Rozdział 145

Kendall, po wyznaniu prawdy rodzicom Jo o ich potajemnym ślubie, odważył się podnieść na nich swój przerażony wzrok. Zapadła grobowa cisza. Jo ścisnęła blondyna za rękę, aby dodać mu otuchy. Jej też było z tym ciężko. Chłopak miał ochotę wybiec stąd z żoną i wyjechać daleko przed siebie, jednak jego nogi przygnieździły się do podłoża. Przegryzł wargę gdy zobaczył ich reakcję. Jej mama zamarzła w miejscu i nie dawała oznaki życia. Wydawało się, że w ogóle nie oddycha. Nieprzytomnie patrzyła na półpełną wazę na białym obrusie. Jednak jej reakcja nie była tak przerażająca jak u głowy rodziny. Zacisnął pięści na stole, a jego twarz poczerwieniała jak pomidor. Wyglądał jakby miał zaraz eksplodować złością, która jak lawa z obłokami dymu miała wylać mu się z ciśnieniem przez uszy. Jego morderczy wzrok szczypał Kendalla w twarz. Nie wiedział co ma ze sobą zrobić. Nigdy nie był w takiej sytuacji.

- Ty…- powiedział w końcu pan Taylor wstając.- Wyjdź z mojego domu!- uniósł rękę do góry i wskazującym palcem wskazał mu drzwi.

- Ale tato!- podniosła się również Jo.- Kendall zostaje!

- Nie mów mi co mam robić! -wrzasnął.

- To jak on wyjdzie to ja też wyjdę!- najwidoczniej te słowa poskutkowały, bo pan Taylor usiadł na krześle.

- Jak mogliście! Jak do tego doszło? Kiedy? Zawiodłem się na was! Łamiecie wszystkie nasze zasady!

- Twoje zasady, tato!- poprawiła go.- Nie moje, nie nasze! Nie każdy musi żyć według twoich ściśle określonych zasad. Jak cię to interesuje to jakiś miesiąc temu pobraliśmy się w kaplicy w Las Vegas i gdybym miała cofnąć czas, zrobiłabym tak samo!- założyła ręce i tupnęła nogą.

- Słucham?!- zwrócił się do swojej żony.- Słyszałaś co nasze dziecko powiedziało?!- nie oczekiwał na reakcję żony. Spojrzał na Jo.- Nie spodziewałem się tego po tobie. Nie tak cię z matką wychowaliśmy. To wszystko przez twojego mężulka!- spiorunował Kendalla wzrokiem.- On ma na ciebie taki wpływ. Źle się stało, że stanął na twojej drodze! Od razu wiedziałem, że to nie jest typ dla ciebie! Jo! Nadal jesteś smarkulą. Niczego się nie nauczyłaś!

- Przepraszam bardzo!- odezwał się Kendall oburzony.- Mnie może pan obrażać, ale Jo proszę zostawić w spokoju. To ja poprosiłem ją o rękę i to był mój pomysł.

- A ty się nie odzywaj kiedy ja mówię!- przerwał.- Mogłem tylko przeczuwać, że mieliście jakiś poważny powód, aby tu przyjechać, bo normalnie to byście się nie pokwapili odwiedzając matkę i ojca.

- Czyli jednak jesteś pan moim ojcem?-spytał Kendall.

- Nigdy!- zaprzeczył.- Nie mówiłem tego do ciebie!- wrzasnął. Pani Taylor nie brała udziału w tej dyskusji. Wyłączyła się jak telewizor kiedy wchodzi w stan spoczynku.

- Ale jesteśmy rodziną i musi to pan zaakceptować.- powiedział Kendall.- Prędzej czy później i tak by do tego doszło.

- Wiedziałam, że tak zareagujesz dlatego nic wam nie powiedzieliśmy.- wcięła się Jo.- I dziękuj Kendallowi, bo gdyby nie on, nadal byś popijał kawusie na werandzie o niczym nie wiedząc. Chciał być z tobą szczery i uczciwy, bo darzy cię szacunkiem, a ty jeszcze tak go traktujesz!

- No tak!- podniósł ręce.- Jeszcze może mam być mu wdzięczny za to w jakich warunkach wzięliście ten atradycjonalny ślub!

- W jakim świecie ty żyjesz tato? Mamy dwudziesty pierwszy wiek. Nie potrzebuję twojego błogosławieństwa! I wcale…- Jo nie dokończyła, ponieważ poczuła przypływającą falę gorąca. Zakręciło jej się w głowie co zauważył Kendall. Natychmiast zjawił się koło niej.

- Jo? Wszystko dobrze?- objął ją.- Nie możesz się denerwować…- blondynka kiwnęła głową.

- Jo…- do rozmowy włączyła się jej matka gdy usłyszała jego słowa.- Jesteś w ciąży?

- Tak mamo. Zostaniecie dziadkami.- schyliła głowę. Tym razem państwo Taylor zamienili się miejscami. Gospodarz zbladł na twarzy i zamilkł, a pani Taylor ożywiła się.

- Córciu…- na jej twarzy pojawiło się coś w postaci uśmiechu.- To wspaniale.

- Przynajmniej ty mnie rozumiesz.- odpowiedziała, a Kendall podał jej szklankę wody. Matka patrząc jak chłopak się nią opiekuje, nie powiedziała nic więcej. Zapadła cisza. Wszyscy spojrzeli na jej ojca oczekując jego odpowiedzi. Chyba to zauważył, ponieważ podniósł się z miejsca poprawiając spodnie.

- Josephine Taylor…- zaczął.

- Schmidt.- poprawiła go.

- Marsz na górę. Musimy poważnie porozmawiać, a ty chłopcze… lepiej będzie gdy naprawdę znikniesz mi z oczu, bo jak wyciągnę wiatrówkę do będzie już za późno.

- TATO?!- pierwszy raz podniosła na niego tak głos.

- A proszę!- wybuchł Kendall.- Proszę strzelać. Już się pana nie boję. Osiągnąłem dziś swój szczyt konfrontacji z panem. Nigdzie nie wyjdę bez mojej żony i mojego dziecka! Jest pan tyranem o dyktatorskich rządach! Nie zostawię Jo z panem tutaj.

- Jak chcesz…- pan domu poszedł na górę mocno tupiąc nogami o schody.

- Ojciec nigdy nie strzela focha.- rzekła pani Taylor.- On tak łatwo tego nie zostawi.

- Ale przecież..- Kendall nie dokończył, ponieważ pan Taylor wrócił ze strzelbą w ręce. Blondyn wybałuszył oczy. Nie zdawał sobie sprawy z tego, że mówił wtedy poważnie.- Czy pan zwariował?!

- Już odbezpieczona.- uśmiechnął się morderczo.

- Tato!- Jo zasłoniła go swoim ciałem.- Opanuj się! Nie rób tego znowu!

- Znowu?- powtórzył zielonooki.- celował do wszystkich twoich byłych? Mój Boże…

- Nie będziesz wzywał Boga pod moim domem!

- Henry, uspokój się…- podeszła do niego żona.- Oddaj mi to.- wyciągnęła ręce. Ponieważ nie ustępował, Susan siłą wyrwała mu wiatrówkę z rąk.- Ochłoń trochę!

- Ty to pochwalasz?!- zamiast się uspokoić, wybuchł jeszcze bardziej.- Tak! Wszyscy przeciwko mnie!

- Bo tylko pan nie ma racji.- dopowiedział Kendall.

- Wynoś się z mojego domu!- pan Taylor złapał go za wsiarz i siłą wyrzucił za drzwi. Matka Jo odciągnęła córkę, aby nie zrobiła sobie krzywdy w jej stanie. Kendall potknął się o schody kiedy wyprowadzał go za drzwi. W ostatniej chwili podparł się dłońmi o ziemię, aby nie zderzyć się z nią głową. Podniósł się i otrzepał ręce z brudu.

- Tego to się po panu nie spodziewałem! Jest pan najgorszym człowiekiem jaki stanął nam na drodze i kiedyś to pan odczuje! A ja się stąd nie ruszę! Choćby deszcz gradu miał tu spaść na mnie! Albo piorun miał mnie tu trafić!

- I tego ci życzę.- uśmiechnął się szyderczo zamykając za sobą drzwi. Kendall spojrzał w okno gdzie zerkała na niego Jo. Przyłożyła rękę do szyby i bezgłośnie powiedziała: Kocham Cię. Podniosło go to na duchu, jednak ojciec odciągnął ją od okna. Chłopakowi zadzwonił telefon. Znów połączenie od Logana. Nie chciał odbierać, ale miał ochotę komuś się z tego wytłumaczyć.

L: I jak tam, Kend? Powiedziałeś im?

K: Powiedziałem…

L: Ale słyszę, że żyjesz.- zaśmiał się.

K: Kurwa Logan! Kumam, że się tam pochlaliście, ale to nie jest śmieszne! Ojciec Jo groził mi wiatrówką, a teraz stoję przed jej domem wyrzucony na bruk.

L: O ja pier…- nie dokończył.- Carlooos!- Kendall odsunął się automatycznie od słuchawki, ponieważ brunet wołał przyjaciela, który musiał być niedaleko niego.- Carlos, wygrałeś.

K: Co wygrał?

L: Zakład. Założył się z Jamesem jak sobie poradzisz i Carlos wygrał.

K: Widzę, że macie świetną zabawę.- zironizował.- Myślałem, że znajdę w was jakieś pocieszenie, a tu znikąd pomocy.

L: Ja nie mam z tym nic wspólnego.- zaprzeczył.- Serio cię wyrzucił? Proponuję wejść przez komin.

K: Nienawidzę cię gdy jesteś pijany.- westchnął ze zrezygnowaniem.

L: To co zamierzasz?

K: Będę tu stał póki mi jej nie odda.- odpowiedział.

L: Zuch chłop. Carlos!- znów wrzasnął.- Z Kenem rozmawiam. Oddaj mi telefon!

C: Siema Kendall, tu Carlos.- odezwał się.- James ma wiatrówkę, może ci pożyczyć.

K: Oddaj telefon Loganowi.- zdenerwował się na Latynosa

C: A co jeśli tego nie zrobię?- spytał. Kendall wywrócił oczami i się rozłączył.

Kendallowi miękły już nogi. Nie wiedział co ze sobą zrobić. Usiadł na schodach i czekał na jakikolwiek znak. Wydawało mu się, że czeka tu nieskończoność. Emocje nosiły go cały czas. Skrzywił się kiedy spojrzał na wyświetlacz. Minęło dopiero dziesięć minut. Nie chciał tak spędzić reszty tego dnia, bo miał wątpliwości czy to coś da. Podniósł się i kierując swoją głowę na okno gdzie był dawny pokój jego żony.

- Jo! Jooo!- zaczął wołać jej imię.

- Kendall.- blondynka otworzyła okno.

- Jo, kocham cię i zostanę tutaj. Czekam na ciebie.

- Ja ciebie też, ale może będzie lepiej gdy wrócisz do domu.

- Co?- poczuł się tak jakby dostał czymś tępym po twarzy.- Jak to?

- Dla twojego dobra. Nie chcę żeby stało ci się coś złego.

- Ale…- urwał.

- Zadzwonię.- oznajmiła.

- Nie! Nigdzie się stąd nie ruszę!- zaprotestował.- Wrócisz ze mną do domu!

- Po moim trupie!- wyszedł do niego pan Henry. Kendalla zaintrygowało to co trzymał w ręce. Od strony ogrodu miał pociągniętą rurę. W dłoniach ściskał szlauch.

- Nie zrobi pan tego.- pokręcił głową blondyn, choć wątpił w to. Jej ojciec był nieprzewidywalny. Zaśmiał się tylko złowieszczo i przekręcił korek. W jednej chwili strumień wody zmoczył Kendalla nie zostawiając po nim suchej nitki. Chłopak wytarł sobie oczy i zmroził go spojrzeniem.

- Nie powstrzyma mnie pan!- zaczął wyciskać wodę ze swojego ubrania.

- Za mało?- spytał przygotowując się na kolejny strzał.

- Kendall!- Jo miała łzy w oczach.- Wróć do domu. Proszę, zrób to dla mnie.

- Dobrze! Robię to, bo cię kocham, a nie dlatego, że boję się twojego ojca.- wskazał na niego palcem. Podszedł do niego.- Teraz to mi już wszystko jedno.- stanęli twarzą w twarz.- Niech pan pójdzie do diabła. Ja jeszcze tu wrócę.- zadarł wysoko nos i odwrócił się na pięcie. Wsiadł do samochodu i odjechał.







* Szybko i konkretnie. W tym tygodniu mam sprawdzian za sprawdzianem. Zero  chwili wytchnienia, bo po jednym czeka kolejny. Nadrobię Wasze blogi. I promise !
Pewnie wiele z Was spodziewało się takiego obrotu spraw, Betty była ciekawa jak nazywa się pan Taylor, bo w końcu tak długo używałam tego nazwiska, że zapomniałam. A więc nie John tylko Henry. Henry Taylor :) A jednak jeszcze tak bardzo nienawidzę Johnów :D
Co dalej i jak ta sprawa się potoczy już w sobotę, a teraz papulki :)