Rozdział 149

Chłopaki skończyli nagrania. Logan ulotnił się ze studia najszybciej. Dobrze się nie obejrzeli, a jego już nie było. Kendall zabrał ze sobą Carlosa, aby mu doradził w sprawach organizacyjnych związanych ze ślubem. Carlos już przez to przechodził, więc stwierdził, że przyda mu się jego pomoc. James na spokojnie opuścił mury wytwórni. Założył okulary przeciwsłoneczne na nos i z ulgą westchnął. Miał zamiar mile spędzić resztę dnia u boku swojej Eleny. Jednak coś pokrzyżowało mu plany. Lucy przejechała obok niego na swoim motorze. Gdy go zatrzymała, zdjęła kask i zalotnie poprawiła włosy. Szatyn zrobił krok do tyłu i zamierzał iść w swoją stronę. Żałował wtedy, że był pieszo, jednak po co miałby brać samochód skoro ma tak niedaleko do pracy?

- James!- zatrzymała go dziewczyna.- Nie unikaj mnie tak.- dorównała jego tempu.

- Nie mamy o czym rozmawiać. Myślałem, że tamtym razem widzę cię po raz ostatni, więc chciałbym, aby tak zostało.

- No widzisz… jest już za późno.

- No to ten jest ostatni raz.- odpowiedział patrząc przed siebie.- Będziesz teraz tak szła przy mnie aż nie zamknę ci przed nosem drzwi od mieszkania?

- Gdybyś był naprawdę tak złowieszczo zły, nie odzywałbyś się do mnie.

- No to się nie odzywam!- wyrzucił z siebie, a po chwili ucichł. Szedł dalej przed siebie nie zważając na nią.

- Ale skoro to jest niby ten ostatni raz to moglibyśmy go pożytecznie spożytkować.- nie poddawała się.

- Nie, nie wydaje mi się.

- Ale ty jesteś niedostępny.- uśmiechnęła się.- Podoba mi się to.- zaszła mu drogę i pogładziła po policzku.

- Nie dotykaj mnie!- gwałtownie złapał jej rękę w nadgarstku i zabrał ze swojej twarzy. Oczy płonęły mi ze złości. Lucy poczuła dziwny dreszcz.

- Ok. Chciałam być miła, ale z tobą się nie da. Zatrzymaj się!

- Czego?!- wrzasnął lecz jej rozkaz zadziałał. Chłopak stanął w miejscu.

- Chciałabym, abyś przynajmniej raz dał sobie coś przetłumaczyć. Długo nad tym myślałam, Wiele, za wiele się wydarzyło między nami i wiem, że jest marna szansa, prawie żadna, aby to odbudować.

- Do rzeczy.- pogonił ją.

- Chcę przyjaźni.- wypaliła. Przegryzła delikatnie wargę oczekując na jego odpowiedź. James złagodniał na twarzy, jednak wciąż twardo trzymał się ziemi.- I co ty na to?

- Dlaczego miałbym się na to zgodzić?- założył ręce.

- Ponieważ każdy zasługuje na drugą szansę. A ja tobie kiedyś też ją dałam kiedy mnie o to prosiłeś, pamiętasz? Myślę, że najwyższy czas się odwdzięczyć.

- Tylko, że my już nie jesteśmy razem, więc tamta szansa straciła na ważności. Możesz ją zabrać z powrotem.- machnął ręką w powietrzu.

- Marla mi wybaczyła…

- Marla ci wybaczyła?- na początku był zszokowany tą informacją, że rzeczywiście do tego doszło, jednak szybko się otrząsnął.- Jej w to nie mieszaj.- wyminął ją i poszedł dalej.

- Czy twoja kochana pani psycholog powiedziała ci, że od problemów się nie ucieka?- na te słowa James odwrócił się.

- Co ty możesz wiedzieć…- spojrzał jej prosto w oczy. Ten głęboki brąz jej tęczówek przypomniał mu cały ból. Pomimo to przypomniał również mu uczucie, którym ją darzył. Skrzywił się i znów odwrócił unikając bezpośredniego kontaktu.

- Więc jaka jest twoja decyzja?- spytała za jego plecami. Już za nim nie szła. Nie miało to sensu.

- Zastanowię się.- burknął i poszedł dalej.

James nie chciał niepokoić Eleny o tym co zaszło. Rozejrzał się po mieszkaniu. Nie było jej. Był tak nieobecny, z głową w chmurach, że nie zważał nawet na Foxa, który skakał wokół niego, a był już naprawdę dużym psem. Nie wiedział co ze sobą zrobić. Wyjął telefon z kieszeni i wybrał numer do Marli.

M: Hej Jamie.- odezwała się już po pierwszym sygnale.

J: Cześć… Masz czas, aby pogadać?- chciał załatwić ostrożnie, aby jej nie denerwować.

M: Dla ciebie zawsze. To o co chodzi?

J: Spotkałem niedawno Lucy…- gdy wypowiedział te słowa, z drugiej strony słuchawki zapadła cisza.- Halo? Jesteś tam?- przestraszył się, że mogła zasłabnąć.

M: Jestem, jestem. Musiałam chwilę pomyśleć i nic mi nie jest. Słyszę zmartwienie z twoim głosie. I co ci powiedziała?

J: Chce przyjaźni.

M: A jednak.- dało się usłyszeć, że się cieszy.

J: Ale o co chodzi?

M: Nie mówiłam ci, ale pogodziłyśmy się no i…

J: Dowiedziałem się od niej.- wtrącił.

M: Nie masz nic przeciwko?-spytała.

J: A dlaczego miałbym mieć. To co wydarzyło się między mną a Lucy ciebie nie dotyczy. Nic złego ci nie zrobiła.

M: Ale tobie zrobiła i to też jest dla mnie ważne. Jednak dałam jej drugą szansę pod warunkiem, że sobie ciebie odpuści i chyba jej zależy skoro tak postąpiła.

J: Nie wiem co o tym myśleć. Znów mąci mi w głowie.- westchnął.- Co powinienem zrobić?

M: Zrób to, co uważasz za słuszne. Nie chcę ci niczego narzucać. Przypomnij sobie to, co mówiła tobie jeszcze niedawno terapeutka jak jeszcze do niej chodziłeś.

J: Pamiętam.

M: No to zastanów się najlepiej kilka razy. Nie spiesz się.

J: No dobrze… a jak tam samopoczucie?- zmieniła temat na bardziej przyjemny.

M: Może być. Czasami mnie tylko mdli. W następnym tygodniu mam wizytę u ginekologa. Mam nadzieję, że do tego czasu zdążę powiedzieć Loganowi. Na szczęście Kendall już tak na mnie nie naciska po tym jak przekonał się na sobie, że mówienie prawdy nie jest takie łatwe.

J: No to dobrze… Będę już kończyć.

M: No to pa i trzymaj się.

J: Pa pa.- rozłączył się.

Ta rozmowa dała mu wiele do zrozumienia. Położył się wygodnie na kanapie podkładając ręce pod głowę. Patrząc się w sufit, rozmyślał nad Lucy. Do mieszkania wróciła Elena. Z początku nie zauważyła, że w środku jest James. Gdy przeszła przez salon, wystraszyła się.

- James! Dlaczego nie dajesz znaku życia?

- Ale po co?- spojrzał na nią.

- Może dlatego, że od kilku minut jestem w domu i myślę, ze nikogo tu nie ma. Wystraszyłeś mnie.

- Przecież nic się nie stało…

- Ale godzinę wcześniej się stało! Lucy tu była.

- Czego chciała?- ożywił się gwałtownie podnosząc.

- Posłałam ją do diabła.- wzruszyła ramionami, jednak jego reakcja ją zaskoczyła.- Sam byś tak zrobił, prawda?- założyła ręce. Przypatrywała się chłopakowi, który odpłynął po chwili.- James? Słyszysz co do ciebie mówię?

- Tak, słyszę.- wstał.- Ja muszę wyjść.- bez dalszych wyjaśnień opuścił mieszkanie.

Złapał się za głowę. To co robił teraz sprzeczało się z tym co jeszcze niedawno myślał. Miał nadzieje, że takie rozdwojenia myśli już mu się nie przydarzą, a jednak. Czuł się nieswój. Jego nogi prowadziły go do miejsca, do którego iść nie miał zamiaru. Serce łopotało mu choć nie musiało. Myślał o niej choć nie powinien. Coś go tam niosło, jakaś magiczna siła. Czuł, że jeśli tego nie zrobi to ta cała nosząca go siła rozerwie go od środka. Jednak każdy krok szedł mu ciężko, pełen zwątpienia i wyrzutów. Minął tyle znajomych twarzy, ale przed żadną nie zatrzymał się choćby na chwilę. Wbrew sobie wcisnął guzik od windy prowadzący na czwarte piętro. Minął swoje dawne mieszkanie obojętnie. Nie tam go ciągnęło. Zapukał do apartamentu 4A.

- Miło mi cię widzieć, James…- uśmiechnęła się Lucy.- Zastanowiłeś się nad tym co ci powiedziałam?

- Tak.- odpowiedział krótko.- Chcę ci powiedzieć tylko jedno…






* Witajcie o pierwszej w nocy. Właśnie się przebudziłam, bo zasnęłam ucząc się na kolokwium z gramy. Łapajcie rozdziała. Ja wracam spać. Wiem, że zaniedbuję te gwiazdeczki ostatnio, ale sytuacja jest poważna. Obiecuję, że nn razem bd piękna gwiazdeczka :) do soboty :*