Rozdział 162

Carlos pomógł wnieść walizki Jamesa do wolnej sypialni, w której kiedyś mieszkała Marla. Rozejrzał się po pokoju i uśmiechnął pod nosem. Czuł się tu wyjątkowo dobrze. Przejechał palcem po ramie łóżka. Kiedy przypomniał sobie, że Marla kiedyś sypiała w tym łóżku, przypomniał mu się dzień, w którym ona obudziła się w jego. Pamięta jak potem wychodziła przez okno i schodziła po drzewie. Jakie oboje mieli kłopoty. Teraz mógł się z tego śmiać. Wyjrzał przez okno, przez które było widać jego dawny dom. Miał z nim sporo wspomnień. Tych dobrych i tych mniej dobrych.

- To już ostatnia.- powiedział Pena.

- Los?- spojrzał na niego.- Kto tam teraz mieszka?

- Ta wizażystka, która ciebie upiększała na pokazie. Jennifer Mead.- również podszedł do okna.- Naprawdę tobie nie przeszkadza, że masz takie widoki za oknem?

- Daj już spokój…

- Mogę cię o coś zapytać?

- Nie musisz mnie pytać żeby zapytać.- oparł się o ścianę.

- Wiem, że może to dziwnie zabrzmi…- podrapał się po karku.- Jak myślisz? Jesteś już… normalny? Znaczy no… nie masz już jakiś problemów?

- Pytasz czy nie jestem psychiczny? Ja czuję się na wyleczonego i to jest najważniejsze. Przynajmniej specjalista z ośrodka też tak powiedział. I nic mi nie przeszkadza. Mogę już śmiało patrzeć w ten dom. Mogę normalnie mówić o Lucy…

- Dobrze, że jesteś znów wśród nas.- uśmiechnął się i poklepał go po ramieniu.- Tu masz łazienkę. Wykąp się, połóż, odpocznij.- odwrócił się.

- Carlos?- zawołał go.- Dzięki za wszystko.

- Nie musisz mi dziękować. Jesteś moim najlepszym przyjacielem.- zamknął za sobą drzwi.

Następnego dnia obudził się z poczuciem nowo narodzonego. Dawno nie spało mu się tak dobrze. Sięgnął po telefon. Miał nadzieję, że jest godzina dziewiąta. Wybałuszył oczy w wyświetlacz. Była już pierwsza po południu. Ogarnął się w łazience, a następnie zszedł na dół do kuchni. Carlos siedział z nosem w laptopie.

- No i jak się spało?- spytał Latynos.

- Zajebiste łóżko. Nadrobiłem braki w śnie.- przysiadł się.- Co tam oglądasz?

- Jesteś na każdej stronie. Wielki powrót Jamesa Maslow. Albo to: Maslow powraca w wielkim stylu. Tyle artykułów na temat wczorajszego wieczora. Ozłocisz tym Elenę.

- Właśnie… Elena.- westchnął.- Co u niej się działo kiedy mnie nie było?- na to pytanie Carlos zmrużył oczy.

- A może sam ją o to zapytaj.

- Nie wiem czy ona chce ze mną rozmawiać. Wczoraj musiała, ale nie wiem czy nadal ma do mnie żal, że ją zostawiłem. Jest mi nadal głupio. W ogóle jak tam szedłem, zastanawiałem się jak ona zareaguje, ale chyba nie miała zbytnio na to czasu. Mniejsza o to… Gdzie Alexa? Poszła już do pracy?

- I w sobotę ludzie pracują.- odpowiedział.- Zjedz coś. Zrobiłem jajecznicę. Zostało jeszcze mnóstwo dla ciebie. Tylko musisz trochę odgrzać, bo zimna.

- Ok.- podniósł się podchodząc do patelni.

- Jakie masz plany na dziś?

- Chcę zobaczyć w końcu te małe szkraby. Logan idzie do Kendalla za godzinę podajże.

- No ja też idę. To zjedz szybko, a potem będziemy się zbierać.

Godzinę później wsiedli do samochodu. Objęli kurs na dom Kendalla. James już nie mógł się doczekać kiedy zobaczy małą Chloe i Phillipa. Kiedy zaparkowali, blondyn czekał już na nich w drzwiach. Serdecznie zaprosił do środka.

- Nie trzymajcie mnie w niepewności.- powiedział w końcu szatyn.- Wujek James chce zobaczyć wasze dzieciaki.

- Tu jest moja księżniczka.- Kendall poprowadził go do sypialni gdzie spała jego córka w kołysce. James gdy ją zobaczył, uśmiechnął się.

- Jest piękna jak mamusia.- wyszeptał.

- A ja?- spytał Kendall.

- Z ciebie pewnie też coś ma. Może oczka. Paczadełka. Porozmawiam sobie z nią kiedy się obudzi. Wtedy się upewnię czy te paczadełka są twoje.- zaśmiał się.

- Ale wiesz, że jeszcze nie mówi?

- No i co z tego?- wzruszył ramionami.

- A tu mały Henderson.- przyszedł Logan niosąc syna na rękach. James trochę spoważniał kiedy zobaczył przyjaciela z dzieckiem. Ten widok był dla niego niezwykły. Phillip machał rączkami. Szatyn podszedł do niego i spojrzał mu w małe brązowe oczka. Phil chciał go dotknąć, ale James nadal był za daleko.- Chyba chce cię bliżej poznać. Weź go.- zasugerował Logan.- Phil, wujek w końcu cię odwiedził.

- Ja?- zdziwił się.- Ja nigdy nie trzymałem dziecka.- był przejęty, ale się zgodził. Wziął go ostrożnie. Ręce lekko trzęsły mu się gdy go trzymał. Dziecko uśmiechnęło się i wyciągnęło rączkę, a następnie przyłożyło ją do brody Jamesa. Poczuł jego delikatną i mięciutką skórę. James zapatrzył się w jego oczy, w których widział Marlę. Zmiękło mu serce. Kiedy tak go trzymał zdał sobie sprawę z tego, że popełnił błąd. Nie wiedział dlaczego nie chciał mieć dzieci, ale teraz mocno tego zapragnął. Jednak poczuł się samotny. Widok tego dziecka na jego rękach i jego myśli wywołały w nim wzruszenie. Zeszkliły mu się lekko oczy. Logan patrząc na tą scenę zabrał syna niedowierzając tego co widzi. Kendall i Carlos zamilkli. Carlos już chciał sobie zażartować, że strasznie zmiękł będąc w Minnesocie, ale się powstrzymał. W sumie dla nich to też był niezwykły widok.

- Wszystko dobrze?- spytał brunet.

- Tak.- opuścił głowę.- Sam nie wiem co mnie naszło. Stałem się zbyt wrażliwy przez to wszystko co mnie spotkało.

- Nie ma się czego wstydzić.- powiedział Kendall. Szybko zmienił więc temat.- Chodź, poopowiadamy ci co się działo przez ten czas.

- Jeszcze nie przywitałem się z Lily.- pomyślał na głos James.

- I już się nie przywitasz…- zasmucił się Carlos.

- Dlaczego? Co się stało?

- Lily wróciła do Georgii.

- Ale stało się coś?

- Można tak to powiedzieć.- Carlos przysiadł w fotelu i przestał się odzywać. Te zachowanie zaniepokoiło Kendalla.

- Lil odeszła, bo wciąż kocha Carlosa.- powiedział Logan przerywając ciszę.- Nie znała lepszego wyjścia.

- A co na to Alexa?- zaciekawił się James.

- No nie wiem. Chyba jest zła.- stwierdził brunet.- zapadła cisza. Blondyn przyjrzał się Latynosowi.

- Los? O czym tak myślisz?

- Ja…- odezwał się.- Ja chyba do niej pojadę…

- Żartujesz, prawda?- zielonooki wybałuszył oczy.- Ale Alexa przecież ci…

- Nie obchodzi mnie to.- przerwał mu.- Ja po prostu czuję taką wewnętrzną chęć żeby się z nią spotkać. Muszę z nią porozmawiać. Teraz. Zaraz. Natychmiast.- podniósł się.

- Carlos?- zatrzymał go przyjaciel.- Zastanów się. Popełniasz błąd.

- A może popełniłem go już dawno temu?- spytał. Nie otrzymał odpowiedzi, więc wyszedł.





* Hejeczki mordeczki :D Polubiłam te powitanie :D Rozdział z dedykacją dla tini blanco :*
Poznajcie teraz oficjalnie wizażystkę Jennifer Mead. Poznaliście ją już w przeszłym rozdziale, ale to było takie... szybkie? Nie chciałam żeby wyszła naprzód, bo coś innego było bardziej istotnego, a teraz jak James wie kto mieszka w ich dawnych domu, uznałam, że to dobry moment. Tym sposobem zapełnia ostatnie wolne okienko w Bohaterach. Zresztą sami zajrzyjcie do zakładki. To, że się tam pojawiła, znaczy, że będzie miała jakiś ważniejszy związek z fabułą.
I nie narzekajcie, że był krótki, bo na początku uprzedziłam, że rozdziały mogą być takie. Jak myślicie? Jak będzie wyglądać dalsza znajomość Jamesa i Eleny? Czy Carlos popełnił błąd już dawno temu czy dopiero teraz?
I dziękuję też osobom, które w najbliższym czasie dodały mnie do swojego grona obserwowanych. Niektóre konta to puste konta, więc nie obraźcie się jeśli Was również nie dodam ( na razie ) z obawy na to, że mogą być fałszywe. No chyba, że jakoś to udowodnicie pisząc komentarz :D

Kolejna sprawa i chyba najważniejsza. Ja zawsze chcę dla swoich czytelników jak najlepiej, bo Wy jesteście tu najważniejsi, więc muszę słuchać Waszych próśb. Ostatnio pod każdym rozdziałem prosicie mnie żebym publikowała częściej, chociaż dwa razy w tygodniu. Słuchajcie...robiłam to, serio. Dwa razy, kiedyś nawet trzy razy. Ale wtedy pewnych osób nie było. Z tą częścią wniosłam takie ograniczenie, nie dlatego, że chce Wam coś zabrać, bo dla mnie to wszystko jedno. Chodzi o to, że ten blog kończy się z rozdziałem 200. Ja nie będę podejmować decyzji. To Wy ją podejmiecie.
Z boku znajduje się ankieta do końca sierpnia. Pamiętajcie, że swoim głosem składacie wyrok na tego bloga. Trudna decyzja, wielka odpowiedzialność :D
Macie tam dwie opcje:
1) 1 - czyli 1 rozdział w tygodniu i blog jest donoszony w swoim terminie :D
2) 2 - analogicznie 2 rozdziały, a co za tym idzie blog kończy się o połowę szybciej.

Rozważcie to mądrze. Zostawiam Was z tą decyzją. Ja się dostosuję.  Ale się rozpisałam. Mam nadzieję, że nie pomijaliście niczego ;P Bye :)

PS Chciałam Ci Bunny odpisać pod ostatnim, ale już nie chciałam sobie spamić :P Ale zgadzam się z paroma kwestiami

PS PS Dziękuję Laureariel (przepraszam, ale ten umlałt zjadłam ) za obserwacje na blogu i komentarze do każdego bloga. Widziałam :) Wkrótce dodam i Twojego bloga do listy i też tam zajrzę.