Rozdział 82

Porywacze wrócili dopiero wieczorem. Przez ten cały czas Marla zastanawiała się co  będzie z Loganem. Czy na pewno go uwolnili a jeśli tak, to gdzie teraz się podziewa. Greg i Nick przyszli zadowoleni. Marla zdążyła pozbierać się do kupy.

- No i pozbyliśmy się tego nieudacznika.- otrzepał dłonie Greg.

- Co mu zrobiliście?- zapytała spokojnie.

- Wywieźliśmy daleko stąd jego wozem. Będzie bardzo zdziwiony…

- Ale żyje?

- Żyje…- machnął ręką.- Teraz będziemy mieć dużo wolnego czasu dla siebie.

- Teraz nie ma ochoty i miło byłoby gdybyś mnie rozwiązał.

- Jak sobie życzysz…- po chwili była już wolna.

- Greg, przecież ona ucieknie.- wtrącił Nick.

- Wcale nie i nigdzie się stąd nie ruszam. Po prostu jestem wycieńczona. Zjadłabym coś i położyłabym się do wygodnego łóżka. Kąpiel też bym wzięła.- grała na zwłokę. Jednak mówiła prawdę. Nie miała zamiaru nigdzie uciekać. Przynajmniej nie dziś. Jest już ciemno.

- Słyszałeś?- Greg szturchnął kolegę.- Wykombinuj natychmiast te rzeczy.

Następnego dnia Marla obudziła się na niezbyt wygodnym łóżku, równie metalowym jak krzesła. Jednak była to jakaś nowość, bo mogła się wyprostować. Szara pościel pachniała podejrzanie. Przynajmniej trochę czuła się odświeżona. Nie wiedziała do wczoraj, że za tymi wielkimi drzwiami jest zwyczajne mieszkanie, w którym nikt od dawna nie mieszka. Nick i Greg zatem tam przebywali, a ją dla pewności przetrzymywali nadal w wielkiej hali. Przeciągnęła się i przegładziła włosy palcami u ręki. Drzwi zaskrzypiały. Wyszedł z nich Nick trzymając talerz z jajecznicą i szklankę wody. Postawił to obok niej, a sam przysiadł obok. Bez słowa zaczęła jeść. Przypatrywał się jej jak jadła. Speszyła się, więc odłożyła jedzenie.

- Rzeczywiście nie uciekłaś.- rzekł.

- Mówiłam, że nigdzie się nie wybieram. Gdybym nawet chciała to nie mam szans.

- A chciałabyś?- na te słowa machinalnie wyprostowała się.

- O czym ty mówisz? Teraz ci się na to zebrało? Jest już za późno.

- Ach…

- Nie dam się nabrać. Nie jestem taka głupia.

- Ja też nie.- zwilżył wargi językiem.- Musisz go naprawdę kochać… Logana.

- Nie wiem o czym mówisz.- skłamała.

- Ja wiem.

- Dlaczego się nie poskarżyłeś?

- Mam go już po dziurki w nosie. Rozkazuje mi i traktuje jak sługusa.- zaczął się żalić.

- To ucieknijmy razem. Nie wniosę na ciebie skargi.

- W to wątpię, ale nawet jeśli mówisz prawdę, to Greg na mnie doniesie. Jak go złapią to już nie będzie mu zależało. Nie zniesie, że mi się udało, więc… A ja wiem, że i tak tego nie uniknę.

- Twoja kara może być mniejsza.

- Nie wiem…

- Nad czym się zastanawiasz?- zdziwiła się.

- Boję się.

- A ja to się nie boję? Płakałam przez sen, ale znowu skończyły mi się zły. Powoli czuję jak rośnie we mnie znieczulica. Chodźmy, ucieknijmy. Nie wiem… wyleć gdzieś do Australii.

- Gdyby było to takie proste…- wetchnął.- Dlaczego ze mną o tym w ogóle rozmawiasz. Porwałem cię i trzymam tutaj piąty dzień.

- Nie ty, tylko Greg.- wbiła wzrok w poduszkę.

- Też jestem winny.

- A chciałeś tego?

- Nie.

- Jesteś idiotą. Dałeś się wykorzystać i wciągnąć w to bagno. Rozumiem twoją sytuację. Ale przecież to jest głupie…- przeniosła wzrok na resztki jajecznicy.

- Wiem. Byłaś jeszcze kiedyś w takich beznadziejnych sytuacjach?

- Wiele razy.- uśmiechnęła się.- Ale ta jest najgorsza.

- Jak wyobrażałaś sobie bycie tutaj nadal?

- Jak teraz. Chciałam namówić cię na ucieczkę.

- Ale ja tego nie zrobię. Nie mogę…- zapierał się.

- Litości…- odważyła się spojrzeć mu w oczy.- A w zamian otrzymasz ode mnie chrześcijańskie rozgrzeszenie.

- Nie będzie mi potrzebne, bo będę smażyć się w piekle.- pogładził ręką po pościeli.

- I tak ucieknę. Z tobą czy bez ciebie.

- Nie mów mi tego!

- Za późno…- nie przejęła się tym co zrobiła. Zamyśliła się i uśmiechnęła pod nosem.

- O czym myślisz?

- Jestem głupia. Mogłabym teraz uciec daleko przed siebie, tam gdzie mnie nogi poniosą, a rozmawiam z porywaczem. Mogłabym przeprosić Logana i prosić o zrozumienie.

- Nie udałoby ci się. Greg jest na dworze i złapałby cię.

- Nie mów mi tego.

- Za późno.- uśmiechnął się.

- Co dalej ze mną będzie?- spytała.

- To nie ode mnie zależy.

- A jednak jest to najdziwniejsza rozmowa mojego życia. Nic jej chyba nie przebije.

- Wiem. Ciekawe czy za kratami za mną tęsknią…- zmienił temat.

- Proszę cię, skończ.- podniosła rękę w jego stronę.

- Może ja już pójdę.- chciał się podnieść, ale go zatrzymała.

- Zostań.

- Nie mamy o czym rozmawiać i nie powinniśmy. 

- To posiedź ze mną w ciszy. Czuję się taka samotna. Potrzebuję towarzystwa, a ponadto musisz ze mną zostać, bo nie dokończyłam jeść.

- Jesteś najdziwniejszą osobą jaką poznałem.

- Ty też to takich należysz.- dokończyła jedzenie.
- Ja jednak pójdę. Nie chcę żeby Greg nas razem zobaczył.- co było dziwne, Nick pożegnał ją szerokim uśmiechem, lecz ona go nie zauważyła.

Zbliżała się godzina piąta. Niebo nadal było jasne jak zazwyczaj o tej porze roku. Kiedy Marla planowała ucieczkę, Greg przyszedł do niej.

- Tu jest moja księżniczka.

- Nie mów do mnie księżniczka.- naburmuszyła się jak małe dziecko.

- Coś się stało? Jesteś agresywna…

- Tak! Z każdą chwilą zastanawiam się czy wyjdę z tego żywa.

- Jeśli będzie grzeczna to na razie nic ci się nie stanie. Przecież wiesz.- zaczęła płakać.- Nie płacz.- chciał ją przytulić, ale ona odskoczyła od niego.

- Zostaw mnie. Chcę wrócić do domu!

- Myślałem, że chcesz zostać ze mną.- zaskoczyły go jej słowa.

- Nie! Już nie chcę.

- Pakuj się. Wyjeżdżamy!- stwierdził po chwili z wielką rozrzutnością w słowach. Dokładnie nawet tego nie przemyślał.

- Słucham?- myślała, że się przesłyszała.

- Słyszałaś. Przecież tu nie zostaniemy. Tu jest niebezpiecznie. Wyjedziemy daleko stąd.

- Jak mam się niby spakować skoro nie mam niczego przy sobie?!

- To jeszcze lepiej. Szybciej się z tym uwiniemy.

- I tak nigdzie się z wami nie wybieram.- skrzyżował ręce. 

- Wami? Nicka nie będzie. Wyślę go do domu. Nie będzie nam już potrzebny. Tylko ty i ja.- uśmiechnął się krzywo.

- Ty chyba sobie tego nie przemyślałeś. Jak ty sobie to wyobrażasz? Jestem osobą publiczną. Miliony osób zobaczy moją nieobecność i wybuchnie afera. Tego chcesz? W dodatku nie wywieziesz mnie poza teren Stanów, bo nie mam przy sobie dokumentów. A na byle jakim dworcu ktoś i tak mnie rozpozna.

- To w takim razie zginiesz szybciej…- stwierdził z łatwością.- Wiem, że będą cię szukać. Myślałem, że zdążę spędzić z tobą ostatnie chwile twojego życia, ale skoro się upierasz…

- Nie rozumiem. To nie chcesz ze mną…

- O!- przerwał jej.- Nagle chcesz ze mną spędzić trochę czasu? To już nieaktualne. Cały czas coś kręciłaś. Powinienem wrócić się po tego twojego kochasia i zabić was oboje.

- To dlaczego nadal żyję?- załamał jej się głos.

- Bo mi się tak podoba. A co? Chcesz to uwinę się z tym szybciej.- ciśnienie krwi mu podskoczyło.

- Zachowujesz się jakbyś był Panem życia i śmierci.- odsuwała się od niego powoli kiedy on się przysuwał.

- Bo nim jestem…

- Jesteś popieprzonym psychopatą. I nie jest to przekleństwo, tylko obelga.- odsuwała się tak długo dopóki nie trafiła na opór na swojej drodze, a dokładniej ścianę.

- Sama się prosisz.

- Nie zbliżaj się!- szarpnął ją mocno za rękę.- Puszczaj!- złapał ją mocno objęcia. Spanikowała.- Nick!- zaczęła go wołać mając nadzieję, że pomoże.- Nick!

- Nie wołaj tego durnia!- uciszył ją Greg i przykładając dłoń do jej ust. Szarpała się, lecz nie mogła uwolnić się z jego uścisków. Mężczyzna zaczął całować ją zachłannie po szyi. Zaczął schodzić coraz niżej. Trzymał ją mocno w talii tak, że wyrwanie mu się było prawie niemożliwe.

- Nie jestem durniem.- w drzwiach stanął Nick.

- Ależ jesteś.- Greg przerwał na chwilę swoje czynności.- Spójrz na siebie . Nędza w nędzy. Jesteś jak ten Henderson. Głupi i naiwny. Nic z ciebie nie będzie.- Marla patrzyła na Nicka z załzawionymi oczami. Wciąż ją mocno trzymał. Bała się co może dalej z nią zrobić.

- Puść ją.- ostrzegł Grega.- Puść zanim będzie za późno. Możesz się jeszcze wycofać.

- Nie mów mi co mam robić!- wrzasnął.- Ja tu rządzę.

- Puść ją, bo inaczej wezwę policję.

- Chcesz nagle przejść na dobrą stronę mocy?

- Wszędzie będzie mi lepiej niż tu!

- Ach tak!- Greg szarpnął Marlę za włosy i rzucił na ziemię. Upadła. Nie miała siły się podnieść. Przeczołgała się tylko chowając za wielki karton. Rudy wyjął swój sztylet.- Pożałujesz ty niewdzięczny nieudaczniku. Mogłem wtedy zostawić cię nad tą górską przepaścią i czekać aż zasypie cię lawina!

- Nie wzbudzaj we mnie poczucia winy, bo to już nie działa. Mam ciebie dość. Żałuję, że ciebie poznałem, nawet jeśli tobie żyję!

- Nie na długo.- czaił się na niego ściskając za rękojeść. W końcu rzucił się na niego. Marla patrzyła jak siłują się. Nick za wszelką cenę próbuję uniknąć ugodzenia sztyletem. Jednak Greg był szybszy i wbił mu go w brzuch. Marla zasłoniła sobie usta dłońmo żeby nie pisnąć Odwróciła głowę. Słyszała tylko jego jęk i dźwięk upadającego jego ciała. Dyszał głośno nie mogąc wydusić z siebie ani słowa. Greg znalazł Marlę i wyciągnął ją z kryjówki. - Chodź tutaj!- jednym ruchem przyciągnął ją do siebie. Zaczął ją całować.

- Nie całuj mnie! Nie dotykaj!- zaczął rozpinać jej bluzkę.

Wnet zza drzwi dało się usłyszeć jakieś odgłosy. W jednej chwili do hali wparowało kilku gliniarzy w bronią wycelowaną w porywacza. Inny czarnoskóry policjant zabrał rannego Nicka ze sobą. Dziewczyna chciała wołać pomocy, ale nóż miała przy gardle. Czuła jeszcze mocniej zapach jego potu. Bała się i dygotała. Patrzyła z przerażeniem na trzech gliniarzy.

- Stać! Policja!- krzyknął jeden z nich.

- Co?- Greg nie wiedział jak to się mogło stać.

- Nie ruszaj się! Budynek jest otoczony.

- Nie podchodźcie, bo podetnę jej gardło!- syknął ze złości. Szatynka wylewała z siebie łzy, bo wiedziała, że jest w stanie to zrobić.

- Rzuć sztylet na ziemię!

- Po naszym trupie!- przycisnął ją mocniej do siebie.

- Dajemy ci szansę. Wycofaj się. Otrzymasz mniejszą karę. Puść dziewczynę i oddaj się w ręce policji! Chcesz całe życie spędzić za kratkami?

- Ja się tam nawet nie wybieram. To wy rzućcie broń, bo zabiję.

- Wcale nie chcesz jej zabić.- upierał się gliniarz.

- Jeśli nie będzie moja, nie będzie niczyja!- Greg miał już wykonać nacięcie na jej szyi kiedy usłyszano strzał. Sztylet spadł na ziemię. Dopiero teraz zauważyła co się wydarzyło. Policjant strzelił prosto w jego przedramię. Kiedy pod wpływem bólu, nóż spadł na ziemię, dwaj policjanci zwinęli go i założyli kajdanki. Marla padła na kolana i zaczęła jęczeć. Trzeci gliniarz pomógł jej wstać.

- Chodź z nami. Jesteś już bezpieczna.

- Dziękuję…- nie mogła powstrzymać emocji i przytuliła do siebie mężczyznę. Ten wyprowadził ją na zewnątrz gdzie stały dwa trzy wozy policyjne i ambulans. Wśród tego zamieszania znalazł się jeszcze jeden samochód, van Kendalla. Rozwarła lekko usta gdy zobaczyła blondyna w środku, a serce jej zabiło kto stoi przy samochodzie. Logan oparty był o maskę samochodu. Na głowie miał przepaskę z bandaża. Gdy zobaczył Marlę, podbiegł do niej i mocno ją przytulił.

- Zrozumiałem…- tylko tyle z siebie wydusił. Nie byli w stanie nic więcej do siebie powiedzieć. Wciąż trzymali siebie w objęciach.

- Będziesz musiała jeszcze pojechać na komisariat i złożyć zeznania.- wtrącił policjant.

- Zawieziemy ją teraz.- odpowiedział za nią Logan. Spojrzał na dziewczynę.- Wejdź do środka.-zanim jednak tak się stało, Kendall wyszedł z samochodu i uściskał dziewczynę.

- Kendall. Jesteś…

- Opowiemy ci wszystko po drodze. Jesteś cała?- kiwnęła głową.

Wsiedli do samochodu i pojechali za wozami policyjnymi na komisariat. Kiedy tylko usiedli wygodnie na siedzeniach, Logan nie wytrzymał.

- Dlaczego to zrobiłaś?- spojrzał jej prosto w oczy.

- Kiedy leżałeś taki nieprzytomny, dał mi do zrozumienia, że jeśli cię zostawię to cię wypuści. Musiałam ci naopowiadać tyle przykrych rzeczy żebyś uwierzył. Wolałam żebyś nie był ze mną niż żeby cię zabili.- popłakała się. Logan objął ją mocno i pocałował w czoło. Logan spojrzał, że na szyi ma lekkie zadraśnięcie od noża, delikatnie zakrwawione. Lekko otarł palcem kropelkę krwi.

- Zabiję gnoja. Nie daruję mu tego. Mam nadzieję, że go nigdy nie zobaczę i zgnije w psychiatryku. Albo niech w ogóle idzie do paki o zaostrzonym rygorze to zrobią z nim porządek.- po chwili się uspokoił.- Na początku myślałem, że to jakaś następna gra, aby wywieźć go w pole. Potem sam dałem się na to nabrać. Naprawdę uwierzyłem, że mogłaś być zdolna do takich rzeczy…

- To wszystko co mówiłam to nieprawda. Kocham cię.

- Ja ciebie też.- głaskał ją po włosach.

- Było mi tak z tym ciężko. Modliłam się żebyś mi wybaczył kiedy być może się uwolnię.

- Domyśliłem się już po tym jak dałaś sygnał. Rzeczywiście miał rację. Jestem naiwny…- rozmowa się urwała.

- Kendall?- Marla przypomniała sobie o co chciała zapytać kierowcę o miodowych włosach.- Skąd się tutaj wziąłeś?- zielonooki nawiązywał z nią co jakiś czas kontakt wzrokowy patrząc do lusterka.

- Kiedy Logan zadzwonił do mnie i dał sygnał, wiedziałem już, że coś jest nie tak. Ostatnim razem użył tego siedem lat temu jak złamał nogę w lesie, bo ześlizgnął się z leśnej górki i potrzebował pomocy. Nawet się nie zastanawiałem co zrobić. Wiedziałem, że to nie są żarty.

- No, ale jak go znalazłeś?

- Zapomniałaś, że nasze telefony są połączone. Nie muszę też tłumaczyć co to GPS. Dlatego Logan zabrał ten telefon, bo on jest powiązany. Wsiadłem w samochód i tak trop na mapie mojego wyświetlacza doprowadził mnie do auta Logana na jakimś pustkowiu. Był ledwo przytomny, zawiozłem go do szpitala.

- Ci idioci nie zostawili ani trochę paliwa w moim wozie. A kiedy chciałem zadzwonić, telefon rozładował się. Na szczęście Kendall zdążył na czas. Moje auto jest teraz przed komisariatem.

- Ten kazał się szybko ewakuować ze szpitala i jechać na policję. Pielęgniarki chciały już go tam podczepiać, a on uciekł ze szpitala. Na komisariacie Logan opowiedział całą historię. Oni zebrali ekipę i razem z nimi pojechaliśmy cię szukać. Kazali nam zostać, ale nie posłuchaliśmy. Na początku chcieliśmy cię namierzyć, ale tamten telefon po pierwsze nie miał GPS, a po drugie był wyłączony. A za długo trwałoby inne namierzanie. Logan jednak wiedział, że była to opuszczona fabryka. Policja wiedziała gdzie to jest. I tak się zjawiliśmy.

- Jak dobrze, że to wszystko się skończyło. On chciał mnie zabić. Już nastawiałam się na to, że zginę. Chociaż Nick próbował mnie ratować.

- On?- odezwał się Logan.

- Tak. Kazał mnie puścić. Pokłócili się. Greg wbił mu nóż w brzuch. Nie wiem czy raz czy dwa razy… to było straszne. Gdyby nie on spowolnił tą akcję to pewnie byłoby po mnie…- wtuliła się jeszcze mocniej w jego ciepłe ciało.

- Byłaś dzielna. Nawet gdybym się nie zorientował, że to co mówiłaś o mnie kłamstwo, nie zostawiłbym cię tam.

- Carlos i James już wiedzą co się stało.- wtrącił blondyn.

- Nie mam sił żeby jeszcze im się tłumaczyć…- jęknęła.

- Niestety musisz teraz powiedzieć wszystko na policji.- Kendall zaparkował pod komisariatem.






* No i się skończyło :) Oczywiście nie obyło się bez akcji policji. No to musiało być, nie ma bata. Jak ocenicie postępowanie Grega a jak Nicka, który... zrezygnował z bycia tym złym? Wypowiedzcie się na ten temat. Czeka nas jeszcze jeden rozdział, który kończy ten wątek. Stells jakiś czas temu zadała mi pytanie na temat Nicka i Jo. I dowie się tego właśnie w kolejnym :-)
A tymczasem do soboty :*