Rozdział 123

James z bólem wrócił do siebie. Martwił się o swoją dziewczynę. Minęła doba od kiedy ostatnio była w domu i nikt nic nie wiedział na jej temat. Na pewno musiało się coś stać. Nigdy nie znikała na tak długo. Do tego nie odbiera telefonów. Jakby ślad po niej zaginął. Wyparowała jak Kendall jakiś czas temu. Nie spuszczał z oczu telefonu. Czekał na jakikolwiek sygnał. Carlos wrócił jakąś godzinę później. Objechał wszystkie możliwe miejsca, w których potencjalnie mogła znaleźć się Elena. Niestety nie dało to żadnego rezultatu. W pewnym momencie ktoś zadzwonił do drzwi. James poderwał się gwałtownie. Jego zapał szybko zniknął gdy okazało się, że to nie Elena.

- Hej James.- uśmiechnęła się Camille.

- Wejdź…- powiedział od niechcenia.

- A co tacy przybici?- od Jamesa przeniosła wzrok na Carlosa.

- Elena zniknęła i wszyscy zastanawiają się gdzie jest.- odpowiedział Latynos.

- Przecież jest dorosła.- usiadła naprzeciwko niego.

- No tak, ale kto znika na całą dobę bez słowa?

- Camille? Może ty ją widziałaś.- spojrzał na nią błagalnie szatyn.

- Hmm. Tak, widziałam ją wczoraj po południu.- odpowiedziała.

- Naprawdę? Nikt nie widział jej od jakiejś godziny trzeciej. Byłaś ostatnią osobą, która ją widziała.- Jamesowi zabłyszczały oczy.- Gdzie ją widziałaś?

- No akurat wyglądałam wtedy przez okno i…

- Zaraz.- przerwał jej Carlos.- Co Elena mogła robić w Palmwoods?- O której to było godzinie?

- Nie pamiętam. To było późne popołudnie. Gdzieś tak po piątej.- zamyśliła się.

- Piątej?- powtórzył James. Nagle coś zaczęło mu świtać. Nie był pewien, ale musiał się przekonać. Bez słowa wyszedł z mieszkania nie zważając na wołanie Carlosa. Maslow zerwał się na równe nogi i złapał za głowę. Zrobił kółeczko nerwowym krokiem. Opętanym spojrzeniem patrzył przed siebie nie zważając na resztę. W końcu nie wytrzymał i nic nie mówiąc wybiegł z mieszkania zostawiając dziewczynę w środku.

Niebawem znalazł się pod domem Hendersonów. Zapukał mocno w drzwi. Nikt nie reagował. Zapukał jeszcze raz. Też nic nie dało. Wyjął komórkę z kieszeni i zadzwonił do Logana. Nie odbierał, ale co było dziwne, jego dzwonek było słychać w środku. James zdenerwował się.

- Logan!- krzyknął.- Otwórzcie drzwi! Wiem, że tam jesteście!- zaczął dobijać się wejścia. Po chwili otworzyła mu Marla. patrzyła na niego z wyrzutem.

- James… to nie jest dobry moment.

- Oj daj spokój!- przepchał się przez nią, wszedł do środka.- Elena? Elena!- zaczął wołać jej imię. Zobaczył jak brunet schodzi na dół.- O! Logan. Jest już Elena?

- Nie. Więc to twoja wina…- zaczął Logan.

- Co moja wina? A jednak!- jego domysły okazały się prawdą. Ominął go i poszedł na pierwsze piętro gdzie znajdował się jej pokój. Drzwi były zamknięte.- Elena. Otwórz drzwi. Daj sobie to wytłumaczyć!

- Wyjdź!- wrzasnęła zza drzwi.- Nie chcę cię znać!- słychać było, że płakała.- Logan! Zabierz go!

- James, chodź.- podszedł do niego Logan.

- Nie ruszę się stąd póki nie powiem jej tego co mam do powiedzenia!- uparł się.

- Logan!- wrzasnęła ponownie Elena prosząc kuzyna o pomoc.

- James, zejdź!- rzekł już z groźbą w głosie przyjaciel.

- No dobra, ale my jeszcze porozmawiamy!

- Mógłbyś się wytłumaczyć z tego co zrobiłeś?- spytała go Marla siedząca na dole.

- Nie patrzcie tak na mnie. Ja nic złego nie zrobiłem. To Lucy mnie pocałowała. Nie ja ją. Co ona wam mówiła?

- Wybrała się wtedy do Palmwoods, aby pogadać z Lucy. Wyjaśnić jej kilka rzeczy. Po drodze jednak zauważyła was całujących się na fontannie!- odpowiedziała.- Jak do tego doszło? I co ty w ogóle tam robiłeś?

- Lucy poprosiła mnie o rozmowę. Głupi byłem, że się zgodziłem, ale ciekawość była silniejsza.

- A może coś więcej niż ciekawość?- dociekał Logan.

- Coś sugerujesz?- spytał nerwowo James.

- No chyba do niej nie wrócisz?!- uniósł się.- Nie muszę chyba powtarzać co ona z tobą zrobiła i jak się zachowała. Jesteś teraz z Eleną. Chcesz pozwolić na to, aby Lucy weszła w wasze życie z butami?

- Logan, proszę cię. Zamknij się, bo teraz matkujesz gorzej niż Kendall!- schował twarz w dłonie.

- Bo może mam powód. Elena to moja kuzynka. Nie chcę, aby działa jej się krzywda!- kiedy przyjaciele się kłócili, Marla przypatrywała im się. W końcu nadszedł jej czas.

- James, mogę cię o coś zapytać?- zwróciła jego uwagę. Podniósł głowę i spojrzał na nią.- Czy ty nadal coś do niej czujesz?

- Nie!- zaoponował szybko, ale równie prędko zwątpił w to.- Nie, nie wiem…

- Czyli jednak?

- No dobra.- przewrócił oczami.- Ale bardziej kocham Elenę i to z nią chcesz być.

- Na pewno? Bo jeśli nie jesteś pewien to nie rób jej nadziei, bo skrzywdzisz ją jeszcze bardziej.

- Ja muszę z nią porozmawiać i wyjaśnić.

- Teraz nic nie zdziałasz. Daj jej trochę czasu.

- Powinieneś już iść.- Logan otworzył mu drzwi.

- Ty chyba jesteś na mnie najbardziej zły…- zatrzymał się przy granicy ich domu a dworem. Logan nic nie odpowiedział.

- A! James!- zatrzymała go szatynka.- Przemyśl tę sprawę na spokojnie i… nie rób nic głupiego.- James kiwnął głową, a Logan zamknął za nim drzwi.

Kiedy James zbliżał się do furtki, zza swoich pleców dostrzegł jasne światło. Odwrócił się z ciekawości. W drzwiach stał Logan. Patrzył na przyjaciela z wyrzutem. James czekał aż ten coś powie. Ta cisza wydawała się dla niego i tak już wysoką karą. Do tego dochodziło to spojrzenie. Te oczy sprawiały w nim poczucie winy.
- Rozmawialiśmy o tym.- zerknął na chwilę do środka sprawdzając czy żona nie jest świadkiem tej rozmowy. Następnie sam zamknął drzwi i podszedł do szatyna wsadzając ręce do kieszeni.
- Zawaliłem, ok? Ale nie chciałem!
- Zawiodłem się na tobie. Myślałem, że mamy to wszyscy za sobą. A wystarczy, że ty robisz błąd, a konsekwencje muszą ponosić też inni. Czy ty kiedykolwiek o tym pomyślałeś? Czasami zastanawiam się czy ta twoja przemiana to jakiś okres przejściowy? I czy to wróci kiedyś do normy?
- Czy naprawdę musisz wracać do tamtej przeszłości?- miał mu za złe, że teraz to wypomina.
- Nie.- zaprzeczył.- Próbuję być teraz spokojny, ale nosi mnie za każdym razem gdy słyszę o tej szmacie, rozumiesz?- spojrzał mu głęboko w oczy.- Jeśli do niej wrócisz i skrzywdzisz Elenę to cię uduszę.
- A czy już jej nie skrzywdziłem?- spytał, a Logan zaniemówił. Zwinął tylko usta w cienką linię,a kiedy James nawet nie spodziewał się, że coś jeszcze może się wydarzyć, Logan przywalił mu liścia. James nawet nie złapał się za policzek. Trzymał tylko przez jakiś czas czując rozchodzący się ból.
- Serio?- spytał go z lekką ironią.- Sprzedałeś mi lepa? Nie zasłużyłem na gorszy wpierdol? Na tyle cię stać? Naprawdę?- parsknął ironicznym śmiechem. Był to taki specyficzny śmiech, ale nie z radości. Wiedział, że zasłużył na coś gorszego.
- Kiedyś też zawiodłem się na tobie i chodziło o moją teraźniejszą żonę. Stałeś pod ścianą. Miałem ochotę i mogłem ci przywalić, ale nie zrobiłem tego. To nie jest wyjście z sytuacji.- spojrzał mu prosto w oczy.- Ja potrafię jeszcze kontrolować emocje. A ty?
- Co?- wzruszył ramionami.- Myślisz, że jesteś najlepszy we wszystkim?
- A teraz co ty robisz? Przypieprzasz się do mnie?
- Teraz traktujesz ją jak najbliższą osobę, ale przypominam, że miałeś ją gdzieś przez te wszystkie lata. Nie chciałeś o niej rozmawiać, a jak już to robiłeś to powiadałeś o niej w najgorszym świetle. Zjawia się do twojego domu, a ty masz mieszane uczucia, a teraz jesteś zastępcą jej ojca?
- Tak działa rodzina. Słuchaj, może faktycznie było jak było, ale to moja jedyna kuzynka. Jest jaka jest i wydarzyło się wiele, ale ją kocham. Po prostu.
- Ja też ją kocham.- wtrącił.
- To napraw to.- zasugerował.- Ale ja ci nie będę pomagał.- odwrócił się na pięcie i wrócił do mieszkania.

James po powrocie do domu zastanawiał się wiele razy dlaczego zawsze od losu dostaje takiego kopa. Czy on zasługuje na szczęście? Tu w Ameryce istnieje prawo do szczęścia. Jeśli go nie ma to znaczy, że złamano te prawo? Nie wiedział co myśleć. W życiu chyba już nic go nie zaskoczy. Nie da się bardziej cierpieć i być bardziej zdołowanym. James rzucił się na swoje łóżko nie zdejmując nawet butów. Miał to gdzieś. W sumie, wszystko miał gdzieś. Nie ma nic. Miał Elenę, miał… patrzył się tempo w sufit. Zmarszczył brwi. Musiał wziąć się za siebie. Poświęci resztki swojej siły na ratowanie tego związku. Ale to wszystko powoli go przygniatało. Za dużo rzeczy miał na głowie. To jest taki ciężar psychiczny, że nawet fizycznie można go wyczuć. Nie umiał określić w jakiej znajduje się sytuacji. Nagle ktoś do niego zadzwonił. Z myślą, że to Elena, szybko sięgnął do komórki. Na wyświetlaczu pojawił się znów nieznany numer, jednak James zapamiętał do kogo należy. Odrzucił połączenie od Lucy. Już nigdy nie chciał, aby stanęła mu na drodze.

Tymczasem Marla z Loganem rozmawiali o nich w salonie. Logan wciąż się bulwersował, a szatynka próbowała go ujarzmić. Dawało to małe rezultaty, więc postanowiła, że go tu zostawi. Nie chciała się z nim pokłócić. Weszła na pierwsze piętro i zapukała do drzwi wiśniowłosej.

- Ellie? Wpuścisz mnie?- zapytała grzecznie.

- Wejdź…- po chwili dała jej znak. Marla zacisnęła za sobą klamkę. Usiadła obok niej na łóżku.

- Jak się czujesz? Hmm… może to nie jest adekwatne pytanie…

- Czuję się fatalnie.- odpowiedziała.- Co byś ty zrobiła na moim miejscu?

- Lepiej żebym ci tego nie mówiła.- położyła jej rękę na ramieniu.- Ale dokładnie wiem jak się czujesz. Też byłam w takiej samej sytuacji.

- Naprawdę?- zainteresowała się. Marla w duszy ucieszyła się, że złapała za temat.

- Tak. Logan był kiedyś z Camille. Później zaczął spotykać się ze mną. Kiedy myślałam, że ona da już sobie spokój… po tym jak poinformowała, że przeprasza i wyjeżdża… przyłapuję ich na pocałunku. Ścisnęło mi wszystkie wnętrzności. No i postąpiłam tak jak to zazwyczaj postępują kobiety. Uciekają. Wyleciałam do domu, do Anglii. Na miejscu się okazało, że Camille znowu wciela swój plan w życie. Od tamtej pory, zanim gdzieś ucieknę, wolę się upewnić czy jest to tego warte.- westchnęła.

- I Logan przyleciał po ciebie?

- Tak.- westchnęła.- James powiedział, że to ona go pocałowała.

- Nie mów mi o nim.- zatkała sobie uszy.

- To co zamierzasz?

- Wyjadę…

- Ty chyba nie zrozumiałaś tego co chciałam ci przekazać!- zmarszczyła brwi Marla.

- Otóż zrozumiałam. Słuchaj. Ja słyszałam znaczny kawałek tej ich rozmowy. Już ci mówię.- ubiegła jej zapytanie.- Tak jak Lucy twierdzę, że James po prostu widzi we mnie ją. Znasz ją i znasz mnie. Powiedz szczerze. Jesteśmy do siebie podobne?

- Ale że jak? Że wyglądem?

- Ogólnie…

- Trochę?- przybrała niepewny wyraz twarzy.- No dobra. Jesteście podobne. I co? Uważasz, że James jest z tobą, bo mu ją zastępujesz? Przypominasz mu dziewczynę, która go rzuciła?- Elena kiwnęła głową.- To jest chore. Tak się zachowują ludzie chorzy psychicznie.

- James taki jest.

- Był.- poprawiła ją.- I nie chory psychicznie, to było zwykłe zaburzenie tymczasowe. Depresja…

- Można to porównać z każdym człowiekiem, który ma jakieś idola. I kiedy nie może z nim być, szuka jego sobowtóra.

- A jak mam ci wybić z głowy ten pomysł?

- To nie ma sensu.- wstała i wyciągnęła walizkę.

- Elena! Zastanów się nad tym jeszcze raz!

- Ok.- spojrzała na nią jak obrażone dziecko. Usiadła na krześle i przyjęła pozę myśliciela. Westchnęła głośno, a następnie się podniosła.- Przemyślałam!- zaczęła się pakować.

- Jesteś chamska, wiesz?

- Super, że nie wiedziałam.- zironizowała.

- Zadzwonię do Jamesa i powiem mu, że wyjeżdżasz.- zagroziła jej.

- Rób co chcesz. Ja będę już w drodze do domu.

- Wspaniale!- odwróciła się na pięcie i zeszła na dół, ponieważ James miał wyłączony telefon, Marla wsiadła do auta i pojechała do niego. Była tak zdeterminowana, że nic nie mogło stanąć jej na drodze. Gdyby jezdnia się waliła i paliła, ona i tak by tam dojechała. Cudem uniknęła korka, który zaczynał się tworzyć. Docisnęła gazu i dwie minuty później już znalazła się u niego.

- Marla?- zdziwił się Carlos gdy zobaczył ją w wejściu.

- Gdzie James?- wyminęła go. Weszła do środka rozglądając się po mieszkaniu.- Tu jesteś!- wychodził właśnie z łazienki.- James. Elena chce wyjechać.

- Co?-wrzasnął.

- Zależy ci na niej?

- Tak!

- Kochasz ją?

- Tak!

- To ruszaj się! Zabiorę cię ze sobą.- wystrzelili z mieszkania jak z procy. Carlos nie wiedział co się dzieje. To wydarzyło się tak szybko. Marla pozwoliła mu usiąść na miejscu kierowcy. Byli już w drodze do jej domu.







* Hejka, kochani! Nie pochwalę Was za komentarze pod ostatnim rozdziałem i za wyświetlenia, bo gdy Was chwalę to potem muszę się rozczarować. A tego nie chcę :P Nadrobiłam Kłamczuchy i czuję się spełniona. Teraz czekam na nowy odcinek. Jestem w trakcie pisania 38 rozdziału na TWTN i stwierdzam, że jestem psychiczna hahaha!
Do tematu... nie wiem co pisać? Zapytać Was czy James zdąży zanim Elena wyjedzie i czy będą razem? Taaak, w sumie mogłabym o to zapytać :D 

Ja mam już nawet przygotowany wygląd tego bloga na jakąś dalszą przyszłość. Teraz tylko muszę wytrzymać by nie pokazać przedwcześnie :D
Do środy :*