Rozdział 32 część 2

Carlos z rozdziawionymi ustami z wrażenia patrzył to na Kendalla to na Pana Taylor'a. Byli jak ogień i woda, jak dobro i zło, jak ziemia i powietrze... Blondyn zdębiał w miejscu zakorzeniając swoje nogi w podłodze. Na twarzy był bledszy niż rolka aksamitnego papieru toaletowego. Na jego ciele piętrzyły się ciarki. Był sparaliżowany samym wzrokiem ojca Jo, czymś na kształt śmiertelnym spojrzeniem Meduzy, który zamieniał w kamień. I właśnie taki posąg przypominał jego przyjaciel. Carlos go dotknął, a on w ogóle nie zareagował. Spojrzał na mężczyznę po drugiej stronie korytarza. Wyglądał jakby zaraz miał się rzucić na biednego zielonookiego. On był silnym oraz potężnym bykiem, a Kendall czerwoną płachtą. Carlos poczuł się winny tego zdarzenia, dlatego chciał jakoś mu pomóc.

- Proszę Pana, niech się Pan tak nie denerwuje. Przecież nic się nie stało.- przerwał ciszę Latynos.

- Nic się nie stało? Nic się nie stało?!- uniósł się podnosząc wysoko brwi.- Czuję się oszukany i zły. Moja własna córka i ten...-urwał wskazując palcem na blondyna.

- No niech Pan dokończy.- odezwał się w końcu Kendall. Mężczyzna milczał.- No kim ja jestem według Pana? Draniem? Oszustem? Łobuzem, który kieruje Jo na złą stronę mocy? Bo ja nie rozumiem gdzie Pan widzi Pan problem.- rozłożył ręce.

- Nie ufam tobie.- wytłumaczył.

- Czy zrobiłem kiedyś krzywdę Pańskiej córce? Czy płakała przeze mnie choćby raz? Ach tak! Przypominam sobie.- potarł się po podbródku wyglądając lekko ironicznie.- Raz płakała, bo nie chciał jej Pan puścić ze mną imprezę, dlatego wyciągnąłem ją przez balkon. Gdy się Pan dowiedział, to zrobił aferę, przez która płakała. Ale to była głównie Pana wina.

- Nie będę słuchał jak mnie obrażasz!- podszedł do niego. Złapał go za kołnierzyk i przysunął do siebie. Ich twarze były blisko siebie. Ten chudy i niepozorny mężczyzna miał w sobie więcej siły niż niedźwiedź.- Możesz pożegnać się z moją córką...

- Ejejejej.- wciął się między nich Carlos rozdzielając ich.- Tylko bez takich.

- Nie może jej Pan zabrać stąd siłą!- odrzekł Kendall.

- Wszędzie będzie jej lepiej niż tu.- spojrzał na niego z pogardą, po czym odwrócił się na pięcie i poszedł przed siebie.

- Stary...- Carlos położył mu rękę na ramieniu.- Sorry. To moja wina.

- No co ty?- burknął. Zrzucił jego dłoń z siebie i poszedł w drugą stronę.

James nie miał co ze sobą zrobić. Lucy obiecała, że przyjdzie do niego od razu po nagraniach, a jeszcze jej nie było. Tak mu się nudziło, że postanowił coś zjeść. Otworzył lodówkę, ale nie znalazł nic co by zaspokoiło jego pragnienia. Spojrzał do szuflady gdzie leżała paczuszka kisielu cytrynowego. Wzruszył ramionami sam do siebie i sięgnął po produkt. Na spokojnie nastawił wodę w czajniku elektrycznym, a następnie wziął kubek oraz zasiadł z nim do stołu. Chciał rozerwać górną część opakowania, jednak było mocniejsze niż myślał. W końcu pociągnął energicznie, a cały proszek rozsypał się. Wylądował na stole, podłodze, spodniach i jego dłoniach.

- Shit...- mruknął do siebie. Podniósł się, aby posprzątać. Zatrzymał się na chwilę drapiąc po głowie. Czym się sprząta takie gówno?- pomyślał. Otrzepał się, a następnie poszedł po zmiotkę i szufelkę. Zmiótł wszystko z podłogi. Został jeszcze stół. James bezmyślnie postawił szufelkę na stole i zaczął do niej zamiatać proszek. Kiedy skończył na blacie została biała kreska proszku. Odłożył sprzęt. Pochylił się nad stołem. Chciał zmieść to ręką kiedy nagle do mieszkania wszedł Logan.

- Co ty robisz?!- spytał brunet gdy zobaczył Jamesa. Podszedł do niego zaskoczony.- Czy ty wciągasz jakieś dragi?- zmarszczył brwi niedowierzając. 

- Co?! Aaaa...- teraz się zorientował jak to musi wyglądać. Szatyn postanowił to jednak wykorzystać i go wkręcić.- Ano tak. Kupiłem se działkę. Chcesz?

- Czy ty się dobrze czujesz?!- wrzasnął.- Nie waż się w ogóle tego brać. Przecież nie tolerujesz ćpunów, a teraz co ja widzę?

- Ludzie się zmieniają.- uśmiechnął się. Zebrał się na odwagę i wciągnął kreskę kisielu nosem. Z dumą wyprostował się, lecz po chwili poczuł, że coś jest nie tak.

- Ja pier...- złapał się za nos i skrzywił. Łza pociekła mu z oka.- Szczypie!

- Od kiedy to tak działa?- po chwili się domyślił, że coś jest nie tak. Wziął na palec resztę proszku i spróbował.- Cytrynowy to ja się nie dziwie, że szczypie haha!- zaśmiał się.

- Weź zrób coś!- powiedział nadal trzymając się za nos.

- Masz za swoje idioto. A ten kisiel był mój, ale ci wybaczam, bo mam teraz ubaw.- z uśmiechem na twarzy poszedł do łazienki.

Jo właśnie wracała z planu do Palmwoods. Wjechała windą na swoje piętro. Kiedy weszła do swojego mieszkania, jej ojciec pakował jej ubrania do walizki. Stanęła w drzwiach jak wryta. Jej tata tylko spojrzał na nią kamienną twarzą i kontynuował pakowanie. Jo domyśliła się, że coś zaszło.
- Tato? Dlaczego pakujesz moje rzeczy?
- Wracasz ze mną do domu. Nie będzie ci ten Kendekl mieszkał w głowie!
- Ja się stąd nigdzie nie ruszam! I nie mów tak na niego. Tato! Ja go kocham! Czemu nie możesz tego zrozumieć?- wyrwała mu walizkę z rąk.
- Nie sprzeciwiaj mi się Jo! Oszukałaś mnie i swoją matkę! Nie wychowywaliśmy ciebie na oszustki. Ten chłopak ma na ciebie zły wpływ. Pożegnaj się z przyjaciółmi, bo wracasz ze mną do domu! I nie sprzeciwiaj mi się! Bierz walizkę i pakuj się. Przyjdę do ciebie za pół godziny!- wyszedł trzaskając drzwiami. Dziewczyna z zaszklonymi oczami zadzwoniła do Kendalla. Chłopak nie odbierał. Wyszła z mieszkania i poszła do niego.
- Kendalla nie ma.- powiedział Carlos.- A Logan zabrał Jamesa do lekarza, bo spuchł mu nos od wciągania cytrynowego kisielu.
- Co?- opamiętała się. Nie miała czasu.- Nie ważne. Powiedz Kendallowi żeby jak najszybciej się ze mną skontaktował, ok?- poprosiła.Carlos przytaknął.
Kiedy wróciła do mieszkania, jej ojciec kontynuował jej pakowanie tłumacząc się, że jeśli ona tego nie zrobi, to uczyni to sam. Jo złapała się za głowę, bo nie wiedziała co robić. Nie wiedziała gdzie jest Kendall.
- Tato! Ja ci już mówiłam, że z tobą nigdzie nie jadę. Nie zabierzesz mnie stąd siłą.
- Może i nie, ale...- urwał. Wziął głębszy oddech, zrobiło mu się gorąco.
- Tato? Nic ci nie jest?- podbiegła do niego córka.
- To znowu ciśnienie... podaj mi szklankę wody.- natychmiast to uczyniła.- I widzisz co ty ze mną dziecko robisz?- popił te słowa wodą.- Ja się martwię o twoje życie, a ty jeszcze protestujesz przeciwko mnie... Jedź ze mną do domu.- ponowił prośbę. Na początku Jo nie chciała, ale widząc w jakim stanie jest ojciec, uległa mu. Przytaknęła tylko głową. Nie chciała znikać na zawsze. Może na jakiś czas dopóki ojciec nie poczuje się lepiej.
Oboje czekali na taksówkę. Jo usiadła na walizce. Jeszcze nie wiedziała co będzie z jej serialem, ale nie miała głowy żeby teraz o tym myśleć. Nagle usłyszała jak ktoś woła jej imię. Odwróciła się, aby ujrzeć biegnącego w jej kierunku Kendalla. Pan Taylor burknął coś pod nosem.
- Nie może Pan jej tak po prostu zabrać.- powiedział gdy złapał oddech.
- A umiesz mi podać choćby jeden sensowny powód?- spytał Pan Taylor.
- Kocham Pańską córkę. Czy to nie wystarczy? Jo jest już dorosła. Niech pozwoli jej Pan decydować za siebie, ponieważ w ten sposób robi jej Pan krzywdę. Myślał Pan o niej co ona może czuć gdy zabiera jej Pan wszystko co pozwala żeby była szczęśliwą? Miłość, pracę , przyjaciół.... Ja naprawdę żałuję tego co kiedyś zrobiłem i gdybym mógł cofnąć czas, to nie zabierałbym Jo przeciwko Panu zakazom. Szanuję Pana. W moich myślach jest Pan pisany wielką literą. Niech mi Pan uwierzy, że nic w życiu nie dawało mi tyle radości ile Jo. Rozumiem. Nie musi mnie Pan lubić, nie każdego się da. Ale niech Pan przynajmniej zaakceptuje fakt, że ze mną jest szczęśliwa i zrobię dla niej wszystko.- w tym momencie podjechała taksówka. Pan Taylor lustrował go swoim mroźnym spojrzeniem.
- Zapakować walizki?- spytał taksówkarz.
- Tak.- odpowiedział Pan Taylor. Kendall spuścił głowę. Nie wiedział co mógł dalej zrobić.- Ale bez tej jednej.- wskazał na bagaż córki.
- Tato!- uściskała go Jo ciesząc się, że zostaje.- Dziękuję.- pocałowała go w policzek.
- Ja też bardzo dziękuję.- odezwał się Kendall, któremu kamień spadł z serca.
- Ale żeśmy mieli się jasno. Zrobisz mojej córce krzywdę, ukryjecie coś przede mną ważnego lub cokolwiek tam jeszcze to cię nie będę nie lubić tylko nienawidzić, rozumiesz?
- Tak jest!-uśmiechnął się.
- Uważaj na niego, córciu. I pisz, dzwoń kiedy tylko chcesz.
- Dobrze, tato.- puściła jego rękę. Pan Taylor wsiadł do taksówki, która potem odjechała.Kendall wziął od Jo jej walizkę i pomógł się jej rozpakować. Był szczęśliwy, ponieważ nie spodziewał się tego po jej ojcu. Może nawet i tacy ludzie mają odrobinę serca?




* A niech będzie happy end :) A co tam. Święta są jutro :) I tak oto dajemy Kendallowi spokój. W następnym będzie Camille. Wtedy się okaże czy jej intencje były szczere. Mam nadzieję, że z powodu wielkanocnych zamieszek macie czas na przeczytanie tego i pozostawienie komentarza, bo się tym martwię. Ma drugim blogu nie pojawiło się wiele komentarzy... Dla mnie to stan krytyczny i przez Was w te święta będzie mi smutno, więc...

SZANTAŻUJĘ WAS! Jeśli nie będzie minimum 8 KOMENTARZY  to we wtorek nie pojawi nowy rozdział. Wierzę w Was i życzę Wesołego Jajka i oby Was zmoczono w poniedziałek :)

Oby do wtorku ;)