Rozdział 83

Po ciężkim składaniu zeznań, trójka przyjaciół opuściła komisariat. Kendall przytulił jeszcze raz dziewczynę pocieszając ją i wsiadł do swojego vana. Blondyn jechał do domu, a para miała jechać za nim. Logan otworzył drzwi Marli, aby weszła do jego samochodu. Była zmęczona od ciągłego płaczu i wspominaniu tych przykrych chwil gliniarzom. Logan podał jej swoją kurtkę, aby się przykryła. Kiedy wyjeżdżał na główną drogę, Marla kazała mu zawrócić.

- O co chodzi?- zdziwił się.- Po co każesz mi zawracać?

- Jedź do szpitala.

- Po co? Badał cię już lekarz…- patrzył na nią zmartwionym wzrokiem.

- Jedziesz do tego szpitala?

- No dobrze.- Logan zawrócił. Dziesięć minut później wysiedli przed budynkiem szpitala publicznego. Pogładziła plaster na swoim czole i weszła do środka.

- Po co tu przyjechaliśmy?- domagał się wyjaśnień. Nie słuchała go. Przeszła do recepcji i zapytała o jednego pacjenta. A dokładnie o Nicka Frasera. Pielęgniarka przekazała jej informacje i skierowała się do konkretnych drzwi. Przed wejściem zatrzymała się spojrzawszy wcześniej na Logana.- Jesteś pewna, że chcesz tam wejść?

- Tak. Muszę z nim porozmawiać. Jestem mu to winna.

- Może pójść z tobą?- bał się, że w środku może coś jej się stać. Odetchnął z ulgą jak zobaczył w drzwiach, które otwierała, że w środku pilnuje go policjant.

- Nie ma takiej potrzeby. Sam widzisz. Nie potrwa to długo. Poczekaj na mnie w samochodzie.- poinstruowała go. Logan kiwnął głową i poszedł. Weszła do sali. Nick spał na łóżku szpitalnym. Obok niego czuwał gliniarz.- Czy mogę z nim porozmawiać?

- Pięć minut.- burknął tylko. Wstał z krzesełka i oparł się o drzwi. Czuła jego spojrzenie na plecach, jednak wiedziała, że nie może go wyprosić.

- Nick? Słyszysz mnie?- szepnęła nad jego głową. Chłopak od razu zareagował na jej słowa. Otworzył oczy.

- Żyjesz…- uśmiechnął się wypuszczając powietrze.

- Tak. Chciałam ci podziękować.

- Nie rób tego.- odwrócił głowę czując, że po tym wszystkim mu się nie należy.

- Mimo, że wyszło jak wyszło, uratowałeś mi życie.

- Przepraszam, że musiałaś przez to przechodzić.- na chwilę się zawahał nad kolejnym pytaniem.- Co z Gregiem?

- Żyje.- odpowiedziała bez żadnych emocji.- Dostał w przedramię. Podajże leży w sali obok. Gdy tylko go wypiszą, zamkną go w psychiatryku. A co u ciebie?

- Straciłem dużo krwi, ale jeszcze kilka dni i wrócę za kratki. Wiem, że tego nie uniknę, ale przynajmniej nie dostanę dożywocia.- udał, że się cieszył.- Nie wiem ile czasu to potrwa. Odważył się spojrzeć jej w brązowe oczy.- Przepraszam, że tak wyszło. Byłem straszny… nic mnie nie usprawiedliwia.

- Ważne jest to, że próbowałeś. Może i mam jakiś uraz do ciebie, ale jestem ci wdzięczna. Za to, że zareagowałeś, choć nie musiałeś.- kąciki ust delikatnie jej zadrżały. Chciały się uśmiechnąć, ale nie mogły się podnieść.

- Może gdybym postąpił inaczej, inaczej by to się potoczyło…

- Czasu nie cofniesz.- po tych słowach na chwilę wkradła się między nimi cisza.

- Czyli co?- odrzekł.- Widzę cię po raz ostatni?

- Tak. Postanowiłam zeznawać tylko przy sędzi i ławie przysięgłych. Nie chcę na niego patrzeć. I chyba tak, widzimy się ostatni raz.

- Czemu mi się tak przyglądasz?- zapytał z ciekawością.

- Chcę zapamiętać twoją twarz, każdy szczegół.- wytłumaczyła.

- Nie chcę żebyś pamiętała mnie takiego. Jak już to zapamiętaj mnie takiego jakiego poznałaś mnie na początku.

- Niech będzie.- uśmiechnęła się. Policjant chrząknął dając znać, że czas się kończy.

- Miło było cię poznać.- wyszeptał.

- Trzymaj się.- wstała.- Muszę iść.- Kiedy odwróciła się od niego, usłyszała jeszcze raz jego głos.

- Czekaj!- zatrzymał ją.

- Tak?- zdziwiła się. Nie miała pojęcia co mógł jej jeszcze powiedzieć.

- Czy zrobisz dla mnie jedną rzecz?- zapytał niewinnie poprawiając czuprynę swoich ciemnych włosów.

- Co tylko będziesz chciał…

- Otóż jest taka jedna osoba…- zaczął niepewnie.-… którą skrzywdziłem i nie miałem okazji jej przeprosić.- przegryzł wargę.- Powiedz Jo, że żałuję za to co się wydarzyło między nami. Nie oczekuję przebaczenia. Po prostu przekaż, że jest mi strasznie przykro i zrozumiałem swój błąd.

- Na pewno przekażę.- kiwnęła głową.

- Dzięki. Wiem, że czasu nie cofnę. Z perspektywy czasu wstydzę się tego co jej zrobiłem. Chciałem się zmienić, a kiedy moje drogi i Grega się skrzyżowały...- urwał- Mogłem nie dać się tak owinąć wokół palca. Mniejsza o to. Po prostu ją przeproś. Ma moje słowo, że już mnie więcej nie zobaczy.

- Dobrze. Przekażę.- przytaknęła. Zauważyła, że teraz on jej się przygląda.- Coś nie tak?
- Ostatnio dowiedziałem się dziwnej rzeczy, takiej niedorzecznej dla mnie. Myślałem, że robią sobie ze mnie żarty, bo przecież to się wszystko nie zgadza.
- Ale o co chodzi?
- Prawda jest taka, że...- spojrzał w jej brązowe oczy. Nie mógł jej tego powiedzieć. To zmieniłoby całe jej życie. Możliwe, że nawet by mu nie uwierzyła.- Nie, jednak nic.
- No powiedz...
- Może kiedyś się dowiesz. Ale nie teraz. Nie mógłbym. I nie nalegaj, proszę.
- Niech cie będzie.- westchnęła ciężko.- Może kiedyś. Życzę ci, abyś poukładał sobie życie na nowo gdy wyjdziesz na wolność.- powiedziała kiedy oparła się o barierkę jego łóżka.

- Wrócę do Tennessee. Tam jest mój dom.

- Żegnaj Nick…

- Nicolas.- poprawił z lekkim grymasem na twarzy.- Mam na imię Nicolas.- Marla uśmiechnęła się. Nie z jego imienia, tylko z tego, że zna już jedną taką historię.

- Marlabell.- powiedziała z łamiącym się głosem jakby to imię stawało jej w gardle. Nick uśmiechnął się. Ona odwzajemniła uśmiech. Kiedy policjant otworzył jej drzwi, jeszcze raz na niego spojrzała i zniknęła mu z oczu.







* Wiem, wiem. Krótki rozdział, ale w tym tygodniu i tak dużo się naczytaliście rzeczy moich lub rozdziałów i tych, do których się przyczyniłam. Poniedziałek RHMF. Środa PPP. Czwartek RHMF. Piątek FTS. A dziś w sobotę to :)

Już tak mało zostało do końca. A ja się żegnam. Do środy :*