Rozdział 107

Przez całą drogę powrotną Elena myślała o Jamesie, o tym dziwnym zachowaniu i nie tylko. Zaparkowała pod domem. Minęła się z Loganem w drzwiach, a Marla krzątała się jeszcze po salonie. Szatynka zauważyła jaka przybita wróciła od Jamesa. Postanowiła ją o to podpytać.

- Ellie? Co ci jest?- położyła rękę na jej ramieniu.

- Rozmawiałam z Jamesem…- westchnęła ciężko.- To była dziwna rozmowa.

- Dziwna?- wzruszyła się trochę.- James jest dla mnie jak brat. Pytaj mnie jeśli chcesz coś wiedzieć, choć nie wydaje mi się żeby Jamie był dziwny.- uśmiechnęła się subtelnie.- Oczywiście jeśli tylko mogę ci udzielić takiej odpowiedzi.- dodała.

- Skoro tak to może mi powiesz dlaczego tak się podejrzanie zachował jak zapytałam go o dziewczynę?- Elena rozwarła wargi ze zdziwienia, ponieważ Marla zrobiła taki sam wyraz twarzy jak James kilka minut temu. Wiśniowłosa zrobiła minę pod tytułem O co tu do cholery chodzi?- Najpierw on, a teraz ty. Powiedziałam coś złego? Nie wiem o co wam biega. Przecież ja nie chcę z nim chodzić…- chciała szybko dodać, że nie miałaby jednak nic przeciwko, ale powstrzymała się.

- Nie wiem czy powinnam ci o tym mówić…- opuściła rękę.

- Jesteśmy w końcu rodziną. Może nie wydaję się zupełnie normalna, ale można mi zaufać.

- Marla!- krzyknął z dworu Logan.- Bo się spóźnimy!

- Już idę!- poinformowała go głośno. Spojrzała na Elenę.- Ten temat jest tematem tabu. Nigdy więcej nie wspominaj mu o tym, jasne? Ja ci nic nie powiem. Jeśli sam będzie gotowy ci powiedzieć, to zrobi to. Muszę zmykać. Pa!- wyszła prędko.

- Teraz na pewno nie skończę tego projektu.- mruknęła do siebie.

Elena rozsiadła się ze swoją pracą na dole w salonie. Udało jej się ulepszyć kilka elementów, ale nic ponadto. Była na siebie zła, bo nigdy nie szło jej aż tak beznadziejnie. Zwinęła papier, ponieważ zdała sobie sprawę, że dziś tego nie zrobi. Włączyła telewizor. Dochodziła godzina dziewiętnasta. Zachciało jej się pić. Poszła do kuchni i otworzyła lodówkę. Zapatrzyła się tępo w karton mleka, a następnie trzasnęła drzwiczkami. Miała ochotę na coś innego. Rozejrzała się po barku i wyciągnęła butelkę wina. W tej chwili ktoś zapukał do drzwi.

- Hej. Jest Logan?- powiedział na wejściu James.

- Nie ma. Nagle postanowili gdzieś wyjechać i siedzę sama w domu. Może wejdziesz?

- Mam dotrzymać ci towarzystwa?

- Byłabym wdzięczna. Nie lubię siedzieć sama w domu. Wpadam w szał.- zaprosiła go do środka.- Rozgość się. Jak widzisz przyszedłeś w porę.- trzymała a ręce butelkę wina. James spojrzał na nią z politowaniem.

- Więc tak spędzasz samotne wieczory?

- Mniej więcej.- kiwnęła głową i podała mu kieliszek.

- Mam podobnie.- odpowiedział. Usiadła obok niego.- Elena. Chciałbym cię przeprosić za dzisiaj.

- Aaa, za to. Już o tym zapomniałam. Nic wielkiego się nie stało.- skłamała.- Może obejrzymy coś?

- Dobrze się złożyło, że przyszedłem. Miałem spędzać wieczór w podobny sposób, ale teraz nie muszę robić tego sam.

W telewizji zaczęła lecieć jakaś komedia. W międzyczasie zdążyli opróżnić całą butelkę mimo, że nie byli jeszcze w połowie filmu.

- Dziękować Loganowi za jego bogaty barek.- Elena wróciła z drugą butelką wina. Była w miarę trzeźwa, James trochę mniej. Gdy otworzyła ją, straciła ochotę na picie. Zaciągnęła się tym zapachem i odstawiła szkło.- Naleję ci.-wzięła jego kieliszek i napełniła go.

- Ty chcesz mnie upić.- zaśmiał się, ale nie protestował.

- Pij!- tak też zrobił.- Ale z ciebie beczka bez dna.- zachichotała.- Bierz całą. Mnie już mdli od tego.

- Jak chcesz…- wziął całą butelkę i napił się z gwinta. Nagle zaczął się śmiać.

- Z czego się tak ryjesz?

- Nie wiem. Jest mi po prostu wesoło. Dobrze znam to uczucie.- pokiwał głową.

- Bycia wesołym czy pijanym?

- Oba.- wyszczerzył się.- O kurczę. Czuję jak działa. Jakieś mocne to wino było… Hmm. Skądś kojarzę ten wyjątkowy smak.- rozmarzył się.- Taa… Lucy takie lubiła najbardziej.

- Lucy?- powtórzyła.

- Moja była.- odpowiedział.- Była, ale się zmyła. Wyfrunęła hen daleko.- machnął ręką w powietrzu.- Fru!

- Gdzie?

- Do Nowego Yorku. Ha! Może i dalej? Kto to wie? Mówiłem ci już o niej?- zaprzeczyła. Czuła, że dzisiejsza zagadka zaraz się rozwiąże.- Naprawdę? To taka beznadziejna historia, długa i pokręcona. Takie anty love story.- zaśmiał się. Gdyby był trzeźwy, na pewno nie opowiadałby tego z takim nastrojem. Nie chciała mu przerywać. Czekała aż się rozwinie.- Było tak pięknie. Miałem tyle dziewczyn, tyle super lasek, a z nią byłem najdłużej. Tamte to były zauroczenia lub zabawa, a ona byłą moją pierwszą, prawdziwą miłością. Kiedyś byłem dupkiem. Takim strasznym, że chodziłbym z tobą i zostawił po tygodniu. Może dwóch…

- Aha…- zmarszczyła brwi. Nie wiedziała czy to prawda czy zwykła pijacka paplanina. Jednak czuła, że jest w tym sporo prawdy.

- Z Lucy zrywaliśmy i się schodziliśmy. Może nie tyle razy co Logan z Camille kiedyś, ale wystarczająco. I już kiedy myślałem, że zostaniemy razem na zawsze, ona chciała być gwiazdą. Sława strzeliła jej do głowy. Zawinęła zespół i wiu! Nie ma. Wyjechała pół roku temu.

- I co było dalej?- wciągnęła ją ta historia. James już mniej rozbawiony niż na początku.

- Jak to co? Życie mi się rozwaliło. Nie zniosłem tego. Sam nawet nie wiedziałem, że bez niej jestem taki słaby. Pierwszy raz poczułem taki ból i rozpacz. Coś nie do opisania. Kochałem ją mocno. Przyjaciele starali podnieść mnie na duchu. Też chciałem o niej zapomnieć, ale nie potrafiłem. Przecież ona jest wszędzie. Wszędzie ją widziałem. Na każdym kroku. Mentalność ludzi popularnych…- westchnął.- Czy to radio, telewizja, gazety, Internet. Wpadłem w depresję. Szał rozrywał mnie od środka. Jak miałem zapomnieć o kimś, pomimo, że… po pierwsze, nie dało się, a po drugie, też nie chciałem. Myślałem, że może jeszcze wróci. Oddzwoni, odpisze, ale nic. I kiedy zdałem sobie sprawy, że moje życie bez niej jest niemożliwe, postanowiłem je zakończyć.

- Mój Boże. Żal takiego ciała na drugą stronę przeprawiać.- zmarszczyła brwi. Przejęła się jego słowami.

- Ha ha! Dobre.- zaśmiał się.

- Ja mówię poważnie. Jesteś super facetem. Ona musiała być wyjątkowo głupia żeby cię zostawiać.

- I to drugi raz zrobiła taki numer. Tylko, że za pierwszym razem nie byliśmy razem. Jak się Marla dowiedziała co zrobiła, zdenerwowała się na nią strasznie. Lucy chciała utrzymać z nią kontakt, ale ta się nie dała. Przepraszała mnie setki razy, bo to niby przez nią. Miała wyrzuty sumienia. Ona nas ze sobą sparowała tak w ogóle. Jeszcze dłuższa historia. Nieważne… nie miałem do nikogo żalu. Może sam do siebie go miałem. Teraz w tym wszystkim pomaga mi moja terapeutka.

- Długo już do niej chodzisz?

- Trzy miesiące, raz w tygodniu. Ale od tamtej pory czuję się znacznie lepiej. Gdyby nie Carlos to…- urwał.

- Carlos?- gdy usłyszał to imię w jej wydaniu, natychmiast posmutniał. na jego twarzy zagościł ból.

- Tak. To był ten dzień kiedy postanowiłem się zabić. Nie chciałem robić tego w jakiś brutalny sposób, bo też mi było ciężko. Kilka dni nad tym się zastanawiałem jak to zrobić. Powieszenie albo porżnięcie żył to nie na moją psychikę. Jak sama powiedziałaś… nawet po śmierci chciałem wyglądać tak cudownie. Kupiłem jakieś prochy. Umyślnie wziąłem ich więcej, znacznie więcej. Zasnąłem. Obudziłem się w szpitalu. Myślałem, że tak wygląda niebo, bo było niesamowicie biało, ale gdy rozejrzałem się, dotarło do mnie, że przeżyłem. Kiedy zobaczyłem ich miny, twarze moich zmartwionych przyjaciół, ścisnęło mi serce. Pożałowałem tego co zrobiłem. Carlos wtedy wiedział, że jestem w mieszkaniu. Martwił się o mnie od dłuższego czasu i przyszedł. Ponieważ mu nie otwierałem, wszedł wejściem od tarasu. Gdybym nie zapomniałbym go zamknąć, nie żyłbym.

- Jezu, to jest straszne.- przytuliła się do niego.

- W ostatniej chwili mnie odtruli. Nigdy nie widziałem swoich przyjaciół w takim stanie. Nawet jak to wspominam, czuję ten ból. Jaki ja byłem egocentryczny. Nie pomyślałem o nich. Najbardziej przeżył to Carlos, bo to on widział mnie wtedy w domu w takim stanie. Wyobraziłem sobie jak to musiało wyglądać. Kiedy otworzyłem oczy w szpitalu, miał łzy w oczach. Nie widziałem u niego łez odkąd był siedmiolatkiem i zepsuł mu się rower. Wargi i dłonie mu się trzęsły… wyglądał tak strasznie. Padł wtedy na kolana i płakał ze szczęścia, że wybudziłem się ze śpiączki. Na pewno cierpieliby tak samo po mojej stracie jak po śmierci kogoś z rodziny. Zdałem sobie sprawę, że jestem głupi. Przecież mam dla kogo żyć.

- Oczywiście, że masz.- spojrzała mu głęboko w oczy. Napłynęły do nich dwie pojedyncze łezki wzruszenia.- Cieszysz się dzisiaj, że żyjesz?

- Tak. Jestem pewien. Byłem wtedy załamany i zdesperowany. Potrzebowałem pomocy, a ciągle odrzucałem ją od przyjaciół.- spojrzał w sufit.- A żebyś wiedziała co się działo jak dostałem wypis i mogłem wrócić do domu. Kendall, Carlos i Logan przychodzili na zmianę na nocki. Nie było dnia kiedy bym nie został sam. Ciągle byłem kontrolowany. Przestali dopiero wtedy kiedy Logan namówił mnie po wielu próbach na wizyty u specjalisty.

- Chyba nadal się martwią.- przypomniała sobie zachowanie Marli z dzisiaj.

- Wiem. Carlos szpiegował mnie jeszcze do niedawna. Ale chyba już przestał. Dzięki i za to. Wcześniej zaciągali mnie do klubów żebym znalazł dziewczynę. Żebym mógł zapomnieć… Ale ja nie miałem ochoty.

- Musiałeś je chyba odklejać od siebie, bo było ich pełno jak robactwa.

- Dokładnie!- poprawił mu się humor po smutnej opowieści.- Nadal nie mogę im darować tego, że zadzwonili po moją matkę. Ta nie dała mi wtedy spokoju. Ale dobra. Skończmy tą rozmowę.

- Dobrze. Wiesz co? Powinieneś jednak znaleźć dziewczynę, która się tobą zaopiekuje.

- Kto wie?- spojrzał jej w oczy.- Może już znalazłem.- zbliżył się do jej ust, aby móc ją pocałować. Elena odsunęła go od siebie.

- James. Jesteś pijany. Nie powinniśmy.- nie chciała, aby tak to się potoczyło.

- Sorry.-odsunął się.-Poniosło mnie. Będę już wracał do domu.

- Nie puszczę cię w takim stanie. Zaraz północ. Zostań. Pościelę ci na kanapie.

- Dzięki ci, mój aniele.- zanim jednak dziewczyna zabrała się za posłanie, James zasnął twardym snem.







* No i tadaam. Wszystko jasne. Zagadka rozwiązana. Wiadomo gdzie jest Lucy, co zrobiła i jak radził ( a raczej jak nie radził ) sobie z tym James. Niektórzy byli bliżej, niektórzy dalej ze swoimi pomysłami, W następnym rozdziale w końcu będzie Kendall i Katelyn :P W dodatku miałam kontynuować pisanie jednorazówki, ale kompletnie nie mam czasu :( Zdałam sobie sprawę, że gdybym pisała rozdziały na bieżąco to byście się chyba nie doczekali...

Ostatnio zastanawiam się nad pewną rzeczą jeśli chodzi o tego bloga. Mogę Wam zdradzić, że w ostatnią sobotę na bloga było 322 wyświetlenia. Oczywiście za to dziękuję, bo to rekord na tym blogu. Jednak tyle wejść na 10 Waszych komentarzy ( bez moich, bo ich nigdy nie liczę ) no to jest tak średnio ;/ Nie uważacie też, że to wyraźna dysproporcja? Ja nie zmuszam Was do komentowania, ale byłoby mi miło dostać koma nawet od anonima. Ja rozumiem, że też się nie chce... Ale zrobicie dobry uczynek :D Do soboty :*

PS Przesyłam linka, który przeniesie Was w fajne miejsce gdzie egzystuje rozdział 6, na TWTN :D

PS PS Nie jestem przyzwyczajona do rozdziałów rano :)