Rozdział 152

Logan otępiał po słowach Jamesa. Powoli dochodziło do niego, że dziewczyna, którą ostatnio tak okrutnie potraktował, nie żyje. Zrobiło mu się przykro. Gdyby wiedział, nigdy by tak nie postąpił. Nie czuł już do niej żalu. Znów poczuł jakby była jego dobrą dawną koleżanką. Zawsze pewną siebie, energiczną i zdolną dziewczyną. A teraz już jej nigdy więcej nie zobaczy. Ścisnęło go serce gdy zobaczył Jamesa w tak opłakanym stanie. Następnie przeniósł wzrok na Marlę. Przestraszył się. Dziewczyna zbladła i wyglądała jakby zaraz miała zemdleć. Podparła się o ścianę. Logan złapał jej opadające ciało w ostatniej chwili chroniąc głowę przed zderzeniem z podłogą. Leżała nieprzytomna w jego ramionach.

- Marla!- zawołał jej imię wciąż gdy trzymała ją na swoich kolanach twardo przyklejonych do podłoża.- Zawołajcie lekarza!

- O matko!- wstał Kendall gdy ich zobaczył. Pobiegł do lekarza. James też wyglądał źle, więc jedna z pielęgniarek zabrała go ze sobą, aby dać coś na uspokojenie. W tle wciąż nie ucichał rzężący płacz Camille.- Tutaj!- blondyn wskazał drogę lekarzowi.

- Co się stało?- zapytał doktor Logana.

- Żona zemdlała, nie widać?!- wydarł się na niego brunet.

- Proszę nie krzyczeć. Czy choruje na coś?- kontynuował.

- Nie, no skąd.

- Ona jest w ciąży.- oznajmił mu Kendall. Przysiągł jej, jednak sytuacja byłą tak poważna, że musiał myśleć teraz o dobru jej i dziecka.

- Co?!- Logan zmarszczył brwi. Rozchylił wargi z niedowierzania. Te słowa obijały się wciąż w jego uszach.

- Przykro mi stary, że musisz się dowiadywać w takim momencie.- położył mu rękę na ramieniu.- Chciała ci powiedzieć.

- Siostro!- zawołał mężczyzna.- Zabieramy ją na oddział.

Zabrano Marlę na oddział. Logan wciąż znajdował się na podłodze. Od kiedy dowiedział się, że zostanie ojcem, zastygł w miejscu. Wiele myśli biło się w jego głowie powodując zamieszanie. Zadawał sobie wciąż najprzeróżniejsze pytania. To, co mówił nieustannie nad jego głową Kendall puszczał mimo uszu. Za dużo się wydarzyło jak na jeden dzień. Musiał poważnie nad tym pomyśleć.

- Logan. - potrząsnął nim blondyn.- Podnieś się w końcu.

- C-co? A tak…- powoli wstał prostując się na końcu. Spojrzał na przyjaciela.- Wiedziałeś?

- Nie mogłem…- wytłumaczył.- Nie mogłem ci powiedzieć. Jak się czujesz?

- Chcę zostać na razie sam.- odwrócił się od niego i wyszedł ze szpitala, aby złapać świeżego powietrza.

- Carlos…- blondyn zwrócił się do niego.- Zabierz Jo i Camille do domu.

- Camille zniknęła. –wytłumaczył Latynos.- Na chwilę się odwróciłem, a jej już nie było.

- To proszę zawieź Jo do domu i sam też wracaj.

- A ty?- spytał.

- Zobaczę co z Marlą. Logan poszedł to przetrawić.- westchnął.- Oby mądrze…

- No to trzymaj się.- uścisnęli się po bratersku.

Kendall po pozwoleniu od lekarza, mógł odwiedzić Marlę. Z jej stanem zdrowia było już lepiej, niestety wciąż cierpiała po stracie przyjaciółki. Kiedy wszedł, szatynka leżała na boku ściskając w dłoni kraniec pościeli. Gdy usłyszała, że wchodzi, podparła się na łokciach.

- Jak się czujesz?- zadał podstawowe pytanie.

- Strasznie…- oznajmiła lakonicznie.

- Przepraszam.- spojrzał jej prosto w oczy.

- Za co?- uniosła brwi.

- Powiedziałem Loganowi.- schylił głowę z pokorą.- Musiałem… zemdlałaś, a to mogło wam zaszkodzić. Pytali się...

- No trudno.- westchnęła.- A gdzie on w takim razie jest?

- Na dworze.- odpowiedział posłusznie.

- Wspaniale.- zironizowała kładąc z powrotem głowę na poduszkę.- A James?

- Zabrała go pielęgniarka, ale ty nie możesz się o nic martwić. Rozumiesz? Nie myśl teraz o Lucy, Loganie czy Jamesie. Pomyśl o sobie. Nie możesz się tak stresować. To szkodzi wam obojgu.

- Żeby to było takie łatwe… Już nawet nie mam sił płakać. Nawet nie zdążyłam się z nią pożegnać, choć nie mówię, że w ogóle bym tego chciała.

- Nikt by nie chciał.- w tym momencie ktoś zapukał do drzwi. wychyliła się głowa Logana. Marla poczuła ulgę widząc go u siebie. Kendall uśmiechnął się subtelnie i zostawił ich bez słowa. Brunet złapał za najbliższy taboret. Postawił go przy jej głowie, a następnie na nim usiadł.

- Jak się… czujecie?

- Chyba sam wiesz.- przewróciła się na plecy.

- To się porobiło.- przyłożył rękę do szyi.- Marla…

- Tak?

- Dlaczego mi nie powiedziałaś?- miał do niej o to żal.

- Chciałam, ale było to trudniejsze niż myślałam. Chciałam ci powiedzieć, ale przerwał mi telefon od Camille. I dalej to się tak potoczyło, to już wiesz. Bałam się. Powiedziałeś, że nie chcesz mieć teraz dzieci.

- Ale nie powiedziałem, że w ogóle nie chcę ich mieć.- pokręcił głową.- Ah, skarbie… Co ty myślałaś? Że cię z tym zostawię? Do takich nie należę.

- Ale mówiłeś…

- Nie chciałem, ale teraz chcę.- uśmiechnął się.- Cieszę się, że zostanę ojcem. Po prostu zareagowałem tak, bo dużo się dziś wydarzyło i byłem mocno zszokowany nawałem takich informacji. Przemyślałem to na spokojnie. Bardzo się cieszę. Kocham ciebie i to maleństwo. Teraz sobie myślę co to jest za różnica mieć z tobą dzieci teraz czy za trzy lata skoro i tak się kochamy oraz zawsze będziemy razem.- złapał ją za rękę.- Przepraszam jeśli przeze mnie narobiłaś sobie trudów. A ja byłem głupi. Mogłem się domyślić, ale chyba wtedy sam nie chciałem. Ta cudowna wiadomość potrząsnęła mną porządnie i postawiła na równe nogi, wskazała dobry kierunek.

- Nawet nie wiesz jak się cieszę, że tak myślisz.

- Będę musiał teraz się o ciebie podwójnie troszczyć.

- Dobrze tylko, że ja nie chcę tu leżeć. Wiesz, że nie lubię leżeć bezczynnie.

- Ale przyzwyczajaj, bo przez najbliższe dziewięć miesięcy będziesz tylko wypoczywać.

- A może ja zacznę pracować tak przynajmniej do któregoś miesiąca?- zaproponowała.

- Ani mi się śni! Zabraniam kategorycznie.- powiedział z nutą żartu. Po chwili posmutniał.- Ja się cieszę, a przecież…- nie dokończył. Przypomniała mu się Lucy.

- Logan?- do pomieszczenia wszedł Kendall.- Sorry, że przerywam, ale musisz to zobaczyć.

- Co?!

- Chodź natychmiast. Chodzi o Jamesa…






* A wygadał się Kendall :) Podoba Wam się taka wersja? Dużo się dzieje. Pytanie dnia: Co z Jamesem? Opieka pielęgniarek nie pomogła?
Ja pamiętam, że od czerwca miało być po jednym rozdziale tygodniowo, ale jakoś znalazło się trochę czasu.

W nn tygodniu zaczyna się sesja. Pragnę więc zawiesić swoją działalność... albo nie. Ograniczę ją do minimum. Wasze blogi nadrobię po sesji. Obiecuję!
Trzymajcie się do środy na przedostatni rozdział :*