Rozdział 24

Przez kolejny dzień Marla robiła wszystko, aby nie zobaczyć na oczy Logana. Wstydziła się swojej słabości. Nie wiedziała co by zrobiła gdyby go teraz zobaczyła. Nie chciała się wtrącać w związek Logana i Camille. Próbowała walczyć z tym, chciała jak najszybciej zapomnieć. Lucy wielokrotnie namawiała ją, aby się z nim zobaczyła. Korciło ją strasznie, aby jej wszystko powiedzieć, jednak przysięgła trzymać język za zębami. Marla prosiła dziewczynę, że gdyby Logan tu przyszedł, to ma mu powiedzieć, że jej nie ma. Tak się zdarzyło z dwa razy. Lucy z ciężkim sercem musiała mu skłamać. Sama była rozdarta ta sytuacją. Nie dotyczyła jej, lecz była w to wplątana. Nie mogła o tym zapomnieć. Niebieskie płótno na ścianie ciągle jej o tym przypominało.
Drugi dzień wyglądał podobnie. Szatynka uciekała przed spotkaniem z chłopakiem z BTR, a nawet z całą resztą. Logan postanowił poprosić ich o pomoc w dogadaniu się z dziewczyną. Carlos przyszedł pod pretekstem pożyczenia cukru. Potem zapytał czy jest sama, a Lucy potwierdziła. Na szczęście tym razem nie musiała kłamać, rzeczywiście jej nie było. Kendall próbował z nią porozmawiać w studio, bo wiedział kiedy ma nagrania. Za pierwszym razem udało jej się go nie spotkać. Kendall nie dał za wygraną. Za drugim razem poszedł do jej apartamentu. Wprost zapytał Lucy czy jej tu przypadkiem nie ma, bo wie o skończonych nagraniach. Rockmenka zaprzeczyła. Kendall założył ręce i krzyknął nie za głośno, ale wyraźnie: Marla! Wiem, że jesteś w domu. Nie możesz się chować przed nami, bo to nieuniknione. Przypominam, że pojutrze i tak widzimy się w studio. I wyszedł. Marla wyszła z pokoju wiedząc, że przyjaciel ma rację. Dziewczyna obiecała sobie, że jutro jeszcze z nim porozmawia. Jutro, jeszcze nie dzisiaj. Usiadła na kanapie patrząc się w obraz Logana na ścianie nad komodą.

- Marls?- podeszła do niej Lucy.- Porozmawiaj z nim jutro.

- Ok. Ale skąd będę wiedziała, że to będzie odpowiedni moment na rozmowę?

- Nie histeryzuj! Zachowujesz się jakby stało się coś wielkiego, a to tylko pocałunek. Nie pomyślałaś, że gdyby był zły to by nie chciał cię widzieć, a on ciągle cię szuka?

- Bo dopiero wtedy chce mi wygarnąć, że to nic nie znaczyło, a ja boleśnie przyjmę cios w serce, że woli Camille. A ja nie chcę tego słuchać, choć to wiem… nie chcę usłyszeć tego od niego.

- Rany!- przegryzła wargi.- Szlag mógłby trafić moją przysięgę…- szepnęła pod nosem.- Obiecuję ci, że nic takiego nie będzie miało miejsca. Ja z nim… rozmawiałam.- klepnęła się po udach, aby się nie wygadać.- Nie chcę się w to mieszać, bo to wasza sprawa. Przyjdź po prostu do niego jutro popołudniu. Będzie już po tym całym tworzeniu hitu i będzie miał na pewno wolny czas.

- Masz rację… nie mogę być tchórzem.

Następnego dnia BTR wybrali się do Gustavo z napisanymi piosenkami. Tylko James nie chciał nikomu zaśpiewać tego co napisał. Szef przyjął od nich cztery kawałki papieru. Następnie każdy z nich osobno mógł zaśpiewać ją Gustavo w studio. Poszli zaczynając od Carlosa, Logana, Kendalla a na końcu Jamesa. Zawołał ich, aby mógł im powiedzieć, którą z tych piosenek wybiera.

- Dobra, pieski! Posłuchałem waszych wypocin i mnie zaszokowaliście. Nie wiedziałem, że dacie radę. Nie są takie beznadziejne jak to sobie wyobrażałem.

- Moja wygrała?- spytał Carlos nie mogąc się powstrzymać.

- No niestety… nie!- zaśmiał mu się w twarz. Carlos oburzony zrobił minę złego dziecka.- Twoja była najgorsza jeśli chcesz wiedzieć. Wolałbym słuchać rapowania Logana, a nienawidzę rapu.

- Czyli że moja?- zrobił sobie nadzieję Logan.

- Zwariowałeś? Rapowanie zostaw dla Pana Quincy. Stać cię na coś lepszego i ja o tym wiem, ale tym razem się nie popisałeś. Nie mogłeś wymyśleć czegoś ekstra tak jak ostatnio do waszego albumu?

- A co ja mogę we trzy dni? Miałem też inne rzeczy do roboty.- przypomniał sobie o Marli.

- Może i tak, ale mnie to nie obchodzi! A tobie Kendall od razu mówię nie zanim zapytasz.

- Dlaczego?

- Bo nie. Jest dobra, ale James… był lepszy. Wybrałem utwór Jamesa.

- Mój?- wybałuszył oczy James.- Nie spodziewałem się.

- Taaaaaak.- powiedział ironicznie Kendall.- Nie bądź taki skromny.- uśmiechnął się. W sumie nikt nie był zły. Cieszyli się, że Gustavo w końcu docenił Jamesa. Należało mu się.

- A dasz posłuchać?- zapytał menagera Carlos.

- A co? James wam się nie pochwalił?- podszedł do nagranej w studio płyty z wokalem Jamesa.

- Nie sądzę żeby to było konieczne…- zasugerował delikatnie patrząc głównie na Logana.

- Będziecie ją śpiewać, więc prędzej czy później i tak ją usłyszą.- Gustavo włączył sprzęt.- Myślę, że dodamy tu dobry podkład muzyczny i będzie ekstra.

Z głośników wydobywał się głos Jamesa. Wszyscy słuchali kawałka przyjaciela. Byli zadowoleni, bo muzyka wpadało w ucho. James tylko niecierpliwie siedział i wlepił wzrok w podłogę. Logan, gdy James doszedł do refrenu, zmarszczył brwi. Tekst brzmiał mu dość znajomo. Reszta też skapnęła się, że gdzieś już to słyszeli.

- Wyłącz to, Gustavo.- poprosił sucho brunet. Ten zdziwił się, ale posłuchał.

- Co jest?- zapytał menager.

- Gustavo?- do pokoju weszła Kelly.- Panowie już przyjechali. Czekają na ciebie.

- Dobra, pieski. Na dziś koniec.- wyszedł. Chłopaki zostali w środku.

- James!- krzyknął Logan.- Nie uważasz, że powinieneś coś wytłumaczyć?

- Nie ma się o co denerwować…

- Jak to nie ma o co? Przecież ten refren…. Ja go śpiewałem. Dlaczego mi go ukradłeś?

- Mówisz o tym co śpiewałeś w mieszkaniu Marli? Powiedziałeś, że to nic takiego… wygłupy.- próbował się usprawiedliwić.

- Ale moje! To cię nie usprawiedliwia! Dzięki mnie Gustavo wybrał twoją piosenkę!- podniósł głos.

- Teraz jesteś zazdrosny, bo twoja jest słaba?- założył ręce.

- Nie! Jak mam być zazdrosny o coś co należy do mnie?! Jesteś śmieszny. Co ty sobie myślałeś? Że się nie połapię? Że się będę z tego jeszcze śmiał? Że to tak zostawię i nic się nie stało?

- Bo nic wielkiego się nie stało!

- Nic? Może dla ciebie nie, bo myślisz tylko o swoim interesie, ale mnie to obchodzi bardziej niż myślisz. Powinieneś zrozumieć, że tak się nie robi! Nie wykorzystuje się innych dla swoich celów.

- O jaki święty się stał!- zirytował się James.- Pan od dobrych manier przemówił. Myślisz, że co? Jesteś taki genialny?- zagalopował się.

- Co masz na myśli?

- Oooo jestem Logaaaan!- zaczął mówić parodiując jego głos.- Jestem taki super, bo mam dołeczki, na które wyrywam panienki. Jako jedyny dobrze umiem rapować i się pochwalę tym w mojej piosence.

- James…- przemówił karcąco Kendall, który przyglądał się razem z Carlosem tej sytuacji. Chciał go uspokoić zanim powie za dużo, ale on go nie słuchał.

- Woooow!- kontynuował James.- Jestem super fajny i robię saaaalto!- wymachiwał rękami.- Śpiewam sobie mniej istotne kawałki w piosenkach.

- Coś ty powiedział?- niedowierzał jego słowom Logan.- Czyli co? Uważasz, że mój wkład w ten zespół nie ma takiego samego znaczenia jak twój?

- A może…- Kendall i Carlos wybałuszyli oczy.

- No to świetnie!- wybuchł Logan.- Skoro uważasz, że jestem jak cień w tym zespole to w ogóle niech mnie w nim nie będzie, bo co to za różnica czy ja jestem czy mnie nie ma!- wrzasnął.-  Kto to zauważy, że zniknę? Na pewno nie James Maslow! Niech się stanie wedle twojego życzenia! Tego chcesz?!

- Logan…- wtrącił Kendall.

- Żaden Logan!- Kendall i cała reszta jeszcze nie widziała go takiego złego.- Odchodzę!- Logan odwrócił się na pięcie, otworzył drzwi i zamknął je za sobą trzaskając tak, że im zadzwoniło w uszach.

- Przesadziłeś!- skarcił Jamesa Carlos.

- Jesteś z siebie zadowolony?!- spytał go blondyn. James nic nie odpowiedział.- Żal słów… Chodź Carlos.

Logan wrócił do mieszkania. Usiadł na krześle, ale długo na nim nie wytrzymał. Wstał i kopnął w nie. Chwilę później dotarli Kendall i Carlos. Latynos podniósł krzesło i odstawił je na miejsce.

- Stary… ty chyba nie mówisz poważnie.- zaczął delikatnie lider zespołu.

- Kendall! Powtórzę się raz jeszcze. Odchodzę! Szkoda, że dzisiaj dopiero się dowiedziałem o tym, bo bym zrobił to szybciej.

- Działasz pod wpływem emocji, James również. Znasz go. Jak się nakręci to gada głupoty.

- Oooo nie! To nie były głupoty Kendall, nie broń go!- akurat otworzyły się drzwi. Ich oczom ukazał się James.- No proszę! Przyszedł ten, który wie najlepiej!

- Wiesz co? Przesadzasz!- podszedł do niego z groźnym spojrzeniem.

- Ej!- stanął pomiędzy nimi Carlos, aby uniknąć bójki.- Spokojnie…

- Chciałem być spokojny, ale sam się prosiłeś!- skrzywił się James.

- No i to ci nie wyszło! Nie masz zamiaru mi nic powiedzieć?

- Nie! Już nie! Jakbym miał zadecydować o losie tego zespołu to bym stwierdził, że bez ciebie też da sobie radę! Już twoje płótno ze ściany byłoby lepszym materiałem!

- Takiego palanta jak ty to jeszcze nie widziałem!- pchnął go na ścianę i wyszedł z mieszkania.- Pieprz się!- przez korytarz rozległ się jeszcze jego głos.

- Logan!- zawołał go Kendall, na darmo.- Jesteś z siebie zadowolony?- zwrócił się do winowajcy zdarzenia.

- Zdenerwował mnie!

- Jak na razie to ty denerwujesz! Jak on odejdzie to ja ci tego nie daruje! Ten zespół nie może się przez ciebie rozpaść!- nagle do drzwi ktoś zapukał i to cztery razy.

- No super…- westchnął Carlos.- Marla raczyła się odezwać w takim momencie.- otworzył jej drzwi, bo nie zapowiadało się, że tym razem sama to zrobi.

- Cześć… przepraszam, że tak wyszło. Jest Logan?- rozejrzała się niespokojnie.

- Nie ma Logana i prędko nie wróci.- poinformował ją chłodno Kendall.

- Co się stało?

- Logan… chce odejść z zespołu.

- Co?- powiedziała z załamanym głosem.- Przeze mnie?

- Nie, nie, nie!- zaprzeczył szybko Carlos zanim dziewczyna się rozpłaczę, bo na to się zapowiadało.- Weź z nim porozmawiaj, przekonaj. Zrób coś!

- Ale co się w ogóle stało?

- James ukradł mu piosenkę, pokłócili się…- blondyn założył ręce patrząc mroźnym spojrzeniem 
na Jamesa, który się nie odzywał.- I ten kretyn musiał wygarnąć, że Logan jest bezużyteczny, więc postanowił odejść!- Marla patrzyła na Jamesa jakby go nie poznawała. Bez słowa wyszła.




* Mam nadzieję, że Wami trochę potrząsnęłam. Czy Logan da się przekonać do powrotu? Jak skomentujecie zachowanie Jamesa? Jak dalej potoczy się ta akcja zobaczycie w nn rozdziale.
Jak już pewnie zauważyliście trochę zmieniłam wygląd bloga, ale i nie tylko. Profilowe też zmieniłam. Tak uznałam, że zdradzę Wam swoją skromną osobę. Mam na imię Marika :D Od razu sprostowuję, że normalnie się tak nie maluję, a włosy mam długie. No, ale cóż... zdjęcie było sprzed imprezki :)
Do soboty!