Rozdział 164

James zdążył już powiadomić Kendalla i resztę o tym co powiedział Alexie. Od pewnego czas w ogóle nie wychodziła z pokoju co doprowadzało szatyna do szaleństwa. Czuł, że popełnił błąd. Dostał narastającego bólu głowy. Poszedł do kuchni i łyknął tabletkę. Spojrzał na zegarek. Za kilka minut miał się spotkać z Jennifer. Nie był jednak w nastroju do rozmów, więc zadzwonił do niej i poprosił o przesunięcie spotkania na jutro. Zgodziła się bez zbędnych pytań co się stało. Nie wiedział co teraz zrobić. Iść do Hendersonów gdzie wszyscy siedzą i zastanawiają się co mogą zrobić czy siedzieć tu zastanawiając się kiedy Alexa wyjdzie z pokoju. Uważał, że to prędko nie nadejdzie, więc wsiadł do samochodu i pojechał do przyjaciół. Drzwi otworzyła mu Elena.

- Cześć.- przywitał się trochę zaskoczony.

- Wejdź.- rozchyliła drzwi.

- O, jesteś już!- zawołał Kendall.-Co z Alexą?

- Nie wychodzi z pokoju. Słyszę tylko przez drzwi jak płacze. Mogłem trzymać język za zębami.

- Teraz jest za późno żeby o tym rozmyślać.- usiedli.

- Hej Marls.- powiedział James gdy ją zobaczył.

- Chcesz się czegoś napić?- spytała.

- Może wody.- odpowiedział. Naprzeciwko niego usiadła Elena, która spoglądała na niego co jakiś czas. Udawał, że nie ma w tym nic niezwykłego jednak trochę go to peszyło. Samo siedzenie w jej obecności było trochę niezręczne.

- A co jeśli Lily go nie odrzuci?- spytał Logan.

- To będzie rozwód.- powiedziała Jo.- A pamiętamy wszyscy co było ostatnim razem. Nikt nie chce z nas tego powtarzać, a potem ich godzić jak na Hawajach. Jeśli będzie w ogóle to możliwe.

- My jesteśmy w ogóle głupi.- westchnął Henderson.- Przejmujemy się i debatujemy, ale tak naprawdę to gówno zrobić możemy.

- Ja to mu osobiście nogi z dupy powyrywam jak wróci.- pomyślał Kendall.- Co mu odbiło? Już mu się znudziło bycie w małżeństwie? Już nie chce żyć długo i szczęśliwie? Póki śmierć ich nie rozłączy?

W Georgii była dziś niezwykle deszczowa pogoda przez wkład Oceanu Atlantyckiego. Lily zbierała brudne naczynia ze stołów. Nie dawno jej tutejsi znajomi opuścili jej domówkę. Wycieńczona, ale szczęśliwa położyła się na łóżku i zamknęła oczy. Nie chciała myśleć o bałaganie, który jeszcze został. Była zbyt leniwa żeby teraz się za to zabrać. Niebo robiło się już pomarańczowe. Słońce powoli zachodziło za widnokręgiem. Kiedy myślała, że zaśnie na kanapie, ktoś zapukał do drzwi. Jęknęła gdy się podnosiła i poczłapała do wejścia.

- Już idę!- poinformowała gdy osoba dobijała się do jej drzwi. Gdy je otworzyła, natychmiast się ożywiła.

- Cześć.

- Carlos?!- wybałuszyła oczy i rozdziawiła usta.- Co ty tu robisz?

- Wpuścisz mnie? Pada mi na głowę.- tak też zrobiła.- To powiesz mi co robisz w Georgii?

- Przyjechałem do ciebie.

- Carlos… to nie jest dobry pomysł.

- Dlaczego?-spytał.- Nie cieszysz się?

- Słuchaj. Wróciłam tu, aby poukładać sobie życie. Żeby zapomnieć o tobie, a ty mi teraz w tym przeszkadzasz.

- A może ja nie chcę żebyś o mnie zapominała…-spojrzał prosto w jej oczy.

- O co ci chodzi?- spytała przerażona.

- Zostawiłem wszystko i przyleciałem do ciebie najbliższym samolotem. Od kiedy powiedziałaś mi, że mnie kochasz i odeszłaś, nie było dnia, w którym nie pomyślałbym o tobie. Nawet śpiąc z Alexą w jednym łóżku myślałem o tobie, nie o niej. Myślałem co teraz robisz, czy myślisz o mnie… Zdałem sobie sprawę, że też cię kocham.

- Carlos.- schowała twarz w dłoniach, po czym następnie je spuściła.- Ty jesteś żonaty. Jesteście szczęśliwym małżeństwem. Pamiętasz ten dzień, w którym powiedziałeś mi, że kochasz Alexę i chcesz zawalczyć o wasz związek? Jak błagałeś ją o powrót? Ile trudu zajęło ci żebyście znowu byli razem? A teraz to zaprzepaszczasz? Dla mnie?

- Na to wygląda.

- Nie wierzę, że od tak po prostu przestałeś ją kochać.

- Kocham ją, fakt.- kiwnął.- Ale to nie to samo co miłość do ciebie.

- Nie…- pokręciła głową.- Popełniasz błąd. Działasz pod wpływem impulsu.- odsunęła się.- Proszę cię żebyś wyszedł.

- Dlaczego?

- Bo było dobrze tak jak jest!- podniosła głos.- Nie mogłabym… nie mogłabym spojrzeć innym w oczy gdybym powiedziała tak.

- To nie patrz. Bo czy nie jest najważniejsze żebyś to ty była szczęśliwa?- spytał.

- Nie chce być szczęśliwa kosztem Alexy.

- Nawet jeśli mnie odtrącisz, to do niej nie wrócę.- oznajmił.- Czy to cię przekonuje?

- Proszę, nie utrudniaj mi tego.- schyliła głowę.- Ja już podjęłam decyzję. Proszę cię…- mówiła to tym tonem jakby się do tego zmuszała.- Chcę żebyś wyszedł, teraz. I nie wracał. Wsiadaj w samolot i nie odwracaj się. Nie myśl o mnie. Ja… nie chcę z tobą być. Zmieniłam dobrego człowieka w coś strasznego. To jak przestępstwo na twoim ciele i umyśle. Proszę, wyjdź…- odwróciła się żeby na niego nie patrzeć.

- Rozumiem.- odpowiedział zawiedziony. Bez dalszego słowa wyszedł z jej mieszkania. Z oczu Lily popłynęły łzy. Patrzyła na wrota, które zamknął za sobą Carlos, jednak po chwili się otworzyły. Szybko otarła oczy.- Bym zapomniał…- odrzekł. Dziewczyna stała z pytającym wyrazem twarzy. Carlos przybliżył się do niej i spojrzał się w jej oczy. Następnie wpił się w jej usta. Ona zszokowana chciała go odepchnąć, ale po chwili zrezygnowała z tego. Tak mocno go pragnęła, całą sobą. Pozwoliła mu na to. Oplotła ręce wokół jego szyi. Po omacku, zatopieni w swoich ustach, błąkali się po korytarzu. Co chwila pewna część ich odzieży lądowała na podłodze aż trafili do łóżka…

Tymczasem w Los Angeles James i Elena zostali sami w salonie. Schmidt’owie wrócili do domu. Logan poszedł do dziecka, a Marla wyszła do sklepu. James obracał w dłoniach pustą już szklankę po wodzie mineralnej. Elena wyglądała taka jakby chciała podjąć z nim rozmowę, ale nie wiedziała jak się do tego zabrać. Gdy uznała, że nic z tego nie wyjdzie, podniosła się.

- Poczekaj.- poprosił James. Natychmiast usiadła.- Mieliśmy porozmawiać, prawda? Obiecałem wczoraj.

- Wiele rzeczy obiecujesz i nie zawsze tego dotrzymujesz.- odpowiedziała.

- Czyli mam uznać, że masz do mnie żal?- spytał spokojnie jakby tego się domyślał.

- Miałam.- poprawiła go.- Ale bądźmy dorosłymi ludźmi. To było półtora roku temu. Wiem, że ją kochałeś i wiem, że musiałeś odejść.

- I co w związku z tym?

- Nic…- westchnęła i oparła głowę o oparcie.- Trzeba żyć dalej. Ja już się z tym pogodziłam. Musimy o tym zapomnieć. Nic nas nie łączy, a ja od jutra stanę się twoją szefową. Poukładałam już sobie życie… Znalazłam kogoś.- sama nie wiedziała czemu to powiedziała. Przecież nikogo nie ma. Kłamstwo samo wyszło z jej ust.

- Tak? Kogo?- spytał.

- Ma na imię Jayden.

- Ten twój asystent?- dopytał się.

- Tak, właśnie on.

- Aha…- zamyślił się James. Nie wiedział co jej odpowiedzieć.- Ja… też znalazłem kogoś odpowiedniego.

- Serio?- podniosła brwi.

- Tak. Wiesz co? Jest już późno. Ja będę się zbierał.- podniósł się.

- Odprowadzę cię.- poszła za nim.

- Elena?- zatrzymał się przy drzwiach.- Czy między nami jest ok?

- Tak.- wymusiła uśmiech.

- To się cieszę.- odpowiedział bez entuzjazmu.- No to do jutra.

- Cześć.- zamknęła drzwi, a następnie oparła się o nie.

- Aj Ellie, Ellie…- westchnął Logan, który schodził z góry.- I coś ty narobiła?

- Słyszałeś...- oznajmiła, a on kiwnął głową.

Następnego dnia Carlos obudził się z uśmiechem na twarzy. Obok niego spała jeszcze Lily. Czuł się taki szczęśliwy. Miło wspominał przeżycia z minionej nocy. Zastanawiał się co dalej będzie z jego życiem. Czy zostanie tutaj na stałe czy może wróci z Lil do Californii, do kochanego Los Angeles. Tam ma przyjaciół i pracę. Bał się tylko reakcji przyjaciół jak zareagują na ich nowy związek. Pomyślał też o Alexie. Zdawał sobie dobrze sprawę z tego jak mocno ją skrzywdził. Ale to było silniejsze od niego. Nie planował tego. Nadal ją kochał, ale nie tak mocno jak ją. Był tego pewien. Myślał, że spędzi resztę życia przy boku Alexy, lecz życie jest nieprzewidywalne. Coś się kończy, a coś się zaczyna.

Postanowił w końcu włączyć swój telefon, który na szczęście był wyciszony. Od razu na wyświetlacz wyskoczyły mu powiadomienia od nieodebranych połączeniach. Spodziewał się litanii od Alexy, ale najwięcej połączeń wysłał mu Kendall. Dzwonił dwadzieścia trzy razy, potem reszta jego przyjaciół z liczbami o wiele mniejszymi niż blondyn. Co dziwne… żadnego połączenia od Alexy. Pominął smsy od przyjaciół i znalazł jedną jedyną od swojej żony. Postanowił ją odczytać. Takiej treści wiadomości w ogóle się nie spodziewał…






* Tym razem rozdział rano, bo po prostu zasnęłam. Tak to jest jak chce się nadrabiać blogi, więc soreczka jeśli tam jeszcze u Was nie byłam. Mam też na głowie egzaminy i potrzebuję czasu. Dramy nie ma. I tak mam czas z publikacją do 9 rano. Już o tym nie raz pisałam.
No i jak? Lily odrzuciła Losa, ale sytuacja wymknęła się spod kontroli. Co takiego było w smsie od Alexy? Tak bardzo czekaliście na rozmowe Jeleny. Tu dramy nie było jeśli ktoś jej się spodziewał. A może była? Czy Ellie popełniła błąd okłamując Jamesa? Piszcie komcie. Do kolejnego :*


PS Ankieta zakończona. Dziękuję za oddanie głosów. W ankiecie wzięło 39 osób + ja, czyli 40. Wygrała większość (31). Czyli blog zostaje jaki jest, z jednym roz tygodniowo. Przedłużyliście jego żywot. Bardzo się cieszę i liczyłam na to :*

PS PS Jak tam robaczki we wrześniu? Nowy rok szkolny. Współczuję Wam :) Życzę jednak wytrwałości we wstawaniu rano, bo w samej szkole nie jest tak źle. Gorzej z determinacją, aby wstać rano. Ja jestem na studiach, więc mam jeszcze miesiąc wolnego. Pamiętajcie żeby wykorzystywać ten czas szkolny, bo jak myślicie, że gorzej być nie może, to wiedzcie, że potem wcale łatwiej nie jest i jeszcze będziecie do tej szkoły chcieli wrócić ;)