Rozdział 51

Następnego dnia Marla z samego rana zaczęła się stroić. Jeszcze nie wiedziała dlaczego, ale czuła taką potrzebę. Chciała poczuć się jeszcze piękniej niż zazwyczaj. Taki nastrój był spowodowany również wczorajszym dniem. Przez wieczór myślała czy zadzwonić pod numer na wizytówce. Zastanawiała się nad plusami i minusami. Stwierdziła, że jeśli taka sesja miałaby się odbyć, to koniecznie w jakiejś odzieży. Nie chciała nikomu innemu pokazywać swojego ciała w stroju kąpielowym. Ostatecznie skonsultowała pomysł ze swoim menagerem Gustavo. Ten na początku sceptycznie do tego podszedł, bo bał się, że porzuci śpiewanie. Jednak kiedy dowiedział się, że jego powątpiewania są mylne, nie miał nic przeciwko, choć też powiedział ( nie dosłownie) żeby wiele przed obiektywem nie pokazywać. Definitywnie zgodziła się biorąc to za dobre doświadczenie. Wzięła za telefon i umówiła się na spotkanie. Logan nie mógł jej dzisiaj towarzyszyć, ponieważ zaczynali pierwsze nagrania do nowej płyty, która zostanie wydana nie szybciej jak na początek zimy, czyli na następny rok. Ta data nie jest jeszcze pewna. Wzięła torebkę i wyszła upewniwszy się czy zamknęła drzwi. Była spokojniejsza, bo przekonała kierownika, aby wymienił zamek w drzwiach. Czekając na taksówkę, pomyślała o kupnie samochodu. Pomyślała, że to dobry pomysł. Na koncie czeka na nią ogromna suma pieniędzy, która niecierpliwi się kiedy zostanie wydana. Marla została wychowana na skąpca. Ma wiele pieniędzy, ale ich nie wydaje. Trzyma je i zbiera, ale sama nie wie na co. W końcu wsiadł do taksówki. Podała taksówkarzowi adres agencji z wizytówki. Potem okazało się, że to wcale nie było tak daleko, gdzieś za centrum miasta.

Wysiadła z taksówki. Spojrzała w górę na wielki wieżowiec i szyld Cascade Magazine. Pewnym krokiem weszła do środka. Podeszła do recepcji zgłaszając umówione spotkanie. Sympatyczna recepcjonistka wskazała jej numer drzwi, pod który ma się udać pokazując jej palcem na wielkiej tablicy wiszącej na ścianie. Dziewczyna weszła do szklanej windy, przez którą było widać pięknie urządzone wnętrze. Wjechała na trzecie piętro. Skręciła w lewo szukając drzwi numer dwadzieścia. Były na końcu korytarza. Marla zapukała do drzwi. Była to typowa sala gdzie odbywają się castingi. Sala była biała. Przy ogromnych wielkości oknach, przez które było widać pnące się w górę wieżowce stały wieszaki z kreacjami. Na końcu sali znajdowało się biurko, przy którym siedziały trzy osoby. Poznany wcześniej fotograf w szarym sweterku i szmaragdowej apaszce. Czarnowłosa kobieta z jastrzębim nosem, którą skądś kojarzyła, ale nie mogła sobie przypomnieć i druga kobieta. Miała blond włosy spięte w kok. W swoich dłoniach miętosiła pióro.

- Dzień dobry.- przywitała się.

- Pani Marla Steward.- spojrzała w kalendarz kobieta w środku.- Proszę usiąść. Nazywam się Cassie Lorenz i jestem projektantką marki odzieżowej.- Marli przypomniało się skąd ją kojarzy. Jej nazwisko to nazwa bardzo dobrej marki odzieżowej znanej w tej części Ameryki i nie tylko.- To jest redaktor naczelny czasopisma Judy Oxford, a to nasz fotograf, którego Pani poznała. Właśnie dzięki niemu tutaj dzisiaj się spotkaliśmy. Zdjęcia, które przedstawił nas zaciekawiły, więc możliwe jest, że wszystko pójdzie zgodnie z planem.

- Jak dokładnie ma to wyglądać? Nigdy jeszcze nie byłam na sesji i nie jestem zawodową modelką.

- Tak, wiem. Kojarzę Panią z telewizji. Mogę Pani mówić po imieniu?- kiwnęła głową.- Marlo. Lipcowe wydanie czasopisma to wydanie na okres letni, w którym zaprezentujesz odzież letnią. Będzie trochę przebieranek.- dziewczynie ulżyło z ulgą, ze nie musi pozować w bieliźnie.- Wszystko później wytłumaczyłby ci nasz fotograf. Mówiąc tak między nami tutaj zgromadzonymi, miło byłoby gdyby naszą markę prezentowała taka gwiazda jak ty. To dla nas spora reklama i prestiż, zarówno jak dla ciebie. Muszę to jeszcze obmówić ze swoimi współpracownikami. Aby było sprawiedliwie, musisz przejść casting jak reszta modelek, które ubiegają się o tę pracę.

- A co miałabym zrobić?

- Tam jest przymierzalnia, w której wisi kreacja. Przebierz się w nią i zrobimy ci kilka zdjęć.

- Dobrze.- szatynka wstała i pomaszerowała do szatni. Wiedziała, że ta sesja może nie być pewna, bo najpierw musi przejść wybór, ale to działo się tak szybko. Spojrzała na wieszak, na którym wisiała piękna, zwiewna pomarańczowa sukienka. Założyła ją z wielką chęcią. Wpasowała na nogi obuwie, które było trochę przyciasne i założyła biżuterię. Mężczyzna z aparatem już na nią czekał. Marla wyszła z przebieralni.

- Wspaniale. Teraz stań tu i zapozuj.- dziewczyna podeszła na wyznaczone miejsce i nie wiedziała co zrobić. Uśmiechała się, ale wciąż stała nieruchomo trochę zmieniając pozycję ciała.- rozluźnij się, zaimprowizuj. Nie ma się czego bać. Wyobraź sobie, że mnie tu nie ma, a ty jesteś sama ze swoim lustrem.- Marla spróbowała posłuchać rady. Na początku nie szło jej plastycznie, ale potem spodobało jej się miejsce przed aparatem.- Właśnie o coś takiego mi chodziło. I jeszcze większy uśmiech. Tak! Naturalność, przede wszystkim! Jeszcze trochę! Tak. Idealnie.- wkręciła się w klimat.- Prawa ręka trochę wyżej, podnieś głowę. Tutaj! Tak. Brawo. Dziękuję, to wszystko. Możesz się przebrać.- to trwało tak szybko. Marla pożegnała się z piękną kreacją. Po chwili wróciła na swoje krzesełko.

- Obejrzymy zdjęcia, skonsultujemy się i jutro o trzeciej damy znać. Proszę tylko wypełnić ten formularz z danymi osobowymi.- podała jej kartkę i długopis. Szatynka wypełniła puste pola.

- Czy to wszystko?

- Tak, dziękujemy.

- Do widzenia.- wyszła zamykając drzwi. Weszła do windy i spojrzała na zegarek. Dochodziła godzina dwunasta. Na parterze nagle pojawiła się gromadka modelek ustawiające się w kolejce do recepcji. Marla przypadkiem usłyszała, że to modelki na ten sam casting. Marla spojrzała na wszystkie dziewczyny i dopiero teraz zwątpiła w swoje siły. Tym bardziej, że Natalie również się pojawiła. Dziewczyny minęły się patrząc tylko sobie w oczy. Marla wyszła i usiadła na ławeczce przed agencją.

- Przecież mam nikłe szanse, że dostanę tę pracę…- pomyślała. Założyła okulary i zdecydowała, że wybierze się do wytwórni transportem miejskim.

BTR kończyło nagrania kiedy przyszła Marla. Opowiedziała chłopakom po krótce co się wydarzyło w agencji kiedy mijali się na korytarzu. Niedługo Marla miała swoją kolej. Pożegnała ich do piątku, bo jutro się nie spotkają. Marla jedzie rano na wywiad, a wieczorem ma występ.

W czwartek według jej planów pojechała na wywiad, w którym ogłosiła współpracę z Jeremy Watson, wokalistą dawnego zespołu grającego muzykę indie. Jeremy poprosił ją o zaśpiewanie z nim najnowszego singla i wystąpienie w teledysku, na które czeka z niecierpliwością wiele osób. Sam wokalista towarzyszył jej w telewizji. Mężczyzna zbliża się wiekiem do trzydziestki, ale nadal wygląda niesamowicie.

Kiedy wróciła do domu, Lucy oglądała telewizję.

- Oglądałam cię!- powiedziała zadowolona.

- A ty kiedy masz zamiar wystąpić, co?- uśmiechnęła się nakładając sobie zapiekanki z brokułami.

- Kapela musi się rozwijać. Na razie płyta jest na początku swojego powstawania. Wiele ludzi dziwi się, że porzuciłam karierę solową i stworzyłam zespół. Do dziś męczą mnie na Twitterze.

- Ja ci powiem, codziennie przeglądam i nie nadążam.- jadła szybko patrząc na zegarek.

- Co za dzień. Dopiero wróciłaś, teraz jesz, a za chwilę musisz przygotowywać się do następnego wyjazdu.

- Dzisiaj mam urwanie głowy. A jeszcze czekam na telefon od Lorenz.- włożyła talerz do zlewu wycierając usta.- Ja idę się myć. Tu kładę telefon, bo w łazience i tak nie usłyszę jak będę się myła. Jakby dzwonili to odbierz i daj mi znać.

- Ok… nie ruszam się stąd.

Dochodziła godzina trzecia. Lucy wciąż trzymała jej biały telefon. Nie chciała przegapić połączenia. Wsadziła go sobie do kieszeni. W końcu ktoś zadzwonił. Lucy nerwowo wzięła telefon do ręki. Niestety to nie od agencji tylko połączenie od Logana. Odebrała.

- Logan, nie teraz. Czekamy na ważny telefon!- rozłączyła się nie dając mu dojść do słowa. W końcu telefon zadzwonił jeszcze raz. Wyświetlił się numer agencji. Zaczęła walić do drzwi!- Marla! Dzwoni!- dziewczyna otworzyła drzwi w samym ręczniku. Przejęła telefon i odebrała.

- Halo?... Tak, przy telefonie… Tak…Naprawdę.- uśmiechnęła się od ucha do ucha.- Nie nic, bardzo się cieszę… Kiedy?...Pasuje mi, jak najbardziej… jeszcze raz dziękuję! Do widzenia!- odłożyła telefon.- Zostałam modelką!- krzyknęła. Dziewczyny pisnęły i przytuliły się.

- Gratulacje! Kiedy masz spotkanie?

- Dopiero w poniedziałek. A jacie, jak się cieszę.- podskoczyła.- Dobra, musze się szykować. Jeszcze w drodze się nacieszę.

- Mogę powiedzieć chłopakom czy sama chcesz im to powiedzieć? Proszę…- błagała Lucy.

- Dzisiaj nie zdążę, więc masz wolną rękę.

- Tak. Uwielbiam rozdawać newsy.- klasnęła w dłonie.

Marla spieszyła się jak mogła. Wyskoczyła na korytarz wprost do windy. Wściekła się kiedy przeczytała informacje, że winda jest chwilowo nieczynna. Nie miała tyle czasu, więc pobiegła w stronę schodów. Kiedy robiła zakręt, zderzyła się z kimś czołem. Prawie upadła, ale w ostatniej chwili podparła się ścianą. Podniosła głowę, aby sprawadzić z kim weszła w kolizję.
- Sorry.- powiedział.- Mogłem uważać pod nogi.
- James? Co ty tu robisz? Czy to nie dziwne, że zderzamy się ze sobą na korytarzu?
- To przeznaczenie.- zażartował.
- Czy to jest to o co ja widzę?- spytała dziewczyna kiedy zauważyła co przyjaciel trzyma w ręce. Był to serialowy kask Carlosa.- Mogę wiedzieć po co ci on?
- Dla ciebie.- odpowiedział.- Zwinąłem mu go z pokoju.
- James, spieszę się i...- już mu się powoli wymykała.
- No chwilka!- zatrzymał ją łapiąc za rękę. Nie miała innego wyjścia, bo trzymał ją mocno. Cicho jęknęła pod nosem.- Sprawę mam. Weź go i odpicuj, ok? Wykorzystaj swoje manualne zdolności i finezję, bo żaden z nas się do tego nie nadaje.
- A co za to dostanę?- droczyła się.
- Nie ma nic lepszego w podzięce od tego cudownego uśmiechu.- wyszczerzył się.
- No dobrze, zrobię to tylko puść już moją rękę.- nagle usłyszeli czyjeś kroki na korytarzu.
- A co tu się dzieje?- podeszła do nich Lucy. James natychmiast puścił Marlę z uścisku. Lucy patrzyła to na nią to na niego.
- Ja przyniosłem kask.- tylko tak umiał się wytłumaczyć.
- A ja go zabieram.- wzięła go pod pachę, ale szybko się wróciła.- No przecież nie mogę z nim iść. Wcisnęła go lokatorce do rąk.- Zostaw go w domu. Ja spadam, bo się spóźnię.
Według niej do niczego między nimi nie doszło, ale zastanawiała się jak to mogło wyglądać dla jej przyjaciółki i czy James będzie musiał się z tego tłumaczyć. Z tego co usłyszała na korytarzu to Lucy przymknęła na to oko. Szatyn zawsze umiał wyjść z opałów. No... prawie zawsze. Zbliżała się do chodów kiedy ktoś ją nagle mocno popchnął. Marla runęła na dół po schodach...






* Ta końcówka to tak na ożywienie po nudach, które czytaliście na początku :P Jeszcze ten rozdział przeżyjecie. Ale chyba nadal Wam się podoba? Kolejny będzie dłuższy i ciekawszy. I będzie biba dla Carlosa :D Jak myślicie? Kto mógł doprowadzić do upadku Marli? Jakie będą tego skutki? Zobaczycie sami :D

PS Zauważyłam, że ankiety już działają, więc w końcu ją zrobiłam. Znajdziecie ją po prawej stronie. Ta ankieta może zmienić w każdej chwili moje zdanie co do zawieszania bloga w wakacje. Prosiłabym o oddanie głosu, bo jak widać ankietę zrobiłam na 5- 6 dni. Cudów się nie spodziewam, bo znając życie większości osób nie będzie się chiało dwa razy kliknąć i będzie jakieś 10 głosów, a  27 czerwca chciałabym już ogłosić co zrobię z tym faktem.

Do środy :*