Rozdział 112

Carlos nie wrócił na noc do domu. Spytał się Jamesa czy nie może u niego przenocować. Ten zgodził się. nie miał innego wyboru. Nie chciał na noc prowadzić z nim dyskusji jak powinien zrobić. Oczywiście Alexa przyszła pod wieczór do niego, spróbować jeszcze raz to wszystko wytłumaczyć. Niestety Carlos nie chciał z nią rozmawiać.

Następnego dnia obudził się niewyspany. Cały czas myślał o tym co widział. Do jego głowy przyszła myśl, że faktycznie może mówiła prawdę i tak to tylko wyglądało. Nie raz towarzyszył ludziom w gorzej skomplikowanych sytuacjach. Na przykład po Jamesie i Marli dwa lata temu. To, że ludzie wylądowali w jednym łóżku, nie znaczy, że musiało do czegoś dojść. Postanowił, że wybierze się do Alexy i z nią to wyjaśni. Wyciągnął się i podszedł do okna. Nagle pod jego dom naprzeciwko podjechał ten sam wóz co wczoraj. Należał do Thomasa. Bacznie obserwował tę scenę. Mężczyzna trzymał w ręce bukiet czerwonych róż. Alexa otworzyła mu drzwi. Thomas pocałował ją w policzek, a dziewczyna pozwoliła mu wejść do środka. Latynos poczuł jak w jego wnętrznościach płonie ogień. Zmarszczył brwi oraz wykrzywił usta robiąc nieprzyjemny wyraz twarzy. Myślał, że skoro to tylko kolega z planu, ale i jej były, to za to co się stało nie powinna się tak zachować. Mogła według niego wcale tak czule się z nim nie witać, nie przyjmować od niego kwiatów i nie zapraszać do środka z uśmiechem na twarzy.

Ogarnął się i wyszedł z mieszkania z dala omijając swoje. Wsiadł do samochodu i pojechał do Kendalla. Zadzwonił do niego w drodze. Okazało się, że nie ma go teraz w domu, więc zmienił kierunek na willę Logana. Zaparkował pod jego domem. Gdy wysiadał, usłyszał jęki zdenerwowania gdzieś niedaleko. Rozejrzał się natrafiając wzrokiem na dom Lily. Postanowił podejść i sprawdzić z czym ma problem. Dziewczyna oparła się nad otwartą maską samochodu i wypatrywała się w jego wnętrzu czegoś, ale wyglądała tak jakby nawet nie wiedziała czego szuka.

- Cześć.- odezwał się.- Problem?

- Hej, wejdź. Męczę się z tym złomem. Sporo przeżył. Nie wiem co tym razem się zepsuło. Ja się w ogóle na tym nie znam.- złapała się za głowę.

- Pozwól, że pomogę.- uśmiechnął się zapominając o swoich problemach.-zagłębił wzrok w silniku. Szybko znalazł problem.- No i problem rozwiązany. Świece.- wskazał palcem.

- To niemożliwe! Wymieniałam je miesiąc temu…

- Te auto nie wygląda jak po przejściach.- jeszcze raz zmierzył wzrokiem sportowe auto.

- Tak?- podniosła brwi.- Widzisz to?- przejechał palcem po drzwiczkach.- Tu była wielka rysa, a cały przód jest dobrze wyklepany.

- Co się stało?

- Taki tam karambol.- machnęła niewinnie ręką.- Z czego się śmiejesz?

- Też miałem wypadek. Zabrano mi w dodatku prawko na dwa lata. To chyba była Georgia…

- U mnie też!- oczy jej rozbłysły.- Pechowe miasto.- zachichotała słodko.

- No, ale jeśli chodzi o autko to nie obędzie się bez wizyty u mechanika, bo być może problemu nie ma tylko we świecach.

- No dobra. Na razie dajmy sobie z nim spokój. Może kupię nowe. Wpadniesz do mnie na kawę? Poznamy się lepiej…- zatrzepotała rzęsami. Nie mógł jej odmówić. Skinął głową i poszedł za nią do mieszkania.- Widzę po tobie, że masz jakiś problem.

- Wcale nie.- skłamał.- Ładne mieszkanie.

- Dzięki. Po prawie roku nieobecności trochę zarosło i musiałam wczoraj wezwać odpowiednie służby.- uśmiechnęła się niewinnie i poruszyła śmiesznie swoimi gęstymi brwiami.

- Nie masz nikogo w LA kto mógł się zaopiekować wtedy twoim domem?

- No niestety nie. Nie chciałam obarczać nikogo z sąsiadów, tym bardziej Marli. Znałam ją wtedy jeszcze za krótko. No, ale czym ja się przejmuje. Teraz jest idealnie. Z tej podłogi można jeść. Cieszę się, że wróciłam do Los Angeles. Tu się urodziłam i dorastałam, tu zaczęłam karierę. Te sentymenty.

- Też jestem sentymentalny.- dodał.

- Powiedz mi coś o sobie.

- Ehm, no więc jak już pewnie wiesz gram w zespole. W wolnym czasie zajmuje się fotografią. Od zawsze mnie to interesowało. Zresztą wszystko lubię uwieczniać na zdjęciach. Kocham samochody i szybką jazdę. Czasami sobie poszaleję na jakiejś fajnej imprezie. Często zajadam się wszystkim co jest z ziemniaka. Kocham ziemniaki.

- Ha, ha!- zaśmiała się.- Niby nic śmiesznego nie powiedziałeś, ale wyznanie, że kochasz ziemniaki mnie rozśmieszyło. A jeśli chodzi o mnie to jestem taką romantyczką. Wolny czas uwielbiam spędzać w małej grupce wiernych przyjaciół. W sumie oprócz aktorstwa, to lubię jeszcze taniec. Lubię czytać książki przygodowe. Interesuję się też modą. A! A ja kocham gofry.- uśmiechnęła się. Po chwili zamilkła.

- Co ci tam chodzi po głowie?

- No wiesz… muszę na nowo poukładać sobie życie w LA. Sporo się pozmieniało. Jakoś tak wszyscy moi znajomi się porozjeżdżali. Cieszę się, że przynajmniej ty możesz ze mną spędzić trochę czasu, bo się nudzę. A ty wydajesz się strasznie zabawny.

- A Logan i Marla?- spytał.

- Lubię ich, ale nie chcę się naprzykrzać. To w końcu małżeństwo. Pewnie wolny czas chcą spędzać razem.

- Przestań. To nie jest typowe małżeństwo. Bardzo się ucieszyli kiedy wróciłaś.

- To miłe.- spojrzała na jego dłoń, w której ściskał filiżankę.- O, przecież ty też jesteś żonaty.

- Co? Ach, tak. Jestem…- posmutniał.

- Coś się stało?

- Znam cię krótko, ale myślę, że mogę się tobie zwierzyć.

- Oczywiście.- przytaknęła.

- Pokłóciłem się z Alexą. Wczoraj widziałem ją obściskującą się z jej byłym, a dzisiaj jeszcze przyszedł do niej z kwiatami i w ogóle. Nie wiem co o tym myśleć. Chciałem z nią to wytłumaczyć, ale kiedy zobaczyłem tę dzisiejszą scenę, odechciało mi się z nią gadać. Przecież gdyby byłą zła na niego, nie wpuszczałaby go dziś do domu. Kto wie co teraz tam robią…- mieszał bezczynnie łyżeczką w filiżance.

- Nie wiem co ci powiedzieć. Jeszcze nie byłam w takiej sytuacji. Zawsze gdy ja mam podobne problemy, idę się przejść, nie siedzę w domu, bo to nie pomaga. Chcesz się przejść?

- Możemy.- zgodził się.

Lily i Carlos wyszli z mieszkania. Chłopak pierwszy zszedł po schodach. Czekał, aż dziewczyna przekręci klucz w zamku i dołączy do niego. Kiedy je zamknęła, uśmiechnęła się szczerze. Schodząc po schodach, potknęła się. Miała na sobie dość wysokie obcasy. Straciła równowagę. Z piskiem zaczynała spadać, jednak w ostatniej chwili od zderzenia ze stopniami uratował ją Carlos. W sumie brunetka sama wpadła mu w ramiona. Ściskał ją teraz w pasie. Oboje dochodzili do tego przez dłuższą chwilę, co się przed momentem stało. Ich czoła o mało co się nie zderzyły. Latynos mógł pierwszy raz z tak bliska przyjrzeć się jej zielonym tęczówkom z brązowym przebłyskiem. Atmosfera zrobiła się niezręczna. Collins opuściła głowę.

- Możesz mnie już puścić…- powiedziała. Otrząsnął się i wykonał polecenie.- Dziękuję.- poprawiła sobie ubranie oraz włosy. Latynos oblizał suche wargi chowając ręce do kieszeni.

-To gdzie idziemy?- zmienił szybko temat.

- Nie wiem…- podrapała się najmniejszym palcem po policzku.- Najlepiej przed siebie. I sorry, że na ciebie wpadłam.

- Nic się nie stało. Przecież lepsze to niż twarz na betonie, prawda?

- W sumie racja.- spojrzała na niego. Wybrali się na spacer tam, gdzie ich nogi poniosły.







* Nie obrażę się jeśli nic specjalnego napiszecie mi w komentarzu, bo obiektywnie ten rozdział jest taki, że no... no po prostu nie :) Ale za to następny będzie fajoski :D Kupiłam sobie wgl bluzkę z napisem I AM NOT A BLOGGER tak dla pozorów :D To nic, że mam sześć blogów huehue :D Do środy :*