na to. Wystarczyła chwila, aby pocałunek przerodził się w coś więcej. Dziewczyna wsadziła mu język między zęby, a następnie położyła go na sofie. James wylądował głową na miękkiej poduszce, a rockmenka swoje pocałunki przeniosła na szyję. Chłopak poczuł się jak uwolniony ptak z klatki. Teraz był pewny, że cały czas kochał Lucy. Jednak kochał też Elenę. Właśnie! Elena!- pomyślał. Odkleił się od dziewczyny. Zaczął nerwowo zapinać guziki od swojej koszuli. Plątał się z tym. Bełkotał coś niezrozumiałego pod nosem, sam nie zważał na to uwagi.

- Ja nie mogę…- pokręcił głową.

- Ale James!- próbowała go zatrzymać. Złapała go za rękę lecz szybko wyswobodził się z tego uścisku.

- Niestety nie zostaniemy przyjaciółmi.- podniósł się.

- Możemy być kochankami.- zaproponowała.- Wszystko tylko żeby mieć cię przy sobie choć na trochę…

- Jesteś jak narkotyk, który uzależnia… i jest niebezpieczny.

- Zostań ze mną.- zadrżał jej głos, a oczy się zaszkliły.- Nie zasłaniaj się tamtą dziewczyną. To przecież ja jestem tą jedyną.

- Byłaś, Lucy Stone. Byłaś…- opuścił jej apartament.

Gdy James wracał, przekonał się, że czysta przyjaźń damsko- męska nie istnieje. Cały czas chodziło jej tylko o niego. Chciała uśpić jego czujność. Pod pretekstem przyjaźni chciała na nowo go zdobyć. Nie miała czystych intencji. To był jej plan, który jej nie wypalił. Przecież jest teraz z Eleną. Lucy nawet tego nie potrafi zaakceptować. Za wszelką cenę chce go odzyskać. Gdy James przechodził przez ulicę, zatrąbił samochód. O mało co, a nie potrąciłby go. Kierowca rozsunął szybę i zaczął krzyczeć do Jamesa słowa, które do niego nie dochodziły. Jak gdyby nigdy nic szedł dalej, ale postanowił następnym razem patrzeć na drogę, ponieważ dziś był wielki ruch.

Kiedy wrócił do mieszkania, usłyszał jak leci woda w łazience na górze. Najwyraźniej Elena brała prysznic. Mu też by się przydał po tym całym dniu. Nie chciał jednak zostawać w domu i na nią patrzeć. To by wznieciło jeszcze bardziej jego sumienie. Po cichu opuścił willę i skierował się do swojego sąsiada.

- Cześć Carlos.- powiedział James kiedy mu otworzył.

- Już się ze mną dziś witałeś.

- To było dzisiaj?- zastanowił się.- A no tak. To było dzisiaj… faktycznie.

- Może lepiej wejdź…- rozchylił przed nim drzwi.- I powiedz co się stało.

- Lucy.

- Co znowu z nią?- na jego czole pojawiła się mała zmarszczka złości.

- Nie ma co przed tobą tego ukrywać. Prędzej czy później i tak się wyda, że się całowaliśmy. Mogłoby dojść do czegoś więcej, ale uciekłem.

- Jak do tego w ogóle doszło?- spytał oszołomiony.

- Nie wiem! Tak po prostu!- wypuścił powietrze z płuc.- Na chwilę straciłem kontrolę nad sobą… na małą chwilę.

- No powiedz to.

- Co?

- No powiedz, że ją nadal kochasz!- Carlos nie pochwalał tego, jednak domyślał się prawdy.

- Dobra! Kocham, ok?- rozłożył ręce.- Zadowolony?

- A Elena?- dopytał.

- A Elenę też kocham. Nie chcę jej skrzywdzić.

- Już to zrobiłeś.- oznajmił sucho.

- Niepotrzebnie tu przychodziłem… nie pomagasz mi przyjacielu.- powiedział z lekką pogardą.

- Gdyby był tylko jakiś sposób, aby ją od ciebie odczepić…- pomyślał głośno Latynos.- Tak raz na zawsze.

- Słyszysz to?- James wyprostował się.- Ryk silnika.- zorientował się kto to mógł być i natychmiast wyszedł od przyjaciela.- Lucy?! Jak ty tu wjechałaś?

- O! Tu jesteś! Wasz sąsiad spod jedynki mnie kojarzy, więc mnie tu wpuszcza.- odpowiedziała.

- Po co przyjechałaś?- podszedł do niej. Carlos stanął w drzwiach i przyglądał się tej sytuacji.

- Powiedzieć Elenie prawdę. Kochamy się, a ona stoi na naszej drodze.- odwróciła się na pięcie kierując do jego mieszkania.

- Nie waż się tam iść!- zatrzymał ją James ściskając za ramię.

- Chcesz ukrywać to przed nią?- oswobodziła się z jego mocnych objęć.

- Posłuchaj mnie uważnie!- wrzasnął.- Nawet jeśli byś jej powiedziała prawdę…Nawet jeśli przez to miała by ze mną zerwać i miałbym zostać sam to nigdy przenigdy nie będę z tobą! Cokolwiek byś zrobiła… Powtarzam, cokolwiek, to nic a nic ci to nie da, ponieważ ja nie wrócę do ciebie. Niczym nie wzbudzisz mojej litości! Zrobisz mi teraz przyjemność kiedy opuścisz moje osiedle i już do niego nigdy nie wrócisz!- podniósł rękę i palcem wskazującym wskazał jej drogę prowadzącą do wyjazdu.- I nie będę tego żałował.

- Jak chcesz…- łzy strumieniami popłynęły jej po twarzy.- Myślałam, że możemy być jeszcze razem, bo czuję, że mnie jeszcze kochasz. Ale ją kochasz mocniej. Żałuję z całego serca, że nie ja jestem na jej miejscu. Czuję cholerną zazdrość!- pociągnęła nosem. Spojrzała mu w oczy.- Co tylko zapragniesz, James. Już nigdy mnie nie zobaczysz. Robię to, bo cię kocham, a jest mi z tym ciężko. Obyś poukładał sobie życie, ożenił się z nią i miał gromadkę małych Jamesów.- po raz ostatni dotknęła jego twarzy. Nie przeczył temu, w ten sposób pozwolił jej się ze sobą pożegnać. Jego obraz w jej oczach zrobił się niewyraźny od ilości łez. Otarła oczy robiąc czarne smugi od makijażu.- Żegnaj na zawsze.- wyminęła go. James nie ruszył się z miejsca. Nie chciał odwrócić głowy, aby ktoś zobaczył, że samemu zeszkliły mu się oczy. Wziął głęboki wdech i spojrzał w niebo. Zanim wszedł do mieszkania, wyjrzał na jezdnię gdzie na motocyklu odjeżdżała Lucy.

I nagle coś zaczęło mu nie pasować. Jej ciemne włosy falowały w powietrzu. Po chwili zorientował się, że jej kask leży na środku chodnika. Zaintrygowany James podszedł do niego i podniósł go z ziemi. Dołączył do niego Carlos. Szatyn tępo patrzył się w czarny przyrząd.

- Dlaczego ci go zostawiła?- spytał przyjaciel.

- Nie wiem…

- Przecież bez niego może…- urwał Carlos przełykając ślinę. Spojrzeli po sobie porozumiewawczo. Wbiegli do mieszkania Jamesa. Szatyn sięgnął po komórkę. Nerwowo wybrał jej numer.

- Odbierz…- poprosił do słuchawki krążąc w kółko.- Cholera! Nie odbiera!

- Co się dzieje?- na dół zeszła Elena.

- Nie teraz!- James wybiegł z mieszkania, a Carlos razem z nim.- Carlos! Zawieź mnie do Palmwoods!- bez słowa pozwolił mu wsiąść do auta.

Na drogach panował straszny ruch, który szybko przerodził się w korek. James nie radził sobie z poskromieniem tylu emocji naraz. Przegryzał sobie palce z każdej strony nie zważając na ból. Carlos skrzywił się patrząc na zachowanie przyjaciela. Musiał naprawdę się niepokoić.

- Kiedy ten pieprzony korek się skończy?!- wypalił szatyn.

- Z przodu jest jakaś blokada. Nic na to nie poradzę!- zapadła cisza.

- Słyszysz to?- odezwał się po chwili James. Rozsunął szybę i wystawił głowę. Rozejrzał się do tyłu, a następnie szybko schował głowę. Przejechał obok nich ambulans.

James pod wpływem impulsu na sygnał karetki, wysiadł z auta. Nie zważał na to co mówi do niego Carlos. Pobiegł za ambulansem wymijając zwinnie wszystkie trąbiące samochodu stojące w korku. Nic do niego nie dochodziło. Ślepo zapatrzony w biały pojazd, gonił za nim. Nogi mu miękły, odmawiały posłuszeństwa. Stanął im naprzeciw i dalej podążył w bieg. Tym razem wolniejszy. Zatrzymał się, aby złapać oddech. Wkrótce doszedł spóźniony na miejsce gdzie rozpoczynał się cały korek. Wkoło znajdowało się mnóstwo dymu, który drażnił jego nozdrza i oczy. Wachlował przed sobą powietrze ręką, aby odgarnąć kłęby kurzu. To co zobaczył, wstrząsnęło nim. W wielką ciężarówkę wbity były niektóre części motocykla, znanego mu dobrze motocykla Lucy. Reszta leżała porozwalana na drodze. Była zabezpieczana przez policję. Jakiś mężczyzna tłumaczył się gliniarzowi, który widział dziewczynę na motorze, a następnie celowo wjechała w pojazd. Potem spojrzał na karetkę, która wnosiła na nosze ciało nieprzytomnej brunetki. James podbiegł do ratowników, jednak zamknięto mi drzwi przed nosem. Niestety był pewny, że to była ona. Kąta okiem rozpoznał jej zmasakrowaną i tak twarz. Zdruzgotany wrócił do auta Carlosa.

- Carlos! Zawieź mnie do szpitala!- zadrżał mu głos.

- Co się stało?!

- Lucy chciała się zabić!

* Jezu. To rozdział 150. A ta część ma 154. Nie wierzę, że koniec jest za dwa tygodnie :( Musicie być więc aktywni na tę końcówkę.
Może niektórzy z Was będą zmieszani, niektórzy smutni, niektórzy radośni z powodu wypadku Lucy. No ciekawa jestem Waszych reakcji. Tylko niech Was tam nie ponosi za bardzo hehe :)
Wiele osób się pyta ,a raczej niecierpliwi kiedy Marla powie Loganowi o ciąży. No to mały spoiler. W następnym rozdziale będzie bardzo zdeterminowana, jednak nie zdąży. Ostatecznie dowie się tego Loguś w rozdziale 152 :)
No to tak jak obiecałam, postarałam się z gwiazdką tym razem. Trzymajcie się i do środy :*

PS wgl zapomniałam, że dziś sobota, no nie? Dlatego tak późno :)
Zapraszam na nowy rozdział na TVOF