Rozdział 168

- Witaj, kochanie.- Carlos cmoknął Alexę w czoło gdy zauważył, że otworzyła oczy.- Dziś mamy piękny dzień. Jak się ma moja najpiękniejsza kobieta?
- Aj, Carlos. Uuuaaaah.- ziewnęła rozciągając się.- Ma się cudownie.
- To wspaniale. Patrz co dla ciebie, dla was mam.- przyniósł jej śniadanie do łożka.- Musisz zjeść wszystkie te pyszności.
- Jezuuu... ile jedzenia. Porcja jak dla konia.- uśmiechęła się.
- Wiem, że kobiety w ciąży mają wilczy apetyt. Muszą dużo jeść. Dopilnuję, abyś zjadła wszystko.
- No tak, ale ty codziennie dokładasz mi coraz więcej. To już nie karmienie tylko tuczenie. Nasze dziecko będzie zapaśnikiem sumo.
- Hahaha nie przesadzaj. Jedz.- Alexa wzięła się za najlżejszy posiłek. Musli z owocami. Wsadziła łyżeczkę do ust patrząc na Carlosa. Nie była głodna, ale musiała wmusić w siebie to jedzenie żeby mu nie było przykro. Latynos widząc jej dostrzegalne niezadowolenie, przybliżył się.- Co? Nie smakuje ci? Niedobre? Może nie chcesz musli? Owoce nie te? Pójdę do sklepu i kupię nowe.
- Nie!- zatrzymała go.
- To co? A płatki? Może płatki wolisz? Jakie? Kukurydziane? Czekoladowe? Ubiorę buty... A może na te kanapki też nie masz ochoty to zrobić ci coś innego...
- Wystarczy!- poniosła głos. Już nie mogła tego wytrzymać. Carlos od trzech dni traktuje ją jak dziecko. Wie, że się stara, ale tylko ją zamęczył. Alexa widząc, że posmutniał od razu go przeprosiła.
- Rozumiem. Te hormony...
- Carlos, to miło, że tak o mnie dbasz, ale trochę przesadzasz. Nie jestem z porcelany. Stajesz się trochę nieznośny. Chciałabym odpocząć. Zjem to pyszne śniadanie kiedy zgłodnieję, ok?
- No dobrze, nie przeszkadzaj sobie.- wyszedł z sypialni.



Przez ostatnie trzy dni James i Jennifer spotykali się codziennie po pracy. Bardzo się polubili. Spędzali ze sobą jak najwięcej czasu. James mimo tej krótkiej znajomości miał wrażenie, że zna Jenn od dawna. Czuł jakby ją znał od kilku lat. Jenn miała podobne zdanie. W pracy już wszyscy szeptali między sobą, że coś jest na rzeczy. Szatyn kiedy tylko mógł, wkradał się na drugie skrzydło gdzie pracowała, aby spędzić z nią całą przerwę. Elena dobrze o tym wiedziała, ale nic nie mogła już zrobić. Biła się w pierś za to co mu wcześniej powiedziała. Nie powinna mówić, że jest ze swoim asystentem, a Jamesa nawet to nie obchodziło. Oczywiście nawet Jayden nie wiedział, że niby jest w związku ze swoją szefową.
- Mogę wejść?- spytał jej asystent stojąc przy drzwiach.
- Wejdź...
- Przychodzę z informacją, że George zamówił już materiały. Pod koniec tygodnia powinna przyjść dostawa i można już wtedy zacząć produkcję.
- Super...- mruknęła bez entuzjazmu.
- Coś się Pani stało?- spytał.
- Nic się nie stało. Co się miało stać.- okręciła się na fotelowym krześle odwracając się. Wbiła lekko zeszklone oczy w wielkie okno z panoramą Los Angeles. Przypomniała sobie moment jak pierwszy raz spotkała Jamesa. Czekała przed domem Logana, bo nie miała kluczy, a on podjechał wtedy swoim samochodem i zaopiekował się nią zabierając do siebie.
- A jednak nie...- podszedł do niej i przypatrzył się łzie, która spływa po jej policzku. Szybko ją wytarła.- Może nie powinienem pytać...
- Rób co chcesz. Zbyt dużo dla mnie zrobiłeś żebym sobie pozwoliła na wyrzucenie cię za drzwi.- podniosła się z krzesła.- Straciłam na zawsze mężczyznę, którego kochałam. A teraz na moich oczach wiąże się z drugą.
- Mowi Pani o tym nowym?
- Mów mi Elena, dobrze?- kiwnął głową.- Tak, byłam kiedyś z Jamesem. Kochaliśmy się, ale wolał inną, a gdy ona umarła, on wyjechał. A teraz wraca i...- urwała.- Przepraszam, ale nie wiem dlaczego mu powiedziałam, że jesteśmy parą.
- Tak?- spytał zaskoczony.- Nie ma problemu. Rozumiem.
- Męczę się z tym wszystkim. Nie wiem co robić.
- Sprawy sercowe to też nie mój fach.
- Ale i tak jesteś świetny.- usiadła na biurku.
- No mówiłaś mi o tym nie raz.- przybliżył się do niej uśmiechając.- Jednak gdybym miał już dać jakąś sercową radę to...
- To?
- Skoro Maslow już jest zajęty, może czas poszukać mężczyzny, z którym będziesz też szczęśliwa. Dlaczego ty nie możesz skoro on robi to na twoich oczach? Być może... wcale nie trzeba daleko szukać...- przybliżył usta do jej ust. Kiedy dzieliły ich już milimetry, ktoś wparował do gabinetu. To był James. Jay i Elena szybko odskoczyli od siebie. James stał w drzwiach sparaliżowany. Nie mógł wydusić z siebie choćby słowa Przepraszam, więc po prostu zamknął za sobą drzwi.
- Co ty robisz?!- Elena podeszła do asysty. Miała mu to za złe.
- Kocham cię. Kocham od dawna. Gdyby on tu nie wszedł to pozwoliłabyś się pocałować!
- Ale ja cię nie kocham!- zaprzeczyła.
- Byłbym od niego lepszy. Mogę dać ci to czego on nie może. Miłość, której on dla ciebie nie ma.
- Przestań...- wycedziła przez zęby.
- Przyjdę kiedy oprzytomniejesz na oczy.- wyszedł z gabinetu.


James wrócił do biurowej kafejki gdzie czekała na niego Jennifer z zamówioną kawą.
- Już jesteś?- spytała.- I co? Spytałeś się jej czy możesz wziąć wolne w ten piątek?
- Yyy co?- wyrwała go z zamyślenia.
- Czy spytałeś...
- Nie.- przewał jej zmieszany.- Nie spytałem. Była zbyt zajęta...- podrpała się po głowie. Spytam ją jeszcze...


Wieczorem Marla usiadła wygodnie na łóżku opierając się o oparcie przy ścianie. Jak to co jakiś czas pisała w swoim grubym niebieskim pamiętniku momenty, które chciała uwiecznić. Po pięciu minutach przyszedł Logan i położył się po swojej stronie. Kiedy zerknął o czym pisze, Marla odwróciła się.
- Nie zagladaj.- powiedziała.
- No przecież nie zaglądam.- wywrócił oczami. Poddał się już dawno temu.-  Nie czytałem go nigdy i dałem sobie z tym spokój. To twoja osobista rzecz, rozumiem.- odwrócił się próbując zasnąć.- Dobranoc.
- Dobranoc.- odpowiedziała dalej pisząc. Po chwili Phil zaczął płakać. Marla westchnęła i poszła do synka do pokoiku obok. Logan obrócił się zwyczajnie. Gdy otworzył oczy, zauważył, że pamiętnik leżał normalnie na łóżku. Ożywił się.
Ten oto notes grubości prawie całej encyklopedii formatu A5, w twardej niebieskiej oprawie leżał na wyciągnięcie jego ręki. Pamiętał, że Marla prowadzi go od kiedy mieszka w Los Angeles. Spisuje tam wszystkie ważniejsze sytuacje, które jej się przydarzyły. Czyli musiał być ciekawy... Chciał się odwrócić i nie zważyć na to, że leży obok niego i kusi jak cholera. Ale nie mógł. Wciąż nie odwracał od niego wzroku. Patrzył na długopis wsadzony między kartki.
Opanuj się, Henderson. To jest jej prywatność. Nie możesz tego zrobić. Zostawiła go tu. Ufa ci...Eee tam. Nie ma jej tu. Nie będę czytał, tylko zajrzę. Nie dowie się... Logan wyciągnął po niego rękę. Wsadził po cichu palec i zaczął czytać.

Dzisiaj postanowiłam coś sprawidzić. Dawno zawracało mi to głowę i wpadłam na pewnien pomysł. Oczywiście, że ufam Loganowi. Wiem, że to zostanie tajemnicą. On by pewnie nie mógł. Obiecał. Nie mam podstaw by nie wierzyć. Ale jeśli nadarzy się okazja?
Leży obok mnie. Czekam na dobry moment kiedy będę mogła odłożyć długopis i wyjśc z pokoju, a on...

Na tym urwała się notatka. Logan zmarszczył brwi. Nagle do sypialni weszła Marla. Szybko odrzucił pamiętnik na łóżko wystraszony. Szatynka westchnęła ciężko patrząc na niego, a potem na notes. Położyła się otwierając na tej samej stronie. Wzięła długopis do ręki i zaczęła mówić na głos to, co pisała.
- Czekam na dobry moment kiedy będę mogła odłożyć długopis i wyjść z pokoju, a on...- i w tym momencie zaczęła dopisywać.- ... dał się jak głupi podejść i przeczytał. Tak, mogłam się tego spodziewać, że Logan się skusi. Następnym razem będzie wiedział, że gdy to zrobi, będzie spał na kanapie.- zamknęła pamiętnik i spojrzała na męża, który patrzył się na nią z rozdziawionymi ustami.- Dobranoc kochanie.- uśmiechnęła się i zgasiła lapkę nocną.





* Hejki. Ja zasypiam. Miałam to sprawdzić, ale oczy same się zamykają, więc musicie dać sobie radę. Dobranoc ;*