Rozdział 144

- Jo! Musimy już jechać, bo się spóźnimy!- pogonił ją Kendall, który czekał na nią niecierpliwie w drzwiach. Gdy spojrzał na zegarek, odruchowo zaczął tupać nogą. Przejrzał się w lustrze na korytarzu. Poprawił kołnierzyk swojej białej koszuli, a dłonią delikatnie przeczesał niektóre kosmyki swoich miodowych włosów.- Josephine!- zawołał.

- No już idę!- pełna forma jej imienia zawsze pomagała.- I jak wyglądam?- obróciła się w pełnej krasie w pięknej niebieskiej sukience.

- Seksownie.- mruknął.

- Nie używaj tego słowa przy moich rodzicach.- ostrzegła biorąc torebkę.- A szczególnie przy tacie.

- Czy to wszystko czy może wydasz podręcznik Jak rozmawiać z moim tatą?

- Nie używaj słów…

- Ty mówisz poważnie?- przerwał jej.- Spoko, będę miał się na baczności.- posłał jej ciepły uśmiech.- Gotowa?

- Gotowa.- złapała go za rękę.

Droga do domostwa Państwa Taylor skróciła się w oczach z powodu nerwów. Blondyn przewidywał drogę na dobre dwie godziny, a miał wrażenie, że przeleciała w zaledwie pół godziny. Dopiero gdy zaparkował pod willą rodziców swojej żony, poczuł nieposkromiony strach. Jego ręce przykleiły się do kierownicy. Jo spojrzała na niego z miną mówiącą A nie mówiłam?

- Jakoś tak zbladłeś na twarzy.- przypatrzyła mu się uważnie.

- Nic mi nie jest.- skłamał. Wyjrzał przez szybę. Zauważył jak ktoś wypatruje ich z okna. Wysoka i szczupła sylwetka, to musiał być Pan Taylor. Przełknął ledwo ślinę.- Już za późno, aby odjechać stąd z piskiem opon, prawda?

- Niestety.- odparła. Chciała wysiąść, ale Kendall ją zatrzymał. Wysiadł szybko, aby móc otworzyć jej drzwi. Jo wysiadła uśmiechnięta.- Co za pokazówka, Panie Schmidt.

- Wcale nie pokazówka.- zaprzeczył. Jednakże nie dało się zaprzeczyć, że zrobił to również, aby zaimponować jej ojcu, który im się przyglądał.

- Witajcie!- Pani Taylor uchyliła drzwi i rozłożyła szeroko ramiona, aby przytulić ich. Była przeciwieństwem swojego męża. Sympatyczna, ciepła kobieta. Kendall poczuł się lepiej gdy tak optymistycznie go przywitała. Czego nie można było powiedzieć o Panu Taylor. Stał w korytarzu z założonymi rękami, w pozycji zamkniętej. Miał twarz z kamienia. Wykazał emocje dopiero gdy podeszła do niego Jo. Wykazał trochę człowieczeństwa i uściskał córkę z łagodnym uśmiechem na twarzy, który ulotnił się z powrotem gdy nawiązał kontakt wzrokowy z blondynem. Przez to poczuł się dziwnie wyobcowany. Jednak próbował nie pokazać tego po sobie.

- To dla Pani.- zielonooki wręczył jej bukiet kwiatów.

- Dziękuję ci kochanieńki. Wstawię je do wazonu, a wy siadajcie. Zaraz obiad będzie gotowy.- podreptała słodkimi kroczkami do kuchni.

Jo i Kendall zasiedli do stołu. Oczywiście blondyn usiadł jak najdalej od gospodarza. Kendall posyłał mu czasami niezręczny uśmiech. Nie było go stać na nic innego. Drgnął lekko na krześle gdy usłyszał od niego pytanie. Pan Taylor świdrował go oczami czekając na odpowiedź. Rozdziawił usta, zrobiło mu się gorąco, ponieważ nie usłyszał pytania. Spojrzał na Jo z ratunkiem w oczach.

- Tata spytał jak minęła podróż.- Kendall pomyślał: Od kiedy to by go obchodziło? Jednak postanowił grzecznie odpowiedzieć na pytanie.

- Dziękuję, podróż minęła dobrze.- poinformował. Potem w myślach skrzyczał się za to, bo nie tak chciał to powiedzieć.

- To dobrze…- odparł mężczyzna. Znów zapadła niezręczna cisza do momentu przyjścia gospodyni.

- Proszę bardzo!- wystawiła wielką wazę na stół.- Zaraz przyniosę resztę.

- Pomogę ci mamo.- wstała Jo. Kendallowi serce skoczyło do gardła. Spojrzał na dziewczynę błagalnym spojrzeniem żeby nie zostawiała go sam na sam z jej ojcem. Niestety… Po chwili zostali sami.

- C-co u Pana słychać?- zaczął próby marnego nawiązania kontaktu. Pan Taylor uśmiechnął się odrobinę szyderczo. Wyczuwał strach u chłopaka.

- Może być. A u ciebie?

- Pracujemy z przyjaciółmi nad kolejną płytą i…

- Nie lubię takiej muzyki.- wtrącił.

- Ok.- kiwnął nerwowo głową.- Nie ma sprawy. Nie każdemu musi się podobać, prawda?

- Prawda.- zanurzył usta w filiżance. Jego niebieskie oczy przebijały chłopaka na wylot. Poczuł gorąco. Nie wiedział czy kontynuować tę konwersację. Z tej udręki wyrwał go dzwonek jego komórki.

- Przepraszam.- wstał od stołu i skierował się do korytarza, aby odebrać. Był to Logan.

L: Siema. Jak tam randka z Panem Taylor?- zaśmiał się przez słuchawkę.

K: To nie jest śmieszne. Weź, zabierz mnie stąd!- pisnął po cichu.

L: Ale przecież to był twój głupi pomysł.- przypomniał mu.

K: Zmieniłem zdanie.

L: Przykro się mówi. Musisz to znieść. Powiedziałeś im?

K: Nie. Chyba nie dam rady. Zdjęliśmy obrączki…- oznajmił.

L: To źle. Załóżcie je to sami się skapną i nie będziesz musiał tego mówić.

K: Wyczuwam lekki ubaw w twoim głosie.- powiedział ironicznie.- Co ja mam zrobić? Jak mam to powiedzieć?

L: A skąd mam powiedzieć?!

K: No, Panie Dobra Rada…- wywrócił oczami.

L: Jak ja z Marlą polecieliśmy do ich rodziców to miałem łatwiej. Nie musiałem ich poinformować, że się nie pobraliśmy tylko, że zamierzamy się pobrać. W takiej kolejności się to robi.

K: Nie pomagasz mi dzisiaj wyjątkowo.

L: Bo jestem trochę upity.- zaśmiał się.- No dobra, może nawet bardziej. Z Losem i Jamesem mecz oglądamy. Pozdrawiają cię chłopaki.

K: Wam to dobrze. Dobra, kończę.

L: Powodzenia.- rozłączył się.

Kendall włożył telefon do kieszeni i wrócił na swoje miejsce. O dziwo Jo i jej matki nadal nie było. Potem skojarzył, że zrobiły to specjalnie, ponieważ Jo po kryjomu uśmiechnęła się wystawiając głowę oraz podnosząc kciuk do góry. Gdy Pan Taylor spojrzał na okno, Kendall pokazał jej ruchem ręki, że ją zabije.

- Jakie masz plany do mojej córki.- wypalił w końcu mężczyzna. Chłopaka wkleiło w krzesło.

- Słucham?

- Słuchasz mnie ty w ogóle? Bo wydajesz się nieobecny.

- Jestem trochę… zakręcony.

- Posłuchaj mnie chłopcze…- nachylił się, aby nawiązać z nim bliższy kontakt.- Jeśli masz jakieś poważne plany co do mojej jedynej córki to radzę się podwójnie nad tym zastanowić. Rozumiesz?- spytał go. Kendall wybałuszył oczy i kiwnął szybko głową bez słowa. Po chwili zakrztusił się suchością w swoim gardle. Musiał popić herbatą, którą zaparzyła Pani Taylor.

Po chwili kobiety zjawiły się w jadalni i przyniosły ciepłe potrawy. Mama Jo podała wyłożyła na talerz każdemu swoje danie.

- Smacznego.- uśmiechnęła się.

- Dziękujemy.- odpowiedziała Jo. Kendallowi przypomniała się metoda Jamesa na wyjawianie wiadomości o ciąży, która chyba teraz nie poskutkowała, bo jej rodzice pomyśleli, że dziękują za niego, a nie za dziecko. W ciszy zjedli posiłek.

- Bardzo smaczne.- skomplementował talenty kucharskie gospodyni.

- To miło. Może dokładkę?- zaproponowała.

- Dziękuję, ale już nic więcej nie przełknę.- odpowiedział patrząc na teścia jeśli można by go tak nazwać.

- Powiedzcie więc co tam u was słychać. Dawno was u nas nie było.

- Praca, mamo.- poprawiła włosy Jo. Kendall musiał zwilżyć gardło.

- Hmm… a planujecie ślub?- spytała. Na te słowa blondyn zakrztusił się wodą, ponieważ wleciała mu nie do tej przegrody co trzeba. Zaczął prychać i kasłać, jednak ruchem ręki uspokoił wszystkich, że sobie poradzi. Ojciec Jo zaczął mu się uważnie przyglądać jakby zaczął coś podejrzewać. Dziewczyna spojrzała na Kendalla dając mu znak, że to odpowiedni moment.- Powiedziałam coś źle? Nie planujecie ślubu?- dopytywała kobieta rozglądając się to po córce to po jej partnerowi.

- Uspokój się mamo.- radziła Jo.- Wcale nie jest tak jak myślisz.

- Wygląda na to, że twój chłoptaś ma nam coś do powiedzenia.- odezwał się gospodarz patrząc na blondyna, który poczuł, że czyta mu w myślach.

-Tak.- przytaknął. Wszyscy ucichli kierując na niego swoje spojrzenia.- Ja, to znaczy my…- urwał, aby wziąć wdech. Zamknął na chwile oczy, a gdy je otworzył, wlepił je w stół, aby na nich nie patrzeć.- My wzięliśmy ślub…








* Trochę taki troll, bo ucięłam w najważniejszym momencie. Buuu :)
Wybaczcie, soreczka. W następnym rozdziale się dowiecie :P Ja szybko żegnam się z Wami, bo Kortowiada :) Ahoj!