Rozdział 99

Nadszedł ten dzień kiedy miała przylecieć Elena. Logan miał jechać po nią na lotnisko za dwie godziny, Marla w tym czasie kończyła przygotowywanie jej pokoju. Była dość przejęta. Wczoraj mąż opowiadał jej tysiące niepokojących informacji na jej temat. Nie chciała o tym myśleć. Wciąż zapierała się, że to było kiedyś. Byli młodzi i niedojrzali. Jej przyjazd przeżywała bardziej niż sam Logan. Ten podszedł do tego dość sceptycznie. Szatynka chciała wywołać dobre pierwsze wrażenie. W końcu to była jedyna kuzynka Logana i będzie tu mieszkać przez jakiś czas. Potrawa, którą przyszykowała na dzisiejszy obiad jeszcze dochodziła do siebie. Szybko poszła do łazienki. Nagle ktoś zapukał do drzwi.

- Logan! Otwórz! Jestem w łazience!- krzyknęła.

- Już idę!- brunet podbiegł do drzwi. Nacisnął na klamkę.

- Logaaaaan!- przed drzwiami pojawiła się ładna dziewczyna. Jej promienna cera idealnie komponowała się z burzą wiśniowych loków opadających na piersiach. Tęczówki przypominały kolor ciemnych rodzynek. Pod zadartym noskiem widniał szeroki uśmiech. Wesołe kości policzkowe dodawały uśmiechowi szczerości. Od całej jej osoby emanowało mnóstwo energii. Miała na sobie turkusowe leginsy imitujące jeansowy materiał oraz zwiewną, mleczną bluzkę z dekoltem w łódkę. Rzuciła swoje bagaże i rozpostarła ramiona, aby uściskać bruneta.

- Elena?- zawahał się Logan w uściskach kobiety. Jej nowy image zupełnie ją zaskoczył . Mógł się spodziewać, że znowu zmieni fryzurę, ale ona zmieniła się w pełnej krasie. Znacznie schudła. Uśmiechała się non stop swoim rzędem równych ząbków, innych niż wcześniej. Puściła go z objęć.

- Nie poznajesz siostrzyczki?

- Nie poznałbym cię gdybyś się nie odezwała.- podrapał się po głowie jeszcze raz lustrując ją wzrokiem.

- No co ty.- pozwoliła sobie wejść targając dwie walizki. Logan szybko jej wziął od niej.- Niewiele się zmieniłam.

- Miałem przecież jechać po ciebie na lotnisko.

- No tak. Pomyliłam się z godzinami. No i suprajs!- w tym samym czasie Marla wyszła z łazienki.- A ty to jesteś pewnie żona Logana, Maria.

- Marla.- poprawiła ją. Uścisnęły sobie ręce.

- Ach tak! Przepraszam.- rozejrzała się wokół.- Jejuśku! Jak wy sobie tu ładnie mieszkacie… To już dwa lata, co?

- Rok.- znowu ją poprawiła.- A raczej prawie rok. Czekamy na rocznicę.- uśmiechnęła się.

- Sorry, ale jestem trochę nieogarnięta.- położyła torebkę na krześle.- Jak ten czas szybko leci. Jestem wykończona podróżą.

- Zrobić ci coś do picia?- zapytał Logan.

- Macie mleko sojowe?

- Nie, ale mogę skoczyć do sklepu.- zaoferował.

- No to ubieraj kurteczkę i pędź. Poczekam na ciebie.- odpowiedziała. Logan za jej plecami spojrzał na Marlę z miną: A nie mówiłem.- Albo wiesz co? Zatrzymaj się. Nie musisz się tak trudzić. Nie pogardzę też wodą z lodem.

- Proszę.- szatynka szybko wręczyła jej szklankę z wodą.

- Ach, gracias.- wypiła duszkiem. Elena przyjrzała się jej uważnie. Marla poczuła na sobie je wzrok.- Ładna jesteś. Logenowi się poszczęściło.- wstała i ją uścisnęła.- Sądzę, że zostaniemy wkrótce przyjaciółkami.- to się stało tak szybko, że dziewczyna nie zdążyła zareagować na słowa wiśniowłosej.

- Elena, pokażę ci twój pokój.- wtrącił Logan.- I nie mów do mnie Logen. Wiesz, że nienawidzę jak przekręcasz moje imię.

- Najpierw weź mi ty pokaż łazienkę, bo wezmę się kuźwa posikam.- brunet wskazał jej palcem drzwi. Szybko za nimi zniknęła.

- Wygląda trochę inaczej niż ją opisywałeś.- szepnęła mu na ucho żona.

- Ja też nie spodziewałem się, że aż tak się zmieni. I jak tam pierwsze wrażenia?

- Cicho to tu nie będzie. Jest strasznie wygadana. I żywiołowa. Fajna…- podsumowała.

- Oby nie było z nią problemów.

- Nie jest zła.- dodała.- Tylko specyficzna. Nadal nie widzę podobieństwa między wami.

- Już jestem!- wróciła Elena.

- Chodź pokażę ci dom.- Logan położył jej rękę na plecach i skierował na górę.

Nadeszła pora na obiad. We trójkę zasiedli do stołu.

- Już zaraz coś zjecie.- poinformowała ich Marla gdy wyciągała naczynie z piekarnika.

- Super.- Elena zatarła ręce.- Umieram z głodu. Raz byłam taka głodna, że jadłam śnieg. Pamiętasz Logan? To chyba u ciebie.

- Tak.- przytaknął.- A potem celowo wylałem na niego oranżadę, abyś pomyślała, że zjadłaś obsikany śnieg. Pobiegłaś do łazienki z płaczem. To był jedyny moment kiedy widziałem cię w takim stanie. Musiałem się zemścić za te wszystkie krzywdy.

- A pamiętasz co było potem?

- Co było?- wtrąciła Marla.

- Przybiła mnie gwoździami, przez moje ubrania, do starej szopy.- odpowiedział za nią.

- Kurczak gotowy!- szatynka wyłożyła danie na stół.

- Kurczak?- jęknęła kuzynka.

- Jest jakiś problem?- spytała.

- Nie jem mięsa.- odpowiedziała wprost.

- Pamiętam, że je uwielbiałaś.- dodał Logan marszcząc brwi.

- Ale już nie jem. Nie widzisz jak wyglądam? Przeszłam na specjalną dietę.

- Na szczęście mam jeszcze sałatkę.- Marla położyła przed nią wielką miskę sałatki.- Częstuj się.

- Dzięki.- nałożyła sobie sporą porcję.

Kiedy jedli, rozmowa dalej się toczyła.

- Opowiedz co tam się u ciebie działo przez te ostatnie lata.- powiedział Logan kiedy przełknął kawałek kurczaka.

- Życie jak życie. Nic ciekawego, choć potem na pewno mi się przypomni multum historii. Teraz zostałam ze złamanym sercem. Ten tępak Tom, którego raz miałeś zaszczyt poznać, zdradził mnie z moją przyjaciółką. Myślałam, że powyrywam tej zafałszowanej larwie wszystkie kudły i przerobię na szczotę do kibla, abym mogła pałać się tym widokiem w nieskończoność jak spuszczam ją w towarzystwie wody sedesowej.- mówiąc to zacisnęła zęby i wbiła ze zgrzytem widelec w liść sałaty z miną mordercy.- Ale obiecałam sobie, że nie będę już wyżywać się na ludziach, więc po prostu dostała po mordzie, a Tom po swoich małych klejnotach.- westchnęła. Marlę wmurowało. Zabrakło jej słów.

- Aha…- Logan rozwarł wargi patrząc na dziwne zachowanie Eleny. Postanowił szybko zmienić temat.- A jak ci szło na studiach?

- To było coś czym może w dzieciństwie nie interesowało mnie. Dopiero po liceum odkryłam tę pasję. Na początek mama odradzała mi ten kierunek.

- Przecież architektura to dobry zawód. Zawsze miałaś bujną wyobraźnie, więc dlaczego nie?

- Też jej to mówiłam. Tata jak zawsze zgadzał się ze mną. Jak on to mówił: Jeśli moja córcia chce zostać architektem wnętrz to niech nim zostanie.- sparodiowała głos wujka Logana.

- Wnętrz.- powtórzył dość wyraźnie brunet. Tego nie wiedział.

- Tak. Fachowo jest to architektura, ale większość i tak myli to z projektowaniem. Może to zależy od miejsca? Ponieważ byłam najlepsza na roku, wysłano mnie tutaj do LA na specjalny staż. Jak mogłam tego nie przyjąć? Jeśli zlecenie, które wykonam im się spodoba, dostanę tu pracę na stałe.- wzięła łyk wody.- Ciągle paplamy o mnie. A wy to co?- zerknęła raz to na nią, raz to na niego.-Planujecie dzieci?- na te słowa Logan zakrztusił się kawałkiem mięsa.

- Logan!- szatynka zaczęła klepać go po plecach.

- Przepraszam na moment.- odszedł od stołu prosto do łazienki.

- Powiedziałam coś nie tak?- spytała Elena.

- Nie jesteśmy jeszcze gotowi na dzieci…- podrapała się po głowie.

- Rozumiem. Ach, bardzo chciałabym zostać ciocią.

- Wszystko pod kontrolą.- Logan wrócił do stołu.

Resztę dnia spędzili na dalszych rozmowach.

Kiedy James otworzył oczy, zdał sobie sprawę, że spał na kanapie w salonie. Spojrzał na zegarek, a następnie złapał się za głowę. Już po trzynastej?- powiedział swoim wewnętrznym głosem. Przetarł delikatnie powieki. Złapał za telefon, który leżał obok opróżnionej butelki wina. Po chwili do jego uszu doszedł szczekanie Foxa, który ożywił się nerwowo kiedy jego pan wstał. Nasypał mu szybko karmy do miski i zostawił uchylone drzwi, ponieważ nie miał ochoty na spacer z psem. Usiadł zmęczony mierzwiąc swoje włosy. Podniósł następnie głowę, a w oczy rzuciła mu się mała komódka. Przyglądał się jej z lekkim przestrachem. Zastanawiał się czy podejść tam czy nie. Tak długo wytrzymał nie zaglądając tam. Myślał, że dał radę. Jednak to było silniejsze od niego. Złapał za uchwyt i pociągnął w swoją stronę. Wyjął stamtąd fotografię i natychmiast uśmiechnął się pod nosem. Przejechał po niej palcem mając nadzieję, że może w ten sposób poczuje bliskość tej osoby, ale tak się nie stało. Po czasie do ręki wpadł mu pognieciony kawałek papieru. Rozprostował go jeszcze raz, lecz nie przeczytał. Dobrze wiedział co tam jest napisane i nie chciał czytać tego jeszcze raz.
- James?- nagle w mieszkaniu pojawił się Carlos.
- Co ty tutaj robisz?- spytał.
- Chciałem zapukać, ale drzwi były otwarte.- chciał zacząć swój temat, ale zobaczył rzeczy, które trzymał James. Ten machinalnie schował je z powrotem do szafki.- Co to było?
- Nic...- wbił wzrok w podłogę.
- James.- podszedł do niego.- Widziałem. Czemu nadal to trzymasz? To tylko tobie szkodzi. Pozbądź się tego. Spal.
- Nie mogę.- jęknął robiąc żałosny wyraz twarzy,- Nie mogę...
- To ja to zrobię.- zadeklarował się.
- Nie!- podniósł głos, jednak szybko się uspokoił.- Przepraszam.
- Czy ty nie rozumiesz, że to wszystko nie ma sensu jeśli o niej nie zapomnisz? Po co trzymasz jej zdjęcia? Po co trzymasz to wszystko? Twoje serce jest pełne ran. Z czasem się zagoją, lecz gdy otwierasz tę szafkę, robią się na nowo. Kiedy robisz postępy, znów wracasz do przeszłości. To błędne koło. Byłeś dziś u terapeutki?
- Nie byłem. Wstałem niedawno.
- Widzę.- spojrzał na butelkę wina. Zapadła cisza.- A może ty nie chcesz o niej zapomnieć?
- Ja ją nadal kocham.
- Oprzytomnij.- spojrzał mu prosto w oczy.- Ja rozumiem, ale ona nie wróci. Skoro ci to zrobiła to nigdy cię nie kochała. Nie tak bardzo jak ty, więc nie jest tego warta. Ty o niej myślisz, ona o tobie teraz nie. Jaki jest sens chodzenia do tego terapeuty w takim razie? Przecież myślałem, że chociaż pomoże ci przestać myśleć o niej.
- Może i pomógł, że nie myślę o niej cały czas, ale zawsze będę ją pamiętał.
- Wiesz czego ty potrzebujesz?- spytał już z lepszym humorem. James pokręcił tylko przecząco głową.- Dziewczyny.
- Boooże Caaarlos.- wywrócił oczami.- Mogłem się domyśleć. Ile jeszcze będziesz to powtarzał?
- Ale to prawda. Musisz się na nowo zakochać.
- Już nigdy nie pokocham nikogo tak samo jak ją. Taka miłość jest tylko jedna. Znam już chyba całe to miasto. Nagle nikogo nie spotkam i nie będzie z tego wielkiej miłości. Takie jest życie. Może lepiej będzie nie pakować się w nic innego. Nie będę musiał wtedy cierpieć.
- Chcesz być sam do końca życia? Ty? James Maslow? Jeden pyk i już wyrywasz laseczkę.
- To było kiedyś.- westchnął.- Teraz nie jestem tym samym Jamesem co kiedyś.- odwrócił się opierając ręce na meblu.- Zmieniłem się, ale teraz czuję, że coś we mnie umarło. To jest straszne uczucie czuć w sobie te obce...coś. Nie wiem jak to nawet nazwać. Jestem, żyję, ale nie mam z tego żadnego szczęścia.
- A my? Przyjaciele?
- Wiesz o co mi chodzi.- odparł.- Cieszę się, że was mam. To jedyna rzecz jaka mnie jeszcze tu trzyma. Ale wy macie też swoje życia. Ty i Logan macie żony, Kendall się oświadczył... a ja stoję w miejscu. Patrzę jak wszystko wokół mnie się rusza, ale nie ja sam. Ani kroku w przód...
- Oj, poetycka filozofia się zaczyna. Chodźmy stąd. Rozerwiemy się przy piwku. Nie akceptuję odmowy.- uśmiechnął się. Jamesowi lekko uniosły się kąciki ust. Zgodził się. Tak jak powiedział jego przyjaciel, nie miał innego wyboru, a dobrze wiedział, że ten nie odpuści.








* No i poznaliście Elenę. Jej buźka widoczna będzie w zakładce z Bohaterami z samego rana gdy dosiądę do kompa. Dzisiaj króciutko. W sumie nie mam głowy teraz do pisania. Jestem padnięta. W informacjach po prawej znajdziecie linka do pewnej rzeczy huehue :)
Do środy :*