Rozdział 135

Nadeszła niedziela, dzień wyjazdu. Budziki ustawione były na godzinę ósmą. O dwunastej muszą się wymeldować, a o trzynastej samolot będzie już czekać na nich na lotnisku. Marla wstała jednak wcześniej. Nie mogła spać wiedząc, że już nigdy nie odnajdzie swojego zegarka. Było jej przykro z tego powodu. Dla niektórych, a raczej reszty Wszechświata to nie był problem, dla niej to zmartwienie. Czuła wewnętrzną pustkę. Wyszła po cichu z łóżka, aby nie budzić Logana. Poszła na poranną toaletę, ubrała się i wyszła z apartamentu. Był świeży poranek. Na korytarzach panowały pustki. Zapytała w recepcji czy przypadkiem nie odnaleziono jej zguby. Niestety… mogła się tego spodziewać. Recepcjonistka o niczym nie wiedziała. Ostatnia nadzieja umarła. Nie wiedziała co ze sobą zrobić, więc pokierowała się w stronę oceanu.

Tymczasem Kendall właśnie się budził. Przeciągnął się i uśmiechnął. To było optymistyczne powitanie dnia. Myślał teraz tylko o tym żeby wrócić do domu, a następnego dnia porozmawiać z Gustavo. Miał w sobie nieposkromione pokłady energii do pracy i czuł, że coś z tego wyjdzie. Poszedł do łazienki się oporządzić. Spojrzał w lustro i zaśmiał się pod nosem, ponieważ jego włosy przypominały gniazdo.
Uczesał się szybko. Sięgnął po szczoteczkę do zębów. Drugą ręką złapał pastę. Chwila nieuwagi i tubka już leżała na podłodze. Schylił się po nią. Jego wzrok po drodze natrafił na śmietnik łazienkowy. Zmarszczył brwi jak zobaczył różowe pudełeczko. Przybliżył głowę, aby przeczytać napis test ciążowy. Zaintrygowało go to. Spojrzał za siebie i przysłuchiwał się czy przypadkiem Jo nie wstała, a następnie zanurkował dłonią w koszu. Złapał za czystą część testu. Jego cała dzisiejsza energia i uśmiech prysł jak bańka mydlana. Poczuł dziwny smutek. Wyszedł z łazienki, aby to wyjaśnić. Stał nad łóżkiem gdzie spała jeszcze jego żona. Kiedy tak na nią patrzył, pękł. Opuścił rękę gdzie trzymał test i pokręcił głową. Wyrzucił go do śmieci. Nie rozumiał dlaczego mu nic nie powiedziała, ale nie chciał teraz drążyć tego tematu, który dla niej jest dość delikatny. Pomyślał, że jeśli będzie gotowa, to sama mu powie.

Gdy Logan wstał, Marli nie było obok niego. Nie przejął się tym. Był przyzwyczajony, że to ona pierwsza wstaje z łóżka. On zawsze lubił troszkę więcej pospać. Oporządził się i zszedł na dół na śniadanie. W jadalni przy stole, przy którym zazwyczaj razem zjadali posiłki, nie było jego ukochanej. Dopiero teraz zaczął się o nią martwić. Usiadł i rozejrzał się po każdym. Carlos opowiadał jakiś dowcip Alexie i Elenie. Dziewczyny się śmiały, a James spojrzał na przyjaciela i puknął się palcem po czole. Musiał opowiedzieć chyba jakiś zboczony kawał. Sam nawet nie wiedział o czym, nie słuchał. Jo fałszywie uśmiechała się do każdego lecz Logan zorientował się, że coś jest na rzeczy, ponieważ przy każdym uśmiechu, drżały jej delikatnie kąciki ust. Był dobrym obserwatorem. A Kendall wydawał się jakiś nieobecny.

- Ludzie, wiecie gdzie jest Marla?- spytał.

- To nie było jej z tobą?- zdziwił się James.

- Nie było jej tu z nami.- dodała Alexa wciąż rozbawiona.

- A ty, Kend?- zapytał go Logan. Blondyn nie zareagował.- Ziemia do Schmidta!- pomachał mu ręką przed twarzą. Zielonooki otrząsnął się z podejrzanych medytacji.

- C-co?- rozejrzał się zdezorientowany.

- Moją żonę widziałeś?

- Nie widziałem…- zaprzeczył.

- Może poszła spróbować jeszcze raz znaleźć ten zegarek.- wspomniała jego kuzynka.

- No w końcu powiedziałaś coś mądrego.- wyszczerzył się Logan, złapał kawałek tosta i opuścił stolik.

Słyszał w tle jej groźby, które jego mózg już nie przetwarzał. Nie obchodziło go to. Zbliżała się dwunasta i było dziwne, że nikt nie widział jej przez tyle czasu. Spytał w recepcji gdzie dostał wiadomość, że była tu wczesnym rankiem. Poszedł na plażę. Coś czuł, że ją tam znajdzie i nie pomylił się. Siedziała przy brzegu, a woda pieściła jej bose stopy. Patrzyła się przed siebie na piętrzące się fale. Wiatr gładził ją po włosach, które subtelnie unosił w powietrzu.

- Tutaj jesteś.- przysiadł się.- Wszędzie cię szukałem.

- Jak widzisz nic mi nie jest.- odpowiedziała nie odrywając wzroku od poprzedniego punktu.

- Jak się czujesz? Przeżyjesz to jakoś?

- Nie wiem… ale nie żebym żałowała tego wyjazdu, był cudowny…- dodała.

- Jak chcesz to kupię ci najpiękniejszy zegarek na świecie, jaki tylko będziesz chciała.- objął ją w talii.

- Nie trzeba.

- Wszyscy są już spakowani i zaraz idziemy się wymeldować.

- Dobrze, to chodźmy…- powiedziała bez satysfakcji podnosząc się.

Wrócili do apartamentu zabrać swoje walizki. Trzy razy sprawdzili czy niczego nie zapomnieli. Zeszli na dół do holu gdzie już czekała cała reszta. Kendall wymeldował wszystkich. Boje pomogli wyprowadzić bagaże na parking gdzie mieli czekać na taksówki. Marla oparła walizkę o ścianę i usiadła na niej. Spuściła głowę. Wkrótce poczuła jak ktoś trąca ją łokciem.

- Już przyjechali.- poinformował ją Carlos z ciepłym uśmiechem.

- Jak tam się trzymasz?- spytał ją James.

- Zejdźcie ze mnie, ok?- uniosła się Marla. szatyn spojrzał na nią jakby jej nie poznawał, ponieważ nigdy nie wrzeszczała bez powodu.- Niech mnie już nikt o to nie pyta, bo tylko utrudniacie!- zdenerwowała się w końcu. James i Logan porozumiewawczo spojrzeli na siebie, po czym brunet wziął od niej bagaż i wsadził do bagażnika.

- Ej?- zabrała głos Elena patrząc na wejście od hotelu.- Czy to nie ta Maya tam stoi?- skinęła na nią głową.- Czego ona chce?

- Chyba zaśmiać się nam w twarz.- burknął pod nosem Logan.- No i jeszcze tu idzie…

- Wsiadamy?- spytała Logana i Marlę Alexa.

- Wsiadajcie już do swojej. My zaraz dotrzemy.- poinformował ją Logan.

- Cześć…- przywitała się Maya.

- Czego chcesz?- spytała podejrzliwe Marla.

- Zobaczyłam, że wyjeżdżacie, więc nie będzie innej okazji by was przeprosić.

- Serio?- szatynka spytała wciąż niedowierzając w to, co słyszy.

- Tak.- kiwnęła głową.- Za wszystko. Za tego liścia co tobie Logan dałam też. Miałaś rację. Czepiam się, bo mam uraz z przeszłości.- wbiła wzrok w ziemię.

- Czego ode mnie oczekujesz?

- Wybacz…- w końcu odważyła się spojrzeć jej w oczy.- No mogłabyś to zrobić. Widzimy się ostatni raz.

- No chciałabym ci wierzyć, ale nie potrafię.- pokręciła głową. Taksówkarz zatrąbił, więc Logan podszedł do niego żeby go uspokoić i dać jeszcze chwilkę.- I tak nagle ci zależy kiedy akurat wyjeżdżam? Skoro się już nie spotkamy to po co ci zależy na moim przebaczeniu, co? Coś znowu kombinujesz?- założyła ręce.

- Nie chce po prostu, abyś myliła mnie z tamtą Natalie. I jeśli mi nie wierzysz, to myślę, że to cię przekona.- Maya sięgnęła do kieszeni i wyjęła jej zegarek. Wzięła Marlę za rękę, aby wręczyć jej zgubę wprost do dłoni. Szatynka rozwarła usta zaskoczona, po czym uśmiechnęła się. Cała złość wyparowała z niej z tym momencie. Założyła go na nadgarstek i poczuła ulgę mieszaną ze szczęściem.- Znalazłam go pod półką, którą zwaliłaś wtedy. Jak mnie o niego spytałaś, od razu poszłam do salonu i tam go znalazłam. Leżał w ciemnym kącie.

- Dziękuję. Nie musiałaś, a jednak oddałaś mi go.

- Marla! Musimy już jechać!- pogonił ją Logan, który czekał oparty o taksówkę.

- Chcę się zmienić i zacząć nowe życie.- powiedziała Maya.

- Ok, między nami w porządku. I życzę powodzenia.- wyciągnęła rękę w jej stronę. Maya z wielką chęcią ją uścisnęła.- Żegnaj, Maya.- brunetka pożegnała się uśmiechem. Marla poszła przed siebie. Kiedy wsiadała do taksówki i odwróciła się, jej już nie było. Natomiast był jej zegarek.

- Nadal nie wierzę, że tak po prostu ci go oddała i przeprosiła.- powiedział Logan w samolocie.

- Nie było cię przy tym, ale ja swoje wiem. Dobrze się stało.- westchnęła szatynka.

- Ty to masz jednak klasę.- puściła jej oczko Elena.

- A straciła ją kiedykolwiek?- spytał ją James. W tych słowach zawarta była już odpowiedź.- Wszystkie kobiety z Londynu takie są?

- Uwierz mi, że nie.- odpowiedziała.- Najważniejsze, że mam z powrotem swój skarb. To były niesamowite wakacje.- rozmarzyła się.- Powtórzymy to kiedyś, co?

- Oby następnym razem nie było tylu problemów.- dodała Alexa.- O! Zaraz będziemy w domu!- wyjrzała przez szybę, aby zobaczyć panoramę miasta z lotu ptaka.








* Możecie mi wierzyć lub nie, ale to ostatni rozdział kiedy wystąpiła Natalie/Maya. To naprawdę było ich ostatnie spotkanie i już więcej się nie zobaczą. Może się cieszycie, może komuś smutno. Chciałabym wiedzieć. Wierzę w chęci zmiany Mayi, a Wy?
Może ktoś to wychwycił na początkach przygód na Hawajach, te rozmowy Mayi z resztą załogi. Dla wyjaśnienia, Natalie siedziała w więzieniu, ale mogła wyjść wcześniej jeśli podejmie się pracy na stanowisku i wypadło na Hotel Paradiso na Hawajach. Zmieniła wtedy swoja tożsamość żeby nie być mylona z tamtą Natalie. Więzienie zmienia ludzi. Zrobiła kurs i została masażystką. Spotkanie BTRu i Marli było wyśmienitym przypadkiem. Przez Logana została wyprowadzona aż równowagi, jednak po rozmowie z Marlą przejrzała znów na oczy. Maya nie chce być suką, więc życzmy jej powodzenia.
Wakacje się skończymy. Wracamy do LA, aby zamknąć resztę wątków i zacząć gorsze wątki, naszą tragedię, a potem znowu skończyć wątki. Rozdziałów w zanadrzu robi sie coraz mniej...
Dziwna notka dziś, nieprawdaż? Do soboty :*

PS Bardzo bym chciała przeprosić osoby, których blogi czytam. Mam bardzo dużo nauki teraz. Obiecuję, że nadrobię gdy sytuacja się ustabilizuje. Zrozumcie mnie, studia to nie przelewki.