Rozdział 58

Marla w drodze wytłumaczyła Kendallowi, że dzisiaj nie jest gotowa na wyjaśnienie Loganowi sytuacji, ale czuła ulgę, że mogła się komuś wyspowiadać. Nie wiedziała też dlaczego darzy go taką ufnością. Pewnie ze względu na ostatni raz. Kendall to dobry człowiek. Nie oskarża nikogo bez argumentu i dowodu. Nie jest przysłowiowym kablem i chociaż faktycznie jest jak jego matka, wścibski lecz troskliwy oraz z niewyparzonym językiem, to nie miesza się w sprawy, które nie potrzebują jego interwencji. Chyba, że jest to potrzebne. W końcu nie będzie siedział i gapił się bezczynnie wiedząc, że jego przyjaciel żyje w niewiedzy. Może też będzie odczuwał chęć powiedzenia mu prawdy. Jednak wiedział, że jeśli on się tym zajmie, to będzie z tego powodu bardziej cierpiał. Czy prawda jest tego warta? Każdy ma inne zdanie na ten temat.

Kiedy Kendall i Marla stali już przy drzwiach, z mieszkania wyszła Natalie.

- Jak dobrze, że cię widzę. Musimy porozmawiać.- powiedziała modelka. Kendall zostawił je same. Dziewczyna  odprowadziła szatynkę dalej od domu żeby nie było słychać ich rozmowy.

- Jest jakiś problem?- spytała.

- Płakałaś? Bo makijaż ci się trochę rozmazał.- Natalie wyjęła chusteczkę i wytarła jej rozmazany tusz. Marla była pod wrażeniem jej zachowania. Jeszcze niedawno traktowała ją jak powietrze, a teraz zachowuje się jak dobra siostra.- Zauważyłam, że ty i James jesteście jacyś nieobecni…

- To miło, że się przejmujesz, ale to raczej nie twoja sprawa.

- Oj chyba raczej też i moja, bo wiem dużo więcej niż mogłabyś się tego spodziewać.- szybko okazało się, że jej zachowanie to tylko pozory.

- O co ci chodzi, co?- skrzywiła usta.

- Nie ładnie tak okłamywać Logana. Jak mogłaś nie powiedzieć co wydarzyło się tamtej nocy?- Marla poczuła napływającą falę gorąca.

- Skąd ty o tym wiesz? Kto ci powiedział?

- Widziałam na własne oczy. Drzwi były otwarte, ale byliście tak zajęci sobą, że nie zauważyliście mnie.

- Co to znaczy zajęci sobą?- zapytała z naciskiem na ostatnie słowa.

- Ojojoj. Nic nie pamiętasz? Taką masz słabą główkę?

- Mam dość twojej ironii. Skoro wszystko wiedziałaś to dlaczego się nie poskarżyłaś, małpo?

- Tylko bez takich! Chciałam sprawdzić ile ci to zajmie, ale chyba ty nie masz zamiaru mu o tym powiedzieć… będę musiała cię wyręczyć.

- Czy ty mnie szantażujesz?!

- Słuchaj, mamy piękny poniedziałek. Daję ci dwa dni, abyś wyjawiła mu prawdę, a jeśli nie to ja mu powiem.- założyła ręce.

- Myślisz, że ktoś ci uwierzy?- czuła się tak rozpalona od złości jakby miała zaraz eksplodować żarem.

- O mnie się nie martw. Niech cię nie boli twoja mała piękna główka.

- Dlaczego nie zrobisz tego od razu?

- Chcesz sobie zaszkodzić? Jesteś tego pewna? Chcę dać ci szansę. Przypominam, dwa dni.- uśmiechnęła się triumfalnie.

- W co ty grasz?!- krzyknęła.

- W grę o nazwie życie. Do środy o tej samej porze.- pomachała jej i poszła do swojego domu.

- Psychopatka!- krzyknęła do niej zanim zamknęła za sobą drzwi.

Nie weszła już do środka. Wsiadła do samochodu i odjechała. Co za larwa! Nie pozwolę tak się szantażować! Co ona sobie myśli?- mówiła do siebie na głos jadąc samochodem.- Wiedziałam od samego początku, że jest jakaś nienormalna. Wariatka…- była zła jednak po chwili wybuchła płaczem, którego nie mogła okiełznać. Ten dzień okazał się jakimś koszmarem. Wszystkie dobre wspomnienia z dzisiejszego dnia wyleciały z jej głowy, która była teraz wypełniona słowami Natalie. Zastanawiała się jak można być takim chorym człowiekiem i stawiać warunki w takiej sprawie. Nie wiedziała o co jej chodzi, ale czuła, że Natalie wie więcej niż ona. Zajęci sobą… te słowa dzwoniły jej w uszach.

Wróciła do domu nadal płacząc co zauważyła Lucy. Odłożyła swoją gitarę i podeszła do przyjaciółki. Marla nie mogła patrzeć jej w oczy, bo zakuło ją nagłe poczucie winy. Lucy jednak się nie poddawała.
- Co się stało? Czemu płaczesz?- spytała.
- Przez Natalie. Dlaczego na mojej drodze muszą stawać takie szuje? Czym ja sobie na to zasłużyłam? Nie tak wyobrażałam sobie życie w Los Angeles. Tu miało być cudownie, jak w amerykańskim śnie! A jest to tylko jak na razie amerykański koszmar...
- Powiedziała ci prawdę?
- Jaką prawdę?
- Wiesz... ja chyba wiem kto zepchnął cię ze schodów. Natalie poprosiła o to Jenniferkę.
- Co ty gadasz...- nie mogła uwierzyć własnym uszom.- Dlaczego?
- Popytałam kilka osób dzisiaj i dowiedziałam się ciekawych rzeczy.- odpowiedziała.- Otóż one są kuzynkami. Ja jestem stuprocentowo pewna, że było tak jak ja o tym myślę. To byłoby zbyt podejrzane gdyby Natalie przyszła do Palmwoods i sama to zrobiła. Wyręczyła się kuzynką, aby odsunąć od siebie podejrzenia.
- Mogło mi się coś stać...
- I tak miałaś mnóstwo szczęścia jeśli chodzi o wypadki, choć wolałabym żebyś w ogóle ich nie miała.
- Przyciągam kłopoty jak magnes.- jęknęła.- Jestem zwykłą dziewczyną z Londynu. Kiedyś moje życie wyglądało inaczej. Robiłam sobie przejażdzki rowerem mając w słuchawkach Robbiego Williamsa. Poza szkołą artystyczną, czas spędzałam beztrosko z przyjaciółką. Przeprowadziła się, ale to nie zmienia faktu, że było wtedy bezpiecznie i spokojnie.
- Chcesz tam wrócić?- spytała niepewnie.
- No nie... tu mam was i Logana. Tu mam karierę.- zamyśliła się.- Czemu ja? Czemu to mnie uczepił się los. Czy to jakieś fatum? Za co?
- Nie umiem ci odpowiedzieć.- pokręciła głową.- To nie twoja wina. Tak samo to nie twoja wina, że Natalie to zwykła wywłoka. Rozszyfrowałam tę sukę.
- O czym myślisz?
- Teraz jestem pewna, że ona jest niebezpieczna. Ona chce cię zniszczyć, wyeliminować.- zmartwiła się o przyjaciółkę.- Marls, nie zbliżaj się do niej. Nie wchodź z nią w żadne rozmowy. Na mnie możesz liczyć. Jeśli ona ci coś powiedziała, zagroziła, zaszantażowała to mi powiedz...- przytuliła ją.- Czy stało się coś takiego?
- Nie...- skłamała. Bała się powiedzieć prawdę. Lucy to teraz jej najbliższa osoba. Nie chciała jej stracić.- Nic takiego nie miało miejsca...







* Takie uzupełnienie wcześniejszego rozdziału. Właśnie o to mi chodziło. To dopiero początek. Czy Marla da się zaszantażować? Co na to James i reszta? Od kogo Logan będzie musiał dowiedzieć się prawdy? Zobaczycie wkrótce, a tymczasem do poniedziałku :*
PS Zakładka Do Czytelników ma już w sumie 50 komentarzy :) To fajnie, że nadal zadajecie mi tam pytania. Odpowiadanie na nie i myśl, że niektórzy interesują się tym blogiem sprawia mi przyjemność ^^