Rozdział 117 i 118 (?)

Marla cały czas zastanawiała się nad związkiem Carlosa i Alexy. Dobrze wiedziała, że nie powinna się mieszać w ich sprawy i sami powinni rozwiązać swój problem. Nie chciała nikogo oskarżać oraz wszczynać śledztw w tej sprawie. Była po prostu typem osób, które bardziej troszczą się o innych niż o samych siebie. Chciała tylko sprawdzić jak trzyma się jej przyjaciółka. Ona od samego początku wierzyła w jej wersję wydarzeń. Zdrada nie pasowała do niej. Zabrała torebkę i za chwilę była już na miejscu. Zapukała do drzwi i z cierpliwością czekała na odpowiedź.

- Nie ma mnie w domu!- krzyknęła Alexa zza drzwi.

- Ali, to ja.- powiedziała.- Otwórz…- położyła rękę na klamce. Po chwili usłyszała jak przekręca się zamek w drzwiach. Szatynka zobaczyła w jak opłakanym stanie jest jej przyjaciółka. Nie powiedziała nic tylko mocno ją przytuliła. Nie musiała się niczego dopytywać. Zorientowała się, że Carlos jej powiedział.

- Co ja mu takiego zrobiłam?- żaliła się.- Naprawdę zasługuję na coś takiego?- ocierała łzy.

- Oczywiście, że nie.

- Co ja mam teraz zrobić?

- Nie mogę zadecydować za ciebie… Kochasz go?

- Tak. Jak nikogo.- odpowiedziała.- Ale nie wiem czy mu wybaczę…

- Pewnie żałował tego co zaszło. Gdyby był w pełni trzeźwości, zdecydowanie nie doszłoby do tego. Na pewno żałuje.

- Kim jest ta dziewczyna?- zmieniła temat.

- Lily Collins.- westchnęła.

- Ta Lily Collins?- poruszyło ją to.- Jezus Maria…

- Ej. To fajna dziewczyna. Rozmawiałam z nią. Ona nie chce się mieszać między was. To był wypadek. Sama tak powiedziała. To nie jest w jej stylu odbijać facetów.- posłała jej ciepły uśmiech.

- Nie wiem co mam myśleć.- poprawiła swoje włosy.

- Myślę, że każdy zasługuje na drugą szansę.- w tym momencie zadzwonił jej telefon.- Przepraszam, ale muszę odebrać.- tak też zrobiła.- Elena… Dlaczego dzwonisz do mnie za taką głupotą?... Nie wiem… Spróbuj coś z tym zrobić… Zaraz będę.- rozłączyła się.- Sorry za nią. Znów cos zepsuła. Dom mi się rozleci.

- Spoko. Idź już. Ze mną wszystko ok.

- Na pewno?

- Tak.- kiwnęła głową. Żeby udowodnić, że nie kłamie, posłała jej uśmiech, który ten jednak był fałszywy.

- No to do zobaczenia, Ali.- posłała jej buziaka i wyszła.

Kiedy wróciła do domu, rozejrzała się za Eleną. Siedziała na podłodze w kuchni. Męczyła się z robotem kuchennym. Marla złapała się za głowę i wstrzymała oddech. Zabrała od niej sprzęt i sama sprawdziła czy działa. Urządzenie odmawiało posłuszeństwa. Elena spojrzała na jej niezadowolony wyraz twarzy przegryzając wargę.

- Przepraszam…

- Przepraszam? Dziewczyno, w tej kuchni właśnie ten przyrząd kocham najbardziej, a ty go zniszczyłaś!

- Może da się go naprawić.- popatrzyła się na nią niewinnie.

- Nie wiem! Zrób coś! Ma działać!- zdenerwowała się.

- Spokojnie. Najwyżej odkupię ci go.- zasugerowała.

- Ale ja chcę ten! Dostałam go od Kendalla i Jo w prezencie ślubnym. Służył mi wiernie ponad rok dopóki ty nie wzięłaś go w swoje ręce.- łypnęła na nią groźnie.

- Co tu się dzieje?- do mieszkania wrócił Logan.

- Napraw, bo ją zabiję!- wcisnęła mu na powitanie robota.- Ma działać, bo inaczej nie ugotuję ci nic przez tydzień i będziesz żarł zupki chińskie!- odwróciła się na pięcie i poszła na górę mocno stukając piętami od podłoże. Ten zdezorientowany spojrzał na Elenę z miną w stylu: A co to miało znaczyć?

- Co ją ugryzło?- spytała kuzyna.

- A który dzisiaj?

- Siedemnasty.- odpowiedziała szybko.

- A to wszystko wyjaśnia.- westchnął.- Zobaczę co da się z tym zrobić.- wyjął z szafki narzędzia i zaczął go rozkładać.

- Znasz się na tym?- zerknęła na jego pracę.

- Nie.- uśmiechnął się ironicznie.- Nie jesteś mężczyzną, więc ja ci to wytłumaczę. Jeśli kobieta grozi ci podczas okresu, to trzeba być ostrożnym.

- Aha. No przecież wiem.- dodała. Dopiero teraz miała czas, aby mu się przyjrzeć. Miał na sobie ciemne, materiałowe spodnie, a jego koszulę przykrywał niebieski sweter w poziome paski.- Dzisiaj dziwnie wyglądasz, wiesz?

- Nie jestem babą. Nie rusza mnie to.- burknął.

- Dlaczego tak wyglądasz?

- Jak?- odwrócił wzrok od pracy, aby mógł nawiązać z nią kontakt wzrokowy.

- Jak nerd, kujon, szkolny pantofel…

- Wystarczy.- uciszył ją.

- Gdzie byłeś jak cię nie było?- drążyła kolejny temat.

- Nie muszę ci się tłumaczyć.

- Musisz, bo powiem Marli i będziesz żarł zupki chińskie.- zaśmiała się.

- Szantażujesz mnie? Jeśli już musisz wiedzieć to byłem na uniwersytecie.

- Jeszcze tam ciebie brakowało!- parsknęła śmiechem.- Wracasz na studia?

- Nie.

- Dajesz tam korki?

- Nie.

- Ty tam sprzątasz?!- ta wyliczanka ją tylko rozśmieszała.

- Nie.

- Zgubiłeś się?

- Nie!- denerwowało go to.

- Chcesz przedwcześnie zapisać swoje dziecko na studia?

- Nie.

- Rozdajesz ulotki studentom? Oferty mieszkania?

- Nie.

- A powiesz mi?

- Nie.- zaśmiał się. Zapadła cisza.

- Dajesz tam jakieś solówki?- zapytała po namyśle.

- Nie.

- Możesz odpowiadać coś innego prócz nie, bo to nudne.

- Nie.

- Masz romans z dyrcią? Albo dyrciem…-spojrzała podejrzliwie.

- Nie!- spojrzał się na nią jakby urwała się z księżyca.

- A…

- A-a-a!- przyłożył jej palec do ust.- A czy nie uważasz, że jesteś strasznie irytująca i wścibska?

- Wiesz, że ja się nie ugnę?

- Jak chcesz. Ja tam od dzisiaj uczę.

- Słucham?- myślała, że się przesłyszała albo Logan robi sobie z niej żarty.- A możesz w ogóle? Przecież ty nie masz kwalifikacji.

- Primo, mogę, ponieważ sam byłem studentem medycyny z najwyższą średnią i uczę pierwszorocznych. Secundo, to tylko przez tydzień póki profesor nie wróci do pracy. Zawsze bardzo mnie sobie cenił i nie chciał nikogo na zastępstwo prócz mnie. Dyrekcja się nie zgadzała, ale musiała mu ulec, bo to jeden z najlepszych wykładowców w stanie California. Zostałem poinformowany i się zgodziłem. Z miłą chęcią powspominam te czasy.

- I tak jesteś głupi.- uderzyła go w potylicę.- Lamus.

- Lamuska.- wystawił język.

- Tępa dzida.- pchnęła go tak mocno, że omsknęła mu się ręka, w której trzymał śrubokręt. Logan spojrzał co się stało i zajrzał do środka urządzenia, po czym się uśmiechnął.

- Działa!- krzyknął.

- To dzięki mnie.- wskazała na siebie.

- Tak.- przytaknął.- Ty jak odnosisz sukces, to tylko przez przypadek.- znowu wystawił jej język i poszedł do kuchni odstawić na miejsce robota kuchennego.

Rozdział 118

Carlos nie spał całą noc, aby przemyśleć trudną sytuację. Przeskakiwał myślami między dwoma dziewczynami. Alexa jest jego żoną, którą kocha, jednak poświęca mu za mało czasu i ma wrażenie, że się oddalają. Lily natomiast to wspaniała dziewczyna, a między nimi coś iskrzy, ale znają się tak krótko. W dodatku pobił niewinnego faceta i za to też będzie musiał go przeprosić. Przestudiował wszystkie za oraz przeciw, przewidział też konsekwencję swoich czynów. Zgadzał się ze swoją podjętą decyzją na sto procent, ewentualnie dziewięćdziesiąt dziewięć. Najpierw pojechał do Lily. Ta czekała na niego w oknie. Gdy zobaczyła parkujący samochód, otworzyła drzwi. Z jej twarzy nie dało się wyczytać żadnych emocji. Carlos ze spuszczoną głową wszedł do środka.

- Przemyślałeś to wszystko?- spytała w końcu gdy zasiedli do kuchennego stolika.

- Tak…

- I?- zawahała się. Nie była pewna czy chce to słyszeć.

- Postanowiłem, że nie zostawię Alexy. To moja wina, więc zawalczę o ten związek. Muszę go naprawić. Ale ciebie też lubię. Musisz zrozumieć… może między nami coś było, ale ja chyba byłem zły na Alexę, dlatego to zrobiłem. Czułem się też jakiś taki odrzucony. Też jednak coś do ciebie czuję, jednak nie jest to to czego się spodziewałem. Mam nadzieję, że mi to wybaczysz.- zamilkł. Nie miał już nic więcej do powiedzenia. Zresztą nie mógł. Było mu przykro, bo rozpalił w tej dziewczynie nadzieję, a teraz musiał zrównać to do zera. Na twarzy brunetki zrobiła się mała zmarszczka między brwiami. Wstała i podeszła do blatu. Nalała wody do szklanki, a następnie wróciła na miejsce. Wzięła kilka łyków wody.- Powiesz coś w końcu?

- Myślę co ci powiedzieć.- odpowiedziała.- Spodziewałam się takiej rozmowy, dlatego wiesz dlaczego cię odrzuciłam wczoraj. Nie chciałam się w to wgłębiać, a teraz przekonałam się, że dobrze zrobiłam. Od samego początku powinieneś z nią pogadać. Wtedy nie byłoby tego wszystkiego.- westchnęła z bólem.- Co ja sobie wyobrażałam? No trudno…

- Nie jesteś zła?- zdziwił się jej reakcji.

- Jestem, ale bardziej na siebie, wiesz? Bo też coś do ciebie poczułam, a nie powinnam. Też ściska mi serce. Chora sytuacja… Co my z tym zrobimy? Mamy teraz udawać, że się nie znamy?

- To by było głupie.- podrapał się po głowie.- Może…- zawahał się.- Zostańmy przyjaciółmi? Wiem.- dodał szybko.- Najgorszy tekst świata. Coś w stylu zdechł ci kot, ale możesz go zatrzymać.- spojrzeli na siebie, a po chwili oboje zaczęli się śmiać.

- Ok, zostańmy tymi przyjaciółmi.- przytaknęła. Wstała, aby go uściskać.- Aby wam się powiodło z Alexą.

- Znajdziesz kogoś lepszego ode mnie. Kogoś kto na ciebie bezgranicznie zasłuży.- uśmiechnął się subtelnie. Lecę. Mam jeszcze dwie rozmowy.- opuścił jej mieszkanie machając ręką.

Wsiadł do auta po raz setny w ciągu tego tygodnia. Uznał, że Lily to niesamowita dziewczyna. Przyjęła to z godnością nie robiąc żadnej afery. Umiała pokazać klasę. Rzadko spotykał na swojej drodze takiego typu kobiety. Wjechał na autostradę. Następny w kolejce był Thomas. Najtrudniejszą rozmowę z Alexą zostawił sobie na koniec. Bał się tego spotkania jeśli w ogóle będzie chciała go widzieć. Czuł się paskudnie. W końcu zaparkował pod jego mieszkaniem. Zadzwonił dzwonkiem stojąc pod bramą do jego posiadłości. Blondyn wychylił się zza drzwi. Jego nos przypominał niedojrzałą śliwkę. Sinofioletową z odcieniami zieleni. Poczuł się jeszcze fatalniej.

- Mam wzywać się ochronę?- upewnił się Thomas.

- Nie będzie takiej potrzeby. Nie… nie otwieraj mi.- uprzedził jego czyny.- Ja tylko na chwilę.

- Ok.- zbliżył się do bramy.- Słucham.-założył ręce.

- Chciałbym cię przeprosić za tamto. Poniosło mnie trochę.

- Masz szczęście, że już skończyłem grać sceny, bo żaden normalny make up tego nie zatuszuje.- powiedział sucho.- Jeśli chodzi o Alexę…

- Już wszystko wiem. Niesłusznie was oskarżyłem.

- Za tamten pocałunek co nas przyłapałeś to sorry.

- Rozumiem. Też przeżyłem coś podobnego.- przytaknął.- Ja już będę znikał. I jeszcze raz przepraszam za nos. Nie chciałem…

- Jakoś to przeżyję.- odpowiedział. Odprowadził go wzrokiem do samochodu, po czym zniknął za drzwiami swojego domostwa.

Carlos czuł się dziwnie z tym, że musiał pukać do swojego domu. Wiedział, że Alexa jest w środku. Jeszcze przed chwilą słyszał jak coś brzdęka w kuchni. Czekał niecierpliwie aż mu otworzy. Ucieszył się kiedy mu otworzyła. Nie była jednak szczęśliwa z tego powodu. Nie dziwił jej się. Miała minę jakby chciała coś powiedzieć, ale ciągle się powstrzymywała. W końcu nadrobiła wczorajsze emocje i wydarła się dla niego.

- Powiedz mi za co?- spojrzała na niego. Miała worki pod oczami co oznaczała, że płakała przez całą noc.- Chciałeś się zemścić? Nie raz się upijałeś do nieprzytomności i jakoś nie przespałeś się z żadną aktorką!

- Przepraszam. Nie chciałem tego.- próbował ją uspokoić, ale nie wiedział jak.- Kocham cię i tylko ciebie. Musisz mi uwierzyć.

- Czy gdy się kogoś kocha to się go zdradza?- skrzyżowała ręce na piersiach.- To ja przez cały czas martwiłam się o ciebie. Płakałam i zastanawiałam jak ci to wszystko wytłumaczyć, że do niczego nie doszło. A ty proszę! Bawisz się świetnie na integracyjnym biwaku z nowo poznaną koleżanką.

- No trochę przesadzasz…- zmarszczył brwi.- Mówiłem, że to był wypadek. Nie mogłabyś o tym zapomnieć, abyśmy mogli znów być razem i żyć tak jak dawniej? Źle ci jest ze mną?

- Nie, ale ja ciągle myślę o tym co zrobiłeś i nie mogę przestać, a gdy patrzę na ciebie, to potęguje we mnie. Nie umiem ci tego zapomnieć. Boli mnie to o tutaj.- wskazała na swoje serce.- Nie wiem jak mam określić stan, w którym się teraz znajduję.- ściszyła ton głosu.- Beznadziejny?

- Nie chcę cię stracić. Wiem, że to wszystko moja wina, ale sądzę, że mogłabyś dać mi drugą szansę. Przypomnij sobie. Nigdy cię nie zawiodłem. Przecież byłem idealnym mężem.

- Dobrze to ująłeś. Byłeś idealnym mężem.

- Co ja mam zrobić żebyś mi to wybaczyła?- złożył ręce modlitewnie.

- Nie wiem. Nie jestem Bogiem. Nie umiem dawać rozgrzeszenia.- wciąż mówiła do niego suchym głosem. Traktowała go z dystansem. Gdy on do niej podchodził, ona automatycznie odsuwała się od niego jak dwa magnesy tej samej wartości.- Kochasz ją?

- Nie, trochę mnie poniosło.- odpowiedział. W sumie nie był obojętny wobec Lily, ale jego zona była dla niego najważniejsza.

- No tak…- prychnęła ironicznie.

- Ale ciebie kocham bezgranicznie.- dopowiedział.- Wierzę, że mimo tego możemy nadal być razem.

- Co? Już nie grozisz mi rozwodem?- uniosła się.

- A czy ty chcesz to zrobić?- zląkł się.- Jak w ogóle masz zamiar postąpić?- jako jedyny próbował trzymać emocje na wodzy, jednak czuł jak miękną mu nogi, a serce uderza o jego żebra jakby chciało się przez nie przebić.

- Nie wiem.- usiadła. Carlos nie mógł się ruszyć.- Myślę, że najlepiej będzie gdy…






* Tak... Wiem, wiem. Miałam już więcej nie dodawać podwójnych rozdziałów, ale... zrobiłam to. No bo kto bogatemu zabroni? No bo kto adminowi zabroni? No bo kto MI zabroni? Ktoś chce mi naskoczyć? Zapraszam :D
Chyba mi się nudziło. Tak bardzo, że majstrowałam i posklejałam. w dodatku jestem zła, bo rozdział 118 urwałam w połowie zdania. Co zamierza zrobić Alexa?
Jestem tak zmęczona. Klikam "Opublikuj" i lecę do mojego łoża się wyspać. Widzimy się w sobotę :*