Rozdział 14

Następnego dnia Marla wstała z okropnym bólem głowy. Wzięła tabletkę i popiła wodą. Nie miała ochoty iść do wytwórni. Spojrzała w kąt mieszkania na pudło, do którego wyrzuciła wszystkie rzeczy potrzebne do wyglądu brzydkiego kaczątka z obrzydzeniem. Jedyny plus, że nie musi już tego nosić. Zaparzyła sobie herbatę i zjadła śniadanie. Dziś wyjątkowo nie włączyła ani telewizora, wieży, niczego co dawało jakikolwiek dźwięk. Dziś jest jej pierwszy dzień pracy, a czuje się fatalnie. Nie już z powodu bólu głowy, który powoli stawał się coraz słabszy dzięki lekom, tylko z powodu wczorajszego wydarzenia. Nie tak zaplanowała tamten dzień, lecz na zmiany jest już za późno. Założyła na siebie marynarkę, wyszła z mieszkania. Szerokim łukiem ominęła mieszkanie BRT. Przekroczyła próg windy, zjechała w dół. Przeszła ścieżkami przysłowiowe piętnaście minut, aby dotrzeć do studia.

Dziewczyna zapukała do drzwi, chciała je otworzyć, ale zdziwiło ją to, że były zamknięte.

- Marla? Tutaj!- za nią stanęła Kelly.- Już jesteś. Gustavo prosi cię do innego pokoju. Tu byście się nie zmieścili.- uśmiechnęła się. Marla nie chciała już pytać dlaczego tylko posłusznie za nią poszła. Gdy otworzyła drzwi do wielkiej sali, przed biurkiem Gustavo siedzieli Kendall, James, Carlos i Logan. Serce biło jej mocno w piersi. Przywitała się Gustavo nie zważając na chłopaków i usiadła na wolnym miejscu obok Carlosa. Wewnątrz płonęła ogniem, chciała nakrzyczeć na szefa czemu ich tu przyprowadził. Miała przecież śpiewać. Reszta wolała również nie odzywać się na razie. Między nimi panowała niezręczna atmosfera. James ciągle jednak na nią zerkał, co bardzo ją to denerwowało.

- No więc… sprowadziłem was tutaj wszystkich, bo mamy kilka spraw do omówienia. Powiedzmy, że wybaczam wam ten wczorajszy wybryk na scenie.

- Tylko po to nas tu sprowadziłeś?- spytał Kendall.

- Nie. Wiecie, że razem macie ze sobą współpracować, razem z Trójką. Dobra! Mówiąc konkretnie chciałem poinformować was pieski, że wasz choreograf zrezygnował ze współpracy z nami.

- Czemu? Był z nami od samego początku.- zasmucił się Logan.

- Tak, ale dostał jak to się wyraził ciekawszą propozycję. Nieważne… Chodzi o to, że muszę wam szybko znaleźć zastępstwo pieski.

- Przepraszam?- wtrąciła się dziewczyna.- A co ja mam z tym wspólnego? Może zaczekam na korytarzu.

- Czekaj, czekaj. Czytałem twoje CV. Masz ciekawe zainteresowania i osiągnięcia. Masz doświadczenie z choreografią prawda?

- Prawda, ale tworzyłam tylko kilka choreografii do szkolnych przedstawień.- próbowała się wytłumaczyć swoim nijakim doświadczeniem.

- Wiesz mniej więcej jak BTR tańczy?

- No tak…- schowała głowę. Nie chciała się zawstydzić przed chłopakami.

- No to świetnie, bo mam dla ciebie propozycję. Ułożysz choreografię dla moich piesków.

- Słucham?- wytrzeszczyła oczy z wrażenia. BTR też zareagowali podobnie.

- Oczywiście nie za darmo. Możesz to zrozumieć jako dodatkową pracę. Ustalilibyśmy szczegóły…- Marla pomyślała, że praca by jej się przydała, bo jej środki niedługo się skończą i nie chciałaby pożyczać pieniędzy od rodziców, ale w tej sytuacji nie miała ochoty na głębszą współpracę z nimi.

- Nie… nie jestem pewna. Muszę się zastanowić.- skłamała. W ogóle nie chciała przebywać jeszcze dłużej  w towarzystwie Jamesa i Logana.

- Ok. Dam ci dzień na zastanowienie się. Przemyśl to. A wy? Nic nie powiecie? Coś dziwnie cicho siedzicie?- zwrócił się do chłopaków.

- Nic. Nie mamy nic przeciwko.- powiedział Kendall. Reszta kiwnęła głową z aprobatą.

- To ekstra! Mam dzisiaj ważne spotkanie, więc muszę odwołać dzisiejsze nagrania, Trójka. Jesteście wolni.

- Dziękuję.- Marla wstała i natychmiast wyszła. Za nią natychmiast wyszli BTR.

- Czekaj!- zatrzymał ją James.

- Bo co? Spieszę się!

- Gdzie? Masz dzień wolny. Zatrzymaj się na chwilę. Musimy sobie wszystko wyjaśnić.- Marla zatrzymała się. Założyła ręce i czekała co ma jej do powiedzenia.

- Chciałbym cię z tego miejsca za wszystko przeprosić. Musisz wiedzieć, że to co słyszałaś może i było prawdą, ale zrozumiałem swój błąd. Do tego nie doszło. Naprawdę cię polubiłem.

- Jak mam ci teraz uwierzyć? Bo ci nie wierzę. Poznałam się na tobie, James.- chłopak nie wiedział co powiedzieć. Logan postanowił go obronić.

- Ja też powinienem cię przeprosić. To po części moja nieumyślna wina. Zaszło nieporozumienie…

- Ej? Będziemy tak rozmawiać na korytarzu?- zapytał Kendall. Reszta zareagowała na te słowa i skierowali się do windy. Dopóki nie wyszli z wytwórni nikt się nie odezwał.

- Musisz nam uwierzyć! To jest prawda!- błagał ją James. Marla usiadła w parku na ławeczce, chłopaki stali nad nią.

- Wiecie co? To mnie było was żal, bo czułam się źle z oszukiwaniem was kiedy wy robiliście mi to samo tylko, że… nie wiem jak nawet to nazwać.

- Nie mam dowodów, aby poprzeć swoje słowa, fakt. Ale mogłabyś spojrzeć na mnie w końcu i uwierzyć w moje słowa.- zwrócił na siebie uwagę szatyn.

- No dobra!- wtrącił Kendall.- Mogłabyś mu wybaczyć, bo sama dobrze wiesz, nie byłaś wobec nas uczciwa. Powinniśmy wszyscy wzajemnie sobie wybaczyć i zapomnieć o tym, bo zaczynacie wyolbrzymiać! Ja rozumiem! Każde z was jest urażone i w ogóle potrafię się odnaleźć w sytuacji, ale oboje jesteście winni i oboje powinniście sobie to wszystko wyjaśnić. Skoro przeszliście przez to samo to może się wzajemnie zrozumiecie i wyjaśnicie. Ludzie! Mamy ze sobą współpracować przez najbliższe trzy miesiące. Chcecie to ciągnąć w takiej atmosferze jak dzisiaj? Bo ja nie! Jeśli tak ma wyglądać nasza współpraca to podziękuje, spakuje swoje rzeczy i wyjadę do Minnesoty!- wyjawił swoje myśli stanowczo. I Marla jak i James zrozumieli, że ma rację. Dziewczyna nabrała ciężko powietrza do płuc. Przemyślała sprawę. widzi jak im zależy. zresztą, nie chciała drzeć z nimi kotów. Marla wstała z ławki. Podeszła do Jamesa.

- Spójrz na mnie.- tak zrobił.- Przysięgasz, że to co powiedziałeś jest prawdą?

- Tak.

- Ok. To wybaczam ci. A ty? Nie jesteś zły na mnie?

- Już nie jestem.- uśmiechnęli się i przytulili. Marla wychyliła głowę nadal przyklejona do Jamesa, aby zobaczyć Logana.

- Logan? Między nami jest w porządku.- Logan wyraził podziękowania w jednym geście. Marla wysłała Loganowi, Kendallowi i Carlosowi spojrzenie. Zrozumieli i odeszli. Jednak byli ciekawi o czym będą rozmawiać, więc schowali się za najbliższymi krzakami.

- Czyli co? Między nami jest tak jak dawniej?- zapytał James.

- James. Tak, ale…- nie zdążyła dokończyć, bo chłopak nie mógł się powstrzymać, aby jej nie pocałować. Chłopaki cieszyli się zza krzaków przybijając sobie piątki. Po chwili gdy złapała już trochę powietrza, dokończyła zdanie.- Teraz utwierdziłam się w swoim przekonaniu.

- Jakim przekonaniu?

- Może cię zszokuje to porównanie, ale jesteś jak wampir.- rozszerzył oczy, ale uśmiechnął się.

- Dlaczego?

- Bo wszystko co jest w tobie… twój wygląd, twój głos, twój zapach przyciąga mnie do ciebie, ale nic ponadto, James. Z początku byłam tobą zauroczona, jednak nie mogę stwierdzić, że pasujemy do siebie. Popełniłam błąd jaki chciałam, abyś ty nie popełnił… zakochałam się w twoim wyglądzie James, ale niestety… ja nie kocham ciebie.

- Jak to? Co ty mówisz?- zmarszczył brwi. Jego twarz zrobiła się taka poważna, a zarazem zawiedziona.

- Nie mogę być twoją dziewczyną. Nie zrozum mnie źle. Jesteś naprawdę fajnym facetem. Utalentowanym, przystojnym. Możesz mieć każdą dziewczynę i nic nie musisz robić żeby tak było. Przepraszam…

- Czyli, że zrywasz ze mną?- głos mu zadrżał. jego oczy ślepo błądziły po jej twarzy.

- A czy my w ogóle zaczęliśmy ze sobą chodzić? Poprosiłeś mnie o to?

- Nie, ale… myślałem, że jest szansa.

- James… ja nie wierzę, że ty mnie kochasz. To znaczy może, ale nie jest to ta prawdziwa miłość na zawsze, a ja takiej szukam. Znam cię. Nie jesteś gotowy na taki związek. Jak chcesz na mnie teraz nakrzyczeć albo coś to zrób to.- zadrżał jej głos, schyliła głowę ze skruchą.

- Nie będę na ciebie krzyczeć. Może i masz rację. Może nie jest to prawdziwa miłość, tylko na kilka miesięcy. Zresztą nie wiem co teraz czuję. Może przez to wszystko, że czułem się źle z tym, że cię oszukiwałem, próbowałem ci to jakoś wynagrodzić… nie wiem.- pokręcił głową. Chciał jak najszybciej stąd uciec, a jednocześnie móc ją przytulić.

- Może i tak. Nie potrafiłabym teraz się w tobie zakochać, bo zdałam sobie niedawno sprawę z tego, że… kocham kogoś innego. Hmm… jedyne co mogę ci zaoferować to przyjaźń. Czy chcesz tego?- wystawiła rękę. James zawahał się na chwilę, ale w końcu zrozumiał, że nic z tego nie będzie i podał jej rękę.

- Przyjaciele.- zgodził się, ale czuł się jakby dostał czymś ciężkim po twarzy.

- Między nami wszystko gra? Możemy zacząć od początku?

- Tak. Przepraszam, ale ja już pójdę…- spojrzał na nią ostatni raz, wziął ciężko powietrze w płuca i odszedł przybity. Marla z wyrzutem sumienia patrzyła jak James odchodzi. Przystojniak szedł ścieżką kiedy zza krzaków wyszli jego przyjaciele.

- Hej!- zaskoczył go Logan.

- Podsłuchiwaliście nas?

- Nic nie słyszeliśmy, tylko widzieliśmy…- powiedział Carlos.- Po co ten uścisk? Wyglądało to jakbyście zostali przyjaciółmi.- uśmiechnął się żartobliwie.

- To się nie przewidziałeś…- mruknął mu James. Carlosowi zrzedła mina.

- Jak to?- niedowierzał Logan.- Przecież wskazywało na to, że będziecie razem.

- Tak, ale powiedziała, że popełniła błąd, który chciała, abym ja pominął. Teraz zrozumiałem, coś do mnie dotarło… jednak coś jej się udało. W końcu doszło do mnie jaki byłem egocentryczny. Przynajmniej raz mogłem poczuć się jak dziesiątki innych dziewczyn, z którymi byłem. Udało jej się.- poszedł. Chłopaki stali w miejscu patrząc jak odchodzi. Lepiej żeby został sam. Marla odmieniła Jamesa, lecz nie wiedzieli, że tak to się musi skończyć.



*Ta daaam. Smutny rozdział i trochę krótki jak na mnie :-( Z góry przepraszam wszystkich, którzy wierzyli w związek Marli i Jamesa (Jarla). Ale kto wie? Wszystko jest możliwe...

Mam dla Was propozycję. Nie jestem zbyt wymagająca, bo dopiero niedawno zaczęłam pisać bloga. Jeśli pojawi się minimum pięć komentarzy, jutro wstawiam następny rozdział. Sama czuję niedosyt.
PS Moje odpowiedzi się nie liczą :)