Rozdział 180

Gdy James otworzył oczy niedzielnego poranka, upewnił się, że śpi w swoim łóżku. Tak też było. Odetchnął z ulgą. Po tym jak wydostał się z Megan z jaskini, wrócili do ośrodka. Porozmawiali pewien czas, a następnie poszli się spakować. Nie mogli czekać do końca weekendu. Oboje czuli potrzebę powrotu do domu. Pod bramą ośrodka ich drogi się rozeszły. James wstał i podniósł roletę. Wiedział jaki jest dzisiaj dzień. Po szybkim prysznicu zszedł na dół. Alexa była już ubrana oraz umalowana. Wyglądała tak jakby w końcu miała wyjść z domu.

- O, wstałeś.- zobaczyła lokatora.- To może mi w końcu opowiesz co się wydarzyło wczoraj?

- To długa historia.- uśmiechnął się. Jednak podjął się próby. Opowiedział w skrócie co mu się przydarzyło. Blondynka była w szoku.- I potem wróciłem do ciebie.

- O mój Boże, James! Dobrze, że nic ci nie jest. Miałeś wypocząć i poskładać myśli, a tu...

- Myśli poskładałem.- przerwał jej.- Dzisiaj przede wszystkim muszę zajść w pewne miejsce. A co u ciebie?

- W końcu wracam do pracy. Carlos zabrał resztę swoich rzeczy. Wkrótce rozprawa sądowa... Nawet nie chcę o tym gadać. 

- Z nim też bym musiał jeszcze pogadać. Ale dzisiaj jest coś ważniejszego.

- Tak, wiem.- przytaknęła.- Ja już lecę. Alexa spieszyła się. James zdał sobie sprawę, ze nie mógł tam dłużej zostać. Przecież dziś musi pojawić się gdzie indziej.

Marla zaczęła już odczuwać pustkę związaną z wyprowadzką Eleny. Bez niej nie było tu tak jak zawsze. Było tak cicho i spokojnie. Elena wnosiła tu taką radość, której teraz nie było. Wiedziała, że ta chwila kiedyś musiała nadejść, ale nie była na to gotowa. Miała już iść z powrotem na górę kiedy ktoś zadzwonił do drzwi. Marla ze zrezygnowaniem otworzyła, a gdy zobaczyła gości, wybałuszyła oczy.

- No nie wierzę!- wyszczerzyła się.

- Cześć kochana!- dziewczyna rzuciła je się w objęcia. Chłopak stał z tyłu i się tylko uśmiechał.

- Jak ja was dawno nie widziałam. Jason, nie stój tak tylko wchodź.- zaprosiła ich do środka.- Boże, Diana! Nawet nie zadzwoniliście.

- Taki suprajs, hehe.- wyszczerzył się Jason.- Muszę skorzystać z kibelka.

- Chyba wiesz gdzie to jest.

- Spoko. Nie zgubię się.

- Chcecie coś do picia?- spytała szatynka.

- Mi zrób moją kawusię.- odpowiedziała Diana.- Jason, kochanie! Co chcesz do picia?- Marla myślała, że się przesłyszała gdy usłyszała kochanie z ust koleżanki.

- Dajcie mi ciastka, a będę zadowolony!- krzyknął z łazienki.

- Jason. Zamknij się, bo mi dziecko obudzisz.

- Właśnie. Twojego pierworodnego na żywo nie widziałam.

- A ty? Co to znaczy to kochanie? Jesteście razem?

- A no tak wyszło.- wzruszyła ramionami uśmiechając się niezręcznie.- Tyle wspólnych chwil łączy ludzi.

- Mamy sobie wiele do powiedzenia.

- Tak, ale może potem. Wiesz co dzisiaj jest za dzień. Specjalnie z tej okazji przylecieliśmy do LA.

- Rozumiem. Ja też miałam się dziś wybrać po południu z Loganem. James pewnie też nie zapomniał.

- Dlatego wypijamy kawkę, jedziemy na cmentarz, a potem wracamy tutaj i lecimy do domu. A póki co chodź pokaż mi twojego bąbelka.

- To chodź ze mną na górę.- Marla poprowadziła ją ze sobą.

James szedł pustą ścieżką. Ubrał się dość elegancko. Kupił najpiękniejszy znicz jaki znalazł. W końcu odnalazł to miejsce. Nie było go tu od roku, a nawet dłużej. Gdy wrócił z Minnesoty, nie było potem okazji żeby tu wrócić. Przejechał dłonią po nagrobku Lucy. Wyjął znicz z reklamówki. Odkręcił wieko i położył je z boku. Zapalił zapałkę i podpalił knot w świeczce. Ostrożnie postawił i założył wieko. Usiadł następnie na ławeczce patrząc się w jej czarno- białą fotografię, na której była uśmiechnięta.

- Ah Lucy...- westchnął.- Jest tyle rzeczy, które chciałbym ci teraz powiedzieć. Myślę jednak, że ty dobrze wiesz o każdej z nich i słowa nie są tu potrzebne. Od kiedy odeszłaś już nic nie było takie samo. Miałem wiele czasu, aby postanowić co teraz zrobić. Zawsze mnie kochałaś i chciałaś dla mnie dobra. Szkoda tylko, że tak to się wszystko potoczyło. A teraz wiem co i jak. Myślę, że w końcu znalazłem plan na życie. Nawet jeśli poukładam go sobie kiedyś z inną dziewczyną, kawałek mojego serca zawsze będzie należeć do ciebie. Nawet jeśli przestanę wypowiadać z czasem twoje imię, wiedz, że zawsze będzie w mojej pamięci i sercu.- spojrzał w bezchmurne niebo, a po chwili z powrotem przeniósł wzrok na nagrobku.- Myślisz, że moja decyzja jest słuszna? Myślisz, że to, co postanawiam zrobić jest dobre? Głupio to wygląda. Jakbym gadał do siebie.- uśmiechnął się pod nosem.
- Nie wygląda to głupio.- James odkręcił głowę żeby zlokalizować osobę, która się odezwała. Diana i Jason podeszli do niego z wielkim bukietem kwiatów w wazonie.
- Hej. Co wy tu robicie?- wstał szatyn.
- To samo co ty.- odpowiedział Jason podając mu rękę.- Przylecieliśmy do Lucy.
- Nauczyłam się już żyć bez niej, ale czasem mi jej brakuje.- powiedziała Diana kiedy postawiła wazon poprawiając przelotnie kwiaty.- Co ja bym zrobiła żeby było kiedyś tak jak dawniej. Najpiękniejsze czasy naszej przyjaźni były kiedy przeprowadziła się do mojego mieszkania, a potem...- urwała przypominając sobie o Jamesie.
- Poleciała z wami do Nowego Yorku zostawiając sam list.- dokończył.
- Nie chciała żeby tak wyszło.- wtrącił Jason.
- Już dawno jej wybaczyłem.- odpowiedział.- Wybaczyłbym jej wszystko.
- Marla zaprasza nas do siebie potem jak będziemy już iść.- poinfromowała Jamesa.- Chciałaby z nami pogadać...- zostali jeszcze przez kilka minut, a potem pojechali do przyjaciółki.


Szatynka właśnie skończyła karmić synka. Czekała aż jej przyjaciele wrócą z cmentarza. Sama miała się tam wybrać dopiero wieczorem. Marla odwiedzała jej nagrobek cyklicznie co miesiąc. Czasami mówiła do niej co działo się u niej lub u jej przyjaciół przez ostatni czas. Nie widziała nic złego w takich rozmowach do zmarłych. Po chwili cała trójka zjawiła się przed drzwiami. Dziewczyna zaprosiła ich do środka.
- O, James, jesteś.
- Jestem jestem.- przytulił ją.- Znów cię zaniedbałem, ale to się więcej nie powtórzy.
- Nie bądź taki hop do przodu mój bracie z wyboru.- zażartowała.
- Ale ja mówię serio. Jeszcze ten jeden raz biorę się za siebie. Zmieniam życie.
- To cudownie. A co cię do tego podkusiło?- spytała.
- Omknąłem się o życie.
- CO?!- powiedziała Diana i Marla jednocześnie.
- Dobra. Usiądźmy to opowiem wam wszystko.- tak też zrobił. Ze szczegółami opowiedział co wydarzyło się w ośrodku.- Koniec historii.
- Masakra.- podsumował Jason.
- Mój Boże. Dobrze, że nic ci nie jest.- zmartwiła się Marla.- I co teraz zamierzasz?- kiedy zadała to pytanie, zadzwonił do niej telefon. Ucieszyła się z osoby, która do niej wydzwaniała.- Mama! Uśmiechnęła się. Jednak z każdą sekundą jej promienny uśmiech znikał. Nikt nie wiedział co się dzieje. Marla nie odezwała się ani słowem. Jedna łza popłynęła jej z oka. Zniecierpliwiony James czekał na koniec rozmowy. Ledwo pożegnała się z matką, po czym odłożyła telefon. Wyglądała jakby miała rozpłakać się jeszcze bardziej.
- Marls, co się stało?
- M-mój tata m-miał zawał.- pociągnęła nosem.- Leży w szpitalu. Ma się ciężko. Muszę lecieć do Londynu.






* No dobra. Pomyliłam się w obliczeniach. James zacznie zmieniać swoje życie nie w tym rozdziale. W tym tylko o tym mówi ;) Zdałam sobie sprawę jak ten czas leci. Zostało 20 rozdziałów. Minie szybko niestety :(

Ale uśmiechajmy się! To jest ostatni rozdział przed świętami, więc życzę Wam Wesołych Świąt :* Trzymajcie się cieplutko :*