Rozdział 119

- Ale ciebie kocham bezgranicznie.- dopowiedział.- Wierzę, że mimo tego możemy nadal być razem.

- Co? Już nie grozisz mi rozwodem?- uniosła się.

- A czy ty chcesz to zrobić?- zląkł się.- Jak w ogóle masz zamiar postąpić?- jako jedyny próbował trzymać emocje na wodzy, jednak czuł jak miękną mu nogi, a serce uderza o jego żebra jakby chciało się przez nie przebić.

- Nie wiem.- usiadła. Carlos nie mógł się ruszyć.- Myślę, że najlepiej będzie gdy…

- Jak będzie najlepiej?- drżał mu głos.

- Jakbyśmy dali sobie czas. Na chwilę obecną nie jestem w stanie żyć z tobą normalnie tak jak zawsze pod jednym dachem. Nie umiem.- spojrzała na jego bladą twarz.

- Co to znaczy?

- To znaczy, że proszę cię, abyś się wyprowadził.

- I co dalej? Jak ty to sobie wyobrażasz? Nie chcesz już ze mną być?- poczuł ból w klatce piersiowej.

- Uznajmy to za separację.- odpowiedziała bez emocji, a raczej dusząc je w sobie.

- Aha…- spuścił głowę. Wiedział, że już nic nie zdziała. Alexa wyglądała na zdeterminowaną i pewną swojej decyzji.- Może zasłużyłem.- odwrócił się na pięcie. Skierował się w stronę wyjścia.

- Carlos?- zatrzymała go.

- Tak?- spytał z nadzieją.

- Możesz dziś przyjść i zabrać swoje rzeczy?- spytała.

- Dobrze…- nadzieja pękła jak bańka mydlana. Wyszedł. Spojrzał w niebo biorąc głęboki wdech.
Poszedł do Jamesa. Czuł, że musi komuś o tym powiedzieć. Nie ma sensu, aby trzymać t jeszcze w ukryciu. James uważnie słuchał całej historii ze zmarszczonymi brwiami. Raz na jakiś czas podnosił je coraz wyżej zapatrzony w przyjaciela. Nie kontrolował tego, że czasami jego usta przypominały karmnik dla ptaków. Tak szeroko je rozwierał, że bez problemu mogły z nic jeść.

- Jesteś idiotą, wiesz?- podsumował go James.- Nie spodziewałem się takiej akcji po tobie.

- No tak. Jeszcze ty mi dowal. Naprawdę jest mi to potrzebne.- wywrócił oczami.

- Jak chcesz to możesz zatrzymać się tutaj tak długo jak tylko będziesz chciał. To w końcu i twój dom.- wzruszył ramionami.

- Dzięki. Mam nadzieję, że wróci do mnie.- położył głowę na stole.

- Jeśli cię kocha to prędzej czy później ci wybaczy.- szatyn poklepał go po plecach.

Wieczorem Carlos poszedł po swoje rzeczy. Spakował do walizki te rzeczy, w których chodzi najczęściej. Zrobił to bez słowa. Alexa siedziała na dole i zajmowała się swoimi sprawami. Kiedy skończył pakowanie, jego wzrok spoczął na komodzie gdzie trzymali wspólne zdjęcia. Wziął do ręki ramkę z fotografią z ich ślubu. Uśmiechnął się. Przypomniały mu się niezwykłe chwile. Nie chciałby ich stracić. Zdał sobie sprawę, że Alexa to najważniejsza osoba w jego życiu i nikt jej nie zastąpi. Zszedł bez słowa na dół i wrócił do Jamesa. Będzie ciężko oswoić mu się z tym. Będą mieszkać oddzielnie, na jednej ulicy. On tutaj, a ona naprzeciwko. Wyjrzał przez okno, aby spojrzeć na ten dom, po czym wzdychając ciężko zasłonił firankę.

Lily dowiedziała się, że państwo Pena są w separacji. Poczuła się z tym źle. Czuła, że musi z nią porozmawiać i jej to wytłumaczyć. Nie ukrywała tego, że obawiała się bezpośredniej konfrontacji z nią. Może gdy zobaczy, że odważyła się z nią zmierzyć, uzna, że nie ma nic na sumieniu i to wszystko nie miało żadnego znaczenia. Krążyła po całym mieszkaniu zastanawiając się co jej powiedzieć. Gdy już wymyśliła, przypomniała sobie, że nawet nie wie gdzie ona mieszka. Poszła do sąsiadów. Logan akurat wychodził. Szedł po ścieżce z uśmiechem na twarzy. W ręce trzymał teczkę.

- Witam szanowna sąsiadko.- ukłonił się brunet.

- Cześć. Dobrze się czujesz?

- Wybornie. Idę nauczać moje dzieci. Profesor Henderson.- zaśmiał się.- Doktor Logan.

- Ok…- zmrużyła oczy próbując zrozumieć co ma na myśli.- Ehm, mógłbyś mi powiedzieć pod jakim adresem mieszka Carlos.

- Z tego co wiem to chwilowo już tam nie mieszka.- powiadomił ją. Już wszyscy wiedzieli o ich sytuacji.- Mieszka teraz u Jamesa. Spytaj Marlę, ona ci powie. Ja się spieszę.- poszedł dalej.- Niech edukacja rozjaśni umysły tych młodych ludzi!- rzekł kiedy wsiadał do samochodów. Collins zapukała do drzwi. Szybko jej otworzono.

- Hello.- przywitała się Elena.- Do Marli?- strzeliła na powitaniu.- Uważaj. Jest trochę nie w humorze.- szepnęła.

- W sumie ty też możesz im pomóc.

- A może Marla ci jednak pomoże, bo ja właśnie szłam do Jamesa.

- Akurat dobrze się składa, bo ja też jadę w tamtym kierunku to cię zawiozę.- uśmiechnęła się.

- To super.- przystanęła na propozycję.

Obie pojechały do domu Jamesa. Lily czekała w swoim aucie aż wejdzie do środka. Kiedy zniknęła za drzwiami, opuściła samochód. Przekroczyła niepewnie ulicę. Objęła wzrokiem jej piękną willę, która wyróżniała się wyglądem od całej reszty na prywatnym osiedlu. Furtka była otwarta. Zamknęła ją za sobą po cichu. Zatrzymała się przed drewnianym wejściem. Nigdy tak długo nie zwlekała z zapukaniem. Wzięła głęboki wdech i zapukała mocno trzy razy. Zza drzwi usłyszała jej kobiecy głos dający znak, że zaraz przyjdzie. Lily ścisnęła kurczowo swoją torebkę jakby to była jedyna rzecz, która może ją teraz obronić przed ta kobietą. Kiedy drzwi otworzyły się przed nią, Alexa wybałuszyła oczy. Zlustrowała ją wzrokiem, a następnie trzasnęła jej drzwi przed nosem. Przez dłuższą chwilę dochodziło do niej co się stało. Nie chciała się poddać. Zapukała ponownie. Kiedy to nie dawało skutku, zadzwoniła dzwonkiem. Alexa wychyliła głowę zza drzwi.

- Nie mamy o czym rozmawiać.- burknęła. Chciała zamknąć drzwi, ale Lily wcisnęła stopę.

- Może ty nie masz, ale ja mam na pewno. Chcę tylko rozmowy. Proszę…

- Po co?- rozszerzyła drzwi. Oparła się o framugę.- Chcesz zaśmiać mi się w twarz? No proszę!

- Chcesz gadać o tym tutaj? No dobrze…- kiedy przygotowywała słowa, które miała wypowiedzieć, Alexa ustąpiła jej miejsca z bólem serca. Weszła do środka czując na sobie jej przeszywający wzrok.

- Tylko szybko, bo się śpieszę.- powiedziała. Brunetka z tego co wiedziała, myślała, że Alexa jest bardzo sympatyczną kobietą. Jednak teraz nie było tego widać. Nie dziwiła jej się.

- No dobrze. Chcę ci w skrócie powiedzieć, że to co było między mną a Carlosem to był jednorazowy wypadek. Carlos to naprawdę cudowny facet i zasługuje, aby…- nie dokończyła, ponieważ Alexa wymierzyła jej w policzek. Collins złapała się za pulsującą twarz.

- Dobrze się bawiłaś, szmato?- jej wyraz twarzy stał się jeszcze groźniejszy. Dołączyły do tego plamy złości. Patrzyła na nią wzrokiem mordercy.

- Ok…- opuściła rękę. Z godnością przyjęła te słowa, choć w tej chwili sama miała ochotę dobrać jej się do twarzy i wygarnąć jaką jest jędzą. Sądziła jednak, ze to tylko pogorszy sprawę zamiast poprawić.- Może i mi się należało. Posłuchaj, gdybyśmy oboje mogli cofnąć czas, to na pewno by się nie wydarzyło. Nie chcę stawać na waszej drodze, nigdy nie chciałam. Możesz zwalić całą winę na mnie. Carlos naprawdę się stara. On żałuje. Bardzo cię kocha. Rozumiem, że możesz być zła. Sama byłam kiedyś w podobnej sytuacji. Jednak zważ na to, że…

- Czy to już wszystko?- przerwała jej. Lily zdenerwowała się, bo rozmowa z nią była jak grochem o ścianę.

- Nie wierzysz mi, tak?

- Ja po prostu nie mogę znieść widoku.- odpowiedziała szczerze.- I marzę o tym, abyś jak najszybciej opuściła mój dom.

- Proszę, zastanów się jeszcze nad tym.- powiedziała na sam koniec i wyszła.

Za drzwiami zaczęła wachlować rękoma powietrze przed swoją twarzą, aby rozładować atmosferę. Wsiadła do wozu i odjechała jak najszybciej. Nie chciała być w tym miejscu ani minuty dłużej.

Nigdy nie będzie tak, że wszyscy będą zadowoleni w tym samym czasie. tak nie działa życie, Jeśli ktoś jest szczęśliwy to ktoś inny cierpi, a wiedzieli dobrze o tym Kendall i Jo. Siedzieli razem na kanapie. Jo opierała się o jego ramię. To był ten czas kiedy nadeszła kolej na spokojny wieczór w towarzystwie mniej uroczystej lampki czerwonego wina.
- Kendall?- odezwała się po krótkiej ciszy.- Nie masz takiego dziwnego przeczucia, że wszystko stanęło w miejscu?
- Nie wiem o co ci dokładnie chodzi, kochanie...
- Wiem, że już minęło trochę czasu od...no wiesz...naszych problemów, ale teraz...- nie wiedziała jak to ubrać w słowa.
- Czy ty uważasz, że nie podoba cie się to, że w końcu mamy spokojne życie? Przecież wiesz ile przeżyliśmy. Czy mam naprawdę ci to wszystko wypominać? Bo nie chciałbym.- odrzekł z dystansem.
- Nie narzekam.- zaprzeczyła.- Jeśli nie musimy pomagać sobie to pomóżmy naszym przyjaciołom. W końcu ze wszystkimi jesteśmy tak blisko. My też cierpimy jeśli oni cierpią.
- Więc co proponujesz?- spojrzał w jej oczy,
- Trzeba zniknąć na jakiś czas z tego miejsca.
- Wy kobiety...- westchnął.- Dlaczego uważasz, że ucieczka będzie najlepszym rozwiązaniem? I dla kogo?
- My wszyscy powinniśmy wybrać się gdzieś. Ale nie na coś takiego jak  ten biwak. Nigdy więcej.- wzdrygnęła się na samą myśl.- Całą paczką powinniśmy pooddychać, że tak powiem, świeższym powietrzem. Czy to zły pomysł?
- Nie uważam żeby to przyniosło jakieś wielkie rezultaty, ale może być. Ty chcesz im to powiedzieć?
- Chyba nie. Może James? Będzie tu jutro rano.
- Dobra, nie myślmy teraz o tym.- zasugerował. Po chwili kolejnej ciszy, Kendall wziął łyk wina. Po chwili uświadomił sobie coś ważnego.- Masz rację.
- Ale o czym ty teraz mówisz?- podniosła się z jego ramienia.
- Czas podjąć kilka decyzji. Trzeba ruszyć z naszym życiem, Nie możemy tylko pomagać naszym przyjaciołom, ale i samym sobie.
- Kendall, jaśniej.- niecierpliwiła się,
- Może nie jutro i może nie w następnym tygodniu, ale za jakiś czas trzeba będzie stawić czoło twoim rodzicom. Oni muszą wiedzieć, że ich córka wzięła ślub. I nie obchodzi mnie ich reakcja. Boję się. Boję się jak nigdy, ale wiem, że nie możemy trzymać tego w tajemnicy i choćby nie wiem co będę walczył o ciebie. Zrozumiałem gdzie popełniłem błędy. Muszę stanąć twarzom w twarz problemom. Aż drżę na samą myśl o nim, ale będę miał wiele czasu żeby się do tego przygotować.
- Naprawdę?- położyła dłoń na jego policzku.- Zrobisz to dla mnie?
- A jest jakaś rzecz, której dla ciebie nie zrobiłem?- uśmiechnął się.- Kocham cię.
- Ja ciebie też i chcę mieć z tobą dziecko.
- Wow, jesteś pewna?- był zaskoczony, że tak szybko podejmie decyzje.- Nie musisz się spieszyć...
- Nie, nie... Wiem co chcę, a chcę mieć szczęśliwą i pełną rodzinę. Z tobą. Jestem na to gotowa.- przytuliła się do swojego męża.







* Nie wiem czy to luty jest takim miesiącem, ale teraz wiem, że zdecydowanie mi się nie podoba. Ostatnio odwiedzacie mnie tu trochę mniej. I smucę się z tego powodu. Tak bardzo, że nawet nie weszła wcześniej na bloggera na swój profil, choć zawsze, dzień w dzień wchodziłam... Więc myśl, że może się nudzicie tym sprawia, że aż nie chce mi się tu wchodzić i jest to przykre. Może przesadzam albo ja sobie coś uroiłam, ale takie mam wrażenie. Jeśli chcecie coś takiego woow to wkrótce nadejdzie. Nie wiem czy nie chciało się Wam czekać czy przez te ferie zrobiliście sobie wolne ode mnie, no ale cóż... siłą nikogo tu nie trzymam.
Poczekam, ale jeśli to też się będzie ciągnąć przez marzec, będę zmuszona ograniczyć publikacje, a to, że są dwie w tygodniu to specjalnie dla Was, bo dużo osób czytało. To znaczy teraz też dużo czyta, ale mniej niż wcześniej. I to już trzeci rozdział, którego to dotknęło (poprzedniego). Więc nie zmuszajcie mnie żebym ograniczyła się do jednego rozdziału.

A teraz przyjemniejsza rzecz :) A może nie taka przyjemna dla bohaterów, a najbardziej dla państwa Pena. No i nie dla Lily, bo dostała lepa :P Kendall chce zajrzeć smokowi w paszczę :D Co z tego wyniknie? W środę będzie wooow, ale teraz zabraniam o tym mówić :P Więc do środy :*