Rozdział 29

Logan tępo patrzył się w postać Camille stojącej w jego drzwiach. Teraz bił się w myślach, że mógł odbierać od niej te przeklęte telefony. Może mógłby być wcześniej uprzedzony. Powoli oswajał się z tym, że wróciła szybciej niż się tego spodziewał, a teraz nie wiedział co zrobić.
- Nie wpuścisz mnie?- bez słowa uchylił je szerzej.

- Co ty tu robisz tak wcześnie? Miałaś wrócić za…

- Za pięć dni. Tak, wiem. Nie takiego powitania się spodziewałam.- podniosła brwi brunetka.

- Cześć.- tylko tyle przeszło mu przez gardło. Nie wiedział co miał ze sobą zrobić.- Poczekaj, tylko posprzątam po tym kubku.- wziął miotłę i szufelkę zamiatając wszystko. W tej chwili Kendall i James wrócili do mieszkania. Spojrzeli na Logana, który zamiatał. Spojrzał na nich z miną w stylu: Błagam, wyciągnijcie mnie z tego. Nie wiedzieli o co chodzi dopóki nie spojrzeli kto stoi w kuchni. Od razu zrzedły im miny. Do tego przyszedł jeszcze Carlos.

- Jest! Umówiłem się!- spojrzał na Camille.- O jacie… szepnął pod nosem.- Cześć Camille.

- Tak, cześć.- dołączyli się do powitania. Logan odłożył miotłę.

- Dlaczego wróciłaś wcześniej?- ponowił swoje pytanie.

- Żeby coś wyjaśnić. Nie odbierasz ode mnie telefonów, a do tego w Internecie znalazłam coś bardzo interesującego.- wyciągnęła kartkę z wydrukiem jakieś strony plotkarskiej ze zdjęciami Logan i Marli. Reszta połapała się o co chodzi. Loganowi zrobiło się gorąco. Nie tak ułożył swoje plany.

- My może…- wciął się Kendall.- My nie będziemy wam przeszkadzać, pójdziemy do siebie.- pociągnął Jamesa i Carlosa do pokoju zamykając drzwi. Potem Carlos po cichu uchylił drzwi, bo chciał podsłuchać rozmowę. James się przyłączył, a Kendall sam był zaciekawiony jak to się skończy.

- Masz mi coś do powiedzenia?- zapytała go Camille.

- Posłuchaj… miałem ci to już dawno powiedzieć. To nie jest kwestia jakiegoś tygodnia czy dwóch… tylko nawet miesięcy.

- Może akurat tych miesięcy, w których Marla zawitała w nasze progi?

- To nie ma sensu. Chciałem ci powiedzieć kiedy przylecisz. To nie była rozmowa na telefon. Chciałem być fair i powiedzieć ci to prosto w oczy, ale chyba nie jestem na to gotowy…- ze spokojem próbował jej wytłumaczyć.

- Bo zostałeś przyłapany na gorącym uczynku. I co? Teraz mi będziesz mówić jaki chciałeś być honorowy i zerwać ze mną z klasą i pomyślisz, że ja to lepiej przyjmę ? Trzeba było zrobić jednak telefonicznie to bym nie robiła sobie nadziei kiedy bym wracała do domu. Ale kiedy zobaczyłam to w Internecie… wiesz jak ja się poczułam? Jakby mi ktoś wbił nóż w serce!

- Masz prawo myśleć o mnie co chcesz. Nie będę się usprawiedliwiał. Niestety nie chciałem, abyś dowiedziała się tego w taki sposób.

- Bo co? Myślałeś, że ta informacja zatrzyma się na terenie Ameryki? Co za niefart!

- Teraz nie chodzi o to. Nasz związek od dawna nie miał sensu. To było bez przyszłości.

- Ach tak!- spoliczkowała go. Logan złapał się za prawy policzek, który zaróżowił się od uderzenia.- I to dziwne, że mówisz to w taki spokojny sposób! Jakby te wszystkie spędzone razem chwile nie miały dla ciebie żadnego znaczenia!

- Ok. Należało mi się. Miały dla mnie znaczenie. Ale zrozumiałem, że to nie jest to.

- Ty świnio! Miałam cię za kogoś jedynego w swoim rodzaju, ale wy wszyscy jesteście tacy sami!- miała już wyjść kiedy do drzwi ktoś zapukał cztery razy. Logan kręcił głową modląc się, aby to nie była ona. Pierwszy raz skrzywił się kiedy Marla przyszła do niego. Akurat teraz nie chciał, ale było już za późno. Marla spojrzała na gościa z lekkim przestrachem.

- No to teraz się zacznie…- szepnął do kolegów Carlos.

- Trochę współczucia dla kumpla.- skarcił go James.

- Ciii… bo nas usłyszą.- uciszył ich Kendall.

- Camille…- Marla spojrzała na dziewczynę, która miała łzy w oczach.- Może ja przyjdę później…

- Nie, zostań!- krzyknęła do niej.- Dobrze się składa, że przyszłaś!- zironizowała.- Ty… ja uważałam cię za dobrą koleżankę aż wywinęłaś mi taki numer!- wrzasnęła.

- Posłuchaj mnie na spokojnie.- próbowała ją uspokoić, ale ta wybuchła płaczem.

- N-nie! Ciągle karzecie się siebie słuchać, a kto wysłucha mnie? Nie z nim miałaś być! Miałaś być z Jamesem!

- Ale…

- Teraz ja mówię!- przerwała jej brunetka.- Znasz ich dzięki mnie. Tyle zrobiłam, abyś mogła ich poznać. Mówiłam ci na samym początku, abyś trzymała się od Logana z daleka!

- Kazałaś jej się trzymać ode mnie z daleka?- niedowierzał Logan.

- No i co z tego? Chciałam nas bronić. To był mój pomysł żeby James był z tobą!- spojrzała na nią zabójczym spojrzeniem.- Jego miałaś wybrać!- krzyknęła jej w twarz. Marla próbowała zachować spokój, ale nie dała rady słuchać głupot jakie opowiadała. Gotowało jej się w środku aż zawrzała.

- To teraz ty mnie posłuchaj, jasne?- wydarła się na nią tak, że aż Logan podskoczył.- Nie jesteś jakimś żałosnym kupidynem żebyś decydowała kto się ma w kim zakochać. Ja robiłam to co chciałaś. Starałam się do niego nie zbliżać w ten sposób, ale się nie dało. To było silniejsze. I nie wychwalaj się tak z tym, że wszystko mam dzięki tobie, bo to nieprawda! Gdybym wiedziała, że wygram ten konkurs i że będziemy z BTR razem ze sobą pracować i spotykać wszyscy kilka dni w tygodniu to bym na tą twoją chorą grę nigdy się nie zgodziła. Przyznaję… byłam słaba i łatwowierna, ale teraz gdybym miała cofnąć się w czasie do pierwszego naszego spotkania to posłałabym cię do diabła!- napłynęły jej łzy złości do oczu.- Jesteś chora i żałosna. Chciałam załatwić to w mądrzejszy sposób, ale mi na to nie pozwoliłaś.

- Wiesz co? Wiesz dlaczego się wtedy zgodziłaś? Dałaś się wykorzystać w planie mojej zemsty. A byłaś taką desperatką i zapatrzona w nich jak w święty obrazek, że robiłaś wszystko co ci kazałam. Pamiętasz? Powiedziałaś, że zrobisz wszystko, aby ich spotkać.

- To nie ma teraz żadnego znaczenia, już ci mówiłam. I tak bym ich poznała, może w jakiś cywilizowany sposób. Ja nie chcę już więcej poruszać tego tematu, bo dawno wyrzuciłam go do kosza wszystkie rzeczy z tobą związane. Twoje śmieci są do odbioru w moim schowku.- założyła ręce.

- Ej, uspokójcie się!- wciął się między nie Logan. Nie był już taki miły jak na początku.- Camille. Dobrze, że już nie jesteśmy razem, bo widzę, że to wszystko nie miało sensu. Bo ja cię w ogóle nie znałem. Nie jesteś tą samą osobą, którą poznałem dwa lata temu.

- No to szybko się uwinęliśmy, co? Ot tak! Przyszłam, ty ze mną zerwałeś i ma być teraz ok.

- Zaraz, zaraz…- wtrąciła się Marla.- Ty z nią zerwałeś teraz?

- Ja wiem jak to wygląda.- Logan zbliżał się do niej powoli jakby bał się każdego swojego kroku jak saper.

- Chodziliśmy razem, więc myślałam, że z nią zerwałeś!- wyrzuciła z siebie szatynka.- A tu się okazuje, że miałeś dwie dziewczyny jednocześnie! Jak mogłeś mi o tym nie powiedzieć? I chciałeś to rozwiązać na szybkiego teraz za moimi plecami?

- Widzisz?- zaśmiała się Camille.- Jakie to niezłe z niego ziółko?

- Chciałem jej o tym powiedzieć osobiście. Ja ciebie tylko kocham!- wyciągnął po nią ręce. Dziewczyna odsunęła się.

- Nie mogę w to uwierzyć.- złapała się za głowę.- Spędzaliśmy razem tyle czasu kiedy ona czekała na ciebie za oceanem? Nie pomyślałeś o tym, że wyrządziłeś jej krzywdę? I mi również?

- To teraz jej bronisz?!

- Nie bronię, ale rozumiem!- spojrzała na jego policzek.- Widzę, że po Camille nie trzeba poprawiać. To koniec. - ze łzami wybiegła z mieszkania.

- Marla! Marla, zostań!- na darmo ją wołał. Nie gonił za nią. Wiedział dobrze, że teraz nic nie zdziała.

- Idę się rozpakować.- uśmiechnęła się i wyszła.

- O to ci chodziło cały czas, prawda? Super! Świetnie ci to wyszło! Nie chcę cię więcej widzieć na oczy!- wydarł się na nią przy drzwiach.

- Loganku… i kto to mówi?- pokazała ironiczny uśmieszek i poszła korytarzem. Cierpiała, ale musiała się odegrać. Logan trzasnął za nią drzwiami.- Co za jędza!- oparł się plecami od drzwi i schował twarz w dłoniach.- Zołza i manipulantka!

Carlos, Kendall i James ujawnili się. Podeszli do przyjaciela. Kendall położył mu rękę na ramieniu.

- Może przyniosę ci lód. Camille przyłożyła ci też pierścionkiem.- Carlos spojrzał na jeszcze malinowy policzek Logana i odcisk od pierścionka.

- Co z tego…- mruknął.- Już nic nie ma sensu. Co ja mam teraz zrobić?

- Porozmawiać.- naprowadził go James.

- Ona nie chce mnie znać! Wszystko poszło nie tak! Chcę zostać sam!- Logan nagle wyszedł z mieszkania.

James, Kendall i Carlos siedzieli w ciszy na kanapie zastanawiając się nad sytuacją swojego przyjaciela. Kendall, choć stało się to coś się stało, nadal uważał, że przyjaciel zrobił dobrze mówiąc Camille prawdę osobiście. James był zły na Logana za to, że skrzywdził przez to jego przyjaciółkę, jednak nie jest aż tak oburzony żeby teraz strzelać focha. Carlos natomiast był rozdarty. Podzielał zdanie obu przyjaciół. Westchnął ciężko i się podniósł. Zniknął za drzwiami sypialni. Wrócił do salonu dwadzieścia minut później odstrojony w najlepszą koszulę i spodnie.
- Idę na randkę.- wyprzedził ich tok myślenia.
- Z kim?- spytał James.- Bo jak powiedziałeś wcześniej to myślałem, że znów ci się coś przyśniło.
- Z Alexą Vega.- odpowiedział śmiesznie poruszając brwi.
- Haha.- zaśmiał się.-A tak serio?
- Nie chcesz wierzyć to nie.- założył ręce.- Kendall mi wierzy.
- Kto tak powiedział?- uśmiechnął się blondyn.
- Bardzo śmieszne.- zironizował.- Jeszcze wam udowodnię. Czekajcie w domu, bo opadną wam kopary, wy trolle.- odwróciła się na pięcie i wyszedł.

Pojechałby pod jej hotel, ale policja zabrała mu prawo jazdy w wieku osiemnastu lat za karambol na drodze. Kiedy sobie o tym przypomniał, zaśmiał się pod nosem. Do konkretnej godziny miał jeszcze sporo czasu, więc na spokojnie zrobił sobie spacer. Po kwadransie przekroczył teren hotelu. Alexa siedziała na ławce z głową skierowaną w niebo. Miała zamknięte oczy i z uśmiechem na twarzy przyjmowała promienie słoneczne. Wyglądała tak pięknie oraz niewinnie. Zaszedł ją od tyłu kładąc ręce na jej oczach. Uśmiech na jej twarzy rozszerzył się. Wymacała opuszkami palców ręce tajemniczego gościa.
- Carlos?- spytała.
- Jak poznałaś?- zdjął dłonie z jej oczu.
- Twoje ręce były dla mnie zupełnie nowe w dotyku. Mam wielki dar do rozpoznawania ludzi samym dotykiem, wiesz?- zatrzepotała uroczo rzęsami.
- To możesz mnie za nią złapać i poznać mnie lepiej.- wyciągnął ją. Alexa przez chwilę nic nie zrobiła trzymając go w napięciu, a następnie ścisnęła jego miękką dłoń. Carlosowi zrobiło się gorąco mając ją tak blisko siebie.- Tak sobie pomyślałem, że może byśmy coś zjedli...
- O tak!- ożywiła się.- Umieram z głodu. Ja bym najlepiej wszamała teraz wielkiego hamburgera.- rozmarzyła się.
- Serio?- spytał mile zaskoczony.
- Powiedziałam coś nie tak? Aaaa... zachowuję się trochę nieprzyzwoicie, prawda?
- Nie, skąd.- uśmiechnął się szczerze- Dobrze, że jesteś sobą. Lubię cię taką i też bym wszamał hamburgera. I wiesz co? Wiem gdzie robią najlepsze buły pod słońcem. Zechciałabyś?
- Oczywiście.- kiwnęła głową.
- To super. A potem prosiłbym cię o małą przysługę. Zrobisz coś dla mnie?- złożył ręce jak do modlitwy, a dziewczyna nie miała serca mu odmówić.

Logan jeszcze nie wrócił, a tymczasem James i Kendall oglądali film. Musieli jakoś ochłonąć po tym całym dniu. Spojrzeli na zegarek. Było już dość późno. Zaczęli się martwić o Logana. Nagle usłyszeli jak otwierają się drzwi. Machinalnie spojrzeli w tamtym kierunku, ponieważ myśleli, że to ich zdołowany przyjaciel. W wejściu stanął Carlos.
- Hejka.- zarzucił.
- Jak tam twoja niby randka z wyimaginowaną Alexą?- spytał na powitanie James lekko rozbawiony.
- Myślę, że by się obraziła gdyby to usłyszała. -założył ręce Latynos.
- Uważam, że niewiele może usłyszeć z dna twojej szuflady...
- Oh wypraszam sobie!- nagle ich oczom ukazała się sylwetka dziewczyny, która stała wtedy na korytarzu wszystko słysząc.- Stoję tutaj i słyszę więcej niż myślisz.-zażartowała.
- Kendall...- szatyn szturchnął go łokciem.- Czy to prawdziwa Alexa Vega?
- Nie, fałszywa.- wywrócił oczami i wstał.- Jestem Kendall.- uścisnęli sobie ręce.- A tamta ciemna masa na kanapie to James.- blondynka pomachała szatynowi. W tym momencie do mieszkania wrócił Logan. Nawet nie zauważył co się działo w salonie, ponieważ z wbita głową w ziemię zanurzył się szybko w wnętrznościach jego sypialni. Woleli zostawić go teraz samego.
- A mu co się stało?- spytała.
- Długa historia.- odpowiedział Carlos uśmiechając się do niej. James tak się im przyglądał, że aż musiał wstać. Stanął przed nimi, a potem zlustrował Alexę wzrokiem.
- To ile ci Carlos zapłacił żebyś poszła z nim na randkę?- spytał wprost z lekkim żartem w głosie. Kendall spojrzał się na niego jak na kosmitę. Dziewczyna podniosła wysoko brwi.
- Myślisz, że nie mam co robić tylko umawiać się na kupowane randki? A Carlos to najmilszy i najsłodszy chłopak z jakim miałam do czynienia.- po tych słowach podeszła do Latynosa i pocałowała go w usta. Następnie pogładziła go po policzku i zaśmiała się lekko z jego zaskoczonego wyrazu twarzy i równie zszokowanego co u Jamesa.- No to na razie.- machnęła im na pożegnanie.- Mam jeszcze trochę do zrobienia. Będę się zmywać.
Gdy Carlos oprzytomniał, zatrzymał ją na końcu korytarza.
- Czekaj. Ten pocałunek... nie był w naszym planie.
- No wiem.- uśmiechnęła się słodko.- Ale nie podobało ci się?
- N-no p-podobało...- zająkał się.
- No to w takim razie do jutra, Carlos.- puściła mu oczko.- Lecę, bo taksówka czeka.- chłopak odprowadził ją wzrokiem do windy. Czuł się tak cudownie, jakby odżył na nowo. Jeszcze nigdy nie czuł się tak dobrze jak dzisiaj. Teraz był pewny, że kochał ją, kochał bezgranicznie.





* Jak się czujecie? Bo ja chora :P
Jak myślicie? Czy Marla wybaczy Loganowi? Czy Camille da o sobie jeszcze znać? Piszcie komcie :) W następnym rozdziale kogoś naćpamy a w dodatku zainteresujemy się w końcu Kendallem :) Mały dramacik należy się i jemu :) Mam dzisiaj poczucie czarnego humoru :P

PS Zakładkę z jednorazówkami przeniosłam na górę.
Do czwartku   (")> ♥ <(")