Rozdział 42

Jeszcze przed porą obiadową Marla wróciła do domu. Wcześniej zrobiła drobne zakupy na jutro w rzadko odwiedzanym przez ludzi sklepiku. Niedaleko otworzyli supermarket, ale Marla wiernie robi tam zakupy. Nie ma takiego tłumu i zamieszania oraz jest mniejsze prawdopodobieństwo, że ktoś ją zobaczy. Włączyła telewizję na swoim ulubionym kanale muzycznym, a następnie rozpakowywała nabytki wkładając je do lodówki. Nagle usłyszała krótkie pukanie do drzwi. Szatynka odłożyła pieczywo do szuflady po czym podeszła do drzwi. Zajrzała przez wizjer lecz nikogo nie było. Otworzyła je. Na wycieraczce leżała różowa doniczka, a w niej bukiet pachnących czerwonych róż. Uśmiechnęła się do nich. Wzięła prezent do środka.

- Ach Logan… Czym mnie jeszcze zaskoczysz?- powiedziała do siebie. Postanowiła, że zadzwoni do niego i mu podziękuje.
M: Halo?- połączyła się z chłopakiem.

L: O! Już się stęskniłaś?

M: I to bardzo. Nie wiedziałam, że jesteś aż taki szybki.

L: Szybki?

M: Dziękuję ci za prezent. Są cudowne.

L: Jaki prezent? Co jest cudowne?- przez słuchawkę wyczuła lekkie zaskoczenie.

M: No nie udawaj. Wiem, że przesłałeś mi te kwiaty.

L: Zasługujesz na wszystkie kwiaty świata, ale naprawdę nie wiem o czym mówisz. Nic ci nie dawałem. Żadnych kwiatów. Przecież bym to pamiętał.

M: To jest ta niespodzianka?

L: Nie, to nie to. I nie wiem skąd są te kwiaty, nawet nie wiem jakie. A co? Dostałaś jakieś?

M: Pod moimi drzwiami znalazłam czerwone róże… myślałam, że to od ciebie. No bo niby od kogo?- coś jej zaświtało w głowie.- Dobra, kończę. Wyjaśnię później.

L: Pa.

M: Pa.- rozłączyła się.

Wyszła z mieszkania i zjechała windą na pierwsze piętro. Była strasznie nerwowa. Na korytarzu znalazła mieszkanie 1B, a następnie zapukała mocno.

- Jak miło cię widzieć.- uśmiechnął się Nick.- Spodobały ci się kwiatki?

- Czyli to twoja robota?- założyła ręce.

- Wejdź. Nie będziemy tak rozmawiać na korytarzu.- weszła. W tle było słychać jak z wieży leci jej piosenka. Trochę ją to rozproszyło.

- Słuchaj. Nie chcę, abyś dawał mi kwiaty.- zdenerwowała się.

- Ale dlaczego? Kobiety lubią kwiaty. Usiądziesz?

- Nie. To potrwa tylko chwilę. Zrozum. Nie wiem czy coś do ciebie dociera czy nie, ale powiem krótko.

- Poczekaj.- przerwał jej.- Jeśli jesteś zła o te kwiaty to przepraszam. Po prostu pomyślałem, że...

- Daj spokój! Możesz być tylko moim stale denerwującym kolegą, ale nic więcej. Ja już mam chłopaka i tego nie będę zmieniać. I nigdy, nigdy przenigdy nie będziemy razem i nic tego nie zmieni.

- Nie znasz przyszłości.- oparł się o blat stołu, zupełnie go to nie ruszyło. Z bezsilności plasnęła się w czoło.

- Oj znam. Swoją przeszłość też znam. Może lepiej będzie jak rozejdziemy się każdy w swoją stronę. Z przyjemnością będę udawać, że cię nie znam.

- Skąd w tobie taka agresja?- oburzył się na żarty.

- Normalnie taka nie jestem, ale ty doprowadzasz mnie do takiego stanu. A ponadto strasznie przypominasz mi mojego byłego chłopaka. Też nazywał się Nick. Byliśmy kiedyś udaną parą dopóki nie stał się o mnie chorobliwie zazdrosny.

- Jak chcesz to zmienię imię.- nie poddawał się.

- Nie! Jedyne czego chcę od ciebie to to, abyś dał mi święty spokój! Przestań mnie nachodzić i masz zbliżać się do mnie na odległość nie mniejszą niż dziesięć metrów. Albo w ogóle się nie zbliżaj! Tak będzie najlepiej!- tyle czasu trzymała całą swoją złość aż w końcu to wszystko z niej wyszło.- Naprawdę żałuję, że cię poznałam, bo gdybym wiedziała, że staniesz się takie psychiczny to unikałabym ciebie jak ognia. Nie chce cię widzieć na swoje oczy i lepiej żebyś wziął to do swojego serca. Uważaj, bo przestałam być dla ciebie miła! 

- Co tu się dzieje?- do mieszkania wszedł rudowłosy, piegowaty Greg, który mieszkał razem z Nickiem.

- Właśnie wychodzę!- poinformowała go.

- Zobaczysz!- po raz pierwszy podniósł na nią głos.- Jeszcze pożałujesz, że nie chciałaś ze mną być!- zagroził jej brunet. Dziewczyna olała jego groźbę, oddalała się z każdym krokiem. Wróciła do mieszkania tylko na chwilę, aby zabrać kwiaty i wyrzucić je do kontenera na śmieci. Marla miała nadzieję, że już więcej nie wejdzie jej w paradę. Następnie usiadła sobie na ławeczce i zamknęła oczy. Po pewnym czasie ktoś zakrył jej oczy ręką.
- Kto to?- spytała oślepiona. Nikt nie odpowiedział.-Aha... czyli mam zgadywać? Nie jestem naprawdę w nastroju...- jednak ta osoba się nie poddawała.- Lucy?- nadal cisza. Postanowiła strzelać.- Jo? Diana? Logan, to ty?- nadal cisza.- Nick, ty psychopato! Czy to ty?!
- Jaki psychopato?- chłopak odkleił od niej ręce. To był James.
- JD (czyt. dżej di), co ty tutaj robisz?
- Lucy do mnie napisała, że niedługo będzie w domu i chciałem do niej przyjść. Po drodze zauważyłem ciebie śpiąca na ławce.- uśmiechnął się.- Mówiłem ci żebyś nie mówiła do mnie JD. Przypomina mi to postać Jamesa Diamonda, którego grałem.
- Nie spałam tylko zamknęłam po prostu oczy, a James Diamond jest taki uroczy...
- A ja? A ja nie jestem? Jesteś bardziej uroczy.- wyszczerzył się.- Ale dobra, dobra. Nie zmieniajmy tematu. Skąd ten psychopata ci się wziął?
- Nie ważne. Tak mi się powiedziało...- machnęła ręką.
- Słuchaj... ja wiem, że Logan czasem czegoś nie zauważy dopóki mu się wprost tego nie powie, bo faktycznie ostatnio jest trochę zabiegany, ale ja się czegoś domyśliłem. Coś cię trapi i nie chcesz powiedzieć.
- To nie jest na serio nic poważnego.- spuściła głowę.
- Ej...- położył jej rękę na ramieniu.- Spójrz na mnie.- z trudem zrobiła to.- Teraz znacznie lepiej. Powiesz mi o co chodzi?
- A mogę później? Obiecuję, że powiem, ale teraz muszę ogarnąć myśli.- pokręciła głową.
- Co?- spytał.- O czym myślisz?
- Mam teraz takie głupie wrażenie, że to ty mnie najbardziej rozumiesz.
- Od czego są najlepsi przyjaciele?- spytał z uśmiechem.- No chodź do mnie, Marls.- przytulił ją. Odwzajemniła jego ciepły uścisk.
- Idź już. Pewnie Lucy już jest w domu. Zabierz ją gdzieś, bo chciałabym sama posiedzieć. Porobić coś ciekawego.
- My jeszcze o tym pogadamy.- puścił do niej oczko i poszedł przed siebie.

Przez najbliższą godzinę nie mogła się na niczym skupić. Chciała się odprężyć malując coś, jednak nie miała żadnego pomysłu. Wciąż myślała o tancerzu. Zastanawiała się czy da jej spokój i co musiałby jeszcze zrobić, aby mogła to zgłosić właścicielowi hotelu lub policję oraz zaskarżyć o nękanie. Otworzyła swój niezastąpiony notes i zapisała kilka notek do piosenki inspirowaną dzisiejszym dniem. Gdy skończyła przez jej głowę przeszła myśl czy naprawdę powinna się bać jego groźby. Na końcu wydał jej się bardzo niebezpieczny. Postanowiła więcej nie myśleć o nim i zamknąć ten rozdział wrzucając go na dno najstarszej z szuflad swojego życia. Jeszcze dzisiaj zdeklarowała się Loganowi, że będą jutro biegać. Oboje mają od jutra więcej czasu, a Logan każdego dnia z samego rana chce uprawiać jogging. Oczywiście dziewczyna zgodziła się. W końcu po tym wyczerpującym tygodniu pracy warto popracować nad swoim ciałem.

Następnego dnia Marlę budzi dzwonek szybciej niż zwykle. Wybiła godzina szósta trzydzieści. Kompletnie nieprzytomna wyłączyła budzik. Położyła głowę na miękkiej poduszce i przyrzekła sobie, że obudzi się za pięć minut. Tak się jednak nie stało. Dziewczyna zaspała. Otóż przypomniawszy sobie podczas snu, że miała wstać, wyskoczyła z łóżka o siódmej jak poparzona tak, że w głowie jej się lekko zakręciło. Miała w sumie już tylko dwadzieścia minut na przygotowanie się i dojście do alejek gdzie się umówili. Szybko przebrała się w dres, uczesała się związując włosy, umyła zęby, a następnie wyszła z mieszkania wypijając dwa łyki wody na zwilżenie gardła. Zrezygnowała z windy, pobiegła schodami. Gdy była już na parterze, rzuciła się do biegu. Dawno nie biegała. Dawno w ogóle nie uprawiała żadnego sportu. Nie miała na to czasu. Po mniej niż pięciu minutach dostała zadyszki i złapała ją kolka. Zrobiła sobie trzydzieści sekund przerwy, pobiegła dalej tyko już wolniej. Nie spóźniła się. Logan akurat dochodził na miejsce. Na plecach miał mikroskopijnego rozmiaru plecaczek. Marla nie chciała po sobie dać poznać, że biegła przez ten cały czas. Jak gdyby nigdy nic podeszła do niego, usiadła na ławeczce pod pretekstem zawiązania sznurówki.

- To jak wygląda według ciebie ten cały jogging?- zapytała.

- Cały park jest wystarczający, więc tak… kilometr wystarczy ja na początek. Potem zobaczymy. Z czasem będziemy dokładać sobie więcej.- dziewczyna wyłączyła się po słowie kilometr. Dla niej w tej chwili to o kilometr za dużo.- Wstawaj!- pociągnął ją za ręce, aby się podniosła.- Nie marnujmy czasu! Chodź!- zaczął biec. Pobiegła za nim.

Z początku był to trucht na rozgrzanie. Potem Logan dał gazu. Marla za wszelką cenę próbowała dotrzymać mu tempa.

- Ja… rozumiem, że jesteś sportowcem, ale… ja nie daje rady…- sapała.

- Jak będziesz tak mówić to nigdy nie poprawisz kondycji, a w zdrowym ciele zdrowy duch. Nie chcesz ze mną biegać?- odwrócił głowę w jej stronę. Kosmyki włosów przyklejały się do jej czoła.

- Chcę…

- To super. Chodź. Jeszcze trzysta metrów przed nami. Ścigamy się do tamtego drzewa?- wskazał palcem wielki dąb na horyzoncie. Ze zmęczenia dziewczyna prawie go nie zauważyła. Wszystko przed nią było takie rozmazane i niewyraźne. Głowa trzęsła się jej w biegu na różne strony, więc Logan odczytał to przypadkowo jako zgodę. Przyspieszył i leciał przed siebie. Marla chciała mieć już to za sobą. Chciała go dogonić i wrócić do domu. Kolana odmawiały jej posłuszeństwa. Z każdym krokiem robiła się coraz słabsza oraz wolniejsza. Czuła suchość w gardle, brakowało jej tchu. Ale dalej biegła. Już kolana uginały się pod jej ciężarem. Zrobiło jej się słabo. Logan zauważył gdzieś daleko przed nią, że nie słyszy jej kroków. Odwrócił się, aby zobaczyć gdzie jest. Dziewczyna wolniejszym truchtem podbiegła do ławeczki. Wycieńczona usłyszała tylko szum w swoich uszach. Zakręciło jej się w głowie, a przed oczami zrobiło się ciemno. Upadła na ziemię na kolana, ręką podparła się o ziemię. Logan natychmiast przybiegł do niej i podniósł ją z ziemi. Usadził ją na ławeczce, do której się kierowała.

- Marla!- krzyczał do niej. Zdjął mały plecaczek ze swoich pleców i wyjął z niego jedyną rzecz jaką tam miał, butelkę wody. Gdy dziewczyna otworzyła oczy, napoił ją.

- Słabo mi. - spojrzała na niego nieprzytomnie po czym opróżniła prawie całą butelkę.

- Zauważyłem. Jadłaś jakieś śniadanie? Piłaś coś? Kiedy ostatnio ćwiczyłaś?

- Nie, prawie nie i nie pamiętam.- odpowiedziała po kolei na zadane pytania.- Zaspałam rano i nie chciałam się spóźnić, na nic nie miałam czasu. Biegłam tu i już czułam się strasznie, a potem to już w ogóle…- złapała się za głowę. Otrzepała rękę z piasku.

- Dlaczego nie powiedziałaś mi nic? Przecież… ach! Nie powinienem cię brać ze sobą. Miałaś dużo pracy i za dnia już byłaś zmęczona.

- Nigdy tak nie zasłabłam, więc nie myślałam, że tak to się może skończyć. A nie chciałam nic mówić, bo widziałam jaki byłeś szczęśliwy i nie chciałam wyjść w twoich oczach jak jakaś słabeusza.

- Nie jesteś, ale musisz pamiętać o śniadaniu przed jakimkolwiek wysiłkiem fizycznym. Czujesz się lepiej?

- Tak.- kiwnęła głową.

- Chodź. Odprowadzę cię do domu.- wziął ją za rękę.- Najpierw Kendall, a teraz ty...
- A co Kendallowi?- ożywiła się.
- Zasłabł. Skarżył się na bóle głowy i za to, że go tam kręci w środku. Za mało sypia, za dużo pracuje. Dobrze, że byłem w pobliżu. Widziałem jaki był blady i jak w pewnym momencie miękną mu nogi. Podparł się o ścianę, a potem padł, ale w ostatniej chwili go złapałem.
- To straszne...
- Carlos pokazał się w końcu z tej innej strony i poszedł ochrzanić Gustavo. Ten nie miał wyboru jak zwolnić z robotą. Kendall musiał aż do tego stanu się doprowadzić żeby on to zauważył.- westchnął na końcu.- Leżał wczoraj pół dnia. Doszedł prawie do siebie.
- A ty jak sobie radzisz z tym tempem?- spojrzała na niego.
- Myślę o tobie. To daje mi siły.- uśmiechnął się pokazując dołeczki.
- Aww...- przybliżyła się, aby go pocałować.
- A teraz chodźmy. Muszę się przecież tobą zaopiekować.






* Ten rozdział nie jest zły, ale mógł być lepszy. Mam nadzieję, że przynajmniej Wam się podobało. Obiecałam sobie, że już nie będę się żalić, że coś mi się nie podoba, więc kończę z tym :)
Jak wrażenia po przeczytanym rozdziale? Miałam uprzedzić pewną osobę kiedy Marla wyjawi chłopakom prawdę o Nicku, więc mówię, że w następnym :) Kolejny rozdział  będzie ciekawszy :P
Do soboty :*

PS Wiem, że do Waszych wakacji jeszcze trochę czasu ( bo ja już mam ), ale muszę to powiedzieć. Nie mam zielonego pojęcia co zrobić z blogiem w wakacje, bo nie wiem ile osób będzie go wtedy czytać. Zastanawiałam się nawet nad ewentualnym zawieszeniem, ale to tak brzydko brzmi, więc nazwę to VACATION BREAK :D Mam jeszcze czas do końca czerwca żeby to dobrze przemyśleć...