Rozdział 122

James nie mógł przestać myśleć o niespodziewanym gościu. Lucy wciąż krążyła mu po głowie. Jej powrót spowodował narastający mętlik. Dzisiaj akurat wypadała ostatnia wizyta u terapeutki. Kobieta uznała, że James dochodzi do siebie i nie będzie więcej jemu potrzebna. Złapał za telefon i odmówił wizytę. Nie był w stanie z nią rozmawiać. Po chwili jego komórka znów się odezwała. Wyświetlił mu się nieznany numer. Odebrał.

J: Halo? Kto mówi?

L: Z tej strony Lucy…

J: Czego chcesz?- zapytał sucho.

L: Możemy się spotkać?

J: Nie sądzę żeby to był dobry pomysł. To koniec rozmo…

L: Czekaj!- przerwała mu.- Nie rozłączaj się.

J: Tylko szybko.

L: Wiem, że nie chcesz mnie znać. Jednak znam cię na tyle dobrze, że jednocześnie chcesz się ze mną spotkać, aby uspokoić swoją ciekawość. Jedna rozmowa.- czekała na jego odpowiedź. James milczał.- Słyszysz mnie? Jesteś tam?

J: Jestem. Przemyślałem to.

L: I do jakiego wniosku doszedłeś?

J: Nie.- rozłączył się. schował twarz w dłoniach.

Nie chciał skrzywdzić Eleny. Był zły na Lucy, że wchodzi w jego życie z butami akurat wtedy kiedy je właśnie sobie ułożył. Jednak miał do niej tyle pytań, które męczyły go tyle czasu. Złapał a komórkę. Zaczął obracać ją dłoniach. Zastanawiał się ciągle czy to jest dobry pomysł. Przecież nie robił nic złego. Chciał tylko się z nią spotkać i dowiedzieć się co ma mu do powiedzenia. Może to coś ważnego i istotnego. Kiedy był już pewny, znowu zwątpił. Bał się, że te wszystkie emocje wrócą do niego ze zdwojoną siłą, a nie chciał jeszcze raz przez to przechodzić. Instynktownie jednak złapał ostatecznie za przyrząd.

L: Wiedziałam, że zadzwonisz.- powiedziała. Czuł, że uśmiecha się przez słuchawkę.

J: Gdzie i kiedy?- zadał dwa krótkie pytania poważnym tonem tak, aby się nie zdradzić.

L: Dziś, przy fontannie w Palmwoods o piątej.

J: Dobrze, będę.- rozłączył się szybko.

Na zegarze wybiła godzina druga. Pomyślał, że zdąży oszaleć zanim dojdzie do piątej. Nie wiedział co ze sobą zrobić. Chciał wyjść z mieszkania i się przewietrzyć kiedy do środka wszedł Carlos. Wyglądał o wiele lepiej niż wtedy kiedy stąd wyjeżdżał.

- Co tak szybko?- zdziwił się szatyn.- Miało cię nie być tydzień…

- Nigdzie mi nie będzie tak dobrze jak przy Alexie.- zdołowany położył się na kanapie.- A co w domu? Działo się coś gdy mnie nie było?

- Nie wiem czy jeszcze bardziej cię martwić.- przyłożył rękę do szyi.

- Co znowu?- podniósł się.

- Lucy wróciła…- poinformował go. Carlos przykleił wzrok do jego twarzy. James obserwował jak jego kolor skóry zmienia się z promienistej na coraz bledszą. James mógł się spodziewać, że obudzą się w nim te przykre wspomnienia. Też tak jak on myślał, że już jej więcej nie spotka.

- To niemożliwe… -kręcił głową w poziomie.- Jak? Dlaczego? Za co?

- Nie wiem, Los. Głowa mi pęka. Przyszła tu rano kiedy byłem z Eleną. Powiedziała, że wróciła, ale szybko poszła.

- James. Ty z nią nie rozmawiaj. Rozumiesz? Unikaj jej jak ognia. Nie patrz na nią, nie oddychaj powietrzem wokół niej. Próbuj chodzić takimi ścieżkami, abyś jej nigdy nie spotkał na swojej drodze. Dotarło?- spojrzał na przyjaciela. James skrzywił się i wstał. Podszedł napić się wody.- Co?- czuł, że ma coś mu do powiedzenia.

- Ona chce się ze mną spotkać.- obawiał się mu to wyznać i miał rację.

- Nie! Nie możesz. Nie idź tam, rozumiesz? Zaprzepaścisz wszystko.- podniósł się gwałtownie.- Zastanów się nad tym. Tego naprawdę chcesz?

- Nie, ale ja muszę poznać prawdę.- wytłumaczył.- A czy ty nie chciałbyś się dowiedzieć na moim miejscu?- nie uzyskał odpowiedzi.- No właśnie.

- Jeszcze wczoraj żyłeś tak jakby jej nie było to teraz też sobie poradzisz. Jeśli nie potrzebowałeś tej rozmowy wczoraj to teraz też nie potrzebujesz!- próbował go przekonać. Zamilkli na moment.- I co masz zamiar z tym zrobić?

- Teraz to już niczego nie jestem pewien…- oparł się o ścianę.

Lucy spojrzała na zegarek. Dochodziła godzina piąta. Poszła do parku gdzie panowały pustki. Usiadła przy fontannie. Rozejrzała się. Wokół nie było żywej duszy. Poczuła się dziwnie, przeszedł ją dreszcz. Niebo zrobiło się szarawe, drzewa zaczęły szumieć, a raczej szeleścić. Zielone listki pod dyktando wiatru uderzały o siebie jak małe bębenki. Po chwili za jej plecami usłyszała ciche kroki człowieka. Odwróciła się. James bez słowa przysiadł się do niej zachowując bezpieczną odległość.

- A jednak przyszedłeś, bo już bałam się, że mnie zostawisz…

- To ty mnie zostawiłaś!- szatyn nie należał do osób, które kontrolują dobrze swoje emocje.

- W takich krzykach to my długo nie porozmawiamy.- westchnęła. Była strasznie przejęta, ale nie okazywała tego.

- Czemu niby miałem się z tobą spotkać?

- Żeby wyjaśnić sobie wszystko. Myślę, że już spory kawał czasu na to czekałeś.

- Co się stało to się nie odstanie…- burknął.

- Wysłuchaj mnie.- jej słowa kryły w sobie prośbę o kontakt wzrokowy. James spojrzał w głęboki brąz jej oczu, po czym nie wytrzymał i odwrócił się.

- Tylko szybko, bo potem mam kolejne spotkanie.- skłamał.

- Ok.- kiwnęła głową. Wiedziała, że to nieprawda, bo znała go dobrze. Nie chciała jednak mu tego wypominać.- Chciałam cię przeprosić i błagać o przebaczenie. Ja wciąż cię kocham. Wróciłam dla ciebie.

- Już kiedyś to słyszałem.- wciął się w jej zdanie.

- Wiem. Ale chcę cię prosić o to, abyśmy zaczęli jeszcze raz, od nowa. Przecież tak dobrze nam było ze sobą. Nie pamiętasz tych wspólnie spędzonych chwil?

- Nie.- odrzekł szybko.- To nie ma sensu! To ty wyjechałaś bez słowa pożegnania! Zostawiłaś u mnie pieprzony skrawek papieru. Tak się tego nie załatwia!- uniósł się. Od dawna chciał jej to wygarnąć.- Grzebałaś Natalie po mieszkaniu w poszukiwaniu narkotyków. Taka odważna, a bała się załatwić to twarzą w twarz. Gdybyś chciała zostać to byś została. Kariera strzeliła ci do głowy. Nie odezwałaś się ani razu przez tyle miesięcy. Ja nie ogarniam! Weź… możesz mi to wyjaśnić, bo od samego myślenia pęka mi głowa.

- Wiem, że było ci ciężko, ale…

- Ciężko?- pisnął. Wypuścił powietrze z płuc mając przeczucie, że dostanie zaraz jakiegoś ataku.- Ty chyba nie zdajesz sobie sprawy z tego jak się naprawdę czułem. Nie da się tego słownie opisać.- pokręcił głową.- Czy ty w ogóle zdajesz sobie sprawę, że zniszczyłaś mi życie? Byłem na takim skraju emocjonalnym, że chciałem popełnić samobójstwo!- wyrzucił z siebie zalegający ból.

- James…- głos jej zadrżał. Oczy stały się wilgotne. Nie wiedziała, że aż tak źle to zniósł. Miała do siebie żal.

- Żaden James! Dzwoniłem, pisałem, nic to nie dało. Nawet mi w oczy nie powiedziałaś za trudne było, prawda? Winni uciekają w popłochu. Czułem jak ten list skupia cały ból tego świata.- jeszcze raz przypomniał jej tamtą scenę.- Nie kłam. Nie myślałaś o mnie. I nagle wracasz i myślisz, że rzucimy się sobie w ramiona kiedy ja już poukładałem swoje życie!- trząsł się z nerwów.

- James… Tak mi przykro. Wyjechałam, to fakt. To było moje okno na świat. W LA nie było miejsca dla mnie. Chciałam zdobyć większą popularność, znacznie większą. Trudno było mi ciebie zostawić. Wiem, że nawet gdy nie byliśmy razem i kilka lat temu wyjechałam z Palmwoods, ciężko to przeżyłeś, to nie chciałam sobie nawet wyobrażać jakbyś poczuł się tym razem. Jednak gdy osiągnęłam swój cel, dotarło do mnie, że nie dalej mi to takiego szczęścia jak bycie z tobą. Pożałowałam już tego, że zostawiłam ciebie. Myślałam, że jak zerwę z tobą kontakt, to będzie ci lepiej. Ja dusiłam się w tym mieście. Teraz też się tak czuję, ale znoszę to, bo cię kocham. Żałuję…- chciała złapać go za rękę, jednak odsunął dłoń tak szybko jakby bała się ognia.

- O czym ty myślałaś kiedy to robiłaś? Ja dla kariery nie zostawiłbym miłości swojego życia.

- Cały czas cię kochałam. Miałam nadzieję, że pewnego dnia wrócę i się wszystko poukłada. Wyjedziemy do Nowego Yorku i…

- To źle to sobie wykombinowałaś.- przerwał jej.- Nikt nigdy nie zadał mi takiego ciosu w serce jak ty. Po twoim wyjeździe, moje życie się posypało jak domek z kart. Nie miałaś wyrzutów sumienia? Myślałaś, że sobie poradzę , bo jestem mężczyzną? Nie wierzę teraz, że przez ciebie mogłem zginąć. Nie jesteś tego warta.- spojrzał na nią z pogardą.

- Naprawdę nie wiedziałam, że będziesz się tak zadręczał. Przecież jesteś silny. Nie jedno przeżyłeś.

- A ty to zmieniłaś.- dopowiedział.

- Obwiniam się za wszystko.- przyłożyła rękę do swojego serca.- Mogłabym się tłumaczyć do północy dlaczego to zrobiłam, co miałam w głowie, co w sercu… ale czuję, że w tym przypadku nie ma to sensu, bo wydaje mi się, że ty nie chcesz mnie słuchać.

- To czego ty ode mnie oczekujesz?- założył ręce.

- Chciałabym, abyś mnie zrozumiał i wybaczył. Chcę naprawić nasz związek oraz nadrobić stracony czas, który nas rozdzielił.

- Tu nie jest winny czas, tylko ty!- spiorunował ją spojrzeniem.- Wracasz jak syn marnotrawny, ale nie skończy się to podobnie. Ja nie przyjmę cię z powrotem. Zapomnij o mnie. Wracaj tam gdzie wcześniej żyłaś, bo tak będzie lepiej. I dziękuję ci za to!

- Za co?- zmarszczyła brwi.

- Za to, że odeszłaś. Bo mogłem dzięki temu poznać dziewczynę, która jest warta mojej miłości oraz zaufania. To z nią chce być, nie z tobą. Dlatego daj mi święty spokój.

- I mimo tego co zaszło, nic już do mnie nie czujesz?- spytała. James poważnie zastanawiał się na sformułowaniem wypowiedzi.

- Tak.- przełknął ślinę.

- Przecież powiedziałeś wcześniej, że jestem twoją największą miłością.

- Byłaś…

- Jesteś z tą dziewczyną, którą widziałam u ciebie?- chciała się przekonać. Domyśliła się, że tak mimo, że nic nie powiedział.- Ach, James… nie uważasz, że to jest trochę dziwne wiążąc się z kobietą, która miała ci zastąpić mnie?

- Słucham?- wybałuszył oczy.

- Camille opowiadała mi o niej. Naprawdę nie zauważyłeś jakie pod pewnymi względami jesteśmy podobne do siebie? Ciepły kolor włosów, mocny charakter i ten pazur… To nie jest tak, że odnalazłeś w niej część niej, zastąpiła ci mnie i…

- Zamilcz!- przerwał jej.- Nie chcę tego słuchać!

- Serio już nic do mnie nie czujesz?- spojrzała mu głęboko w oczy. On jednak omijał jej spojrzenie.- Nie wierzę, że po tym wszystkim ot tak wymazałeś mnie z pamięci. Bo skoro ja nie potrafiłam, to ty też nie.- pokręciła głową.- James…

- Co?- burknął.

- Popatrz mi prosto w oczy i powiedz, że mnie nie kochasz.- przybliżyła się.

- Nie kocham c…- nie dokończył, bo Lucy go pocałowała. Chciał odepchnąć ją od siebie, ale nie mógł. Coś go przyciągało do niej. Poczuł się jakoś dziwnie, tak nieswojo, ale i dobrze. Ich pocałunek się pogłębiał. W końcu James przypomniał sobie o Elenie. Odskoczył od Lucy.

- Nie wierzę ci…- uśmiechnęła się.

- Muszę iść!- wstał, odwróciła się na pięcie i pobiegł przed siebie.

Biegł ile sił w nogach. Chciał być jak najdalej od tego miejsca. Wytarł swoje usta z niesmakiem jakby wysmarował jej wcześniej czymś niedobrym. A raczej zakazanym. James wiedział, że nie powinno dojść do tego pocałunku. Był na siebie zły, że dał się podejść, ale i bał się swoich uczuć. To wszystko dzieje się tak szybko. Przestał biec. Zatrzymał się na środku drogi. Schylił się, aby złapać powietrza. Pomyślał, że już zawsze tak będzie. Każdego dnia będzie musiał znosić jej obecność w towarzystwie Eleny. Nie wiedział czy ona się do tego przyzwyczai. On na pewno nie. Zastanawiał się czy powiedzieć swojej dziewczynie o tym co zaszło. Szybko wybił sobie ten pomysł z głowy. To według niego nic nie znaczyło. A może znaczyło? Może nadal ją kocha?

Carlos czekał już na niego w domu. Ta sytuacja pozwoliła mu chwilowo przestać zamartwiać się swoimi problemami. Naturalnie, martwił się o przyjaciela. Był wcześniej u Logana i Marli. Logan już przy samym jego wejściu, zalał go swoim żalem co do powrotu Lucy, a Marla dowiedziała się od niej kilka przykrych rzeczy. Kiedy Latynos wyznał Hendersonom, że przyjaciel poszedł się z nią spotkać, zareagowali podobnie jak on gdy dowiedział się od Jamesa. Drzwi od willi otworzyły się.

- James!- podbiegł do bladego kumpla.- I jak było?

- Normalnie.- burknął. Usiadł na kanapie jak gdyby nigdy nic.- Porozmawialiśmy sobie, wytłumaczyliśmy i teraz jestem tu.- zataił przed nim pocałunek.

- To wszystko? Ale opowiadaj co ci mówiła.

- Carlos… proszę nie teraz.- zbył go.- Jestem zmęczony tą kłótnią. Marzę o tym żeby położyć się do łóżka i nigdy się nie obudzić.- potem ugryzł się w język, bo doszło do niego co nieumyślnie powiedział. Spojrzał na przestraszonego Carlosa.- Nie! Nie to miałem na myśli.- usprawiedliwił się.

- Mam nadzieję…- szepnął. Po tych słowach dał mu spokój.

Następnego dnia Logan zadzwonił do Carlosa, aby przyjechał do niego. Alexa siedziała u nich w domu, więc była okazja żeby z nią porozmawiać. Carlos poprosił wcześniej przyjaciela żeby go powiadomił kiedy jego żona ich odwiedzi. Ubrał szybko buty dokładnie ich nie wiążąc i wsiadł do auta. W drodze myślał co jej powiedzieć. To był chyba jego pechowy dzień. Utknął w korku. Przeklął pod nosem i wciskał nerwowo klakson, który nie dawał żadnego pożytku. Wprost przeciwnie. To inne klaksony, jakby w buntowniczej odpowiedzi, zagłuszyły jego żale. Na miejscu był pół godziny później. Podbiegł szybko do drzwi. Zatrzymał się przed nimi. Poprawił sobie i tak już króciutką i nie potrzebującą wiele czasu na ułożenie fryzurę. Ochłonął żeby nie wyglądało, że się spieszył i naturalnie wszedł do środka wcześniej pukając. Krzyknął tak w swoich myślach. Alexa rozmawiała z Marlą przy kawie.

Miał tyle przygotowanych rzeczy do powiedzenia, a zachował się tak jakby zabrakło my języka. Marla patrzyła na niego z zapytaniem, a Alexa siorbnęła tylko kawy udając, że go nie widzi.

- Eee, jest Logan?- wypalił. Musiał się nim asekurować.

- Przecież dzwonił…- urwała szatynka. Zrozumiała o co chodzi. Logan kazał mu tu przyjść.- Ali, poczekaj na mnie. Zostawiłam chyba żelazko włączone.- czmychnęła na górę zostawiając ich samych. Blondynka chciała już powiedzieć żeby na nią nie czekała, bo chciała już iść, ale nie zdążyła. Westchnęła tylko ciężko i od niechcenia spojrzała w okno. Carlos usiadł na miejscu gdzie wcześniej siedziała Marla.

- Nawet się nie trudź.- uprzedziła go.- Nie chcę tego słuchać.

- Czego?- udał, że o niczym nie wie.

- Nie chcę słyszeć twoich przeprosin. Tego jak bardzo żałujesz i… chyba nie muszę mówić.

- Wcale nie chciałem.- skłamał.- Zrozumiałem. Potrzebujesz czasu. Dostosuję się do tego.- kiwnął niechętnie głową.

- To super…- odpowiedziała z nutą zdziwienia w głosie.

- Ale z jednym się nie zgadzam.- zaczął. Zwrócił tym swoją uwagę.- Może i jesteśmy w separacji, ale to chyba nie oznacza, że nie możemy normalnie ze sobą rozmawiać. Przecież nie jesteśmy nastolatkami, które będą udawać, że fochają się na siebie i nie będą gadać do końca życia? Chyba, że teraz tak mają wyglądać te spotkania. Mamy wspólnych przyjaciół. Będziemy traktować się jak powietrze jeśli staniemy sobie na drodze?

- To czego ode mnie oczekujesz?

- Normalnych kontaktów. Niczego więcej. Jakbyśmy byli… nie wiem.

- Przyjaciółmi?- dokończyła za niego.

- Nawet i tak.- kiwnął głową.- Co ty na to?

- Ok…- rzekła z zawahaniem. Carlos uśmiechnął się. Warto było przyjechać tutaj nawet dla takiej rozmowy z Alexą jak ta. Liczyło się to, że nie odrzuciła go. Teraz miał jeszcze więcej nadziei na ratowanie tego związku. Postanowił działać powoli oraz cierpliwie. Każdy nieprzemyślany ruch mógł wszystko zepsuć. Z jego rozmyślań wyrwał go dzwonek do drzwi.

- Już idę!- Marla zbiegła na dół.

- Mam do ciebie prośbę…- zaczęła Lily. Mina jej zrzedła kiedy zobaczyła Alexę i Carlosa. Przegryzał wargę. Poczuła się źle, że im przeszkadza.

- Jaką?- zapytała szatynka.

- To już nieważne.- machnęła ręką. Chciała uniknąć bezpośredniego kontaktu z żoną Carlosa, ale nie udało się. w pewnym momencie ich spojrzenia natrafiły na siebie.- Przepraszam, że zajęłam ci czas.- odwróciła się. Marla poszła za nią zamykając drzwi od mieszkania.

- Stój.- złapała ją za ramię gdy doszła do furtki.

- Czy tak już będzie zawsze? Naprawdę muszę ich omijać szerokim łukiem? Nawet tu gdzie mieszkam jest ciężko. Czy ona kiedyś zrozumie, że to się po prostu stało i nie miałam złych intencji?

- Na pewno, ale nie teraz.

- A może ja się wyprowadzę.- pomyślała głośno.

- Dlaczego my kobiety jako rozwiązanie traktujemy ucieczkę?

- To co mam zrobić?- spytała zdesperowana brunetka.- Nie chcę znowu dostać po twarzy i dowiedzieć się jaką byłam złą suką…- wbiła wzrok w ziemię. Kopnęła jakiś mały kamyk.

- Wiem, że nie jesteś taka.- pocieszyła ją.- Spotkamy się może wieczorem?

- Twoja przyjaciółka nie będzie zła, że widujesz się z kochanką jej męża?

- Lily!- skarciła ją wzrokiem.- Wiem jaka jest sytuacja, ale co mam zrobić? Udawać, że cię nienawidzę? To co? Odwiedzisz sąsiadkę jeszcze?

- No jasne.- uśmiechnęła się. Szatynka odprowadziła ją wzrokiem.

Chciała już wracać do domu zobaczyć czy Alexa i Carlos może się ze sobą dogadali kiedy podjechał pod jej dom James. Pomachał jej na powitanie. Uśmiechał się, ale jego oczy były jakieś przygaszone. Nie chciała go pytać czy coś się stało, bo być może to tylko jej przewrażliwienie. Wiedziała, że często zadaje ludziom masę pytań. Musiała się kontrolować. Jeśli James będzie chciał jej coś powiedzieć, to powie to prędzej czy później.

- Cześć Jamie.

- Cześć.- weszli razem do mieszkania. Alexa , Carlos i Logan rozmawiali razem. Marla z Jamesem spojrzeli na siebie porozumiewawczo z zapytaniem w oczach Czyżby ich stosunki się polepszyły?- Witam całe towarzystwo.- przywitał się szatyn.- Logan? Jest Elena?

- To ona nie była u ciebie?- podniósł brwi brunet.

- Nie, dlaczego miałoby tak być?- zdziwił się.

- No nie wiem.- powiedział z ironią.- Może dlatego, że jesteście razem, a Elena nie wróciła na noc do domu.

- Skoro nie była tutaj i nie była u mnie to gdzie w takim razie była?- zmartwił się James.- Nie odbiera telefonów ode mnie. Co się dzieje?

- Kiedy widzieliście ją ostatnio?- spytał Carlos.

- Wczoraj rano!- odpowiedzieli jednocześnie przyjaciele. Spojrzeli na siebie z przerażeniem.

- Oby nic jej się nie stało.- odezwała się Alexa.

- Zadzwonię do niej.- Marla złapała za białą komórkę. Znalazła w ostatnich połączeniach jej numer i nacisnęła zieloną słuchawkę.- Nie odbiera.

- Ma jakiś innych znajomych? Może z pracy.- zasugerował James.

- Ma kolegę. Zadzwonię do jej asystentka.

- Asystenta?- James nie wiedział o żadnym takim.- Jakiego asystenta?

- Jayden.- poinformował go Logan.

- Halo?- szatynka połączyła się z nim. Miała numer do większości ekipy. Przecież też tam pracowała.- Jayden. Podasz mi Elenę do telefonu?... Jak to nie przyszła do pracy?... Nie widziałeś jej od wczoraj?... Nie, nic. Ja coś to daj znać… Ja również. Cześć.- odłożyła telefon.- Jay mówi, że nie było je w pracy.

- Może Kendall i Jo coś wiedzą?- Latynos podrapał się po głowie. Przyjaciele skontaktowali się z nimi. Też nic nie wiedzieli.

- Nie ma co siedzieć.- Marla zwróciła na sobie uwagę reszty.- James, wracaj do siebie. Może przyjdzie do ciebie. A ja z Loganem będę czekać na nią w domu.

- Ja zrobię może rundkę po mieście.- zaoferował Carlos.

- A ja też bym mogła pomóc, ale ma umówiony wywiad.- skrzywiła się Alexa.

- No dobrze. Niech każdy robi to co ma robić.- powiedziała szatynka.- Mam nadzieję, że da jakiś znak życia.







* Oto tym rozdziałem wynagradzam Wam do tej pory pojawiające się krótsze rozdziały. Mam nadzieję, że to trochę wystarczyło. Zamierzam za jakiś czas wprowadzić kilka zmian na blogu. Spokojnie, nie mówię o tygodniu czy miesiącu. To dopiero po 150 rozdziale, coś takiego. Chcę po prostu zmienić wszystko. Nie chcę by ktokolwiek miał to co ja. Nigdy więcej uczucia de ja vu...
A może jakieś kolorystyczne propozycje?
Jak widać Lucy nie ma zamiaru nigdzie się wybierać i jak to napisał Chris, nie będzie wypie*dalać :P
Jak myślicie? Co się stało z Eleną? Piszcie komentarze żeby mnie nie smucić :D Gdzie wgl mój anonimek? Halooo?
Do soboty :* Zapraszam jeszcze na mojego drugiego bloga jeśli ktoś jeszcze nie czytał najnowszego rozdziału ;P