Rozdział 121

Patrzył właśnie na nią. Lucy stała przed nim. Powoli to do niego dochodziło. Wszystko to co przeżył przez ostatnie miesiące, wróciło do niego. Niedowierzał, że to rzeczywiście ona. Bał się jej dotknąć. Być może to zjawa albo wytwór jego wyobraźni. W końcu nie dawała znaku życia tyle czasu i nagle się zjawia.

- Wróciłam.- znowu próbowała nawiązać z nim jakąkolwiek próbę rozmowy.

- To nie jest dobry pomysł. Co ty tu robisz w LA?- zadrżał mu głos.

- Przyjechałam wczoraj wieczorem do Palmwoods.

- P-po co?- zatrząsnął się z nerwów.

- Będziemy tak stać na dworze?- spytała.

- Jamie!- w tej chwili Elena zeszła po schodach. Zdążyła się ubrać.- Z kim rozmawiasz?- podeszła do korytarza.- O!- spojrzała na brunetkę. Z tego co opowiadał jej James, miała czerwone pasemka. Teraz ich nie miała. Podajże wróciła do naturalnego koloru. Była bardzo ładna. Ubrana w jeansy i czarną skórzaną kurtkę.- Chyba przeszkodziłam…- wróciła się do salonu.

- Ale…- urwał. Spojrzał znowu na Lucy.

- Rozumiem. Jesteś teraz zajęty.- bez słowa pożegnania opuściła jego posesję. Zamknął za nią drzwi, po czym oparł się o nie, ponieważ myślał, że zaraz upadnie. Jego nogi były jak z gumy.

- Kto to był?- spytała Elena.

- Lucy.- przełknął ślinę.- Lucy wróciła…

- Ta Lucy?- upewniła się. James kiwnął tylko głową.- Czego chciała?- założyła ręce.

- Nie wiem…- usiadł.

- Dobrze się czujesz? Zbladłeś strasznie.- podała mu szklankę wody. Bała się jak jej wizyta wpłynie na jego naruszone zdrowie psychiczne.

- Tak.- skłamał. Nie chciał jej martwić. Zorientował się, że dziewczyna mu się ciągle przygląda.- Co?

- Nie pasowaliście do siebie.- stwierdziła. Westchnęła i przysiadła się.- Wszystko będzie dobrze.

Camille myślała nad całą sytuacją. Wczoraj bez żadnej zapowiedzi Lucy wróciła do Palmwoods. Przygarnęła ją do swojego apartamentu. Przecież nie zostawi jej na lodzie. W końcu to ona kiedyś tu mieszkała i dzięki niej tu jest. Oczywiście, że miała do niej mnóstwo pytań. Była na nią zła, bo przecież zniszczyła Jamesowi życie, jednak nie potrafiła się długo gniewać. Lucy zdradziła jej jakie ma plany związane z jej powrotem. Rano ubrała się szybko, ugryzła raz kanapkę i wyszła z hotelu. Pojechała samochodem swojego chłopaka Stevena, który był kompozytorem.

Zaparkowała pod domem Hendersonów. Rozejrzała się po podjeździe. Zauważyła auto Kendalla. Poprawiła swoje loki i zapukała do drzwi. Marla z półuśmiechem wpuściła ją do środka. W salonie siedzieli Logan, Kendall oraz Jo. Pomachała blondynce.

- Dawno u nas nie byłaś.- zaczęła Marla.- Napijesz się czegoś?

- Nie, dzięki.- usiadła obok Jo.- Jak tam u was życie?- spytała reszty.

- Ok.- odpowiedział Logan.

- Nuda.- jęknął Kendall.- Chcę już wrócić do pracy.- oparł się wygodnie.

- Gdzie jest Carlos? Dawno go nie widziałam.

- A…- spojrzał na nią brunet.- Bo ty chyba nie wiesz. Alexa ci nie mówiła?- zaprzeczyła. Z koleżanką również się nie widziała.- Są w separacji. Carlos pojechał do Columbii, aby to sobie wszystko poukładać.

- To przykre.- zmarszczyła brwi. Zamilkła. Głęboko się zamyśliła. Jo zauważyła, że dziwnie się zachowuje.

- Cam?- położyła rękę na jej ramieniu.- Co się dzieje? Coś nie tak ze Stevenem?

- Ze Stevenem wszystko gra.- próbowała się uśmiechnąć, ale nie wychodziło jej to.- Nie o niego chodzi.

- Niepokoisz mnie.- zgarbił się Kendall, aby mógł lepiej ją widzieć.

- Dobra, nie ma co owijać w bawełnę. Nie wiem czy wiecie, może się dowiecie… Lucy wróciła do Palmwoods.

- CO?- wrzasnęli jednocześnie Kendall, Logan i Marla. Jo się nie odezwała.- Co ona tu robi?- zdenerwował się Logan. Z nich wszystkich to on był najbardziej wrogo nastawiony na rockmenkę.

- Wróciła na stare śmieci.- odpowiedziała.- Zostawiła Dianę i Jasona w Nowym Yorku. Przyjechała do mnie wczoraj.

- Zróbmy coś, aby nie spotkała Jamesa.- zaczął blondyn.- Nie potrzebujemy kolejnej afery.

- Za późno.- rzekła.- Poszła do niego rano, jeszcze nie wróciła.

- Dlaczego ona to robi?- spojrzała na nią Marla.- Czy ona nie wie jaką krzywdę mu zrobiła?

- To wy jej nie chcieliście powiedzieć, ze James chciał się zabić.- wytłumaczyła.- Uważaliście, że tak będzie lepiej, a jej powrót tylko pogorszy sprawę.

- Niech spieprza…- wstał Logan podchodząc do barku. Nalał sobie alkoholu i duszkiem go wypił krzywiąc się.- Ja już sobie z nią porozmawiam.

- Ty lepiej usiądź i nawet się do niej nie wybieraj, bo nie wiadomo co ci odbije.- uspokoiła go Marla.

- Przez nią mój przyjaciel mógł zginąć!- tłumaczył się.- Carlos też nie będzie zachwycony jak wróci.- pokręcił głową.

- Ja pitole.- wciął się Kendall.- Czy tu nigdy nie będzie spokojnie? Jo? A ty co tak cicho siedzisz? Nic nie powiesz?

- Co mam powiedzieć? Ja też jestem zaskoczona i zła. Nie zmienia to faktu, że jest moją przyjaciółką.

- Nie odezwała się do ciebie przez pół roku…

- Ale do mnie się odzywała.- wtrąciła się Camille. Informowałam Jo o wszystkim co się u niej dzieje.

- Super…- westchnął ironicznie Kendall.

- A ty byś zostawił Logana po czymś takim?- próbowała się wytłumaczyć.- Zrozum. Jestem na nią zła, ale nie będę zmuszać się, aby nienawidzić ją do końca życia żeby ci się tak podobało. Muszę się przewietrzyć.- wyszła.

- O Matko…- Logan pomyślał o najważniejszym.- Elena…- złapał się za głowę.

- Logan. Będzie dobrze.- powiedziała szatynka.

- To co z tym robimy?- spytał Kendall.

- Nie wiem. Nie zostaje mi nic innego jak porozmawiać z nią.- rzekła Marla.- Camille, chodźmy. Może już wróciła do hotelu.- kiwnęła i zabrała koleżankę ze sobą.

Palmwoods… Marli tak dawno tu nie było. Ostatnio była tu jakieś trzy miesiące temu jak spotkała się z Camille na kawie. To miejsce uspokajało jej duszę. Znów znajdowała się w tym holu. Zaskoczyła ją osoba, która siedziała na recepcji. Zabłysły jej oczy. Mężczyzna też ją zobaczył. Nie wiedział jak zareagować. Po prostu stał jak kołek. Marla przeprosiła na chwilkę Camille i podeszła do biurka.

- Dzień dobry, Panie Bitters.

- Dzień dobry.- odpowiedział.

- Wrócił pan do pracy?

- T-tak. Po tym jak odsiedziałem swoje minęło już trochę czasu. Szef postanowił dać mi drugą szansę.- robił palcem kółka na blacie.

- Niech się pan tak nie denerwuje.- uśmiechnęła się.- Nie ma po co.

- Nie ma pani do mnie żalu za to co pani kiedyś zrobiłem?- zmrużył oczy spod swoich okularów.

- Minęły trzy lata. Prawie zapomniałam. Zresztą, byli gorsi od pana co zaleźli mi za skórę…- odgarnęła długie włosy, które spadły jej na czoło.

- Jest pani naprawdę dobrą osobą.- uśmiechnął się.

- Wiem.- kiwnęła głową i poszła dalej.

- Palmowego dnia!

Camille czekała na nią w korytarzu. Weszły razem do windy i już po chwili znalazły się pod mieszkaniem 4A. spojrzała za siebie. Kilka drzwi dalej mieszkali chłopacy. Wydało jej się, że było to tak niedawno. Brunetka wpuściła ją do środka. Lucy jeszcze nie było. Camille zadzwoniła do niej, ale nie odbierała. Marla usiadła na ulubionym miejscu w swoim dawnym apartamencie, w narożniku kanapy. Koleżanka podała jej szklankę z sokiem pomarańczowym, który tak bardzo uwielbiała. Przez chwilę poczuła się jakby nadal tu mieszkała. Jej dobry humor prysł, bo w mieszkaniu pojawiła się Lucy. Marla podniosła się natychmiast. Gdy Lucy ją zobaczyła, uśmiechnęła się skrycie, ale nie podjęła żadnego kroku. Cieszyła się, że może ją zobaczyć czego nie można powiedzieć o szatynce.

- To ja pójdę zrobić zakupy.- Camille znalazła pretekst, aby wyjść z mieszkania i zostawić je same.

- Marla…- do uszu szatynki doszedł dawno jej nie słyszany głos.

- Lucy…- odpowiedziała.

- Jak ja cię dawno nie widziałam.- dawna przyjaciółka spojrzała na Marlę.- Wypiękniałaś. Włosy ci urosły…

- Daruj sobie.- powiedziała spokojnie.

- Aha.- usiadła.- No dajesz. Nawrzeszcz na mnie.- chciała godnie przyjąć obelgi.

- Mam tylko jedno pytanie… Dlaczego?- próbowała kontrolować emocje.

- Dlaczego uciekłam? Dlaczego go skrzywdziłam? Czy dlaczego wróciłam? Wiem, że wszyscy jesteście na mnie teraz cholernie wkurzeni i w ogóle. Postanowiłam wrócić i naprawić wszystkie błędy. Doszło do mnie, że źle zrobiłam.

- Trochę już za późno! Znikasz i wracasz jak syn marnotrawny. Myślisz, że wszyscy nagle zapomną…

- Nie wierzę.- zaoponowała.- Nie oczekuję też cudu. Ja po prostu chcę wszystko naprawić.

- Co cię tak nagle skusiło? Akurat teraz? Tak po prostu przyjechałaś? A może coś się stało w NY?- zaczęła wysuwać swoje wnioski.

- Nie!- zaprzeczyła od razu.- O co ty mnie podejrzewasz?

- Nie wiem. Jesteś po prostu zdolna to wielu rzeczy. A wiesz co jest najgorsze? Pluję sobie w brodę za to, że zadzwoniłam do ciebie trzy lata temu i poprosiłam, abyś spotkała się z Jamesem. Gdybym wiedziała, że tak to się potoczy… to bez ciebie byłby szczęśliwszy. To też jest moja wina.

- Ty w ogóle od kiedy pojawiłaś się w Ameryce diametralnie odmieniłaś ich życie.- uniosła się.- Od kiedy stanęłaś na ich drodze, patrz ile złych rzeczy się wydarzyło. Może faktycznie to wszystko jest twoja wina?- przeszyła ją wzrokiem. Nie była już tak miła jak na początku.- Gdybyś nie przyjechała, Camille i Logan byliby razem, James nie zostałby przez ciebie rzucony i znalazł sobie kogoś innego, choć w sumie i tak miałam przyjechać. Może i by poukładał sobie życie. A potem… było jeszcze gorzej. Gdybyś bardziej pilnowała tego co pijesz na imprezach, nie wylądowałabyś z Jamesem w łóżku i nie byłoby tej całej afery. Nie zerwałby ze mną i nie miał problemów ze zdrowiem, a ta modelka nie siedziałaby w więzieniu. A! nie zapomnijmy o tym, że ze względu na ciebie Logan został porwany, a co ostatnio się dowiedziałam… gdybyś nie zabrała tej całej Lily na biwak, Carlos nie zdradziłby Alexy. Tego jest znacznie więcej. Myślisz, że jak by wyglądało ich życie? Myślisz, że byłoby lepsze?

- Ty…- urwała. Łzy napłynęły jej do oczu. Poczuła ogromny ból. Wybiegła z mieszkania. Przebiegła przez korytarz, a na dół zbiegła schodami. Jak najszybciej chciała opuścić to miejsce. Zalała się jeszcze większymi łzami. Nie obchodziło ją wtedy jak wygląda i czy ludzie oglądają się za nią z ciekawością. Nawet nie zauważyła jak minęła się z Jo.

- Marla!- zatrzymała ją blondynka.- Co ci się stało? Czemu płaczesz?

- Bo zdałam sobie sprawę ile wszystkim wyrządziłam krzywdy.- pociągnęła nosem i wtuliła się w jej ramię.

- Chodźmy stąd. Usiądziemy w jakimś spokojnym miejscu.- Jo objęła przyjaciółkę i zabrała ją do parku. Spoczęły na ławeczce pod drzewem. Wyjęła chusteczkę z torebki i podała ją szatynce.- No już… nie płacz.- patrzyła jak ociera łzy.

- Co ty tu robisz?- spytała Marla gdy się uspokoiła.

- Szłam właśnie do Lucy.- odpowiedziała.

- No właśnie od niej wracam.- wzięła kilka głębokich wdechów.

- Co się tam wydarzyło?- spytała. Marla opowiedziała jej całą rozmowę.- Nie wierzę, że mogła coś takiego ci powiedzieć.- pokiwała głową.- Jak ona mogła?

- No najwyraźniej. Jezu, to wszystko przeze mnie. Może gdybym nadal mieszkała w Anglii, przez te ostatnie lata obylibyście się wszyscy bez tych problemów. Przynoszę jakiegoś pecha. Boję się wrócić do domu. Może na Logana też spadnie jakieś nieszczęście?

- Głupiutka ty.- przytuliła ją.- Takie rzeczy się zdarzają i nie jest to tylko twoja wina. Wszyscy bierzemy w tym udział. W jakiś sposób, nawet nieumyślnie, przykładamy się do jakiś rzeczy. Powiedziała tak, bo była zła. Poniosło ją. Znasz ją. Ona wcale tak nie myśli.

- Ale to prawda!

- Ja też popełniłam wiele błędów, ale to jest życie. Nic nie robimy tak jakbyśmy chcieli. Tak dokładnie i precyzyjnie. No nie da się wszystkiego dobrze zaplanować. Nie wiadomo co przyniesie los. Taka już ludzka natura. Spójrz na mnie. Jesteś niesamowita dziewczyną. Zamiast patrzeć na te złe rzeczy, spójrz na te dobre. Przecież od kiedy pojawiłaś się w naszym życiu stało się wiele radosnych rzeczy. James po większej części zmienił się dzięki tobie co pozwoliło mu znaleźć dziewczynę, którą naprawdę kocha. Dzięki tobie Logan przejrzał na oczy, że chodzi z dziewczyną, której w ogóle nie zna, mogła go kiedyś skrzywdzić. Wiem, że to moja przyjaciółka, ale czasami głupie pomysły przychodzą jej do głowy. Ty poznałaś ze sobą Carlosa i Alexę. Co z tego, że są teraz w separacji. Kochają się. To kwestia czasu zanim wrócą do siebie. Odmieniłaś też moje życie. Twoje małe uczynki doprowadziły do tego, że spełniły się moja marzenia. Mam w końcu męża, wiesz jak długo na to czekałam. Gdyby nie te wszystkie wypadki, nie zrozumiałby tego. Sama nie wiesz ile dobra zrobiłaś. Przestań się mazać.- otarła jej łzę z policzka.

- Masz rację.- uśmiechnęła się.

- Głowa do góry. Pokaż Lucy, że to co powiedziała wcale cię nie złamało. Przeszłaś przecież tyle przeciwności losu. I ma cię złamać to? Nigdy nie znałam tak dzielnej dziewczyny jak ty.- Odprowadzić cię do domu?

- Ale miałaś iść przecież do…

- Poczeka.- odpowiedziała szybko.

Marla w takich dniach wiedziała właśnie jak potrzebni w życiu są przyjaciele. W końcu od kiedy przyleciała do Ameryki spotkała ją najwspanialsza rzecz na świecie. Znalazła prawdziwych przyjaciół.







* Ja wiem, że większość z Was nie chciała powrotu Lucy, ale stało się. Trochę śmiałam się z poprzednich komów. Ta złość :) Ja nie mam nic do dodania. Mogę zdradzić, że nie tylko Lucy wraca. Wkrótce nadejdzie kolejny "powrót". Tylko kogo? Piszcie komentarze.
Do środy :*