Rozdział 22

Trzy dni później nadszedł dzień wypisania Marli ze szpitala. Logan i James przyjechali po nią po południu. Wzięli jej rzeczy i zabrali ją do samochodu. Marla musiała nosić jeszcze przez jakiś czas opatrunek, który trzymał się na opasce z bandaża. Wszystkie zadrapania z twarzy są już mało widoczne. Pojechali prosto do hotelu. Przechodząc przez recepcję, Marla spotkała Bittersa, który przestraszył się jej widokiem. Mężczyzna postanowił z całego serca przeprosić ją za to wszystko. Dziewczyna pokręciła tylko głową i poszła dalej. Nie była w stanie jeszcze z nim rozmawiac. Weszli do windy i wcisnęli przycisk prowadzący na ich piętro. Kiedy weszli do jej mieszkania, postawili jej torbę na komodzie. Marla rozejrzała się po mieszkaniu. Była zawiedziona, bo myślała, że Lucy będzie na nią czekać. Usiadła na krześle i westchnęła.

- Ej. Nie zostajesz tu! Wstawaj!- powiedział James.

- Idziesz z nami.- postawił krok do przodu Logan.

- Wiecie… nie mam ochoty dzisiaj nigdzie wychodzić.- oparła głowę na ramieniu.

- Wstawaj marudo! Musimy ci coś pokazać u nas w mieszkaniu.

- Ale tylko na chwilę…- wstała i poszła z nimi.

Chłopaki pozwolili jej otworzyć drzwi do ich lokalu. Kiedy nacisnęła na klamkę usłyszała jak wszyscy zaczynają krzyczeć. Weszła do środka. Czekali na nich już całą reszta. Był Kendall, Carlos, Lucy, a nawet Jo.

- Niespodzianka!- krzyknęli.- Z okazji powrotu do zdrowia i spóźnionych urodzin! Marla uśmiechnęła się od ucha do ucha zasłaniając usta dłońmi. Od razu skoczyło jej samopoczucie. Było jej bardzo miło, że wszyscy o niej pamiętali. Każdy jeszcze raz złożył jej życzenia, ponieważ poprzednich nie pamiętała. Jo przeprosiła ją, że nie mogła ani razu jej odwiedzić, bo kręcili niektóre sceny w innym mieście. Nie miała jej za złe. Usiedli do udekorowanego stołu różnymi pysznościami takie jakie lubiła. Wszystko było takie uroczo kolorowe jak on sama. Na środku stołu królował śmietankowy tort z palącymi się świeczkami. Poproszono ją o życzenie i zdmuchnięcie świeczek. Marla nie wiedziała czego sobie życzyć. Miała już wszystko czego brakowało jej do szczęścia. Była zdrowa, miała pracę, która ją cieszy i miała przyjaciół, którzy się o nią troszczą. Jedyne czego nie miała to miłości. Uważała jednak, że nie powinno się prosić o takie rzeczy. Zażyczyła sobie więc bycia ze swoimi przyjaciółmi już na zawsze. Zdmuchnęła świeczki. Reszta zaczęła klaskać.

- A teraz prezenty!- krzyknął Carlos.

- Prezenty? Nie trzeba było. Wystarczy mi to co mam tutaj.- rozłożyła ręce w ich stronę.

- Daj spokój.- machnęła ręką Lucy. Wyjęła spod stołu małe, niebieskie pudełeczko z białą kokardką.- To taki symboliczny prezent ode mnie i Jo.- wręczyła jej prezencik.

- No otwórz go!- złożyła ręce Jo.- Chcemy wiedzieć czy ci się podoba.

- Cokolwiek mi dacie będzie mi się podobać.-Marla otworzyła pudełeczko i uśmiechnęła się do rzeczy w środku. Jej oczom ukazał się piękna srebrna bransoletka z zawieszką w kształcie nutki. Na jej środku była tabliczka z jej imieniem.

- Musiałyśmy wygrawerować twoje imię. Jest dosyć rzadkie.- uśmiechnęła się Lucy.

- Jest prześliczna!- założyła ją na rękę i spojrzała jak jej dłoń ładnie się z nią komponuje.- Dziękuje!- wstała i uściskała dziewczyny.

- Nasza kolej.- wtrącił James.

- Dajcie miłe Panie kolej Panom.- klasnął w dłonie Carlos.

- Nie wiedzieliśmy co możemy ci kupić, więc podzieliliśmy prezent na część materialną i na coś, co zostanie ci na całe życie.- zapowiedział ich prezent Logan. Kendall wyjął spod stolika czerwone pudełeczko i wręczył je Marli. Marla otworzyła je i znalazła tam przepiękny granatowy przedmiot. Było to wieczne pióro i to nie byle jakie. Dla niej było wyjątkowe, bo dostała je od BTR. Jego główka była czarna, a między tymi dwoma kolorami był srebrny szlaczek. Skuwka pióra była srebrna i widniał na nim napis: Forever. Potem zauważyła logo firmy, a z tego co kojarzyła pióra te nie należą do tanich.

- Jeju… jest piękny. Musiał być kosztowny… no i wiem przynajmniej, że wszyscy lubicie grawerować rzeczy.- uśmiechnęła się.

- O to się nie martw.- powiedział Kendall.

- Dlaczego się nie pochwalicie, że sami zaprojektowaliście ten model?- spytała ich głośno Jo.

- To prawda?- zabłysły solenizantce oczy.

- No tak.- potwierdził James.- To jedyne pióro takie na świecie specjalnie dla ciebie.

- No to na pewno będę z nim na zawsze.- spojrzała na napis Forever.

- A tak. Co do znaczenia tego słowa, że to wieczne pióro… to nie jedyne znaczenie.- wtrącił Carlos.

- A jakie jest drugie znaczenie?- i tutaj dostała drugi prezent, który dał jej Logan. Była to płyta podpisana starannie markerem: Na zawsze. James, Logan, Kendall i Carlos. J Dla Marli. Kiedy to czytała, Carlos włączył telewizor.

- Co jest na tej płycie?

- Zaraz zobaczysz…- Carlos poprosił o płytę i wsadził ją do odtwarzacza. Kendall zgasił światło. Carlos nacisnął guzik na pilocie, a na ekranie pojawił się obraz.- od razu mówię, że do tego był tylko plan, a nie scenariusz. Więc w większości lecieliśmy na spontana.

W pierwszej scenie ukazała się kartka papieru, którą ktoś trzymał, na której było napisane: Big Time Rush przedstawia krótki film z życzeniami urodzinowymi dla Marli. Potem poznaliśmy właściciela pięknej kartki. Zza niej wyskoczył Carlos i uśmiechnął się do obiektywu tak, że jego twarz zajmowała cały ekran. Marlę to bardzo rozśmieszyło. Potem James krzyknął do niego: Posuń się! Nie jesteś sam! Następnie Logan wcisnął się pomiędzy nich: A ja? W tle Kendall krzyknął do nich: Chyba o kimś zapomnieliście! Kendall pojawił się na ekranie. Razem tak się cisnęli, że spadli na ziemię. Scena ta była nakręcona w formie żartu. W tle filmu śmiały się Jo i Lucy. Następna scena była kręcona za hotelem wśród dwóch palm. Na widoku nie było nikogo widać aż nagle chłopacy wyskoczyli pojawiając się na widoku. Nad nimi ktoś spuszczał krzesełka na lince. Chłopaki wyjęli nożyczki z kieszeni i zaczęli ucinać linki i stawiać krzesła na ziemi pokazując kciuki w górę komuś kto podał im krzesła. Usiedli na nich. Przez ekran przeszły się Jo i Lucy trzymając kartkę z kolorowym napisem: Coś o naszej solenizantce… James rozłożył ręce pytając się Kendalla czemu nie widział co jest na tej kartce napisane. Kendall plasnął się w czoło z bezsilności. Logan i Carlos zaczęli się śmiać.

- Nie wycięliście jednak tej sceny?!- oburzył się na nich James.

- Ciii!- uciszył go Kendall. Powrócili do oglądania.

Kendall kiedy uspokoił kolegów na filmie, zaczął mówić: Co ja myślę o Marli?- zamyślił się na chwilę uśmiechając się do własnych kolan. W tle zaczęła grać ciepła piosenka grana na gitarze prze Lucy.- Kiedy spotkaliśmy się po raz pierwszy, poznaliśmy ją jako naszą fankę. Nie wiedzieliśmy jednak jak niezwykłą jest osobą. Mogliśmy się później o tym przekonać. Marla ma niezwykły talent, potrafi niemal wszystko co jest związane jest z byciem artystą. Czy to dobrze brzmi?- zapytał się kolegów siedzących obok. Logan podniósł kciuka w górę.- Mogę jeszcze dodać, że uwielbia sok pomarańczowy tak jak ja, czyli jest cool. Ubiera się kolorowo, co podkreśla jej bogatą osobowość. I niech wie, że zawsze może na mnie liczyć. James! Twoja kolej, bo mi się zaraz poplącze język.- zmarszczył gęste brwi Kendall i poklepał Jamesa po ramieniu.- Ah Marla, Marla, Marla…- westchnął James patrząc gdzieś w niebo. Po chwili wrócił na ziemię.- Już wiem! Marla to piękna dziewczyna. Dzięki niej wygraliśmy seta w siatkówce. Przypomniało mi się, że nie umie grać na gitarze, więc w tej chwili obiecuję, że ją jeszcze tego nauczę.- Teraz zrobił się poważniejszy. Patrzył swoim głębokim spojrzeniem w obiektyw kamery tak, że Marli wydawało się, że James z telewizora ożył i patrzy na nią.- Może nie jestem najlepszy w okazywaniu emocji i tego, co myślę, ale musisz wiedzieć jedno… Może na początku nie było między nami ok, ale to co zrobiłaś dla mnie jest ważne. Jestem ci bardzo wdzięczny za to, że pomogłaś mi odnaleźć siebie w tym świecie, przejrzeć na oczy i być szczęśliwy. Już zawsze będziesz moją przyjaciółką. Dziękuję. Marla wzruszyła się. Następny był Logan. Uśmiechnął się i zaczął mówić co o mnie myśli: Może tego nigdy nie mówiłem, ale najbardziej lubię w Marli to, że po prostu mówi. Uwielbiam jej angielski akcent, mam do niego słabość. Miło mi się z nią rozmawia. Każdemu pomoże, każdego wysłucha. Jest szczera, sympatyczna i prawdziwa w każdym calu. Jest niestety magnesem na kłopoty, niech się tylko nie obraża…- położył dłoń na sercu.- Może i nie znamy ją długo, ale osobiście czuję, że znam ją zawsze. Ogólnie jest wyjątkowa. Zasługuje na najlepsze.- skończył. Carlos nie mógł już wytrzymać.- No w końcu ja… Ja tylko powiem, że Marla to najlepsza fanka, z jakąkolwiek przyszło nam rozmawiać, ale niech nie chwali się tym głośno, bo nas rozszarpią.- zażartował.- Marla ma poczucie humoru. Powiedziała mi kiedyś w sekrecie, że lubi jeść, ale naprawdę po niej nie widać. Nie wiem gdzie magazynuje to jedzenie. Ja bym eksplodował. Zastanówmy się wszyscy kim jest dla nas Marla. Ta dziewczyna nie jest tylko naszą wierną fanką, ale spełnia się w roli przyjaciółki, koleżanki z pracy i trenerki nie wymawiając słowa szefowa, bo sobie tego nie życzy. Myślę, że każdy z nas w skrócie mógł coś powiedzieć, ale to niewiele porównując do jej całej. Pozdrawiam Marlę.

Na ekranie znów pojawiła się Jo i Lucy. Lucy zapytała chłopaków czy nie mieliby ochoty zagrać w teleturniej. Zgodzili się. Jo spojrzała się do kamery:

- Pierwsze pytanie do Kendalla… Z którą liczbą utożsamiana jest Marla?

- Niech pomyślę…- potarł podbródek blondyn udając, że nie zna odpowiedzi.- Czy to jest „trzy”?

- Tak! Punkt dla Kendalla!

- A teraz pytanie dla Jamesa…- odezwała się Lucy.- Jakiego przedmiotu szkolnego nie lubi Marla?

- Odpowiedź „C”- matma.

- James.- zaśmiała się.- Tu nie ma odpowiedzi, ale uznaję, że to matma, bo to prawidłowa odpowiedź.

- Trzecie pytanie do Logana.- kontynuowała Jo.- Jakiego koloru jest zegarek Marli?

- Nosi go codziennie, więc grzechem byłoby go nie zapamiętać. Z całą pewnością jest niebieski zegarek.- założył ręce.

- Czy aby na pewno?- tworzyła napięcie blondynka.

- Tak…

- Definitywnie?

- No tak!- krzyknął.

- To dobrze, bo to prawidłowa odpowiedź i nie krzycz na prowadzącą. Punkt również dla Logana.

- Teraz Carlos.- podeszła do niego Lucy.- Tobie zostało najtrudniejsze pytanie.

- Uuuuuu…- zaczęli muczeć chłopaki.

- Pytanie brzmi: Z jakim słowem lub słowami kojarzy ci się Marla?

- No to poleciałyście bo bandzie…- mruknął Carlos.- Ale moja odpowiedź brzmi… Na zawsze.

- Co?- pisnął James.

- Na zawsze?- spytała Lucy.- Czemu?

- Zaraz zobaczycie.

Scena zniknęła i pojawiła się nowa. Miejsce akcji… dach hotelu. Na ekranie pojawiła znowu kartka z napisem: Z okazji urodzin… piosenka, którą napisaliśmy dla ciebie- Forever. Kartka odsunęła kobieca ręka najprawdopodobniej należąca do Jo. Cała czwórka miała na sobie tylko niebieskie oraz białe ubrania. W tle zaczęła lecieć spokojna, ale rytmiczna melodia i zaczęli śpiewać. Marla wsłuchiwała się w każde słowo. Była wzruszona tym, że ta piosenka powstała dla niej. Kiedy ją śpiewali przypomniały jej się wszystkie wspólnie spędzone chwile. Łza szczęścia poleciała jej z oka. To było bardzo miłe z ich strony, że włożyli w to siebie i swój wolny czas. Po trzech minutach przestali i się ukłonili. Na koniec pokazała się ostatnia kartka: Wszystkiego najlepszego. Dziś spełniamy Twoje życzenia, więc ty spełnij jedno nasze… Bądź z nami na zawsze. Film się skończył.

Marla wytarła swoje oczy. Nic nie powiedziała tylko wstała i przytuliła każdego z osobna, a potem zrobili wszyscy grupowy uścisk. Carlos włożył płytę do opakowania i jeszcze raz jej wręczył.

- Jeszcze nigdy nikt nie sprawił mi tyle przyjemności co wy wszyscy. Doceniam wasz gest i dziękuję.

- To miło, że ci się podoba.- pokazał uśmiech Logan.

- Nigdy nie zapomnę tego dnia, naprawdę.- uśmiechnęła się. Po chwili powrócili do świętowania.

* Czytając to co napisałam, zazdroszczę Marli takiego prezentu ;) Dziś wyszło tak miło i przyjemnie. Jeśli czekacie co dalej z Loganem i Marlą to zapraszam... < odgłos bębenków robiących napięcie> we WTOREK !!!
Sama nie mogę się doczekać. Obiecuję, że w nadchodzącym tygodniu sporo się wydarzy :)

PS Dziękuję za liczne komentarze pod ostatnim postem ^^
Skończyłam pisać swoją pierwszą jednorazówkę ( z Kendallem). Wyszła dość długa, więc jeśli macie czas to zapraszam na Haters gonna hate, która jest już dostępna w zakładce po prawej. Z góry przepraszam za zamieszczone w niej treści. Nikogo nie chciałam obrazić ;)